Omgang met elkaar in de christelijke gemeente

[De Rijssenaar]

Maar wat is dan nog de basis? De leer? De oude waarheid? Ik denk daar veel over na, en wil dat nog verder overdenken. Het raakt ook aan het gesprek dat hier wordt gevoerd. De brieven van Paulus wijzen op de gemeente als het lichaam van Christus, op onderlinge liefde en verdraagzaamheid. Maar wel op basis van het besef dat we elkaar als broeders en zusters in Christus zien.

Dit is wel herkenbaar, maar ik denk dat de gemeenschappelijke basis de waarheid van ds. Kersten is en bijvoorbeeld bepaalde dominees. Ook wel het gevoel om zich overal tegen af te zetten: wij zijn anders. Kijken naar kerkverbanden (of zelfs binnen eigen verband) en goed weten wat daar mis gaat en daar uren mee kunnen vullen. Misschien ook wel bepaald taalgebruik en kleding.

[merel]

Is de gemeenschappelijke basis ds Kersten of Christus?

[Mister]

Maar wat is dan nog de basis? De leer? De oude waarheid? Ik denk daar veel over na, en wil dat nog verder overdenken. Het raakt ook aan het gesprek dat hier wordt gevoerd. De brieven van Paulus wijzen op de gemeente als het lichaam van Christus, op onderlinge liefde en verdraagzaamheid. Maar wel op basis van het besef dat we elkaar als broeders en zusters in Christus zien.

Dit is wel herkenbaar, maar ik denk dat de gemeenschappelijke basis de waarheid van ds. Kersten is en bijvoorbeeld bepaalde dominees. Ook wel het gevoel om zich overal tegen af te zetten: wij zijn anders. Kijken naar kerkverbanden (of zelfs binnen eigen verband) en goed weten wat daar mis gaat en daar uren mee kunnen vullen. Misschien ook wel bepaald taalgebruik en kleding.

Lijkt me een wat wankele basis.

[Herman]

Maar wat is dan nog de basis? De leer? De oude waarheid? Ik denk daar veel over na, en wil dat nog verder overdenken. Het raakt ook aan het gesprek dat hier wordt gevoerd. De brieven van Paulus wijzen op de gemeente als het lichaam van Christus, op onderlinge liefde en verdraagzaamheid. Maar wel op basis van het besef dat we elkaar als broeders en zusters in Christus zien.

Dit is wel herkenbaar, maar ik denk dat de gemeenschappelijke basis de waarheid van ds. Kersten is en bijvoorbeeld bepaalde dominees. Ook wel het gevoel om zich overal tegen af te zetten: wij zijn anders. Kijken naar kerkverbanden (of zelfs binnen eigen verband) en goed weten wat daar mis gaat en daar uren mee kunnen vullen. Misschien ook wel bepaald taalgebruik en kleding.

Lijkt me een wat wankele basis.

Onderschat de kracht van deze sociale structuren niet. Het is heel belangrijk om je geloof te structuren naar de normering die deze voorgangers aanhouden.

[Maanenschijn]

Ik heb gisteren een preek geluisterd van ds. Rijsdijk in Hervormd Montfoort — volgens mij van vorige week zondagmorgen. Daarin ging het over hoe de gemeente behoort om te gaan met de kerkenraad. Dat zij binnen bepaalde kaders leidinggeeft aan de gemeente, en dat gehoorzaamheid aan hen vereist is. Dat betekent ook dat we met hun zwakheden geduld moeten hebben.

Het belangrijkste punt voor mij was dat het broeders in Christus zijn. Zo hebben we de mannen van de kerkenraad te zien: als deel van de gemeente, als één lichaam. Er is dus een basis voor verbinding, en die basis ligt in Christus. Dat besef brengt verdraagzaamheid, liefde en mededogen voort.

Nu is dat in onze gezindte — zeg ik voorzichtig — toch enigszins losgelaten. Belijdenis wordt niet altijd meer afgelegd op basis van een waar geloof. Kerkenraadsbanken worden deels bezet door mannen die geen heilszekerheid kennen. Er is weinig verbinding en erkenning, vooral wanneer je wat kritisch bent of een afwijkend standpunt hebt.

Maar wat is dan nog de basis? De leer? De oude waarheid? Ik denk daar veel over na, en wil dat nog verder overdenken. Het raakt ook aan het gesprek dat hier wordt gevoerd. De brieven van Paulus wijzen op de gemeente als het lichaam van Christus, op onderlinge liefde en verdraagzaamheid. Maar wel op basis van het besef dat we elkaar als broeders en zusters in Christus zien.

Dat is toch wel anders dan wat we vaak gewend zijn. Maar welke gezamenlijke basis — die zorgt voor erkenning en verbinding — is er dan voor hen die deel uitmaken van een gemeente waar belijdenis wordt afgelegd op grond van een historisch geloof, en waar broeders kerkenraadslid worden terwijl ze ervan getuigen Christus niet te kennen als hun persoonlijke Zaligmaker?

Ik ben benieuwd naar jullie visie.

Deze discussie is een beetje stil gevallen. Het is wel een mooi onderwerp. Wat vind je van de reacties @Ad Anker?

[Posthoorn]

https://www.rd.nl/artikel/1109247-geloo ... e-gezindte

Dit artikel is hier een mooi antwoord op.

[Ad Anker]

Mijn kardinale punt was het Bijbelse gegeven dat de gemeente het lichaam van Christus is. Vanuit die basis is er verbinding met als gevolg verdraagzaamheid, liefde en mededogen. Nu is die basis in mijn gemeente niet dominant. Er zijn slechts weinigen die tot de Kerk behoren. Hoe is de verbinding met alle anderen, die we niet als broeder of zuster in Christus zien? Welke gemeenschappelijke basis is er dan? Is dat de Bijbel? Is dat een interpretatie van de Bijbel? Is dat de leer van de kerk?

Nu is het gesprek vooral gedomineerd geweest door ambtsdragers die wel/niet getuigen van een persoonlijk geloof in Christus. Dat was niet zozeer mijn bedoeling, dat waren voorbeelden die ik noemde om mijn punt te maken.

Dat vind ik dus van de reacties.

[Posthoorn]

Mijn kardinale punt was het Bijbelse gegeven dat de gemeente het lichaam van Christus is. Vanuit die basis is er verbinding met als gevolg verdraagzaamheid, liefde en mededogen. Nu is die basis in mijn gemeente niet dominant. Er zijn slechts weinigen die tot de Kerk behoren. Hoe is de verbinding met alle anderen, die we niet als broeder of zuster in Christus zien? Welke gemeenschappelijke basis is er dan? Is dat de Bijbel? Is dat een interpretatie van de Bijbel? Is dat de leer van de kerk?

Nu is het gesprek vooral gedomineerd geweest door ambtsdragers die wel/niet getuigen van een persoonlijk geloof in Christus. Dat was niet zozeer mijn bedoeling, dat waren voorbeelden die ik noemde om mijn punt te maken.

Dat vind ik dus van de reacties.

De gemeenschappelijke basis is dan denk ik toch hoe er wordt gedacht over geloof en bekering. Afgezien van de vraag of iemand dat zelf heeft beleefd.

[Ad Anker]

De gemeenschappelijke basis is dan denk ik toch hoe er wordt gedacht over geloof en bekering. Afgezien van de vraag of iemand dat zelf heeft beleefd.

Ik begrijp niet precies wat je bedoelt. Kun je dat toelichten?

[Posthoorn]

De gemeenschappelijke basis is dan denk ik toch hoe er wordt gedacht over geloof en bekering. Afgezien van de vraag of iemand dat zelf heeft beleefd.

Ik begrijp niet precies wat je bedoelt. Kun je dat toelichten?

Voor míj, laat ik het persoonlijk houden, is het belangrijk hoe men denkt over de bekering. Dat dit een ingrijpen gebeuren is, dat iemand ook bewust meemaakt. Niet de houding van: het kan ook anders, het hoeft allemaal niet zo moeilijk, etc. Ik kan het niet helemaal goed onder woorden brengen, maar ik hoop dat je aanvoelt wat ik bedoel.

[Ad Anker]

De gemeenschappelijke basis is dan denk ik toch hoe er wordt gedacht over geloof en bekering. Afgezien van de vraag of iemand dat zelf heeft beleefd.

Ik begrijp niet precies wat je bedoelt. Kun je dat toelichten?

Voor míj, laat ik het persoonlijk houden, is het belangrijk hoe men denkt over de bekering. Dat dit een ingrijpen gebeuren is, dat iemand ook bewust meemaakt. Niet de houding van: het kan ook anders, het hoeft allemaal niet zo moeilijk, etc. Ik kan het niet helemaal goed onder woorden brengen, maar ik hoop dat je aanvoelt wat ik bedoel.

Dat voel ik wel aan ja. Jij voelt je verbonden met hen die daarover dezelfde gedachten hebben, maar met hen in jouw eigen gemeente die daar anders over denken ervaar je die verbinding niet?
En nog wat specifieker: hoe zie je je eigen gemeente?

[Posthoorn]

Dat voel ik wel aan ja. Jij voelt je verbonden met hen die daarover dezelfde gedachten hebben, maar met hen in jouw eigen gemeente die daar anders over denken ervaar je die verbinding niet?
En nog wat specifieker: hoe zie je je eigen gemeente?

Met anderen voel ik die verbinding in elk geval minder. In mijn eigen gemeente zie ik verschillende stromingen als het hierom gaat.

[J.C. Philpot]

Voor míj, laat ik het persoonlijk houden, is het belangrijk hoe men denkt over de bekering. Dat dit een ingrijpen gebeuren is, dat iemand ook bewust meemaakt. Niet de houding van: het kan ook anders, het hoeft allemaal niet zo moeilijk, etc. Ik kan het niet helemaal goed onder woorden brengen, maar ik hoop dat je aanvoelt wat ik bedoel.

Daar kan ik me wel iets bij voorstellen.

[Bertiel]

Mijn kardinale punt was het Bijbelse gegeven dat de gemeente het lichaam van Christus is. Vanuit die basis is er verbinding met als gevolg verdraagzaamheid, liefde en mededogen. Nu is die basis in mijn gemeente niet dominant. Er zijn slechts weinigen die tot de Kerk behoren. Hoe is de verbinding met alle anderen, die we niet als broeder of zuster in Christus zien? Welke gemeenschappelijke basis is er dan? Is dat de Bijbel? Is dat een interpretatie van de Bijbel? Is dat de leer van de kerk?

Nu is het gesprek vooral gedomineerd geweest door ambtsdragers die wel/niet getuigen van een persoonlijk geloof in Christus. Dat was niet zozeer mijn bedoeling, dat waren voorbeelden die ik noemde om mijn punt te maken.

Dat vind ik dus van de reacties.

Voor mij is dat de liefde voor God drieenig en Zijn woord. Als ik die liefde proef, hoe bestreden dan ook, en de eerbied voor zijn woord dan is er verbinding. Binnen en buiten mijn gemeente.

[Maanenschijn]

Mijn kardinale punt was het Bijbelse gegeven dat de gemeente het lichaam van Christus is. Vanuit die basis is er verbinding met als gevolg verdraagzaamheid, liefde en mededogen. Nu is die basis in mijn gemeente niet dominant. Er zijn slechts weinigen die tot de Kerk behoren. Hoe is de verbinding met alle anderen, die we niet als broeder of zuster in Christus zien? Welke gemeenschappelijke basis is er dan? Is dat de Bijbel? Is dat een interpretatie van de Bijbel? Is dat de leer van de kerk?

Nu is het gesprek vooral gedomineerd geweest door ambtsdragers die wel/niet getuigen van een persoonlijk geloof in Christus. Dat was niet zozeer mijn bedoeling, dat waren voorbeelden die ik noemde om mijn punt te maken.

Dat vind ik dus van de reacties.

Soms neemt een discussie ergens een afslag

Belangrijk punt wat je weer naar boven haalt. Je blik op de kerk heeft alles te maken met wie je tot het lichaam van Christus rekent. Ik denk dat alle ware gelovigen tot dat lichaam behoren.

Maar breder gezien meen ik dat het Koninkrijk van God meer is. Daar plaats ik de kerk als een uitwendige verschijning binnen. Ook op grond van het verbond.

Zo, als vergelijking, heb ik de mensen in mijn gezin het meeste lief. In hebbelijkheden en onhebbelijkheden. In de kerk zijn dit degenen met wie ik mij in geloof hartelijk verbonden weet. De plaatselijke kerk voelt als familie, daar hou ik van en draag probeer rekening met hen te houden, net als zij met mij doen. De wereldwijde kerk is als de burgers van het zelfde land. We horen bij elkaar, in verscheidenheid. Als leden van het Koninkrijk van God.

En in een familie moet je werken aan verbinding. Net als in de kerk. En hoe groter je familie, hoe lastiger dat vaak gaat. Ook als kerkelijke gemeenten groot worden zal dat lastiger gaan. Denk ik.