Waarom moeten mensen elkaar toch aan de kaak stellen,en elkaar vertellen jou leer is niet goed.Geen enkele leer is goed die niet uitgaat zoals verwoord in de Geloofsbelijdenis van Nicea.In een notendop wordt daar de ware leer tentoongespreid.
En waarom een ander of zijn zogenaamde leer aan de kaak stellen ; is het niet zo strijdt gij maar om in te gaan,we hebben genoeg aan ons zelf.
En is het niet zo; alles wat niet echt is zal als rook vergaan .
Hoe komen toch al die verschillen?
De mensen met wie ik in gesprek ben verwerpen de geloofsbelijdenis van Nicea ten stelligste. Het is geen prettige discussie en ik hoop dat de moderatoren op refoweb hun werk doen (hebben ze gedeeltelijk al gedaan trouwens).Oorspronkelijk gepost door Adorote
Waarom moeten mensen elkaar toch aan de kaak stellen,en elkaar vertellen jou leer is niet goed.Geen enkele leer is goed die niet uitgaat zoals verwoord in de Geloofsbelijdenis van Nicea.In een notendop wordt daar de ware leer tentoongespreid.
En waarom een ander of zijn zogenaamde leer aan de kaak stellen ; is het niet zo strijdt gij maar om in te gaan,we hebben genoeg aan ons zelf.
En is het niet zo; alles wat niet echt is zal als rook vergaan .
Wat betreft het genoeg hebben aan onszelf: bedoel je dat we ons niet op forums mogen begeven om daar over geloofszaken te spreken?
[Aangepast op 17/8/04 door elbert]
-
Refojongere
Hoe is het mogelijk dat kinderen Gods over allerlei dingen zo verschillend denken?
Antwoord (Ds. J.H. Velema):
M'n vraagster wees concreet op het feit dat de een voor begraven is en de ander voor cremeren van onze doden. Hoe kan dat toch? Hoe moeten we dat nu beoordelen? Het gaat dus om de kwestie van een verschillende praktijk bij hen die allen gelovig zijn.
Dezelfde kwestie komt aan de orde in de vraag of mensen die in de evolutie geloven, zalig kunnen worden? Meestal gaat er mee gepaard dat men ook niet in wonderen, die in de Bijbel staan, gelooft. Nu hebben wij niet over de zaligheid te beschikken en we zullen als het over deze uiterst belangrijke zaak gaat, altijd zeer terughoudend moeten spreken. Ook hier geldt als gevraagd wordt: Kan die en die wel zalig worden? het woord van de Heiland: strijdt GIJ om in te gaan.
Maar daarmee is 't probleem niet opgelost. Een probleem is het waar we telkens weer mee te maken krijgen. Overigens is het een oud probleem, al denken wij misschien dat het een specifiek probleem van deze tijd is.
Paulus had er al mee te maken en schreef er over zowel aan de gemeente te Rome als aan die van Korinthe: de verhouding tussen sterken en zwakken. De sterken zijn zij die geen bezwaar zien in bepaalde ethische beslissingen, concreet het eten van vlees dat aan de afgoden geofferd is en de zwakken zijn die christenen, die dit niet kunnen meemaken en hevig bezwaard zijn over deze praktijk. In onze vaderlandse kerkgeschiedenis kennen we de strijd tussen de rekkelijken en preciezen. Vooral op het punt van wat mag of niet mag op zondag spitste deze strijd zich duidelijk toe.
Vandaag noemen we het feit dat er zoveel verschillen tussen christenen bestaan het verschijnsel pluraliteit. Er zijn en worden hele studies aan gewijd.
We kunnen rustig stellen dat het verschijnsel wel toeneemt en inzonderheid de laatste tien jaar grote vormen heeft aangenomen, verontrustende vormen, die in verschillende gevallen een bedreiging voor de eenheid en de waarachtige geloofsgemeenschap kunnen zijn.
Er zou hier veel genoemd kunnen worden. Ik moet me beperken. Allereerst: het leven is open geworden; beschermende krachten, die er vroeger waren, zijn weggevallen. Van een bepaald isolement is bijna nergens meer sprake. En waar het kunstmatig in stand wordt gehouden, zijn er anderzijds zoveel invloeden van buitenaf, die eenvoudig niet tegen te houden zijn, die doorwerken en zich uitwerken in, zo geen verandering, dan toch wel verschuiving van opvattingen en inzichten. In breder kader zouden we kunnen opmerken: we betreden een ander tijdperk van de geschiedenis en bij de wenteling van de tijden staan altijd oude opvattingen ter discussie. Nieuwe inzichten dienen zich aan, dat geeft fricties.
Afgedacht hiervan zullen we er oog voor moeten hebben dat er te allen tijde verschillen tussen mensen en mensen zijn. Karakters zijn niet gelijk. Verschil in karakter geeft verschil in inzicht. Ieder mens heeft een eigen achtergrond krachtens afkomst, opvoeding, milieu, capaciteiten, ontwikkeling, levensleiding enz. en die eigen achtergrond kan leiden tot een verschillende benadering van vragen.
We staan allen in een bepaalde traditie, die door verschillen factoren wordt bepaald. Er is bijv. een duidelijk verschil tussen de Angelsaksische en Germaanse wereld. Er is verschil tussen hen die reformatorische gevormd zijn en hen die meer opgevoed zijn bij de evangelische vleugel van hen die in de 16e eeuw de RKK verlieten.
In het algemeen zou ik willen zeggen dat het voor ieder mens er om gaat dat hij, wedergeboren door Woord en Geest, gelooft in de Heere Jezus Christus als persoonlijke Borg en Zaligmaker en in Hem geborgen is. Dat is beslissend voor heden en toekomst. Daar moeten we het beslist over eens zijn en dat moet het uitgangspunt zijn voor alles.
Helaas moet ik zeggen dat het feit dat mensen zeggen dat ze christen zijn, geloven en misschien lid zjin van dezelfde kerk of groep, geen waarborg is dat dit ook werkelijk het geval is. Het moest zo zijn. Het is helaas niet het geval. Juist deze situatie werkt vaak frustrerend in op allerlei verhoudingen, er is geen echte geloofsgemeenschap. Juist als het werkelijk waar is dat het fundament van ons leven in Jezus Christus gelegen is en het element van ons leven de vreze des Heeren is, dan gaat het ons om de grote hoofdzaak.
Allerlei bijzaken kunnen dan niet meer beslissend zijn. Het is daarentegen een veeg teken, een bewijs dat het geloof niet functioneert, zo het al aanwezig mocht zijn, wanneer bijzaken hoofdzaken worden met als onvermijdelijk gevolg, dat de grote hoofdzaak uit het centrum verdwijnt en gereduceerd wordt tot bijzaak.
Als we het over de hoofdzaak eens zijn en het geloof functioneert, kunnen we dan verschillend denken over bepaalde zaken? begraven of cremeren of evolutie?
Niet graag zou ik dit bij voorbaat ontkennen; evenmin zeg ik dat het er niet toe doet hoe je over deze vragen denkt. Belangrijk is wel: waarom denk je er zo over? Welke invloeden spelen hier een rol?
Men kan onwetend zijn; men kan gemakkelijk zich door een bepaalde redenering laten meeslepen; soms kan men zelf niet voldoende alles beoordelen en laat men zich door anderen leiden, zonder dat men daar zelf de consequenties van overziet.
Bijvoorbeeld bij de kwestie van de evolutie. Ook hier: hoe komt men tot deze opvatting? Waarom staat men op dit standpunt? Als men inderdaad niet meer zou geloven in het wonder, als men zou zeggen: "God kan geen wonderen doen of doet geen wonderen meer", dan wordt het geloof een dubieuze zaak. Een dergelijke opvatting komt in strijd met het echte geloof. Dat geloof is geen wondergeloof als het wonder nummer 1 is, maar het wonder is wel vrucht van het geloof. Trouwens wie werkelijk gelooft, die gelooft in Gods genade en is die genade geen groot wonder?
Samenvattend: Verschil van inzicht zal er blijven; we behoeven als christenen niet over alle dingen gelijk te denken, maar de punten van verschil mogen nooit hoofdzaken worden en het leven en de omgang gaan beheersen. Is dat het geval dan is er iets radicaal mis.
Antwoord (Ds. J.H. Velema):
M'n vraagster wees concreet op het feit dat de een voor begraven is en de ander voor cremeren van onze doden. Hoe kan dat toch? Hoe moeten we dat nu beoordelen? Het gaat dus om de kwestie van een verschillende praktijk bij hen die allen gelovig zijn.
Dezelfde kwestie komt aan de orde in de vraag of mensen die in de evolutie geloven, zalig kunnen worden? Meestal gaat er mee gepaard dat men ook niet in wonderen, die in de Bijbel staan, gelooft. Nu hebben wij niet over de zaligheid te beschikken en we zullen als het over deze uiterst belangrijke zaak gaat, altijd zeer terughoudend moeten spreken. Ook hier geldt als gevraagd wordt: Kan die en die wel zalig worden? het woord van de Heiland: strijdt GIJ om in te gaan.
Maar daarmee is 't probleem niet opgelost. Een probleem is het waar we telkens weer mee te maken krijgen. Overigens is het een oud probleem, al denken wij misschien dat het een specifiek probleem van deze tijd is.
Paulus had er al mee te maken en schreef er over zowel aan de gemeente te Rome als aan die van Korinthe: de verhouding tussen sterken en zwakken. De sterken zijn zij die geen bezwaar zien in bepaalde ethische beslissingen, concreet het eten van vlees dat aan de afgoden geofferd is en de zwakken zijn die christenen, die dit niet kunnen meemaken en hevig bezwaard zijn over deze praktijk. In onze vaderlandse kerkgeschiedenis kennen we de strijd tussen de rekkelijken en preciezen. Vooral op het punt van wat mag of niet mag op zondag spitste deze strijd zich duidelijk toe.
Vandaag noemen we het feit dat er zoveel verschillen tussen christenen bestaan het verschijnsel pluraliteit. Er zijn en worden hele studies aan gewijd.
We kunnen rustig stellen dat het verschijnsel wel toeneemt en inzonderheid de laatste tien jaar grote vormen heeft aangenomen, verontrustende vormen, die in verschillende gevallen een bedreiging voor de eenheid en de waarachtige geloofsgemeenschap kunnen zijn.
Er zou hier veel genoemd kunnen worden. Ik moet me beperken. Allereerst: het leven is open geworden; beschermende krachten, die er vroeger waren, zijn weggevallen. Van een bepaald isolement is bijna nergens meer sprake. En waar het kunstmatig in stand wordt gehouden, zijn er anderzijds zoveel invloeden van buitenaf, die eenvoudig niet tegen te houden zijn, die doorwerken en zich uitwerken in, zo geen verandering, dan toch wel verschuiving van opvattingen en inzichten. In breder kader zouden we kunnen opmerken: we betreden een ander tijdperk van de geschiedenis en bij de wenteling van de tijden staan altijd oude opvattingen ter discussie. Nieuwe inzichten dienen zich aan, dat geeft fricties.
Afgedacht hiervan zullen we er oog voor moeten hebben dat er te allen tijde verschillen tussen mensen en mensen zijn. Karakters zijn niet gelijk. Verschil in karakter geeft verschil in inzicht. Ieder mens heeft een eigen achtergrond krachtens afkomst, opvoeding, milieu, capaciteiten, ontwikkeling, levensleiding enz. en die eigen achtergrond kan leiden tot een verschillende benadering van vragen.
We staan allen in een bepaalde traditie, die door verschillen factoren wordt bepaald. Er is bijv. een duidelijk verschil tussen de Angelsaksische en Germaanse wereld. Er is verschil tussen hen die reformatorische gevormd zijn en hen die meer opgevoed zijn bij de evangelische vleugel van hen die in de 16e eeuw de RKK verlieten.
In het algemeen zou ik willen zeggen dat het voor ieder mens er om gaat dat hij, wedergeboren door Woord en Geest, gelooft in de Heere Jezus Christus als persoonlijke Borg en Zaligmaker en in Hem geborgen is. Dat is beslissend voor heden en toekomst. Daar moeten we het beslist over eens zijn en dat moet het uitgangspunt zijn voor alles.
Helaas moet ik zeggen dat het feit dat mensen zeggen dat ze christen zijn, geloven en misschien lid zjin van dezelfde kerk of groep, geen waarborg is dat dit ook werkelijk het geval is. Het moest zo zijn. Het is helaas niet het geval. Juist deze situatie werkt vaak frustrerend in op allerlei verhoudingen, er is geen echte geloofsgemeenschap. Juist als het werkelijk waar is dat het fundament van ons leven in Jezus Christus gelegen is en het element van ons leven de vreze des Heeren is, dan gaat het ons om de grote hoofdzaak.
Allerlei bijzaken kunnen dan niet meer beslissend zijn. Het is daarentegen een veeg teken, een bewijs dat het geloof niet functioneert, zo het al aanwezig mocht zijn, wanneer bijzaken hoofdzaken worden met als onvermijdelijk gevolg, dat de grote hoofdzaak uit het centrum verdwijnt en gereduceerd wordt tot bijzaak.
Als we het over de hoofdzaak eens zijn en het geloof functioneert, kunnen we dan verschillend denken over bepaalde zaken? begraven of cremeren of evolutie?
Niet graag zou ik dit bij voorbaat ontkennen; evenmin zeg ik dat het er niet toe doet hoe je over deze vragen denkt. Belangrijk is wel: waarom denk je er zo over? Welke invloeden spelen hier een rol?
Men kan onwetend zijn; men kan gemakkelijk zich door een bepaalde redenering laten meeslepen; soms kan men zelf niet voldoende alles beoordelen en laat men zich door anderen leiden, zonder dat men daar zelf de consequenties van overziet.
Bijvoorbeeld bij de kwestie van de evolutie. Ook hier: hoe komt men tot deze opvatting? Waarom staat men op dit standpunt? Als men inderdaad niet meer zou geloven in het wonder, als men zou zeggen: "God kan geen wonderen doen of doet geen wonderen meer", dan wordt het geloof een dubieuze zaak. Een dergelijke opvatting komt in strijd met het echte geloof. Dat geloof is geen wondergeloof als het wonder nummer 1 is, maar het wonder is wel vrucht van het geloof. Trouwens wie werkelijk gelooft, die gelooft in Gods genade en is die genade geen groot wonder?
Samenvattend: Verschil van inzicht zal er blijven; we behoeven als christenen niet over alle dingen gelijk te denken, maar de punten van verschil mogen nooit hoofdzaken worden en het leven en de omgang gaan beheersen. Is dat het geval dan is er iets radicaal mis.