Interessant hé, om te zien wat het teruggrijpen op Comrie al niet uitwerkt.

Ds. G.H Kersten cs. met een veronderstelde bekering en Ds. A. Kuyper met een veronderstelde wedergeboorte.

Zo kun je zien hoe alles in elkaar vervlochten is. Leerde ook Kuyper geen 'rechtvaardiging van eeuwigheid'?

Oorspronkelijk gepost door ndonselaar
Interessant hé, om te zien wat het teruggrijpen op Comrie al niet uitwerkt.

Ds. G.H Kersten cs. met een veronderstelde bekering en Ds. A. Kuyper met een veronderstelde wedergeboorte.

Zo kun je zien hoe alles in elkaar vervlochten is. Leerde ook Kuyper geen 'rechtvaardiging van eeuwigheid'?

1. Ik denk niet dat de veelgehoorde aanklacht tegen Kuyper, met wat betreft de veronderstelde wedergeboorte, juist is. Kuyper legt, voorzover ik m gelezen heb, altijd erg de nadruk op de noodzaak van wedergeboorte en bekering. Dit doet hij ook als hij de gemeente aanspreekt. Wat dat betreft zou hij zo in de GG kunnen preken.

2. Kuyper onderscheidde de rechtvaardiging in 2 delen, net zoals de profs van de Princeton University, nl.
a. De rechtvaardiging vanuit God, die van eeuwigheid is
b. De rechtvaardiging in het leven van een mens, die in de tijd is, dus vanaf het moment van wedergeboorte (en dat moment legt hij dus niet bij de doop).

Trouwens, Kuyper grijpt weinig terug op Comrie. Hij citeerd meer van Calvijn, en anderen uit Calvijns tijd, en de kerkvaders (mn Augustinus), kortom, de meer scholastisch ingestelde theologen (zoals bv Turretin). De leer van de veronderstelde wedergeboorte baseerd hij bijna puur op citaten van Calvijn.

Ik denk dus, Niek, dat het helemaal niet eerlijk is om Comrie de schuld te geven. Wat Comrie deed wat puur teruggrijpen op zijn Scholatisch ingestelde voorgangers. Hij nam hun theologie (die trouwens zeer gedegen onderbouwd is), en probeerde die consequent door te voeren in de praktijk.

En dát is wat fout ging (m.i.). Want omdat in de dogmatiek de mens behouden is vanaf het moment van wedergeboorte, kan een mens behouden zijn zonder Christuskennis. Daarom ontstond ook de kenmerkenprediking, die een mens moest bewijzen of hij wedergeboren was of niet. Door deze verkeerde praktijk vergat men dat het enige geldende kenmerk het geloof in Christus Jezus is. Het is dus niet de dogmatische visie die verkeerd is, maar de toepassing ervan in de praktijk. En daar ging het bij Comrie mis, net als bij Kersten, Kuyper en Schilder.

----------------------------------------

Maar ik citeerde het stuk eigelijk om de aandacht op iets anders te richten, nl. op hetgeen hij zegt over de wedergeboorte. Hij verwerpt hier ook het vaak gehoorde voorbeeld dat een mens zn armen kan uitsteken en kan roepen.

Oorspronkelijk gepost door mementoKuyper legt, voorzover ik m gelezen heb, altijd erg de nadruk op de noodzaak van wedergeboorte en bekering. Dit doet hij ook als hij de gemeente aanspreekt. Wat dat betreft zou hij zo in de GG kunnen preken.

Volgens mij is het bijbelser om aan te dringen op geloof en bekering. Aandringen op wedergeboorte is onzin.

2. Kuyper onderscheidde de rechtvaardiging in 2 delen, net zoals de profs van de Princeton University, nl.
a. De rechtvaardiging vanuit God, die van eeuwigheid is
b. De rechtvaardiging in het leven van een mens, die in de tijd is, dus vanaf het moment van wedergeboorte (en dat moment legt hij dus niet bij de doop).

Is hier Bijbelse grond voor om die rechtvaardiging uiteen te rafelen? Of is dit weer en product van de rede/scholastiek/middeleeuwse theologie??

En dát is wat fout ging (m.i.). Want omdat in de dogmatiek de mens behouden is vanaf het moment van wedergeboorte, kan een mens behouden zijn zonder Christuskennis. Daarom ontstond ook de kenmerkenprediking, die een mens moest bewijzen of hij wedergeboren was of niet.

Dit kan alleen als je geloof van wedergeboorte scheidt. En die scheiding is mogelijk doordat je het geloof gaat opsplitsen als habitus en actus. Dat moet je niet schuiven op Comries voorgangers, maar Comrie is daar degelijk debet aan geweest. Temeer omdat Kersten zelf zegt dat hij Comrie vermalen heeft.

Volgens mij is het bijbelser om aan te dringen op geloof en bekering. Aandringen op wedergeboorte is onzin.

Ik zeg ook niet dat hij erop aandringt. Hij wijst er alleen wel scherpelijk op dat zonder wedergeboorte men niet zalig kan worden, dat men zonder wedergeboorte niet kan geloven. Hij snijdt alles in de mens af, en dat wordt niet echt meer gewaardeerd door sommigen...

Is hier Bijbelse grond voor om die rechtvaardiging uiteen te rafelen? Of is dit weer en product van de rede/scholastiek/middeleeuwse theologie??

Dat is het verwoorden van wat de bijbel stelt. De bijbel spreekt ervan dat God de uitverkorenen van voor de grondlegging der wereld heeft liefgehad en gekocht, als van dat men zonder geloof niet rechtvaardig voor God is. Wie slechts één van beiden noemt, doet de Schrift geen recht.

Dit kan alleen als je geloof van wedergeboorte scheidt. En die scheiding is mogelijk doordat je het geloof gaat opsplitsen als habitus en actus. Dat moet je niet schuiven op Comries voorgangers, maar Comrie is daar degelijk debet aan geweest. Temeer omdat Kersten zelf zegt dat hij Comrie vermalen heeft.

1. Dat Kersten Comrie vermalen heeft, zegt niets over waar Comrie zn theorie vandaan heeft
2. Ook vóór Comries tijd kom je het onderscheidt tussen habitus en actus al tegen. Bv. bij Turretin. Ook in Calvijns theologie zijn opmerkingen te vinden die duiden op dat onderscheidt. En de reden waarom is heel simpel: als geloof niet werkzaam is (actus), wil dat niet zeggen dat de betreffende persoon uit de genade valt. En je kan niet zeggen dat iemand in het geloof gezondigd heeft, i.e. als iemand zondigd is zijn geloof (actus) niet werkzaam. Het gaat erom wat je onder de habitus verstaat, meer dan om het ontkennen van de habitus of het gelijkstellen van de habitus en actus.
3. Je kunt Comrie dus alleen verwijten dat hij dat onderscheid nader heeft uitgewerkt en gepopulariseerd heeft

[Aangepast op 17/8/2005 door memento]

van raad het citaat zijn we over gegaan naar bediscussieer het citaat.

Als een waarachtig bekommerde morgen den dag sterft, gaat hij regelrecht ten hemel in; en omgekeerd als het geen waarachtige droefheid naar God in hem was, zal al zijn bekommering hem zelfs geen kriezel gruis aan Sion geven, al kommert hij ook kommerlijk tot aan zijn dood.

Bekommering valt hier m.i. in twee 'soorten' (staten?) uiteen.
Ik dacht dat de GG dit verschil niet hanteert???

Oorspronkelijk gepost door Mister

Als een waarachtig bekommerde morgen den dag sterft, gaat hij regelrecht ten hemel in; en omgekeerd als het geen waarachtige droefheid naar God in hem was, zal al zijn bekommering hem zelfs geen kriezel gruis aan Sion geven, al kommert hij ook kommerlijk tot aan zijn dood.

Bekommering valt hier m.i. in twee 'soorten' (staten?) uiteen.
Ik dacht dat de GG dit verschil niet hanteert???

Er is 'ware' en 'niet-ware' bekommering, om dat gewraakte verschil maar eens te gebruiken.
Het lijkt mij dat dit in de GG ook wel onderkend wordt.

Dat is het verwoorden van wat de bijbel stelt. De bijbel spreekt ervan dat God de uitverkorenen van voor de grondlegging der wereld heeft liefgehad en gekocht, als van dat men zonder geloof niet rechtvaardig voor God is. Wie slechts één van beiden noemt, doet de Schrift geen recht.

Memento, je correctie op mijn vorige posting neem ik voor waar aan. Je zal meer kennis hebben van Kuyper dan ik.

Op deze posting: uitverkoren is wat anders dan rechtvaardiging. Het eerste is een eeuwigheidsdaad, het tweede is wat in de tijd gebeurt.

Er is 'ware' en 'niet-ware' bekommering, om dat gewraakte verschil maar eens te gebruiken.

Is bekommering dan stap 1 van de standenleer, of meer een opstap ernaar? (Serieuze vraag!)

Oorspronkelijk gepost door Mister

Er is 'ware' en 'niet-ware' bekommering, om dat gewraakte verschil maar eens te gebruiken.

Is bekommering dan stap 1 van de standenleer, of meer een opstap ernaar? (Serieuze vraag!)

Misschien geen antwoord op jouw vraag, maar Levi werd geroepen en hij volgde. Abraham werd geroepen en hij volgde. De discipelen werden geroepen en zij volgden. We lezen bij hen niets van bekommering vooraf. Bij anderen weer wel, zoals bij Manasse.
Het gaat in de bijbel altijd om geloofsgehoorzaamheid en niet zozeer om de bekommering, hoewel dat wel een korte fase kan zijn.

Misschien weet iemand anders zich geroepen om de standenleer uit te leggen.

Mister,

In één van mijn vorige postings gaf ik aan dat de drie stukken niet los te verkrijgen zijn. Wat bedoelen we met bekommering?


Wat zegt de Bijbel ons over 'bekommering'

In Psalm 38 klaagt David dat hij tot struikelen / hinken gereed is. In het volgende vers gaat hij verder met zijn klagen hierover. Hij belijdt zijn zonden en zegt dat da'ag is vanwege zijn zonde. Dit is te vertalen met:

vrezen, bezorgd zijn, zich bezorgd maken, beangst zijn

David vreest zijn zonde. Hij is bezorgd over, ja hij is beangst over zijn dagelijkse zonde.

Dit is de bekommering die we ook bij Paulus lezen.

Dit is geen 'stand' in het genadeleven. Deze bekommering ís het genadeleven.

[Aangepast op 17/8/05 door ndonselaar]

Oorspronkelijk gepost door Mister

Er is 'ware' en 'niet-ware' bekommering, om dat gewraakte verschil maar eens te gebruiken.

Is bekommering dan stap 1 van de standenleer, of meer een opstap ernaar? (Serieuze vraag!)

Persoonlijk ben ik niet zo voor allerlei standen (volgorde van heilsfeiten en zo).
Maar wat jouw vraag betreft: In een nogal evangelisch getint boekje ('Opdat de duisternis wijkt', van George Cutting) lees ik het volgende. "Het werk van Gods genade begon (...) op de dag waarop de Geest in mij het verlangen werkte om Hem te zoeken. In de gelijkenis van de verloren zoon begon dat toen hij tot zichzelf kwam in het verre land en zei: Ik zal opstaan en tot mijn vader gaan', en niet tot zijn vader hem onhelsde en kuste. Het werk van God begint als onze geestelijke dorst wordt gewekt en niet als die dorst wordt gelest."

[Aangepast op 17/8/05 door Afgewezen]

Afgewezen,

Waar begon het geestelijke werk bij het verloren schaap?

Wat mens onder u, hebbende honderd schapen; en een van die verliezende, verlaat niet de negen en negentig in de woestijn, en gaat naar het verlorene, totdat hij hetzelve vinde? En als hij het gevonden heeft, legt hij het op zijn schouders, verblijd zijnde. En te huis komende, roept hij de vrienden en de geburen samen, zeggende tot hen: Weest blijde met mij; want ik heb mijn schaap gevonden, dat verloren was.
Ik zeg ulieden, dat er alzo blijdschap zal zijn in den hemel over een zondaar, die zich bekeert, meer dan over negen en negentig rechtvaardigen, die de bekering niet van node hebben.


Ik denk dat we de gelijkenissen [3] bij elkaar moeten houden.

Ndonselaar,
Wat wil je daar nu mee zeggen? Dat het niet waar is wat Cutting schrijft?

Oorspronkelijk gepost door Afgewezen
Ndonselaar,
Wat wil je daar nu mee zeggen? Dat het niet waar is wat Cutting schrijft?

Ontken ik dat Afgewezen? Ik geef alleen aan dat we de gelijkenissen niet los van elkaar kunnen zien.

Ik ben nog wel nieuwsgierig naar het antwoord op mijn vraag.