Ik denk weleens dat als je hevig rouwt, je voelhorens (of je tenen, of hoe je het wilt noemen) kilometers lang zijn. Dingen die normaliter nauwelijks zouden opvallen, kunnen dan keihard aankomen. Zoiets dus ook: een kaartje dat niet-meelevend voelt.
Ik vond bij condoleance juist die mensen die lange preken gingen houden zo naar, want dan moest je nog een goeie reactie verzinnen terwijl je moe en afgestompt was. Of de mensen die gingen vertellen hoe zij het overlijden hadden ervaren, of hoe ze wel vonden dat wij het zouden ervaren, of wat er nog wel aan emoties zou komen, of was geweest, of wat zij in een vergelijkbare situatie hadden gevoeld. Of de mensen die de overledene nog even geestelijk gingen duiden, alsof zij dat wel even aan de nabestaanden konden uitleggen. Of de mensen die met goeie adviezen voor de niet-nabije toekomst kwamen. Ik vond het vreselijk. En misschien zijzelf ook: nagedacht over wat ze zouden zeggen enz en dan landt het duidelijk niet. Kortom: in rouw doe je het niet zo heel gauw goed.

Er wordt weleens gezegd: mensen zijn slechte vertroosters. Er is er Één die echt kan troosten.

Al geloof ik wel dat mensen daarin soms een middel kunnen zijn.

Orchidee schreef:Duidelijk dat je dit niet begrijpt @Bogerman

Nee, de weerzin tegen een zwarte rand snap ik niet, het verhaal van Zita wel!

Waarom veranderd het zwart? Waarom paars, of grijs? Waarom? Ik denk dat ook meespeelt, misschien wel bij sommigen (of velen?) onbewust, om het akelig zwart van de dood wat minder zwart te maken. Vorige week (of wanneer was het) werd een bekende van mijn broer begraven. De kist was bijna niet meer te zien door de bloemen. Heet dat niet het verbloemen van de dood?
Wat ook wel eens opvalt is dat de mensen nu verder van de dood afleven dan een jaar of 25 geleden? Misschien vergis ik me, maar ik merk zelf om me heem minder ernst als het om de dood gaat. Omdat het zicht op de dood veranderd, zullen ook rouwkaarten veranderen.

Bogerman schreef:

Orchidee schreef:Duidelijk dat je dit niet begrijpt @Bogerman

Nee, de weerzin tegen een zwarte rand snap ik niet, het verhaal van Zita wel!

Ik heb het niet over de zwarte rand kaart.

Orchidee schreef:

Bogerman schreef:

Orchidee schreef:Duidelijk dat je dit niet begrijpt @Bogerman

Nee, de weerzin tegen een zwarte rand snap ik niet, het verhaal van Zita wel!

Ik heb het niet over de zwarte rand kaart.

Ik wel. Kijk maar naar mijn eerste reactie op mara.

Bogerman schreef:

Orchidee schreef:

Bogerman schreef:

Orchidee schreef:Duidelijk dat je dit niet begrijpt @Bogerman

Nee, de weerzin tegen een zwarte rand snap ik niet, het verhaal van Zita wel!

Ik heb het niet over de zwarte rand kaart.

Ik wel. Kijk maar naar mijn eerste reactie op mara.

Het gaat niet om het zwart maar om de weinig troostrijke reacties bij diepe rouw. Het viel op dat veel ‘zwarte’ kaartjes geen troostende boodschap in zich hadden en soms hele kleurrijke kaarten een rijke inhoud. Waar is men toch bang voor? De buitenkant klopte…..


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Nee, maar hoe soberder de kaart, hoe minder optimistisch ook de verzender. Dat is niet perse onaardig bedoeld.

Een troost moet immers wel gegrond zijn. Je kunt jezelf troosten met de gedachte dat de Titanic vast wel blijft drijven, maar uiteindelijk zinkt het schip in de diepten der zee.

DDD schreef:Nee, maar hoe soberder de kaart, hoe minder optimistisch ook de verzender. Dat is niet perse onaardig bedoeld.

Een troost moet immers wel gegrond zijn. Je kunt jezelf troosten met de gedachte dat de Titanic vast wel blijft drijven, maar uiteindelijk zinkt het schip in de diepten der zee.

Nee, dat is het niet. Het gaat erom dat de zwarte kaartjes ook het minste licht hadden men voldoet aan de norm, je hoort een kaartje te sturen en dan ook nog zwart. Ondertussen wordt eg niet verwezen waar de ware troost te vinden is.



Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Bijdrager schreef:

DDD schreef:Nee, maar hoe soberder de kaart, hoe minder optimistisch ook de verzender. Dat is niet perse onaardig bedoeld.

Een troost moet immers wel gegrond zijn. Je kunt jezelf troosten met de gedachte dat de Titanic vast wel blijft drijven, maar uiteindelijk zinkt het schip in de diepten der zee.

Nee, dat is het niet. Het gaat erom dat de zwarte kaartjes ook het minste licht hadden men voldoet aan de norm, je hoort een kaartje te sturen en dan ook nog zwart. Ondertussen wordt eg niet verwezen waar de ware troost te vinden is.



Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Maar als men er niks opzet, waarom stuur je dan een kaartje?

Wat denk je zelf? Om mee te leven, natuurlijk.

Als ik een kaartje verstuur zet ik er meestal ook geen tekst op. Niet omdat ik de ontvanger geen troost zou wensen, ook niet omdat ik een pessimistisch persoon ben, zelfs niet omdat ik mij zelf niet durf verwoorden. Soms schrijf ik alleen een enkele zin waarin sterkte en kracht wordt toegewenst.

Ik zet er geen (bijbel)tekst op omdat ik vanuit eigen ervaring heb bemerkt dat ik daar als ontvanger echt niet op zat te wachten. Het is zelden een ‘woord op zijn tijd’. (Net als hele verhandelingen bij het condoleren, ik weet daar ook niet goed raad mee).

Een dergelijk kaartje heb ik altijd beschouwd als letterlijk oprechte deelneming. Men denkt aan ons en neemt de moeite dat te laten weten. Ik stel dat zeer op prijs. Naam en adres is natuurlijk wel handig. Meer hoeft niet.

Ik denk dat een ieder dit anders beleeft, vanuit zijn/haar eigen gevoel en situatie. Mijn kaartje zou bij Bijdrager wel eens in de categorie ‘troosteloos met een zwart randje’ kunnen vallen, terwijl ik vanuit mij gezien dat zeker niet bedoel en anders zou beleven.

Inderdaad: mensen zijn slechte vertroosters.

Mensen zijn heel verschillend, heb ik pas geleden in een ander verband hier opgemerkt. Dat geldt hier ook wel.

Het helpt voor mij altijd om te bedenken dat mensen dingen vanuit goede bedoelingen doen. En ook helpt het om te denken hoe ik zelf zo'n kaartje zit te schrijven: ik vind het altijd lastig. Wat moet je schrijven, wat kun je schrijven... Logisch dat een ander dat ook doet.

Zelf (maar dat is dus persoonlijk) houd ik niet van lange meelevende teksten van mensen die je nauwelijks kent.

DDD schreef:Een troost moet immers wel gegrond zijn. Je kunt jezelf troosten met de gedachte dat de Titanic vast wel blijft drijven, maar uiteindelijk zinkt het schip in de diepten der zee.

Daar zeg je een waar woord.

Overigens herken ik heel erg de verlegenheid van Maanenschijn, en hou ik het ook graag kort. Ik heb in het verleden ook weleens ongewild blunders gemaakt bij het mondeling condoleren, en dan zou je wel door de grond willen gaan van schaamte.

Ik probeer sindsdien kort te zijn, en indien het mondeling is recht aan de kijken en een stevige hand te geven.

Bijdrager schreef:

DDD schreef:Nee, maar hoe soberder de kaart, hoe minder optimistisch ook de verzender. Dat is niet perse onaardig bedoeld.

Een troost moet immers wel gegrond zijn. Je kunt jezelf troosten met de gedachte dat de Titanic vast wel blijft drijven, maar uiteindelijk zinkt het schip in de diepten der zee.

Nee, dat is het niet. Het gaat erom dat de zwarte kaartjes ook het minste licht hadden men voldoet aan de norm, je hoort een kaartje te sturen en dan ook nog zwart. Ondertussen wordt eg niet verwezen waar de ware troost te vinden is.



Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Ik snap jouw punt. Alleen is het voor sommige mensen heel lastig om iets te formuleren. Soms ken je degene die overleden is niet/nauwelijks, maar bent wel ontdaan van de gebeurtenissen en wil je op afstand meeleven met de familie.