Geplaatst: 09 jan 2002, 10:56
Weer eens een reactie van een oud-refotrefpunter.
Ik wil wat kanttekeningen maken bij deze discussie.
Ten eerste moeten we denk ik goed zien dat ieder lid van de Kerk een ambt heeft. In de tijd van de reformatie werd gesproken over het ambt van alle gelovigen. Het is in die zin niet erger dat een ouderling of zelfs een predikant niet aangaat dan dat een gemeentelid niet aangaat. Allebei is het zich onttrekken aan Gods bevel. En zonde is geen excuus om niet aan het avondmaal te gaan. Je moet de zonde wegdoen en aangaan, niet de zonde aan het handje houden en niet aangaan.
Ten tweede: Als je door twijfel niet van jezelf durft te zeggen dat je gelooft, dan ben je nog steeds geroepen een hulp voor anderen te zijn. Het zijn voornamelijk ex-refotrefpunters hier, de meesten zullen zich Leah nog wel herinneren. Ik durf te beweren dat ik van niemand op het refotrefpunt zoveel geleerd heb als van Leah. Juist iemand die op zoek is en zeker niet van zichzelf zegt dat ze echt gelooft. Kijk niet alleen naar je eigen heil. Als ik verloren zou gaan (Godzijdank is Christus er), dan zou dat verdiend zijn en heb ik niet te klagen. Maar dan nog wil ik alleen zijn in de hel, laat er niemand anders zijn. In ieder geval niet de mensen waar ik zo bij betrokken ben als sommige mensen die nu als twijfelaars rondlopen. Alsjeblieft ook als je denkt dat Gods heil voor iederen behalve voor jou is, getuig dan van wat God heeft gedaan in deze wereld.
Trouwens laten we twijfel en ongeloof niet verwarren. Twijfel is niet de grootste zonde. twijfel is vaak een verkeerd zicht op wat God gedaan heeft en op Zijn liefde voor de zondaar die jezelf bent. Ongeloof is het ontkennen van de macht van God of zelfs het bestaan van God. Twijfel richt zich vaak op een ander punt dan het ongeloof. Twijfel is zonde, maar het komt vaak voort uit klein-geloof en zien op jezelf in plaats van ongeloof (Zie de geschiedenis van Petrus die op het water wandelde.)
Over waar het in het onderwerp vooral omgaat. Ouderlingen en predikanten moeten vanwege hun taak in de kerk een goed zicht hebben op Christus' werk en dat kan alleen door wedergeboorte. Na deze wedergeboorte moet er bovendien ook zekerheid zijn, want als er geen zekerheid is, is er geen goed beeld van Christus' werk. Maar goed omdat hier nogal wat misverstanden over bestaan, zou ik dat liever vervangen door geloof. Als je zelf de wedergeboorte ziet als een bijzondere gebeurtenis in je leven, die eenmalig met veel emotie heeft plaatsgevonden, dan mogen van mij ook de onwedergeboren gelovigen het ouderlingenambt bekleden. Maar die mensen mogen, nee moeten ook deelnemen aan de maaltijd van de Heere.
Vaya con Dios,
parsifal
Ik wil wat kanttekeningen maken bij deze discussie.
Ten eerste moeten we denk ik goed zien dat ieder lid van de Kerk een ambt heeft. In de tijd van de reformatie werd gesproken over het ambt van alle gelovigen. Het is in die zin niet erger dat een ouderling of zelfs een predikant niet aangaat dan dat een gemeentelid niet aangaat. Allebei is het zich onttrekken aan Gods bevel. En zonde is geen excuus om niet aan het avondmaal te gaan. Je moet de zonde wegdoen en aangaan, niet de zonde aan het handje houden en niet aangaan.
Ten tweede: Als je door twijfel niet van jezelf durft te zeggen dat je gelooft, dan ben je nog steeds geroepen een hulp voor anderen te zijn. Het zijn voornamelijk ex-refotrefpunters hier, de meesten zullen zich Leah nog wel herinneren. Ik durf te beweren dat ik van niemand op het refotrefpunt zoveel geleerd heb als van Leah. Juist iemand die op zoek is en zeker niet van zichzelf zegt dat ze echt gelooft. Kijk niet alleen naar je eigen heil. Als ik verloren zou gaan (Godzijdank is Christus er), dan zou dat verdiend zijn en heb ik niet te klagen. Maar dan nog wil ik alleen zijn in de hel, laat er niemand anders zijn. In ieder geval niet de mensen waar ik zo bij betrokken ben als sommige mensen die nu als twijfelaars rondlopen. Alsjeblieft ook als je denkt dat Gods heil voor iederen behalve voor jou is, getuig dan van wat God heeft gedaan in deze wereld.
Trouwens laten we twijfel en ongeloof niet verwarren. Twijfel is niet de grootste zonde. twijfel is vaak een verkeerd zicht op wat God gedaan heeft en op Zijn liefde voor de zondaar die jezelf bent. Ongeloof is het ontkennen van de macht van God of zelfs het bestaan van God. Twijfel richt zich vaak op een ander punt dan het ongeloof. Twijfel is zonde, maar het komt vaak voort uit klein-geloof en zien op jezelf in plaats van ongeloof (Zie de geschiedenis van Petrus die op het water wandelde.)
Over waar het in het onderwerp vooral omgaat. Ouderlingen en predikanten moeten vanwege hun taak in de kerk een goed zicht hebben op Christus' werk en dat kan alleen door wedergeboorte. Na deze wedergeboorte moet er bovendien ook zekerheid zijn, want als er geen zekerheid is, is er geen goed beeld van Christus' werk. Maar goed omdat hier nogal wat misverstanden over bestaan, zou ik dat liever vervangen door geloof. Als je zelf de wedergeboorte ziet als een bijzondere gebeurtenis in je leven, die eenmalig met veel emotie heeft plaatsgevonden, dan mogen van mij ook de onwedergeboren gelovigen het ouderlingenambt bekleden. Maar die mensen mogen, nee moeten ook deelnemen aan de maaltijd van de Heere.
Vaya con Dios,
parsifal