reformatorische visie en pedagogische tik

[Ariene]

Verder moeten we gewoon Gods Woord nemen zoals het er staat.

Als iemand hier niet mee eens is, graag Bijbelse onderbouwing.

We moeten onze kinderen niet slaan.
Punt uit.

Da's wel erg kort door de bocht.

Toch ben ik het er mee eens.

Dit omdat de ervaring leert dat wanneer we gewend raken onze kinderen te slaan,
er een grote kans is dat we in onze boosheid de grenzen van het toelaatbare overschrijden.

(Met deze nuance dat ik niet tegen een tikje op de vingers ben bij kleine kinderen, al zie je vaak dat ze het , of zelf gaan doen, of
expres hun handje nog een keer uit gaan steken om te kijken of ze weer een tikje krijgen.)

Verder denk ik echt dat het probleem bij sommigen van ons onderschat wordt.
Er wordt meer (buitensporig) geslagen dan wij denken, maar ook de kinderen zijn er erg goed in omdat te verbergen.

(kind zei op school op vraag hoe het kwam dat hij één dag ziek was "Ik was moe van mijn verjaardag")

Verder kwam er volgens mij hier nog naar voren dat je mag slaan i.v.m hete kachel?
M.i. pak je het kind dan bij de arm en neem hem mee een stukje bij de kachel vandaan en legt uit waarom dat gevaarlijk is.

En het slaan goedkeuren op grond van de bijbel vind ik moeilijk.

Waarom wordt Gods slaande hand zo geínterpreteerd.
God slaat met ziekte, tegenspoed.
God neemt soms (tijdelijk) onze gezondheid weg om ons te leren dat wij daar niet op bouwen
God geeft ons soms problemen met ons bedrijf.
Wellicht om ons onze afhankelijkheid van Hem te leren.

In dit verlengde vind ik het afnemen van bepaalde privilege's misschien nog wel bijbelser dan écht slaan.

[Bert Mulder]

Verder moeten we gewoon Gods Woord nemen zoals het er staat.

Als iemand hier niet mee eens is, graag Bijbelse onderbouwing.

We moeten onze kinderen niet slaan.
Punt uit.

Da's wel erg kort door de bocht.

Toch ben ik het er mee eens.

Dit omdat de ervaring leert dat wanneer we gewend raken onze kinderen te slaan,
er een grote kans is dat we in onze boosheid de grenzen van het toelaatbare overschrijden.

(Met deze nuance dat ik niet tegen een tikje op de vingers ben bij kleine kinderen, al zie je vaak dat ze het , of zelf gaan doen, of
expres hun handje nog een keer uit gaan steken om te kijken of ze weer een tikje krijgen.)

Verder denk ik echt dat het probleem bij sommigen van ons onderschat wordt.
Er wordt meer (buitensporig) geslagen dan wij denken, maar ook de kinderen zijn er erg goed in omdat te verbergen.

(kind zei op school op vraag hoe het kwam dat hij één dag ziek was "Ik was moe van mijn verjaardag")

Verder kwam er volgens mij hier nog naar voren dat je mag slaan i.v.m hete kachel?
M.i. pak je het kind dan bij de arm en neem hem mee een stukje bij de kachel vandaan en legt uit waarom dat gevaarlijk is.

En het slaan goedkeuren op grond van de bijbel vind ik moeilijk.

Waarom wordt Gods slaande hand zo geínterpreteerd.
God slaat met ziekte, tegenspoed.
God neemt soms (tijdelijk) onze gezondheid weg om ons te leren dat wij daar niet op bouwen
God geeft ons soms problemen met ons bedrijf.
Wellicht om ons onze afhankelijkheid van Hem te leren.

In dit verlengde vind ik het afnemen van bepaalde privilege's misschien nog wel bijbelser dan écht slaan.

Dat van de kachel was slecht een (niet al te goed) voorbeeld, van erger voorkomen...

Wat betreft de Schrift serieus nemen, heb ik het, in de eerste plaats, over de directe Bijbelse bevelen van kastijdingen van kinderen door middel van de roede, zoals in Spreuken. Gereformeerde exegese dicteert dat dat een bevel is om onze kinderen, al als ze nog jong zijn, door lichamelijke straf te corrigeren en straffen. Het onthouden van dat soort straffen zou, volgens Spreuken, inhouden dat we onze kinderen NIET lief hebben.

[wim]

Verder moeten we gewoon Gods Woord nemen zoals het er staat.

Als iemand hier niet mee eens is, graag Bijbelse onderbouwing.

We moeten onze kinderen niet slaan.
Punt uit.

Da's wel erg kort door de bocht.

Toch ben ik het er mee eens.

Dit omdat de ervaring leert dat wanneer we gewend raken onze kinderen te slaan,
er een grote kans is dat we in onze boosheid de grenzen van het toelaatbare overschrijden.

Tsja. Je moet er gewoon niet aan gewend raken om je kinderen te slaan. En bovendien nooit de grenzen van het toelaatbare overschrijden.
Kinderen hebben in de eerste plaats heel veel liefde en zorg nodig. En idealiter nooit een tik.
Maar naar mijn mening (en bescheiden ervaring) ontsporen kinderen eerder doordat ze aan hun lot worden overgelaten (nooit gecorrigeerd worden) dan doordat ze zo nu en dan een tik krijgen. Dat is geen argument vóór een tik, maar wel een argument tegen te weinig stellen en bewaken van grenzen. Niet elke ouder is zo'n goed getrainde pedagoog dat hij/zij het (bij het bewaken van de grenzen) zonder tikken (geven) afkan. Als de liefde overheerst en er ook geen sprake is van mishandeling, lijkt me dat geen enkel probleem voor het kind.

[JolandaOudshoorn]

Ik denk dat, als je een tik oid geeft, de volgende regel in je hoofd moet houden: sla pas als je niet meer boos bent.
En eigenlijk geld dat ook voor alle andere straffen!

[Hendrikus]

Maar naar mijn mening (en bescheiden ervaring) ontsporen kinderen eerder doordat ze aan hun lot worden overgelaten (nooit gecorrigeerd worden) dan doordat ze zo nu en dan een tik krijgen.

Nu komen we bij een belangrijk punt. Ik ben het geheel met je eens dat kinderen correctie behoeven. Natuurlijk: opvoeden is óók corrigeren.
Bij sommige postings in dit topic krijg ik de indruk dat corrigeren alleen mogelijk is via fysieke krachtsuitoefening. En daar heb ik dus grote moeite mee. Er zijn veel meer en veel betere manieren om een kind te corrigeren dan door te slaan. Een kind mag, nee moet zeker voelen dat het verkeerd bezig is geweest - maar dat voelen hoeft geen lichamelijk voelen te zijn. Een verdrietige blik van moeder raakt het kind méér en bereikt haar doel beter dan de mep van vader, zelfs al heeft vader twintig bijbelteksten over de roede bij de hand om z'n tuchtiging te rechtvaardigen.

[Gian]

Hendrikus, ik sta helemaal achter je verhaal. Ik denk alleen niet dat het realistisch is.

[wim]

Ik denk dat, als je een tik oid geeft, de volgende regel in je hoofd moet houden: sla pas als je niet meer boos bent.
En eigenlijk geld dat ook voor alle andere straffen!

Niet mee eens. Je laat door een straf juist merken dat je (om een goede reden) boos bent. Je moet je alleen niet door drift laten leiden.

Ik ben het op zich ook wel met Hendrikus eens, alleen werkt zoiets niet altijd in alle omstandigheden. Een tik moet wel een laatste middel zijn. Als twee keer waarschuwen en twee keer verdrietig kijken niet helpt (mijn kinderen zijn niet altijd zo braaf), dan wordt er toch echt een tik uitgedeeld. En dat helpt. Zonder dat een zielig kinderzieltje zwaar beschadigd is.

Het gaat er ook om wat er gebeurt nadat er een tik is uitgedeeld. Er moeten geen uren voorbijgaan voordat het weer 'goed' is tussen ouders en kind. Kinderen moeten snel de gelegenheid krijgen om te laten zien dat ze (weer) kunnen luisteren en de ouders moeten ook meer dan duidelijk maken dat ze dat op prijs stellen.

Sowieso moet je vaak expliciet (en gemeend) duidelijk maken dat je van je kinderen houdt.

Met die kanttekeningen, vind ik het uitdelen van een tik helemaal niet verkeerd.
Ik vind het erg knap wanneer ouders het zonder tikken afkunnen. Als dat kan, is dat natuurlijk nog beter.

[Hendrikus]

Hendrikus, ik sta helemaal achter je verhaal. Ik denk alleen niet dat het realistisch is.

Hoe zouden die vier van ons groot geworden zijn, denk je?

[Ariene]

wel een interessant stukje

http://www.eo.nl/thema/opvoedingsthema/ ... le=6318738

[wim]

Hendrikus, ik sta helemaal achter je verhaal. Ik denk alleen niet dat het realistisch is.

Hoe zouden die vier van ons groot geworden zijn, denk je?

Dat ligt imho aan de combinatie modelouders - modelkinderen.
Helaas kun je dat niet projecteren op elk gezin.

[Hendrikus]

Hendrikus, ik sta helemaal achter je verhaal. Ik denk alleen niet dat het realistisch is.

Hoe zouden die vier van ons groot geworden zijn, denk je?

Dat ligt imho aan de combinatie modelouders - modelkinderen.
Helaas kun je dat niet projecteren op elk gezin.

mag het raam open?

(o nee, daarvoor is het te koud....)

[Jongere]

Hoe zouden die teksten in Spreuken bedoeld zijn? En zouden vaders in die tijd minder moeite gehad hebben om zichzelf te sturen in deze dingen?
God geeft absoluut geen cultuurgebonden voorschriften voor wat betreft slaan van kinderen. God geeft slechts heilzame geboden. Ik ben absoluut niet voor het slaan van je kinderen, maar als iets vroeger in de Bijbel wel kon kan het nu blijkbaar nog steeds. En dan bedoel ik: blijkbaar kan een liefdevolle en heilige opvoeding samen gaan met lichamelijk tuchtigen van je kind. Ik vind dat als een christen deze teksten tegenkomt in de Bijbel, hij in de eerste plaats moet bedenken hoe dit dan het beste kan vorm krijgen. In plaats van ze simpelweg negeren en met eigen argumentatie hierin een standpunt innemen.

[Bert Mulder]

We hebben het dus over de vader (ouders) positie enerzijds, en straf, en welke vorm dat mag nemen, anderszijds.

Zijn we het er (hopelijk) wel over eens dat kinderen (en wijzelf ook) straf nodig hebben.

Dacht ik gisteren in de kerk over het lijden van onze Heere Jezus Christus...

Leed Hij de lichamelijke straffen op de zonde Zijn hele leven, van de kribbe af... De climax daarvan zijnde Zijn kruisiging.

Maar de zwaarste straf die Hij leed, en die Hem deed uitroepen: "Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten", was wel de psychysche straf op de zonde, het verlaten zijn door de Vader.

Zo vind ik, dat een kind naar zijn kamer sturen, en exclusiveren van de gezinsbezigheden, VEEL zwaarder straf is dan een tik op het achterste.

Had ik gisteravond nog, toen ik onze 3 jaar oude zoon naar bed deed. Hij moest even naar beneden om zijn lakentje en knuffelpoesje op te halen... Maar dat deed op zich wachten. Riep hem, hij kwam niet. Pas op, als ik je moet komen halen! Nog niks. Toen ik naar beneden, een tik op zijn achterste, tranen tranen tranen (die tik op zijn luier was niet zo hard dat hij in wezen iets voelde, behalve mijn onplezier met hem). Hij zegt sorry, hij krijgt een knuffel, en alles is over en goed....

[henriët]

We hebben het dus over de vader (ouders) positie enerzijds, en straf, en welke vorm dat mag nemen, anderszijds.

Zijn we het er (hopelijk) wel over eens dat kinderen (en wijzelf ook) straf nodig hebben.

Dacht ik gisteren in de kerk over het lijden van onze Heere Jezus Christus...

Leed Hij de lichamelijke straffen op de zonde Zijn hele leven, van de kribbe af... De climax daarvan zijnde Zijn kruisiging.

Maar de zwaarste straf die Hij leed, en die Hem deed uitroepen: "Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten", was wel de psychysche straf op de zonde, het verlaten zijn door de Vader.

Zo vind ik, dat een kind naar zijn kamer sturen, en exclusiveren van de gezinsbezigheden, VEEL zwaarder straf is dan een tik op het achterste.

Had ik gisteravond nog, toen ik onze 3 jaar oude zoon naar bed deed. Hij moest even naar beneden om zijn lakentje en knuffelpoesje op te halen... Maar dat deed op zich wachten. Riep hem, hij kwam niet. Pas op, als ik je moet komen halen! Nog niks. Toen ik naar beneden, een tik op zijn achterste, tranen tranen tranen (die tik op zijn luier was niet zo hard dat hij in wezen iets voelde, behalve mijn onplezier met hem). Hij zegt sorry, hij krijgt een knuffel, en alles is over en goed....

hier ben ik nou echt s blij mee Bert..
en tuurlijk, ook ik faal als moeder.. maar het laatst aangehaalde voorbeeld..
dàt noem ik opvoeden...

alleen wat als je kind zelf slaat....
is dat een peutertrek....?

[edele strijdster]

't Is al wel laat op de avond, maar 'k ga hier toch nog even reageren. Dat heb ik ES beloofd.

Daarnaast denk ik dat de sfeer veel bedreigender kan zijn, als een kind gestraft wordt met allerhande straffen als geen toetje na het eten. Helpt dit niet, dan de volgende keer geen koekje bij de koffie.
Dát vind ik pas bedreigend, en ik vind echt dat je daarmee een kind te kort doet! Sorrie, maar door dit soort acties, die ook steeds gekker worden, doe je een kind vele malen meer pijn als een pak op z’n achterwerk.

Dit vat ik niet. Ik heb bedoeld te zeggen dat straf wel straf moet zijn. Merk je dat het ene niet werkt, dan zoek je de volgende keer naar iets anders wat wel werkt en wat door het kind als 'erg' ervaren wordt.

Een stukje verder geef je een heel rijtje weer met daarin de gevolgen genoemd van de pedagogische tik/ fysieke straf. Wanneer je het woordje “fysike straf” in dit rijtje veranderd door “op de gang zetten” – “geen toetje na het eten” – “treuzelen voor het slapen gaan geen verhaaltje” of welke straf dan ook, heeft dat precies de zelfde gevolgen! Ook dan zijn steeds zwaardere straffen nodig wanneer je de straf uit onmacht geeft! En ook dan gaan ouders/ opvoeders steeds verder in het gebruik ervan en worden ze steeds creatiever in het bedenken van zwaardere straffen die kunnen uitmonden in mishandeling. En ook dat heeft levenslange gevolgen voor het kind!

Ik denk wel dat het dan steeds meer gepaard zal gaan met lichamelijk geweld. Centraal in jouw postings staat het woord 'onmacht'. Kinderen voelen dit aan. Wat moet je dan doen als een kind niet naar de gang gaat bijvoorbeeld? Als er van onmacht sprake is zal er toch altijd gegrepen worden naar een middel waarin de opvoeder machtiger is. In nogal wat situaties gaat het dan samen op.

Nou gelukkig zijn we ’t een heel eind met elkaar eens Jo-Ann!