vlinder schreef:

Orchidee schreef: SUIKERZIEKTE: ook en nare "ongrijpbare" ziekte...je kan er ook vaak geen "vat" op krijgen

Hier ben ik het niet mee eens. Suikerziekte is zeker niet ongrijpbaar en er is bijna geen ziekte waarbij het leven bijna normaal kan worden opgepakt.
Suikerpatiënten met insuline hoeven niet meer zoals vroeger suiker te mijden. Ze moeten alleen weten op welke momenten wat bijgespoten moet worden.
Dat het met name voor pubers een belasting is kan ik voorstellen, maar dan meer het steeds geconfronteerd worden met je medicatie.
Dat je er geen vat op kunt krijgen ben ik het ook niet mee eens. Wanneer iemand goed is ingesteld kan het tientallen jaren achtereen goed gaan.
Wanneer iemand dus een hypo krijgt is er óf teveel gespoten, of te weinig gegeten (wat meestal de oorzaak is). Een ontsteking of koorts hebben we invloed, maar dan gaat de suiker omhoog omdat de insuline dan minder goed verwerkt wordt. Een hypo ligt bijna altijd aan te weinig eten i.c.m. teveel spuiten. En zeker als ze dit vaker heeft gehad blijkt dat ze niet goed is ingesteld.

Dat dit veel impact op je heeft kan ik me wel goed voorstellen. Iemand zo aantreffen is zeker niet fijn. Misschien één troost: iemand overlijdt bijna nooit aan een hypo. Iemand raakt buiten westen, soms zelfs tot een coma, maar meestal is er genoeg tijd en genoeg middelen iemand weer bij te krijgen.

Onzin zo'n theoretisch verhaal.
De huisarts en de diabetesverpleegkundige zeiden beiden dat het heel ongrijpbaar kan zijn, zo ook bij deze vrouw, deze mensen zijn zeer precies in spuiten en eten, gewoon perfectionistisch zou ik bijna zeggen, en ze had ook alles goed gespoten en gegeten, maar het gebeurt vaker bij patiénten zei de huisarts en verpleegkundige, dat ze ook niet goed weten hoe of wat dan de
oorzaak is, en deze vrouw is er heel goed op ingesteld, en ze heeft zeer trouwe scherpe controle, maar daar lag het allemaal niet aan, want ieder mens is anders, en deze vrouw reageerde ook langzaam op iets zoets...
Ik weet ook wel dat er niet veel mensen aan een hypo overlijden, maar het kan dus wel ,en het gebeurt ook! ook weer volgens de huisarts...
En in geval ze helemaal niet meer aanspreekbaar zou zijn, hebben ze altijd nog een spuit in de koelkast liggen, waarmee direct glucose ingespoten word, maar dit mag alleen als niets meer werkt, ze niet kan slikken, en buiten bewustzijn is.
Deze vrouw heeft heel veel nare gevolgen en bijwerkingen van suiker, ze ziet al bijna niets mer, door haar suiker, en zo zijn er nog wel meer nare bijwerkingen...
Mijn moeder heeft suiker mijn zwager heeft suiker mijn schoonmoeder had suiker, en diverse familieleden aan mijn mans kant hebben suiker, maar ze reageren allemaal anders, en zo gemakkelijk is het echt niet altijd, al moet ik zeggen dat mijn moeder er weinig last van heeft, en zij juist sjoemelt met medicijnen/eten en op tijd eten, dus theorie zegt niet alles wat er in de praktijk gebeurt...

aan het gezegde: Vliegen vang je met stroop en niet met azijn....

Hendrikus schreef:

JolandaOudshoorn schreef:Aan onze scriba. Hij zou spelen in de trouwdienst van mijn broertje, morgen, samen met zijn zoon, maar is gisteren opgenomen vanwege hartklachten. Gelukkig is er een vervanger geregeld (ook uit onze gemeente!) voor morgen. Dus alles gaat door. (anders had ik Drikus wel gevraagd )

mooi geregeld

Ja he... heb ik jou ook weer een vrije avond bezorgd!

JolandaOudshoorn schreef:

Hendrikus schreef:

JolandaOudshoorn schreef:Aan onze scriba. Hij zou spelen in de trouwdienst van mijn broertje, morgen, samen met zijn zoon, maar is gisteren opgenomen vanwege hartklachten. Gelukkig is er een vervanger geregeld (ook uit onze gemeente!) voor morgen. Dus alles gaat door. (anders had ik Drikus wel gevraagd )

mooi geregeld

Ja he... heb ik jou ook weer een vrije avond bezorgd!

O, was het een avonddienst? Dan had ik niet gekund, want vrije avonden zijn erg schaars op 't ogenblik. Nou, fijne dag morgen!

Margriet schreef:

vlinder schreef:

Orchidee schreef: SUIKERZIEKTE: ook en nare "ongrijpbare" ziekte...je kan er ook vaak geen "vat" op krijgen

Hier ben ik het niet mee eens. Suikerziekte is zeker niet ongrijpbaar en er is bijna geen ziekte waarbij het leven bijna normaal kan worden opgepakt.
Suikerpatiënten met insuline hoeven niet meer zoals vroeger suiker te mijden. Ze moeten alleen weten op welke momenten wat bijgespoten moet worden.
Dat het met name voor pubers een belasting is kan ik voorstellen, maar dan meer het steeds geconfronteerd worden met je medicatie.
Dat je er geen vat op kunt krijgen ben ik het ook niet mee eens. Wanneer iemand goed is ingesteld kan het tientallen jaren achtereen goed gaan.
Wanneer iemand dus een hypo krijgt is er óf teveel gespoten, of te weinig gegeten (wat meestal de oorzaak is). Een ontsteking of koorts hebben we invloed, maar dan gaat de suiker omhoog omdat de insuline dan minder goed verwerkt wordt. Een hypo ligt bijna altijd aan te weinig eten i.c.m. teveel spuiten. En zeker als ze dit vaker heeft gehad blijkt dat ze niet goed is ingesteld.

Dat dit veel impact op je heeft kan ik me wel goed voorstellen. Iemand zo aantreffen is zeker niet fijn. Misschien één troost: iemand overlijdt bijna nooit aan een hypo. Iemand raakt buiten westen, soms zelfs tot een coma, maar meestal is er genoeg tijd en genoeg middelen iemand weer bij te krijgen.

En hier ben ik het niet mee eens, mijn eerste man heeft verscheidene malen in het ziekenhuis gelegen om beter ingesteld te worden, het heeft niet mogen baten,hij had regelmatig hypo,s en is er aan overleden. Ook mijn moeder overleed indirect aan de gevolgen.

Dit zijn dus de uitzonderingen op de regel. Over het algemeen is er prima mee te leven. Er zijn heel veel ziekten waar je sociale dingen voor moet opgeven, en dat is met suikerziekte niet zo (meestal). Ik ageer tegen het ongrijpbare. Er is in Nederland geen ziekte die zo onderzocht is als diabetes en kanker. Het laatste is een voorbeeld van waar je niet mee kunt leven, (uitzonderingen) en diabetes een ziekte waar je wel mee kunt leven (uitzonderingen).

Er valt met veel ziektes te leven. Met name als het de ander betreft. Je zult het zelf maar overkomen, dan wordt het heel anders.
Of dat nu diabetes, astma, of reuma is. Allemaal behandelbaar, maar wel ingrijpend !

vlinder schreef:

Margriet schreef:

vlinder schreef:

Orchidee schreef: SUIKERZIEKTE: ook en nare "ongrijpbare" ziekte...je kan er ook vaak geen "vat" op krijgen

Hier ben ik het niet mee eens. Suikerziekte is zeker niet ongrijpbaar en er is bijna geen ziekte waarbij het leven bijna normaal kan worden opgepakt.
Suikerpatiënten met insuline hoeven niet meer zoals vroeger suiker te mijden. Ze moeten alleen weten op welke momenten wat bijgespoten moet worden.
Dat het met name voor pubers een belasting is kan ik voorstellen, maar dan meer het steeds geconfronteerd worden met je medicatie.
Dat je er geen vat op kunt krijgen ben ik het ook niet mee eens. Wanneer iemand goed is ingesteld kan het tientallen jaren achtereen goed gaan.
Wanneer iemand dus een hypo krijgt is er óf teveel gespoten, of te weinig gegeten (wat meestal de oorzaak is). Een ontsteking of koorts hebben we invloed, maar dan gaat de suiker omhoog omdat de insuline dan minder goed verwerkt wordt. Een hypo ligt bijna altijd aan te weinig eten i.c.m. teveel spuiten. En zeker als ze dit vaker heeft gehad blijkt dat ze niet goed is ingesteld.

Dat dit veel impact op je heeft kan ik me wel goed voorstellen. Iemand zo aantreffen is zeker niet fijn. Misschien één troost: iemand overlijdt bijna nooit aan een hypo. Iemand raakt buiten westen, soms zelfs tot een coma, maar meestal is er genoeg tijd en genoeg middelen iemand weer bij te krijgen.

En hier ben ik het niet mee eens, mijn eerste man heeft verscheidene malen in het ziekenhuis gelegen om beter ingesteld te worden, het heeft niet mogen baten,hij had regelmatig hypo,s en is er aan overleden. Ook mijn moeder overleed indirect aan de gevolgen.

Dit zijn dus de uitzonderingen op de regel. Over het algemeen is er prima mee te leven. Er zijn heel veel ziekten waar je sociale dingen voor moet opgeven, en dat is met suikerziekte niet zo (meestal). Ik ageer tegen het ongrijpbare. Er is in Nederland geen ziekte die zo onderzocht is als diabetes en kanker. Het laatste is een voorbeeld van waar je niet mee kunt leven, (uitzonderingen) en diabetes een ziekte waar je wel mee kunt leven (uitzonderingen).

Helaas, Vlinder, uitzonderingen bevestigen de regel.
En als je zo"n uitzondering bent?
Wat zeg je dan?

Aan ons Jetje, die aan het proefzwemmen is!

Oesterschelpje

henriët schreef:Aan ons Jetje, die aan het proefzwemmen is!

Leuk! En?? Mag ze afzwemmwen?

Katharina van Bora schreef:

henriët schreef:Aan ons Jetje, die aan het proefzwemmen is!

Leuk! En?? Mag ze afzwemmwen?

ja! dv volgende week zaterdag, dus heerlijk nog voor de vakantie!

Aan onze voorgangers die morgen voorgaan terwijl de warmte kan kwellen.
In het bijzonder de dominee's met toga.
Maar, ik heb het vaak gehoord, dat de Heere toch "verkoeling" gaf, en zij de Boodschap zonder enige belemmering mochten doorgeven.

jvdg schreef:Aan onze voorgangers die morgen voorgaan terwijl de warmte kan kwellen.
In het bijzonder de dominee's met toga.
Maar, ik heb het vaak gehoord, dat de Heere toch "verkoeling" gaf, en zij de Boodschap zonder enige belemmering mochten doorgeven.

Dan laten ze die toga maar een dagje uit, en het vestje uit scheelt ook al iets

Orchidee schreef:

jvdg schreef:Aan onze voorgangers die morgen voorgaan terwijl de warmte kan kwellen.
In het bijzonder de dominee's met toga.
Maar, ik heb het vaak gehoord, dat de Heere toch "verkoeling" gaf, en zij de Boodschap zonder enige belemmering mochten doorgeven.

Dan laten ze die toga maar een dagje uit, en het vestje uit scheelt ook al iets

Helemaal mee eens, maar onze kerkenraad denkt daar anders over.....

Gijs83 schreef:

henriët schreef:een (te) volle agenda, waar echt niets in geschrapt kan worden:)

Die van mij is soms ook te vol of eigenlijk nogal eens, omdat ik vaak nogal te precies ben.

Perfectionistisch... ik ken dat... Je wordt er wel eens voor geprezen, en je krijgt opdrachten en/of verzoeken van: Dat kan jij goed... Ja.. Maar intussen wil je alles zo goed doen dat het soms te veel wordt.... En... ja... Nee zeggen is ook al zo wat...