Twee Drie-verbondsleren?

[Ad Anker]

Een klein stukje vast:

'Zo de voorstanders van de drie verbonden nu maar eraan vasthielden dat de mens van nature in een gebroken werkverbond ligt en alleen door de wedergeboorte in het verbond der genade opgenomen wordt, dan ware nog veel toe te geven.' (Dogm. deel 1, blz. 313)
Duidt dat erop, dat ds. Kersten aan het einde van zijn leven toch enigszins van mening veranderd is en alsnog een zekere mildheid jegens de opvatting van ds. Jongeleen en diens medestanders opgebracht heeft? Helemaal niet! Want onmiddellijk na de aangehaalde zin stelt ds. Kersten vast dat ze dat niet doen. Hij schrijft namelijk: 'Doch neen! Elk natuurlijk kind van gelovige ouders is, zo stellen zij, reeds in het verbond "van zijn geboorte af" en heeft mitsdien recht op al de weldaden des verbonds; ja de goederen des verbonds zijn hem alrede geschonken. Heyns, Woelderink, Schilder en vele christelijk gereformeerden borduren op ditzelfde stramien en wijken in dezen geheel af van al de gereformeerde theologen. Hun verwerpelijk stelsel verloochent het verbond der genade in zijn wezenlijke kracht en Christus als representerend Hoofd van het genadeverbond, dewijl Hij toch alleen de uitverkorenen kan representeren; Het wiegt de mensen in slaap als zijnde bondelingen, recht hebbende op de zaligheid, en het opent de deur voor een praktisch remonstrantismse, dat in geloof en gehoorzaamheid de kracht legt om bondeling te blijven. Met grote ernst dient tegen deze leer te worden gewaarschuwd, opdat de gemeente van haar vast fundament niet worde afgestoten.' (Dogm. I, 313)

[GJdeBruijn]

Een klein stukje vast:

Het wiegt de mensen in slaap als zijnde bondelingen, recht hebbende op de zaligheid enz.

Dit is een typering van een mogelijk misbruik van de 3-verbonden visie, niet een typering van de 3-verbondenleer zelf.
Daarmee is het citaat niet echt duidelijk in het weergeven van het werkelijke geschil.
Genoemde zaken in het citaat gelden voor vele rechtzinnige oudvaders, waaronder Rutherford. Het punt van werkelijk verschil zit in de vastheid van het verbond, het onverbrekelijke karakter waar een gelovige zondaar houvast aan heeft. Dit i.t.t. een visie waarbij niet het genadeverbond de vastheid geeft, maar de daarvan onderscheiden én gescheiden raad des vredes, het verbond der verlossing.
Daarom houd ik me als 2-verbonder liever aan het bijeenhouden van de verbond der verlossing en verbond der genade.
De 2-verbondenleer kun je beter verdedigen aan de hand van de overtreffende zekerheid die daarin besloten ligt dan allerlei zelf gecreeerde problemen bij de visie van de tegenstander aan te wijzen die toch niet herkend zullen worden bij die tegenstander.

[huisman]

Een klein stukje vast:

'Zo de voorstanders van de drie verbonden nu maar eraan vasthielden dat de mens van nature in een gebroken werkverbond ligt en alleen door de wedergeboorte in het verbond der genade opgenomen wordt, dan ware nog veel toe te geven.' (Dogm. deel 1, blz. 313)
Duidt dat erop, dat ds. Kersten aan het einde van zijn leven toch enigszins van mening veranderd is en alsnog een zekere mildheid jegens de opvatting van ds. Jongeleen en diens medestanders opgebracht heeft? Helemaal niet! Want onmiddellijk na de aangehaalde zin stelt ds. Kersten vast dat ze dat niet doen. Hij schrijft namelijk: 'Doch neen! Elk natuurlijk kind van gelovige ouders is, zo stellen zij, reeds in het verbond "van zijn geboorte af" en heeft mitsdien recht op al de weldaden des verbonds; ja de goederen des verbonds zijn hem alrede geschonken. Heyns, Woelderink, Schilder en vele christelijk gereformeerden borduren op ditzelfde stramien en wijken in dezen geheel af van al de gereformeerde theologen. Hun verwerpelijk stelsel verloochent het verbond der genade in zijn wezenlijke kracht en Christus als representerend Hoofd van het genadeverbond, dewijl Hij toch alleen de uitverkorenen kan representeren; Het wiegt de mensen in slaap als zijnde bondelingen, recht hebbende op de zaligheid, en het opent de deur voor een praktisch remonstrantismse, dat in geloof en gehoorzaamheid de kracht legt om bondeling te blijven. Met grote ernst dient tegen deze leer te worden gewaarschuwd, opdat de gemeente van haar vast fundament niet worde afgestoten.' (Dogm. I, 313)

Nog nooit zoveel onzin in één post gelezen. Dit is vechten tegen een verbondsleer die niet bestaat maar een karikatuur maakt van de drieverbondenleer. Ik hoop dat de scribent het uit domheid doet en niet bewust want dan zou het erg kwalijk zijn.

[Ad Anker]

Een klein stukje vast:

Het wiegt de mensen in slaap als zijnde bondelingen, recht hebbende op de zaligheid enz.

Dit is een typering van een mogelijk misbruik van de 3-verbonden visie, niet een typering van de 3-verbondenleer zelf.
Daarmee is het citaat niet echt duidelijk in het weergeven van het werkelijke geschil.
Genoemde zaken in het citaat gelden voor vele rechtzinnige oudvaders, waaronder Rutherford. Het punt van werkelijk verschil zit in de vastheid van het verbond, het onverbrekelijke karakter waar een gelovige zondaar houvast aan heeft. Dit i.t.t. een visie waarbij niet het genadeverbond de vastheid geeft, maar de daarvan onderscheiden én gescheiden raad des vredes, het verbond der verlossing.
Daarom houd ik me als 2-verbonder liever aan het bijeenhouden van de verbond der verlossing en verbond der genade.
De 2-verbondenleer kun je beter verdedigen aan de hand van de overtreffende zekerheid die daarin besloten ligt dan allerlei zelf gecreeerde problemen bij de visie van de tegenstander aan te wijzen die toch niet herkend zullen worden bij die tegenstander.

Ik vind het vaak zo moeilijk om jouw posts te snappen. Ik begrijp echt niet zo goed wat je hier wilt zeggen.

[Ad Anker]

Een klein stukje vast:

'Zo de voorstanders van de drie verbonden nu maar eraan vasthielden dat de mens van nature in een gebroken werkverbond ligt en alleen door de wedergeboorte in het verbond der genade opgenomen wordt, dan ware nog veel toe te geven.' (Dogm. deel 1, blz. 313)
Duidt dat erop, dat ds. Kersten aan het einde van zijn leven toch enigszins van mening veranderd is en alsnog een zekere mildheid jegens de opvatting van ds. Jongeleen en diens medestanders opgebracht heeft? Helemaal niet! Want onmiddellijk na de aangehaalde zin stelt ds. Kersten vast dat ze dat niet doen. Hij schrijft namelijk: 'Doch neen! Elk natuurlijk kind van gelovige ouders is, zo stellen zij, reeds in het verbond "van zijn geboorte af" en heeft mitsdien recht op al de weldaden des verbonds; ja de goederen des verbonds zijn hem alrede geschonken. Heyns, Woelderink, Schilder en vele christelijk gereformeerden borduren op ditzelfde stramien en wijken in dezen geheel af van al de gereformeerde theologen. Hun verwerpelijk stelsel verloochent het verbond der genade in zijn wezenlijke kracht en Christus als representerend Hoofd van het genadeverbond, dewijl Hij toch alleen de uitverkorenen kan representeren; Het wiegt de mensen in slaap als zijnde bondelingen, recht hebbende op de zaligheid, en het opent de deur voor een praktisch remonstrantismse, dat in geloof en gehoorzaamheid de kracht legt om bondeling te blijven. Met grote ernst dient tegen deze leer te worden gewaarschuwd, opdat de gemeente van haar vast fundament niet worde afgestoten.' (Dogm. I, 313)

Nog nooit zoveel onzin in één post gelezen. Dit is vechten tegen een verbondsleer die niet bestaat maar een karikatuur maakt van de drieverbondenleer. Ik hoop dat de scribent het uit domheid doet en niet bewust want dan zou het erg kwalijk zijn.

Héérlijk inhoudelijk!

[GJdeBruijn]

Een klein stukje vast:

Het wiegt de mensen in slaap als zijnde bondelingen, recht hebbende op de zaligheid enz.

Dit is een typering van een mogelijk misbruik van de 3-verbonden visie, niet een typering van de 3-verbondenleer zelf.
Daarmee is het citaat niet echt duidelijk in het weergeven van het werkelijke geschil.
Genoemde zaken in het citaat gelden voor vele rechtzinnige oudvaders, waaronder Rutherford. Het punt van werkelijk verschil zit in de vastheid van het verbond, het onverbrekelijke karakter waar een gelovige zondaar houvast aan heeft. Dit i.t.t. een visie waarbij niet het genadeverbond de vastheid geeft, maar de daarvan onderscheiden én gescheiden raad des vredes, het verbond der verlossing.
Daarom houd ik me als 2-verbonder liever aan het bijeenhouden van de verbond der verlossing en verbond der genade.
De 2-verbondenleer kun je beter verdedigen aan de hand van de overtreffende zekerheid die daarin besloten ligt dan allerlei zelf gecreeerde problemen bij de visie van de tegenstander aan te wijzen die toch niet herkend zullen worden bij die tegenstander.

Ik vind het vaak zo moeilijk om jouw posts te snappen. Ik begrijp echt niet zo goed wat je hier wilt zeggen.

Lees nog eens rustig door in plaats van direct te reageren.

[huisman]

Een klein stukje vast:

'Zo de voorstanders van de drie verbonden nu maar eraan vasthielden dat de mens van nature in een gebroken werkverbond ligt en alleen door de wedergeboorte in het verbond der genade opgenomen wordt, dan ware nog veel toe te geven.' (Dogm. deel 1, blz. 313)
Duidt dat erop, dat ds. Kersten aan het einde van zijn leven toch enigszins van mening veranderd is en alsnog een zekere mildheid jegens de opvatting van ds. Jongeleen en diens medestanders opgebracht heeft? Helemaal niet! Want onmiddellijk na de aangehaalde zin stelt ds. Kersten vast dat ze dat niet doen. Hij schrijft namelijk: 'Doch neen! Elk natuurlijk kind van gelovige ouders is, zo stellen zij, reeds in het verbond "van zijn geboorte af" en heeft mitsdien recht op al de weldaden des verbonds; ja de goederen des verbonds zijn hem alrede geschonken. Heyns, Woelderink, Schilder en vele christelijk gereformeerden borduren op ditzelfde stramien en wijken in dezen geheel af van al de gereformeerde theologen. Hun verwerpelijk stelsel verloochent het verbond der genade in zijn wezenlijke kracht en Christus als representerend Hoofd van het genadeverbond, dewijl Hij toch alleen de uitverkorenen kan representeren; Het wiegt de mensen in slaap als zijnde bondelingen, recht hebbende op de zaligheid, en het opent de deur voor een praktisch remonstrantismse, dat in geloof en gehoorzaamheid de kracht legt om bondeling te blijven. Met grote ernst dient tegen deze leer te worden gewaarschuwd, opdat de gemeente van haar vast fundament niet worde afgestoten.' (Dogm. I, 313)

Nog nooit zoveel onzin in één post gelezen. Dit is vechten tegen een verbondsleer die niet bestaat maar een karikatuur maakt van de drieverbondenleer. Ik hoop dat de scribent het uit domheid doet en niet bewust want dan zou het erg kwalijk zijn.

Héérlijk inhoudelijk!

Moet ik inhoudelijk ingaan op onzin ? WimA zet in een ander topic een heel kerkverband als remonstrants te kijk. Waar is het handhaven van de forumregels gebleven ?

Op het forum gelden een aantal gedragsregels:
- Spreek met respect over kerkverbanden

[Ad Anker]

Ik vind het vaak zo moeilijk om jouw posts te snappen. Ik begrijp echt niet zo goed wat je hier wilt zeggen.

Lees nog eens rustig door in plaats van direct te reageren.

Er zit wel twee minuten tussen beide posts. Best lang voor een paar volzinnen.

[-DIA-]

Het hele artikel (deel 5)

Ds. Kersten en de drieverbondenleer (5)

Het grote bezwaar van ds. G.H. Kersten tegen het catechisatieboekje van de christelijk gereformeerde ds. J. Jongeleen uit Hilversum was dat daarin geleerd werd dat alle gedoopten wezenlijk zouden behoren tot het verbond der genade en dat zo ook de niet-uitverkorenen deel zouden hebben aan de goederen van het genadeverbond.
Zij zouden hun rechten echter kunnen verspelen door ongeloof. “Dit te stellen is het genadeverbond van alle zaligmakende genade beroven. Wat is een genadeverbond zonder genade?”

Deze aanklacht van ds. Kersten was het begin van een jarenlange pennenstrijd tussen De Saambinder en het christelijke gereformeerde blad De Wekker, waar we nu verder niet op in zullen gaan.

Maar wat we nog beloofd hadden dat we erop terug zouden komen, is de opmerking, gemaakt in een discussie in het RD die de aanleiding was van deze serie, dat ds. Kersten “aan het einde van zijn leven bij alle kritiek die hij heeft, in zijn dogmatiek een zekere ruimte laat voor een juist gebruik van de drie verbonden.

Daarbij werd de volgende zin uit ds. Kerstens Dogmatiek geciteerd: “Zo de voorstanders van de drie verbonden nu maar eraan vasthielden dat de mens van nature in een gebroken werkverbond ligt en alleen door wedergeboorte in het verbond der genade opgenomen wordt, dan ware er nog veel toe te geven.” (Deel 1, blz. 313)

Duidt dat erop, dat ds. Kersten aan het einde van zijn leven toch enigszins van mening veranderd is en alsnog een zekere mildheid jegens de opvatting van ds. Jongeleen en diens medestanders opgebracht heeft?
Helemaal niet! Want onmiddellijk na de aangehaalde zin stelt ds. Kersten vast dat ze dat NIET doen. Hij schrijft namelijk: “Doch neen! Elk natuurlijk kind van gelovige ouders is, zo stellen zij, reeds in het verbond “van zijn geboorte af” en heeft mitsdien recht op alle weldaden des verbonds; ja de goederen des verbonds zijn hem alrede geschonken. Heyns, Woelderink, Schilder en vele christelijk gereformeerden borduren op ditzelfde stramien en wijken in dezen geheel af van de gereformeerde theologen. Hun verwerpelijk stelsel verloochent het verbond der genade in zijn wezenlijke kracht en Christus als representerend Hoofd van het genadeverbond, dewijl Hij toch alleen de uitverkorenen kan representateren; het wiegt de mensen in slaap als zijnde bondelingen, recht hebbende op de zaligheid, en het opent de deur voor een praktisch remonstrantisme, dat in het geloof en gehoorzaamheid de kracht legt om bondeling te blijven. Met grote ernst dient tegen deze leer gewaarschuwd, opdat de gemeente van haar vaste fundament niet worde afgestoten.” (Dogmatiek 1, 313)

ANDEREN
Maar dan gaat hij op bladzijde 314 over op anderen, ten opzichte van wie men in zekere zin ook van een drieverbondenleer kan spreken. Hij heeft het over ‘rechtzinnige leraars’ onder wie er zijn geweest die ‘enig onderscheid’ stelden tussen het verbond der verlossing en het genadeverbond.

Dat onderscheid beschrijft ds. Kersten als volgt: “In het verbond der verlossing zagen zij de onderhandeling tussen de Vader en Christus van eeuwigheid aangaande de borgtocht der uitverkorenen en zij stelden de verlossing der uitverkorenen vast op de enige grond van de lijdelijke en dadelijke gehoorzaamheid van Christus, waartoe Deze Zich in dat verbond verplichtte. Maar in het door hen van de raad des vredes onderscheidende genadeverbond zagen zij de onderhandeling tussen God en de persoon des uitverkorenen in de tijd der minne. (…) Men ziet het groot en wezenlijk onderscheid van deze godgeleerden met hetgeen velen in deze dagen voorstaan. De eerstgenoemden houden streng vast dat het genadeverbond met de uitverkorenen alleen wordt opgericht.” Tot zover ds. Kersten.

Hij gaat dan argumenten bespreken die de door hem bedoelde godgeleerden (hij noemt geen namen, hij acht ze hoog) hebben voor hun opvatting. Het voornaamste is wel dat zij zich beroepen op Schriftplaatsen die spreken van een verbondssluiting tussen God en de uitverkorenen in de tijd, zoals bijvoorbeeld Genesis 17:2 waar de Heere tot Abraham zegt: Ik zal Mijn verbond stellen tussen Mij en tussen u.

Deze oprichting van het verbond met de uitverkorenen in de tijd, zegt ds. Kersten, “is niet anders te verstaan dan als een onderwerpelijke inlijving in het verbond, waar de uitverkorenen in Christus, hun representerend Verbondshoofd, reeds in-zijn,” (Dogmatiek 1 blz. 315)
Hij vergelijkt het met wat het doopsformulier zegt dat de Heilige Geest de uitverkorenen toe-eigent wat zij reeds in Christus hebben.

GELIJK MET COMRIE
We onderbreken het betoog van ds. Kersten even om erop te wijzen dat dit geheel gelijk loopt met dat van Comrie. We zagen (DWS 17 mei) dat Comrie bezwaar maakte tegen de gedachte van een afzonderlijk verbond der verlossing en stelde dat het genadeverbond in de eeuwigheid met Christus en in Hem met alle uitverkorenen is opgericht.
Comrie schrijft daarover dan: “Gelijk hij (de uitverkorene) dus in zijn verbeeldend (= representerend, vertegenwoordigend) Hoofd stond en gerekend is geworden, zo is hij immers meer of min in dit opzicht in het verbond, vermits de uitverkoren zondaren moeten aangemerkt worden in Christus als hun Verbondshoofd, hen alzo verbeeldende dat zij met Hem een en hetzelfde verborgen lichaam uitmaken, zijnde Zijn zaad en als in Zijn lendenen, om van Hem, als hun geestelijke Wortel en Hoofd, het leven te ontvangen uit Hem. (…)
Zo heeft God met hun allen het verbond gemaakt, niet zoals zij in zichzelf, maar zoals zij in Christus zijn. (…) Maar dezen komen dadelijk (= metterdaad) in de tijd in dit verbond van hun zijde, wanneer God de belofte des verbonds, aan het verbeeldend Hoofd gedaan en aan hen in Hem vervuld, wegens Zijn opbrengen van de voorwaarden, en hun opbrengen van dezelve in en met Hem, hen in de tijd der minne dit verbond en deszelfs Middelaar en weldaden te omhelzen. Dus moeten wij al de plaatsen des Woords waar van verbond maken gesproken wordt, in dit opzicht verstaan.” Tot zover Comrie. (Catechismusverklaring, Zondag 6, Uitgave Malga 1856, 324)

EEN GODDELIJKE INLIJVING
Ds. Kersten schrijft ervan: “De uitverkorene is in de sluiting des verbonds in de tijd feitelijk geen partij; hij was het in Christus, in het verbond van eeuwigheid. (…) Wij ontkennen hiermee geenszins dat het verbond der genade in de tijd met de uitverkorenen wordt opgericht; wie dat ontkent, moet geheel de Schrift tegenspreken. En die oprichting is meer dan een zich bewust worden dat men reeds van eeuwigheid in het verbond is; zij is een Goddelijke inlijving in het verbond; een inplanten in Christus. Ook de uitverkorenen zijn kinderen des toorns van nature, omdat zij in Adams bondsbreuk verdoemelijk voor God liggen. Zij worden in de door God bepaalde stonde, ZIjns welbehagens uit het gebroken werkverbond uitgerukt en in het verbond der genade overgezet.” (Dogmatiek deel 1. 315 en verder)

[eilander]

Een paar opmerkingen van mij:

1. Ik vind het jammer dat in De Wachter Sions een dergelijke kwestie behandeld wordt. Waarom? Omdat we in deze tijd elkaar nodig hebben en het daarom niet nodig is om dingen extra op scherp te zetten. Niet de drieverbondenleer als zodanig is het gevaar, maar het misbruik ervan. Daarom onderschrijf ik ook het onderschrift van huisman.

2. Onder het kopje "Anderen" schrijft ds. Kersten toch wel degelijk iets meer positief over de drie verbonden? Hij zette er geen conclusie bij, maar die lijkt toch te zijn dat een juiste toepassing van deze leer toch mogelijk is.

3. Ik denk dat het goed is als huisman toch nog eens inhoudelijk reageert op dit stuk, zonder dit direct af te doen als onzin. Waar zit precies het onzinnige ervan? En levert het plaatsen van het héle artikel nog andere zienswijzen op?

4. Een heel kerkverband, en zeker een breed kerkverband als de CGK zijn, neerzetten als remonstrants is ongepast.

[Cees]

Een paar opmerkingen van mij:

1. Ik vind het jammer dat in De Wachter Sions een dergelijke kwestie behandeld wordt. Waarom? Omdat we in deze tijd elkaar nodig hebben en het daarom niet nodig is om dingen extra op scherp te zetten. Niet de drieverbondenleer als zodanig is het gevaar, maar het misbruik ervan. Daarom onderschrijf ik ook het onderschrift van huisman.

2. Onder het kopje "Anderen" schrijft ds. Kersten toch wel degelijk iets meer positief over de drie verbonden? Hij zette er geen conclusie bij, maar die lijkt toch te zijn dat een juiste toepassing van deze leer toch mogelijk is.

3. Ik denk dat het goed is als huisman toch nog eens inhoudelijk reageert op dit stuk, zonder dit direct af te doen als onzin. Waar zit precies het onzinnige ervan? En levert het plaatsen van het héle artikel nog andere zienswijzen op?

4. Een heel kerkverband, en zeker een breed kerkverband als de CGK zijn, neerzetten als remonstrants is ongepast.

Hier ben ik het helemaal mee eens. Daarnaast getuigen de artikelen van het inplakken van een dogmatiek die niet klopt. Helaas heb ik de tijd niet, maar als je het laatste stuk leest zie je al (maar je moet het willen zien) de woorden die ds Kersten in zijn mond gelegd worden. En ik ben bang dat het weer een welles en nietes 'spelletje' wordt, waar op een verkeerde manier de 3 verbonders worden afgeschreven.

[Luther]

'Zo de voorstanders van de drie verbonden nu maar eraan vasthielden dat de mens van nature in een gebroken werkverbond ligt en alleen door de wedergeboorte in het verbond der genade opgenomen wordt, dan ware nog veel toe te geven.' (Dogm. deel 1, blz. 313)
Duidt dat erop, dat ds. Kersten aan het einde van zijn leven toch enigszins van mening veranderd is en alsnog een zekere mildheid jegens de opvatting van ds. Jongeleen en diens medestanders opgebracht heeft? Helemaal niet! Want onmiddellijk na de aangehaalde zin stelt ds. Kersten vast dat ze dat niet doen. Hij schrijft namelijk: 'Doch neen! Elk natuurlijk kind van gelovige ouders is, zo stellen zij, reeds in het verbond "van zijn geboorte af" en heeft mitsdien recht op al de weldaden des verbonds; ja de goederen des verbonds zijn hem alrede geschonken. Heyns, Woelderink, Schilder en vele christelijk gereformeerden borduren op ditzelfde stramien en wijken in dezen geheel af van al de gereformeerde theologen. Hun verwerpelijk stelsel verloochent het verbond der genade in zijn wezenlijke kracht en Christus als representerend Hoofd van het genadeverbond, dewijl Hij toch alleen de uitverkorenen kan representeren; Het wiegt de mensen in slaap als zijnde bondelingen, recht hebbende op de zaligheid, en het opent de deur voor een praktisch remonstrantismse, dat in geloof en gehoorzaamheid de kracht legt om bondeling te blijven. Met grote ernst dient tegen deze leer te worden gewaarschuwd, opdat de gemeente van haar vast fundament niet worde afgestoten.' (Dogm. I, 313)

Ds. Kersten waarschuwt hier tegen het misbruik van de 3-verbondsleer. Er zijn er in het verleden geweest (en in het heden?) die als volgt hebben geredeneerd (!): elke kind dat gedoopt is, behoort tot het genadeverbond; een ieder die tot het genadeverbond behoort deelt in de weldaden van dat verbond; de hoofdweldaad van het genadeverbond is de vergeving der zonden; ergo: iedereen die gedoopt is, is gered. (Of een variant hierop: als je dat nu gelooft, dan is de zaligheid jouw deel.)

Als dat een juiste samenvatting is van de kern van de 3-verbondenleer, dan is het terecht dat ds. Kersten hiervoor gewaarschwud heeft, en is dat een eenzijdige leer.
L.M.P. Scholten vat de 3-verbondenleer inderdaad zo samen. Hij zegt het wat uitgebreider, maar in essentie komt zijn samenvatting (en kritiek) hierop neer: In de 3-verbondenleer worden heilsgoederen die alleen de uitverkorenen zullen ontvangen aan elke dopeling vermaakt; en het hangt uiteindelijk van de gelovende mens af, of het heil ook daadwerkelijk geschonken wordt.

De vraag is: doen we recht aan de 3-verbondenleer door deze leer als bovenstaand samen te vatten? Ik meen dat zowel Scholten, alsook Kersten in het vuur van de strijd een eenzijdige samenvatting en duiding van de 3-verbondenleer gaven. Het is zeker waar dat deze leer is/wordt misbruikt (evenals ook de 2-verbondenleer is/wordt misbruikt in een deel van de gereformeerde gezindte), maar het misbruik heft het juiste gebruik uiteraard niet op.

Elke dopeling is een kind des verbonds, van het genadeverbond dus. En laten we dat niet dogmatisch wegredeneren met 'het is slechts uitwendig', alsof aan die uitwendige verbondskinderen niets of slechts weinig wordt beloofd. Dan hebben we de Schrift tegen. Het maakt de ernst juist groter: de Heere vraagt inderdaad geloof. Niet om daarmee Gods heilsplan afhankelijk te maken van de gelovende mens, maar wel om aan te geven waar de verantwoordelijkheid van de mens ligt. Een verbondskind dient vruchten van geloof en bekering te dragen. Hij/zij leeft immers onder de bediening van de verzoening en elke dag dat er geen waar zaligmakend geloof is, is een dag waarop door hem/haar het bloed van Christus onrein geacht wordt. De 3-verbondenleer leert dat verbondskinderen daarom wederomgeboren moeten worden, omdat alle schatten van het genadeverbond zich anders tegen hen keren. Maar dat maakt de beloften van dat genadeverbond niet minder ernstig.

Er zouden ook artikelen geschreven kunnen worden over de verbondsontzenuwende 2-verbondenleer. Dan zou er in die artikelen een eenzijdig beeld van de 2-verbondenleer geschetst kunnen worden, bijvoorbeeld door te stellen dat de doop niets meer inhoudt als men nog niet weet of men een uitverkorene is; dat de prediking bij de 2-verbondenleer slechts gericht is tot de uitverkorenen, tot Gods volk, en dat de gedoopten maar af moeten wachten of er ooit een werk van God in hun leven begonnen zal worden, etc. etc.
Op dit forum zal dan terecht corrigerend geschreven worden over deze eenzijdige weergave van zaken. Maar is dat niet evenzeer het geval met de wijze waarop L.M.P. Scholten hier een schets geeft van de 3-verbondenleer?

[GJdeBruijn]

Doch neen! Elk natuurlijk kind van gelovige ouders is, zo stellen zij, reeds in het verbond “van zijn geboorte af” en heeft mitsdien recht op alle weldaden des verbonds; ja de goederen des verbonds zijn hem alrede geschonken.

Op zich hoeft bovenstaande nog geen probleem op te leveren. Calvijn zegt dit met iets andere bewoording ook zo.
Belangrijk om te noemen is dat met de 3-verbondenleer de noodzaak van geloof en bekering niet wordt weggelaten.
Dat zeggen de rechtzinnige 3-verbonders er toch óók wel bij!? Waarom heeft dhr. Scholten dat er niet bij genoemd? Dat is toch wel wat selectief omgaan met de 3-verbondenleer.
Inderdaad is het hameren op de noodzaak van bekering (wedergeboorte) binnen bepaalde kringen waar de 3-verbonden worden geleerd wel een aangelegen punt.
Er zijn daar mensen die redeneren in de trant van "Waarom bekering als een kind uiterlijk netjes en godsdienstig leeft? Waarom leren zichzelf te mishagen? We zijn immers verbondskinderen!".
Dan gaat in wezen de reformatorische spits- de rechtvaardiging van de goddeloze (en niet het verbondskind) waarin een zondaar alles in en van zichzelf moet verliezen geheel over boord!

Het lastige is dat de discussies tussen 2- en 3-verbonden vaak gaan over halve en vertekende visies van de tegenstander.
Wie de 3 verbonden in lijn met oudvaders als Rutherford enz. leert inclusief de notie van noodzakelijkheid van wedergeboorte, bekering en geloof hoeft niet door een 2-verbonder indirect of frontaal van arminianisme beschuldigd te worden, meen ik.

[eilander]

Wie de 3 verbonden in lijn met oudvaders als Rutherford enz. leert inclusief de notie van noodzakelijkheid van wedergeboorte, bekering en geloof hoeft niet door een 2-verbonder indirect of frontaal van arminianisme beschuldigd te worden, meen ik.

Inderdaad. Ik zou wel eens willen weten of er iemand is die dit dan anders ziet.

[huisman]

Al eens eerder gepost maar dit was de doop en verbondsvisie van iemand als Prof van de Schuit.(CGK)

Van Genderen geeft in de jubileumbundel van de Theologische Universiteit (Luisteren en Leren, blz. 172, 173) in de vorm van elf conclusies, door hem getypeerd als een beknopte samenvatting van de verbondsleer van Van der Schuit, de volgende tekst:
A. Alle kinderen der gelovigen worden in zonden ontvangen en in ongerechtigheid geboren en zijn kinderen des toorns gelijk alle anderen.
B. Al deze kinderen moeten wedergeboren worden zullen zij het Koninkrijk Gods zien.
C. We hebben in de opvoeding te doen niet met heidenkinderen, maar met Verbondskinderen, die al de beloften Gods hebben. Genesis 17: 7.
D. Deze kinderen zijn in Christus geheiligd, waarbij allereerst te denken valt aan een objectieve verbondsrelatie.
E. Al deze kinderen delen in de heilsbeloften des verbonds: Ik ben uw God.
F. De doop is voor dit zaad een betekening en verzegeling van deze rijke heilsbelofte.
G. Deze kinderen moeten op de basis van deze heilsbelofte gewezen worden:
1. op de noodzakelijkheid van de wedergeboorte uit Woord en Geest;
2. op de trouw van Gods belofte, dat God in Christus schenkt wat Hij beloofd heeft: Wie Hem nederig valt te voet zal van Hem Zijn wegen leren;
3. op de nieuwe gehoorzaamheid om de wereld te verlaten, de oude natuur te doden en in een nieuw godzalig leven te wandelen.
H. In de weg van een biddend worstelend geloofsleven zal de verbondsdoorleving ons de rijkdom van Jezus Christus als onze persoonlijke Borg en Zaligmaker al duidelijker leren.
I. Zulk een verbondsonderhandeling zal ons al meer leren het wonder der wederbarende genade uit de Heilige Geest en het wonder der eeuwige verkiezing ter zaligheid.
J. Wie onder deze rijke verbondsbelofte, die geheiligd is in verzegelde trouw, verloren gaat, zal als verbondsbreker voor Gods rechterstoel staan.
K. Hierom zal het veel vreselijker zijn om als kind des verbonds verloren te gaan dan als heiden in het gericht van God te komen.