Nadenken over je begrafenis

[-DIA-]

Via de kerkelijke gemeente hebben we een brochure gekregen (ook voor buitenstaanders leerzaam) hoe wij aankijken tegen de dood en begrafenis. Je wordt ook geacht hier je laatste wensen in te vullen omtrent je eigen begrafenis. Er wordt verwacht dat je dan in de gereformeerde traditie blijft. Zo ziet men steeds meer mensen opgebaard in nette kleren, ja zelfs met een bril op, alsof deze mensen nog onder ons zouden zijn. Men ziet het liefst dat men opgebaard wordt in nachtkleding en zonder opsmuk die de dood camoufleert.
Om deze zaken voor jezelf in te vullen vergt zeker nadenken: "Wil ik mij nog aan de gereformeerde traditie houden of zie ik het alleemaal maar als bijzaken, en zaken die in deze tijd nu eenmaal anders zijn komen te liggen?"
De (ingevulde) brochure moet bewaard worden bij je (eventuele) andere instructies betreffende je begrafenis.

[Mara]

Als je een persoonlijke mededeling/uitnodiging krijgt dan moeten er wel heel bijzondere redenen zijn om niet te gaan.

Al is een begrafenis/crematie volledig tegen alles hoe het je zelf voor ogen staat. Niet gaan is in mijn ogen toch een vorm van minachting. Wil niet zeggen dat je overal aan mee moet doen, maar aanwezig zijn kan altijd. En wie zal zeggen wat het voor uitwerking heeft als je (wellicht tegen alle verwachting toch) aanwezig ben.

Aangezien het aantal crematies toeneemt, hebben wij inmiddels enkele bijgewoond. Ook christelijke dus.
Wennen doe ik er beslist niet aan.

Genoemde rouwadvertentie is echt anders dan veel andere.
Ik citeer nog een stukje:

Ik hoop echt dat u komt, dat is voor mijn vrouw en mijn overgebleven familie wel zo gezellig. Ik houd niet van toespraken, want meestal klopt daar niet zo veel van.
Daarom de enige toespraak, die u te horen krijgt, heb ik zelf geschreven en die klopt wel, want waarom zou ik over mezelf liegen.

Dit gaat wel even wat verder dan meeleven betuigen, lijkt mij, wat je daar als gast doet. Ik heb het nare gevoel dat het er misschien wel jolig aan toe gaat.
Zeker als de drank en snacks op tafel komen.
Dus condoleren is misschien niet eens gewenst.

Maar steeds vaker lees ik op een kaart, i.p.v. een rouwdienst, dat er een dankdienst is, om te danken voor het leven.
Hoe gaat er op deze manier dan nog een roepstem van uit?

[Tiberius]

Via de kerkelijke gemeente hebben we een brochure gekregen (ook voor buitenstaanders leerzaam) hoe wij aankijken tegen de dood en begrafenis. Je wordt ook geacht hier je laatste wensen in te vullen omtrent je eigen begrafenis. Er wordt verwacht dat je dan in de gereformeerde traditie blijft. Zo ziet men steeds meer mensen opgebaard in nette kleren, ja zelfs met een bril op, alsof deze mensen nog onder ons zouden zijn. Men ziet het liefst dat men opgebaard wordt in nachtkleding en zonder opsmuk die de dood camoufleert.
Om deze zaken voor jezelf in te vullen vergt zeker nadenken: "Wil ik mij nog aan de gereformeerde traditie houden of zie ik het alleemaal maar als bijzaken, en zaken die in deze tijd nu eenmaal anders zijn komen te liggen?"
De (ingevulde) brochure moet bewaard worden bij je (eventuele) andere instructies betreffende je begrafenis.

Is dat het boekje "Zo wil ik het" van Cedrah? Of een andere?

[Dodo]

Is het echt 'beter' om in nachtkleding opgebaard te worden? Ik zou er liever netjes bijliggen, in gewone kleding.

[Erik]

Maar steeds vaker lees ik op een kaart, i.p.v. een rouwdienst, dat er een dankdienst is, om te danken voor het leven.
Hoe gaat er op deze manier dan nog een roepstem van uit?

Als je het leven als een gave van God ziet dan is logisch om Hem daarvoor te danken.

De keren dat ik het zie is het van mensen die al in het leven lieten zien/horen wat hun eeuwige bestemming is. Vaak vind je ook de woorden thuisgehaald of ontslapen in ... terug op de rouwkaart.

Zie het dus maar als een positieve getuigenis.

[Posthoorn]

Als je het leven als een gave van God ziet dan is logisch om Hem daarvoor te danken.

Sorry, maar een 'dankdienst voor het leven' komt op mij nog steeds bizar over. Het is ook niet Bijbels. In de Bijbel gaat het over rouwklagers die omgaan in de straten. Lijkt me logischer.

[eilander]

Als je het leven als een gave van God ziet dan is logisch om Hem daarvoor te danken.

Sorry, maar een 'dankdienst voor het leven' komt op mij nog steeds bizar over. Het is ook niet Bijbels. In de Bijbel gaat het over rouwklagers die omgaan in de straten. Lijkt me logischer.

Inderdaad. In de Bijbel staat dat je beter kunt gaan in het klaaghuis dan in het huis des maaltijds. Zo langzamerhand maken we daar tegenwoordig geen verschil meer in.

[Mara]

Is het echt 'beter' om in nachtkleding opgebaard te worden? Ik zou er liever netjes bijliggen, in gewone kleding.

Wij hebben onze ouders in hun gewone kostuum, c.q. japonnetje op laten baren.
Heeft het niet te maken met de eeuwige slaap?

Ik ga niet altijd kijken bij iemand die opgebaard ligt, het moet wel een afscheid zijn.
Vaak is het zo "poppetjes" kijken.
En niet altijd is de kist nog open, soms kiezen mensen daar bewust voor, soms kan het niet meer, vanwege een behandeling met medicatie.
Dan staat er een foto op de kist.

Inderdaad. In de Bijbel staat dat je beter kunt gaan in het klaaghuis dan in het huis des maaltijds

Meestal zijn mensen daar ontdaan van hun opsmuk.
Maar tijdens de maaltijd die genuttigd wordt na de begrafenis, wordt het meestal al weer gezellig. Net een familiereünie.
Ik ben dan al weg, houd daar niet van.

[Orchidee]

Ga je ook niet als het een eigen broer/zwager, zus/schoonzus betreft ?

[helma]

De laatste twee rouwdiensten die ik onlangs meemaakte waren erg bijzonder vanwege het getuigenis wat er van uit ging.
Die had ik beide niet graag willen missen.

Als er een feestje bijgemaakt zou worden zou ik niet gaan. Maar weer wel als het nabije familie was denk ik.
Wat betreft kledij...daar zou ik mensen maar vrij inlaten. Ik heb ook wel predikanten in hun zwarte pak opgebaard gezien. Hoeven die dan geen nachtkleding aan?

In Canada worden mensen helemaal gebalsemd e.d. Dat gaat best heel ver.
Ik schrok gewoon even toen ik daar pas bij een condoleance was; de dode was min of meer half rechtop gezet in de kist.
Ook niet natuurlijk.

[Erik]

Als je het leven als een gave van God ziet dan is logisch om Hem daarvoor te danken.

Sorry, maar een 'dankdienst voor het leven' komt op mij nog steeds bizar over. Het is ook niet Bijbels. In de Bijbel gaat het over rouwklagers die omgaan in de straten. Lijkt me logischer.

Het ene sluit het andere niet uit.

Reken maar dat de mensen rouwen en dat er een rouwstemming(innerlijk en uiterlijk) heerst ook voor/tijdens/na de rouw/uitvaart/afscheid/dank dienst.
Het is echt de invulling die bepalend is, niet de naamgeving.

Maar het zal ook wel samenhangen wat je allemaal hebt meegemaakt tijdens zulke diensten.

[-DIA-]

Via de kerkelijke gemeente hebben we een brochure gekregen (ook voor buitenstaanders leerzaam) hoe wij aankijken tegen de dood en begrafenis. Je wordt ook geacht hier je laatste wensen in te vullen omtrent je eigen begrafenis. Er wordt verwacht dat je dan in de gereformeerde traditie blijft. Zo ziet men steeds meer mensen opgebaard in nette kleren, ja zelfs met een bril op, alsof deze mensen nog onder ons zouden zijn. Men ziet het liefst dat men opgebaard wordt in nachtkleding en zonder opsmuk die de dood camoufleert.
Om deze zaken voor jezelf in te vullen vergt zeker nadenken: "Wil ik mij nog aan de gereformeerde traditie houden of zie ik het alleemaal maar als bijzaken, en zaken die in deze tijd nu eenmaal anders zijn komen te liggen?"
De (ingevulde) brochure moet bewaard worden bij je (eventuele) andere instructies betreffende je begrafenis.

Is dat het boekje "Zo wil ik het" van Cedrah? Of een andere?

"Zo wil ik het" er liggen ook boekjes voor gasten in de kerk.

[Posthoorn]

Het ene sluit het andere niet uit.

Reken maar dat de mensen rouwen en dat er een rouwstemming(innerlijk en uiterlijk) heerst ook voor/tijdens/na de rouw/uitvaart/afscheid/dank dienst.
Het is echt de invulling die bepalend is, niet de naamgeving.

Maar het zal ook wel samenhangen wat je allemaal hebt meegemaakt tijdens zulke diensten.

Ik heb zo'n dienst nooit meegemaakt, een 'dankdienst voor het leven', maar ik vind het een onzinnige benaming. Danken voor het leven doe je er als er iemand geboren, niet als iemand gestorven is.

[-DIA-]

Het ene sluit het andere niet uit.

Reken maar dat de mensen rouwen en dat er een rouwstemming(innerlijk en uiterlijk) heerst ook voor/tijdens/na de rouw/uitvaart/afscheid/dank dienst.
Het is echt de invulling die bepalend is, niet de naamgeving.

Maar het zal ook wel samenhangen wat je allemaal hebt meegemaakt tijdens zulke diensten.

Ik heb zo'n dienst nooit meegemaakt, een 'dankdienst voor het leven', maar ik vind het een onzinnige benaming. Danken voor het leven doe je er als er iemand geboren, niet als iemand gestorven is.

Vorig voorjaar is de vriend van mijn broer met zulk een ceremonie ter aarde besteld. Men lijkt niet meer te beseffen wat de dood inhoudt.

[Erik]

Het ene sluit het andere niet uit.

Reken maar dat de mensen rouwen en dat er een rouwstemming(innerlijk en uiterlijk) heerst ook voor/tijdens/na de rouw/uitvaart/afscheid/dank dienst.
Het is echt de invulling die bepalend is, niet de naamgeving.

Maar het zal ook wel samenhangen wat je allemaal hebt meegemaakt tijdens zulke diensten.

Ik heb zo'n dienst nooit meegemaakt, een 'dankdienst voor het leven', maar ik vind het een onzinnige benaming. Danken voor het leven doe je er als er iemand geboren, niet als iemand gestorven is.

Je antwoord is veelzeggend. Je weet dus niet eens wat de inhoud is tijdens zo'n dienst. De benaming staat niet aan dus alles moet maar neergesabeld worden.

Ik pleit voor meer nuance. Ook tijdens een begrafenis mag er van mij de blik zijn op het achterliggende leven en het leven na de dood. En de dood als straf op zonde blijft dan ook 100% overeind en wordt niet weggestopt.