Wachten op overtuiging

[roseline]

Als je wacht op een overtuiging, op wèlke overtuiging wacht je dan? Wat is die anders dan de overtuiging die je nu hebt? Wat doe je in de tussentijd?

Waar wacht je precies op? Is het een wonderbaarlijke ervaring? Een bijna-dood ervaring ofzo? Moet je het 'denken' met je verstand, of het 'voelen' met je ziel of het 'aannemen' met je hart? Zodat je gezindheid die van de Geest is? Dezelfde gezindheid die Jezus had? Rom. 8:1-12, Fil. 2:5-7.

Heb je God lief met geheel je hart, geheel je ziel en geheel je verstand? Wat houdt je dan nog tegen om te geloven? Wat houdt je dan nog tegen om door de Geest wedergeboren te worden? Of gaat je hart nog uit naar het aardse? Geld, tijd voor jezelf, een mooi huis, een mooie vrouw/man, carrière maken, eer van mensen, macht... Ben je daar mee bezig, i.p.v. met de dingen die boven zijn? Een vriend van de wereld is metterdaad een vijand van God. Niemand kan twee heren dienen. Dát is het enige wat een discipel in de weg kan staan om zijn Meester te volgen. Dan kan God zijn werk - de wedergeboorte - niet uitvoeren. Wie zijn leven niet haat in deze wereld, die kan mijn discipel niet zijn, zegt Jezus, maar wie zijn leven prijs geeft, die zal het behouden tot in eeuwigheid. Wat uit vlees geboren is, is vlees. Het vlees gaat uit naar het aardse, het begeert het aardse, het zichtbare, het vergankelijke. Wat uit de Geest geboren is, is geest. Door de Geest verlangt een mens Gods wil te gaan doen en alles van zichzelf op te geven. Dat is de gezindheid van de Geest. Leven en vrede. Rust voor je ziel. Het juk is zacht en de last is licht. Bekeert u en er zullen tijden van verademing voor Gods aangezicht aanbreken, zegt Petrus.

De enige die Gods werk in de weg staat ben ik zelf. Daarom zal ik - mijn vlees - sterven en Christus in mij leven!

Groeten, Rose.

[Gerrie]

wachten of niet?
Beste Voorbijganger,

Of is het een tactische beweging gelet op het onderwerp van de discussie?

Nee, hieraan had ik niet gedacht. Het was niet helemaal serieus en een poging om wat ontspanning te brengen in de discussie.
“Wat moet ik dan doen?â€

[wim]

Voorbijganger,
Ik geloof niet dat die hoge mate van zelf-kennis nodig is voordat je tot God kan komen. Dat wordt nergens in de bijbel tot voorwaarde gesteld. Op zich heb je wel gelijk dat iemand pas tot Christus komt wanneer er een reden vanuit hem/haarzelf voor is. Maar in welke mate en op welke manier: dat moet je niet willen duiden. Daar zegt de bijbel volgens mij niets over. Wel in specifieke gevallen, maar niet in generalisaties zoals: je moet een rechteloze zijn.
Dat is mij te voorwaardelijk.

Het is zo dat IEDER die tot Hem komt, NIET zal worden uitgeworpen. Onvoorwaardelijk!
Als je achteraf gaat kijken dan zul je best een patroon ontdekken die de meeste gevallen 'afdekt'. Maar daar vervolgens een dogma van maken vind ik gevaarlijk.

[Gerrie]

Wat het wachten betreft, neem ik de vrijheid om een stuk van een meditatie van Kohlbrugge, door Ndonselaar geplaatst bij het Kohlbrugge-topic, hier te plaatsen.
Zullen wij dan wachten totdat God ze ons misschien geeft? Hoe! Wie kan wachten, als het om het wachtwoord gaat, om dood of leven, een omkomen in de angst der ziel of een getroost zijn door zijn God! Aan het Woord hebben wij ons vast te klemmen, ofschoon het boven en onder duisternis is, ofschoon alles ons tegenroept: "Daarmee gaat gij verloren, dat is het rechte geloof niet." Wat vraag ik naar mijn geloof, of het waar of vals is; ik vraag naar het Woord, het Woord dat armen en ellendigen gepredikt wordt.

Het wordt wel een nauwe doorgang. Aan de ene kant de klip van het wachten, aan de andere kant de klip van zelfdoen. Aan de kant van de mensen onmogelijk om er door te komen, maar niet bij God. Hoe nu verder. Wachten totdat God gaat werken. Nee, want we worden geroepen om onze zaligheid te bewerken met vrezen en beven. Dan toch maar aan de slag. Ja, ik denk van wel. Roepen om hulp. Maar we kunnen toch niets? Ja toch maar proberen. Ik heb niets te verliezen. Kom ik om, dan kom ik om.

En nu de reactie van Voorbijganger op het artikel van Stefan Paas.

Maar de wereld verkiest de duisternis boven het licht, daarom is het waarachtige christelijke leven, de dagelijkse praktijk is de belangrijkste bron van evangelisatie

Volgens mij wordt dit niet ontkent door Paas. Waarschijnlijk heb je meer moeite met de actiegerichtheid zoals blijkt uit:

Want een christen is als een schaap onder de wolven. Niet een jager op ‘schaapjes voor de Heer’!

Is er bij mezelf en bij anderen niet vaak de verzuchting: had ik maar vaker m'n mond open gedaan. Ik kom zo weinig uit voor de Naam van Christus. Dus helemaal geen actiegerichtheid.

Nee God handelt en werkt door middel van de kerk. Daaraan moet het geheel verbonden zijn. En dat ontbreekt in het artikel geheel.

Het artikel staat op de website van de CGK. En vele kerken klagen dat er zo weinig belangstelling is voor evangeliesatiecommissies. Dus deze opmerking klopt niet.

En hiermee neemt de steller toch duidelijk afstand van de synode van Dordt.

Ik vind het zo duidelijk niet. Als ik Stefan Paas goed begrijp is hij een voorstander van de drie formulieren van eeuwigheid.

Wat betreft het zien van de weg ten hemel als een proces: dit zou je kunnen vergelijken met de Christenreis van Bunyan. Hier is het ook niet alles op één moment. Christen gaat elke dag verder en leert weer bij. Soms gaat hij zelfs terug. Maar uiteindelijk, na veel 'hangen en wurgen' belandt hij toch in het hemelse land.

[Refojongere]

Maar in welke mate en op welke manier: dat moet je niet willen duiden. Daar zegt de bijbel volgens mij niets over. Wel in specifieke gevallen, maar niet in generalisaties zoals: je moet een rechteloze zijn.
Dat is mij te voorwaardelijk.

Wij moeten Hem aannemen op Gods voorwaarden. "Hongerigen heeft Hij met goederen vervuld; en rijken heeft Hij ledig weggezonden." (Lukas 1) "En wie zichzelf verhogen zal, die zal vernederd worden; en wie zichzelf zal vernederen, die zal verhoogd worden." (Mattheus 23) "Toen antwoordde Petrus en zeide tot Hem: Zie, wij hebben ALLES VERLATEN, en zijn U gevolgd, wat zal ons dan geworden?" (Mattheus 19) "Zo iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelf, en neme zijn kruis op, en volge Mij. Want zo wie zijn leven zal willen behouden, die zal hetzelve verliezen, maar zo wie zijn leven verliezen zal om Mijnentwil, die zal het vinden." (Mattheus 16)

Alleen de rechtelozen in zichzelf kunnen gerechtvaardigd worden. Wat moet God aan mensen doen, die menen dat ze gezond zijn? Daarvoor is Hij niet gekomen om die gezond te maken.

[Nostradamus]

Origineel geplaatst door Refojongere
Alleen de rechtelozen in zichzelf kunnen gerechtvaardigd worden. Wat moet God aan mensen doen, die menen dat ze gezond zijn? Daarvoor is Hij niet gekomen om die gezond te maken.

Ik ben het met je eens dat personen die niet weten dat ze zonden hebben ook geen verlossing nodig hebben. Echter, wij kennen onze zonden door de wet (HC vraag 3). Bovendien zou ik willen zeggen: Christus-kennis gaat altijd gepaard met zelfkennis. Dat komt ook in het volgende citaat van Blaise Pascal in uitdrukking:

"In het christelijke geloof gaat het eigenlijk vooral om twee dingen: de verdorvenheid van onze menselijke natuur én de verlossing door Jezus Christus. De mensen die onverschillig zijn voor de eeuwige dingen, maken zich druk om kleine onbelangrijke dingen. Het is een vreemd soort verdoving.

De christelijke godsdienst leert de mensen dus twee dingen. Ten eerste dat er een God is die voor ons bereikbaar is. Ten tweede dat onze menselijke natuur zo verdorven is dat we het niet waard zijn. We moeten deze beide waarheden goed beseffen, want het is gevaarlijk als we God kennen en niet weten hoe slecht we zelf zijn. Het is even gevaarlijk als we weten hoe slecht we zelf zijn en de Verlosser niet
kennen die ons ervan genezen kan. De wijsgeren zijn soms hoogmoedig omdat ze God kennen maar niet zichzelf. De ongelovigen zijn soms wanhopig omdat ze wel hun eigen kwaad kennen maar niet de Verlosser. God is zo goed geweest om ervoor te zorgen dat beide waarheden ons bekendgemaakt zijn. Allen die dwalen, dwalen alleen omdat zij één van deze twee dingen niet zien. Je kunt God kennen zonder je eigen zonde te kennen, en je kunt je eigen zonde kennen zonder God te kennen, maar als je Jezus Christus kent, dan ken je én God én je zonde."

[wim]

Wij moeten Hem aannemen op Gods voorwaarden. "Hongerigen heeft Hij met goederen vervuld; en rijken heeft Hij ledig weggezonden." (Lukas 1)

Die uitspraak is waar. Er zijn hongerigen met goederen vervuld. En er zijn rijken ledig weggezonden. Maar waar is de voorwaarde voor het komen tot Christus.

"En wie zichzelf verhogen zal, die zal vernederd worden; en wie zichzelf zal vernederen, die zal verhoogd worden." (Mattheus 23)

Ik zie hier ook geen voorwaarde voor het komen tot Christus.

"Toen antwoordde Petrus en zeide tot Hem: Zie, wij hebben ALLES VERLATEN, en zijn U gevolgd, wat zal ons dan geworden?" (Mattheus 19)

Ik zie hier nergens een voorwaarde staan. Wat Petrus zegt gaat over hem en de andere discipelen. Dat kun je niet generaliseren. De discipelen, met name Petrus, hadden trouwens in het begin ook niet zo'n geweldige zelfkennis en Christuskennis.

"Zo iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelf, en neme zijn kruis op, en volge Mij. Want zo wie zijn leven zal willen behouden, die zal hetzelve verliezen, maar zo wie zijn leven verliezen zal om Mijnentwil, die zal het vinden." (Mattheus 16)

Hier staat m.i. meer over het al of niet vasthouden aan de genoegens/bezigheden van dit leven. Verder staat hier een tegensteling. Wie vasthoudt aan zijn leven, die zal zijn leven verliezen. Het tegengestelde geldt echter (gelukkig) ook. Maar wat houdt het in om je leven te verliezen? Is dat kennis van Gods gerechtigheid?

Alleen de rechtelozen in zichzelf kunnen gerechtvaardigd worden. Wat moet God aan mensen doen, die menen dat ze gezond zijn? Daarvoor is Hij niet gekomen om die gezond te maken.

God kan niets doen voor mensen die menen dat ze gezond zijn. Dat staat inderdaad duidelijk in de bijbel. Maar betekent het omgekeerde dat je altijd volledig licht hebt over Gods gerechtigheid en je eigen zonden? Ik denk het niet.

Het lijkt er op dat er heel wat mensen worden uitgesloten van het evangelie. Dit zijn degenen die zelf iets hebben of zijn. Maar degenen die NIET en NOOIT worden uitgesloten zijn degenen die tot Christus komen. Daaruit kun je concluderen dat dit mensen zijn die in zichzelf niets hebben. Maar moet je dan ook vervolgens zeggen dat die mensen dat zich volledig bewust moeten zijn? Al dat gespit in jezelf kan er toe leiden dat je de 'stap' nooit zult nemen, omdat er wat schort aan voldoende zelfkennis en Godskennis. En wie durft te beweren dat hij/zij wel voldoende kennis had voordat hij tot Christus kwam? Diegene is pas rijk in zichzelf.

[ndonselaar]

Beste forummers,

Ook in deze discussie is weer niet zozeer het pijnpunt of we dienen te wachten op overtuiging, maar jullie dienen elkaar eerst te vinden in de vraag, welk mens is er levend?!

De Schrift schrijft ons dat wie de Zoon niet heeft die heeft het leven niet en wie de Zoon heeft die heeft het leven.

Dus onlosmakelijk aan het leven of levendmaking is nodig dat we Hem kennen. (meer of mindere mate)

Gods Woord leert ons een twee-erlei overtuiging.

In OSW (papieren versie) las ik zondag dat er bekering nodig is! Bekering is omkering. Eerst was onze rug naar de Heere en ons aangezicht naar de zonde. Dit wordt omgekeerd bij de bekering. Dan wordt alles wat ons een lust was een last. Is daar alles mee gezegd? Nee, er is ook een valse bekering. Bij Judas werd zijn Meester verraden wat hem eerst een lust was tot een last. Was dat dan een 'oprechte' bekering? Nee dat was een valse bekering.
Wij moeten dan ook nooit gaan separereren in 'de overtuiging', dat is voor ons een onmogelijke zaak. Wel kunnen we separeren in het geloof, oftewel zijn we verbonden door het geloof met het Voorwerp van het geloof.

[Refojongere]

Beste Wim,

God kan niets doen voor mensen die menen dat ze gezond zijn. Dat staat inderdaad duidelijk in de bijbel. Maar betekent het omgekeerde dat je altijd volledig licht hebt over Gods gerechtigheid en je eigen zonden? Ik denk het niet.

We kennen ten dele op deze aarde. Dat geldt ook voor onze zonden. David moest toch vragen in Psalm 139 of er bij hem nog een schadelijke weg was? Als ons verstand bestraald is met Goddelijk licht, als we zo door de Heilige Geest waarachtig overtuigd mogen worden van zonde, oordeel en gerechtigheid. Dan zal diegene uitroepen: O HEERE, wie kan bestaan? Wij zijn Uw gramschap dubbel, dubbel waardig! Als we ook maar een weinigje zelfkennis hebben, dan zullen we dat erkennen. Het zal in de rechtvaardiging van de goddeloze moeten aankomen op een rechtvaardigen van God en het veroordelen van zichzelf.
Ds. A. Beens zei eens: Genade wordt op het schavot geleerd!

Het lijkt er op dat er heel wat mensen worden uitgesloten van het evangelie. Dit zijn degenen die zelf iets hebben of zijn. Maar degenen die NIET en NOOIT worden uitgesloten zijn degenen die tot Christus komen. Daaruit kun je concluderen dat dit mensen zijn die in zichzelf niets hebben. Maar moet je dan ook vervolgens zeggen dat die mensen dat zich volledig bewust moeten zijn? Al dat gespit in jezelf kan er toe leiden dat je de 'stap' nooit zult nemen, omdat er wat schort aan voldoende zelfkennis en Godskennis. En wie durft te beweren dat hij/zij wel voldoende kennis had voordat hij tot Christus kwam? Diegene is pas rijk in zichzelf.

't Is al eens gezegd in de boekjes van Blaauwendraad: De zelfkennis moet zover komen dat wij Christus echt nodig krijgen en een walging aan onszelf krijgen. Dat wij ons als een goddeloze, rechteloze gaan achten! Zullen wij ooit genoeg zelfkennis hebben? Welke maatstaf is er? Dat wij onszelf en onze zondige natuur dus gaan verlaten en verloochenen.

[parsifal]

Enige jaren geleden was de wereld en in het bijzonder het RD te klein toen Peter Schele op de EO-jongerendag zei: Als wij niet ingaan op God's aanbod staat God met gebonden handen. Dit mag nooit zo gezegd worden want dat tast God's almacht aan (kan ik inkomen overigens).

Nu zie ik hier staan dat God niets kan doen voor hen die denken gezond te zijn. Hier voel ik toch wat nattigheid. Weer een zaak van een andere maat voor de ander dan voor jezelf. (Niet erg als je je eigen lat maar hoger legt.)

Vaya con Dios,

parsifal

[wim]

Parsifal,
Je hebt gelijk.

[ndonselaar]

Zijn we het eens, dat we niet hoeven te wachten op overtuiging?
Zijn we het eens, dat we naar de Heere mogen gaan ZOALS WE ZIJN?
Ndonselaar,
Hoe kunnen we separeren in het geloof?

Ja, we mogen gaan zoals we zijn. Als we het anders zouden leren dan zijn we een Remonstrant of in elk geval iemand die kracht in de zondaar veronderstelt.

Tja, hoe kunnen we separeren in het geloof? Of beter gezegd hoe separeren we het ware geloof van het schijngeloof?
Hierover is veel te schrijven, ik citeer Gods Woord 'Wat dunkt u van den Christus?' Is Hij u dierbaar? Is Hij uw Liefste? Is er onder de hemel een andere Naam gegeven tot zaligheid?



[Veranderd op 22/1/03 door ndonselaar]

[Gerrie]

Hieronder een paar citaten van ds. Pieters, door Matthijs geplaatst bij de Ezau/Jakob-topic. Deze spreken voor zichzelf.

Om nu te weten of je onder die eeuwige liefde Gods valt of niet, moet je maar afwachten, zo denken sommigen. Als het zover is, roept/trekt God je wel. En anders ga je onherroepelijk verloren.
...
We hebben ons af te vragen: Mag ik tot Jezus gaan? En als ik niet kán gaan, mag ik dan tot Hem roepen, of Hij mij wil trekken en dóet Hij het dan ook? Kan ik op Zijn Woord aan? Is Hij volstrekt betrouwbaar?
Uw Schepper toont u, dat Hij goed is en goed doet. Hij bewijst u Zijn oprechtheid met een eed: 'Zo waarachtig als Ik leef, Ik heb geen lust in uw ondergang, maar hierin dat u zich bekeert en lééft!'.
...
Allen, die maar willen, mogen komen en eerbiedig, gelovig van Hem gebruik maken (Openbaring 22 vers 17).
Doet u het niet? Dan beledigt u Hem, dan schaadt u uw ziel. En dat met een beroep op de uitverkiezing of Gods soevereiniteit...
...
hoewel de bozen hun ongeluk beschreien en dat zij klagen en kermen, nochtans kloppen zij niet aan de deur van Gods genade, want zulks kan niet geschieden dan door het geloof.
Als Ezau oprecht voor God was neergevallen in de schuld, had hij zeker genade en vergeving bij God ontvangen. Maar dat wilde Ezau niet.

[Refojongere]

Ja, we mogen gaan zoals we zijn. Als we het anders zouden leren dan zijn we een Remonstrant of in elk geval iemand die kracht in de zondaar veronderstelt.

Dominee De Knegt zei laatst bij ons: Kom maar zoals je bent hoor! En even later: Maar, vraagt iemand, gaat dat dan buiten de schuldontdekking en de Geestesovertuiging om? "Denk erom hoor, denk erom!"

Nu zie ik hier staan dat God niets kan doen voor hen die denken gezond te zijn. Hier voel ik toch wat nattigheid. Weer een zaak van een andere maat voor de ander dan voor jezelf.

Toch is het zo dat God alleen Zijn genade schenkt aan hen die erom verlegen zijn. En dat Hij alleen kan zalig maken die in Jezus Christus geloven. Maar een mens kan geen van beide en is dus op Gods Geest aangewezen en moet vragen om schuldbesef en geloof.

Ik verzet me ertegen dat als men zegt dat men de schuld moet belijden als men tot Christus komt, dat men zo'n uitspraak veroordeelt als 'voorwaardelijk'. Daar is vaak een vijandschap tegen het uit vrije genade alleen zalig worden.
Want vrije genade houdt in dat een mens alles moet loslaten, zich moet bekeren, een nieuw leven moet gaan leiden, zijn schuld moet bewenen. En dat kan een mens nooit! En dat wil een mens ook niet, want zolang hij geen schuld ziet, zolang hij slechts een verstandelijke of gevoelige opvatting heeft van het woordje 'genade', zal deze mens nooit buigen voor God en de Zoon kussen, opdat Hij niet toorne.

Het Evangelie is tegen de mens.
Moet men nu wachten op overtuiging? Moet men wachten op een ervaring? Waar staat dat in de Bijbel?
Daar staat niet: "Wacht om in te gaan", maar "Strijdt om in te gaan". Dan is het de Heere in het gebed aanlopen om overtuiging, Zijn Woord serieus nemen, de Heere zoeken.

[parsifal]

Refojongere,

Mijn bezwaar hier is dat je gaat bidden om stappen op de weg die God gebruikt en niet om de zaak zelf. Bidden om overtuiging als je nog niet in Christus bent is niet wat je moet doen. Vraag om vergeving om de inlijving in Christus, vraag om de zaligheid, maar niet om overtuiging. Als God die weg met je wilt gaan, of altijd zal gaan is dat begrepen in het gebed, maar als je gaat bidden om overtuiging ga je ook wachten tot je de overtuiging als genoeg beoordeelt. Dat is niet de weg denk ik. Natuurlijk mag je ook bidden om overtuiging, maar dan is het vragen om overtuiging iets waar je verder mee wilt komen. "Zie of er in mij een schadelijke weg is" was niet het gebed van David om via overtuiging tot God te komen, om zalig te worden, maar een gebed uit liefde omdat hij door deze kennis de zonde kan bestrijden en met de zonde naar God gaan. Maar dat is iets heel anders dan bidden om echt zondebesef als stap op de weg tot zaligheid. Hierbij nog de kanttekening dat als je bidt om God's genade je ook bereid moet zijn om tot op de grond, ja tot in het geestelijke graf, vernedert te worden. God kan die weg met je gaan. ALs je die weg niet wilt gaan, schrijf je God ook de weg voor. Bekeer me, maar wel op mijn manier. Dat is ook zonde.

Vaya con Dios,

parsifal