Afgewezen schreef:Ik heb geen moeite met de kinderdoop, al vind ik inderdaad geen waterdichte bewijzen hiervoor.
Maar de Bijbel zet wel een duidelijke lijn uit, namelijk dat de kinderen erbij horen. Dit is in het OT zo, en die lijn wordt door de Heere Jezus in het NT opgepakt.
Een dergelijke duidelijke lijn zie ik níét als het gaat over het behouden zijn van de jonggestorven verbondskinderen.
Ik kan het niet onder woorden brengen, maar het wonder dat ik door de kinderdoop begrepen ben in het verbond geeft mij een "basis" om van Hem Zijn Genade af te eisen.
Daarmee heb ik het niet, maar ik mag daarop pleiten.
Ik, als albederver.......!!
Wat betreft de jonggestorven verbondskinderen durf ik geen oordeel te vormen, maar wil ik graag in de voetstappen van onze "Dordtse vaderen" wandelen.
Iedereen die het Evangelie hoort, heeft een basis om, nee, niet om genade af te eisen, maar om erom te vragen. Daar hoef je niet gedoopt voor te zijn!
Dat ben ik helemaal met je eens.
Maar uit Genade mag ik daar toch op pleiten?
Het maakt mij wel dubbel schuldig als ik die Genade verwerp.
Het zal Tyrus en Sidon.....etc....
Ik weet maar een ding: als je daar staat met je dode - nog ongedoopte - kind , kun je maar een ding zeggen: " Heere ontferm U "
Voor mij werkte dat, hoe of wat of waar? Ik heb hem in handen gegeven van de beste Verzorger en ik heb gehoord dat de kinderkens mogen komen.. ik hoef het niet te snappen en niemand hoeft het van mij verder te onderbouwen en Ariene dat zelfde geld ook voor een miskraam , leg het bij Hem neer. Ik weet ook niet waar het leven begint, maar Hij wel...
Christian faith has to do less with what you know and more with whom you know, namely God and God in Christ. Rev. Martin E Marty
De doop is een pleitgrond, geen rustgrond, maar ook geen zandgrond. Dat leerde wijlen prof. Wisse al. Door genade leren gelovig te pleiten op Gods beloften, die in Christus ja en amen zijn. Dat heeft wijlen mijn Godvrezende moeder kennelijk ervaren toen mijn zusje stierf. Dat meisje was 7 maanden. Er ontstonden gebedsworstelingen bij moeder. Ze kon daar levendig over en uit vertellen. En: de Heere liet haar zien dat in'het overleden jonge kind 'iets goeds was voor de Heere'. En later mocht ze bij een gehandicapt kleinkind tijdens de doopsbediening zo versterkt worden, toen het formulier deze woorden uit de Bijbel liet horen: 'Want ú komt de belofte toe en uw (klein)kinderen, zovelen als er de Heere, onze God, toe roepen zal.
Dat is geloofstaal. Daar gaat het om. En...dan is bij de Heere ALLES mogelijk vanuit Zijn Verbondstrouw.
Afgewezen schreef:
Dat hoef je nooit. Ten diepste is onze pleitgrond Christus, in Wie alle beloften 'ja en amen' zijn. Een gedoopte heeft in de nieuwe bedeling geen streepje vóór. Tot iedereen die het Evangelie hoort, komt de belofte van het Evangelie.
Klopt maar dan is de vraag: Waar begint het? Niet bij het horen... maar bij God die mensen roept. Het gaat in dit topic niet hier over geloof uit het horen, maar over over wat daaraan vooraf gaat.
Als God zegt tegen een kind 'jij bent van mij', betekent dit nog dat het kind behouden is. Dat weet jij ook wel. Waarom dan wél die conclusie trekken wanneer het kind jong sterft?
Dan moet je dus gaan bekijken wanneer iemand bij het verbond hoort en wanneer niet... en waarom iemand die gedoopt is toch niet behouden wordt. Het doopformulier is daar heel duidelijk in. Daarin wordt aangegeven dat er een belofte en een eis is. Het verbond gaat niet in op het moment dat jij je aan de eis gaat houden, de belofte kan niet verdiend worden door eerst goed te leven. Als een kind opgroeit en God de rug toekeert kunnen we niet zeggen: De doop was geknoei met water. Wie zich niet aan de eis houdt en God de rug toekeert wordt niet gered (zelfs vrijgemaakten geloven niet dat die behouden worden). Waarom zou een gedoopt kind van gelovige ouders, dat heel jong sterft, verloren gaan? Vanwege de erfzonde? Wat stelde zijn doop dan voor? Heeft God dan gezegd: Je hoor bij mij als je uitverkoren bent dus je wordt gedoopt en dan is het afwachten? Of: Je hoort bij mij als je je eerst eens aan de eis gaat houden?
Waarom dan onzekerheid als God zegt: Je bent van mij?
Do not waste time bothering whether you ‘love’ your neighbor; act as if you did. As soon as we do this we find one of the great secrets. When you are behaving as if you loved someone, you will presently come to love him."
Met dank aan -DIA-, hierbij de link naar de Saambinderartikelen: http://www.box.net/shared/itjqudhxc4
Als jullie deze stukken gelezen hebben zal het wel avond zijn
Ik probeer vanavond wel de reactie uit BWP te plaatsen.
Jean le Fontain schreef:Met dank aan -DIA-, hierbij de link naar de Saambinderartikelen: http://www.box.net/shared/itjqudhxc4
Als jullie deze stukken gelezen hebben zal het wel avond zijn
Ik probeer vanavond wel de reactie uit BWP te plaatsen.
Jean le Fontain schreef:Met dank aan -DIA-, hierbij de link naar de Saambinderartikelen: http://www.box.net/shared/itjqudhxc4
Als jullie deze stukken gelezen hebben zal het wel avond zijn
Ik probeer vanavond wel de reactie uit BWP te plaatsen.
Waardige reactie van ds. Roos. Vooral zijn slotwoorden vind ik indrukwekkend omdat je er het verdriet in proeft. Wat zou het een zegen zijn als ook deze reactie eens in de Saambinder terecht kwam. Ik weet het; zal wel te idealistisch zijn; en toch zou ik het een zegen vinden.
Voor de discussie is het trouwens wel een interessant punt in hoeverre iemand als ds. Schot nog de gereformeerde belijdenis handhaaft op dit punt uit de DLR. Het valt mij op dat de laatste weken zowel dit aspect uit de DLR alsook artikel 36 uit de NGB publiek ter discussie gesteld worden.
In hoeverre zijn wij nog daadwerkelijk verworteld in de gereformeerde belijdenis van ons voorgeslacht? Ik stel de vraag overigens ook aan mezelf.
Jean le Fontain schreef:Met dank aan -DIA-, hierbij de link naar de Saambinderartikelen: http://www.box.net/shared/itjqudhxc4
Als jullie deze stukken gelezen hebben zal het wel avond zijn
Ik probeer vanavond wel de reactie uit BWP te plaatsen.
Hartelijk dank, Jean. Heb je trouwens geen OCR-pakket? Dan kan je het resultaat gewoon hier posten.
Geka schreef:Voor de discussie is het trouwens wel een interessant punt in hoeverre iemand als ds. Schot nog de gereformeerde belijdenis handhaaft op dit punt uit de DLR. Het valt mij op dat de laatste weken zowel dit aspect uit de DLR alsook artikel 36 uit de NGB publiek ter discussie gesteld worden.
Dat laatste betreft niet ds. Schot, maar ds. Visscher.
Met dank aan de aan Tiberius voor zijn tip hierbij het arikel van ds P. Roos integraal:
Bewaar het Pand, 43e jaargang, nr.23 dd 27 november 2008
Kerkelijk actueel WAAR IS ONS KIND?
In De Saambinder, het wekelijkse orgaan van de Gereformeerde Gemeenten, schreef Ds. A. Schot te Nunspeet een uitgebreide recensie van het boekje van Ds. Kempeneers dat handelt over het sterven van jonge kinderen, met als titel: "Waar is ons kind?". Het leek me goed ook in ons blad u deelgenoot te maken van de overwegingen van beide scribenten.
De pastor van Elbug schreef dit werk vanuit persoonlijke ervaring, die hij en zijn vrouw en kinderen over de genoemde vraag hebben opgedaan. Onze broeder weet dus uit ervaring wat het is om een kind te verliezen. Dat geeft aan zijn werk een extra dimensie. Het verlies van een kind is een zwaar verlies; zeker hiervan geldt dat wie het niet zelf heeft meegemaakt, er ten diepste slechts op afstand over kan spreken.
Daarom is dit boek een goede gids voor andere ouders, die eenzelfde weg moesten gaan. Ds. Kempeneers heeft getracht schriftuurlijk onderwijs te geven in de vragen die zich hier voordoen. Hij geeft ook aan dat het een moeilijk onderwerp is; het ligt teer en persoonlijk ingevouwen in de diepste roerselen van het eigen hart. Maar het is daarbij ook moeilijk, omdat het niet eenvoudig is om hier een afdoend antwoord te geven. Hij laat zien dat er verschillende antwoorden mogelijk zijn.
Gods Woord geeft niet heel veel stof over dit onderwerp. Psalm 139 laat zien dat het ongeboren leven valt onder de raad en de voorzienigheid Gods. Dat zelfs dat leven in de moederschoot gewaarwordingen kan beleven. De ont-moeting tussen Maria en Elizabeth be-tekent ook een ontmoeting tussen Jezus en Johannes, hoewel nog ongeboren. Een werkelijke ontmoeting. Hoe klein en pril kan het beginsel van het geloof zijn. Wonderlijk en wonderbaar.
Van groot belang is de uitspraak van onze belijdenis in de Dordtsche Leerregels 1,17. Daar lezen we het volgende:
"Nademaal wij van den wille Gods uit Zijn Woord moeten oordelen, hetwelk getuigt dat de kinderen der gelovigen heilig zijn, niet van nature, maar uit kracht van het genadeverbond, in het¬welk zij met hun ouders begrepen zijn, zo moeten de godzalige ouders niet twijfelen aan de verkiezing en zaligheid hunner kinderen, welke God in hun kindsheid uit dit leven wegneemt. (Gen. 17:7; Hand. 2:39; 1 Kor. 7:14)".
Het zal duidelijk zijn dat hier verstrekkende lijnen lopen, die voor iedere Gereformeerde belijder beslissend zijn. De zaligheid van jonggestorven kinderen ligt besloten in het genadeverbond. Zeker dus niet in de godzaligheid van de ouders. Genade is geen erfgoed. Ouders worden op die manier teruggeworpen op zichzelf. Er moet een vaste grond zijn. buiten het eigen hart. Maar direct komt dan de vraag op: Het genadeverbond is toch niet zaligmakend? Kuyper en Kersten trokken hier andere lijnen, maar in de prediking, zoals dit onder ons klinkt. wordt het zo niet gebracht. Er zijn twee-erlei kinderen des verbonds. Waarom geeft de belijdenis wel hoop voor de zaligheid van een mens, als die jong sterft, terwijl deze hoop vanwege het verbond vervluchtingt als kinderen opgroeien? Iedere vroeggestorven bondeling naar de hemel? Het gevaar dreigt dat we zouden zeggen dat ze nog niet gezondigd hebben. We weten helaas van de erf-zonde. Wel kunnen we zeggen: ze heb-ben nog niet bewust gezondigd. Ik volg voor mijzelf deze lijn: iedere bondeling wordt bij het opgroeien een verbondsbreker. Daarover spreekt de Schrift dui-delijk. Een klein kind heeft niet bewust met God en Zijn verbond gebroken. Ik heb het nooit echt vanaf de kansel zo willen stellen, maar ik vond het wel treffend dat Polyander volgens ds. Kempeneers deze gedachte ook kende. Onze broeder verbindt vanuit deze uitspraak van de belijdenis heel mooi en zuiver het voorwerpelijke met het onderwerpelijke. Hun zaligheid ligt voorwerpelijk vast in het verbond. Maar godzalige ouders mogen niet twijfelen .. ". Alleen immers die ouders ontvangen en beleven de troost. Godzalige ouders weten hier van de echte vragen, maar ze krijgen ook de rechte antwoorden. Zij en zij ook alleen. Zijn ouders niet godzalig of wedergeboren? Dan geldt de kracht van het verbond ook, maar zij missen de toepassing van de beloften. Zij worden feitelijk geleid naar de noodzaak van de eigen bekering. Onze vaderen kunnen het niet anders bedoeld hebben. Ik hoop zo Ds. Kempeneers goed begrepen te hebben.
Maar de Heere kan toch een bijzondere openbaring geven? Dat hebben velen mogen beleven. Die openbaring kan echter later op de zeef komen. Terecht ook weer laat Ds. Kempeneers hier waarschuwingen horen, al wijst hij dit zeker niet af. Als ik het goed begrijp, spreekt hij over invallende en voorkomende waarheden, die los van de Schrift in een mensenhart opkomen. Op dat terrein kan er veel mis gaan. Meer grond krijgen waarheden als Heere een krachtige toepassing geeft bij Zijn Woord, dat we bijvoorbeeld op een bepaald moment lezen of horen. Blijf dichtbij het Woord. Gods kind weet hoe de Heere zeer overtuigend en krachtig kan leiden als het Woord met kracht in het hart valt. Maar ook daar ligt niet de laatste vaste grond. Velen hebben zich vergist, dat is bekend. En Gods kinderen zullen er ook wel weet van hebben dat de duivel gebruik maakt van teksten uit Gods Woord. Het is daarbij zo, dat een belofte eerder in het gevoel valt, dan een bedreiging of een oordeel. Ook dat moet voorzichtig maken. Het ware geloof weet ook van zeer afsnijdende waarheden, die schijnbaar alle hoop ontnemen. Staat uw hart voor het gehele Woord open? Het is verder een gevaar dat u denkt dat die speciaal verkregen belofte voor u geldt; maar alle andere beloften dan? Hoe staat het daarmee? Godzalige ouders kennen de strijd en de troost, maar die is gelegen in het verbond.
Nu ook enige aandacht voor de bespreking van dit boekje in de Saambinder door Ds. A. Schot. Ik begrijp uit een opmerking aan het begin, dat ook Ds. Schot uit eigen ondervinding hierover spreekt. Hij tracht ook zorgvuldig duidelijk te maken dat hij de zaken voorzichtig wil benaderen; daar is hij helaas niet in geslaagd. Van tevoren kon duidelijk zijn dat beiden een andere kijk hebben op zaken als verbond en belofte. Er spelen dus twee thema's in deze discussie: het eerste is de diepe persoonlijke betrokkenheid, het andere is een dogmatisch verschil over het genadeverbond. Tussen beide polen treedt spanning op. Naar mijn oordeel was het beter geweest over een zo gevoelig onderwerp als dit is, geen dogmatische discussie te beginnen. Beide broeders respecteren ongetwijfeld elkaar. Beide hebben zij verdriet beleefd over het sterven van een geliefd kind. Hier past geen gedebateer. Natuurlijk, ik weet dat ook onze gevoelens Bijbels en dogmatisch gefundeerd moeten worden, ook voor andere ouders die zoeken naar antwoorden, maar door deze recensie is het er niet dUidelijker op geworden. De vragen zijn toegenomen, de tegenstellingen aangescherpt. Was het verstandig van de redactie van de Saambinder om zo uitgebreid op deze tere zaken in te gaan, juist vanuit het besef dat er blijkbaar grote verschillen sluimeren onder de kerkelijke oppervlakte? Het zal ook ongetwijfeld niet zo zijn, dat de gedachten van Ds. Schot normatief zijn voor alle medebroeders in de bediening; ook niet voor de betrokken ouders.
Want, Ds. Schot waardeert het dat br. Kempeneers hoopt buiten het schootsveld van de verschillen te blijven over het verbond, maar hij constateert dan later met verwondering en bevreemding, dat Ds. Kempeneers niet ontkomt aan een bepaalde verbondsbeschouwing. Maar dat is toch niet zo vreemd? Beiden hebben toch dezelfde beperking dat zij namelijk een theologische bril op hebben? Had Ds. Schot verwacht dat Ds. Kempeneers dus ditmaal niet vanuit zijn achtergrond zou spreken? Ook Ds. Schot ontkomt toch niet aan zijn eigen specifieke beschouwing?
Anderzijds hebben beide ook hun gezamenlijke fundament in de Belijdenis der kerk, in dit geval in de Dordtsche Leerregels, 1-17. Er moet een weg van goed verstaan zijn om daarvan uit te gaan en overeen te stemmen in allerlei vragen. De visie op het verbond is verschillend. Maar dat betekent toch niet dat Ds. Kempeneers lichtvoetig en oppervlakkig vanuit een verbondsautomatisme denkt? Die indruk wordt wel gewekt door Ds. Schot. Er blijkt te weinig respect voor de opvattingen van br. Kempeneers. Binnen de GG leeft breed de gedachte dat de verbondsleer binnen de CGK een gevaarlijke middenweg is. Gezien de praktijk binnen onze kerken kan ik die vrees wel verstaan. Maar br. Kempeneers laat toch overduidelijk merken dat hij de enge poort niet maakt tot een deur die alleen maar wijd openstaat. Hij spreekt gedegen over de kernpunten van de rechte Gereformeerde leer. Dat is merkbaar. En Nunspeet en Elburg liggen toch niet zo heel ver van elkaar vandaan? Op afstand kennen we elkaar. De verbondsopvatting, die ons binnen de CGK kenmerkt, is niet per definitie een middel om de breuk op het lichtst te genezen. Wij zouden als mensen van de CGK ernaar verlangen dat we niet bij voorbaat worden aangekeken op onze verbondsleer. Tegelijk mogen dan de broeders binnen de GG van ons verwachten dat wij niet gemakshalve uitgaan van de gedachte dat de GG geen echte boodschap hebben voor de onbekeerde leden. Dat bezwaar lijkt ook soms aanwezig te zijn. Ik lees wekelijks de meditaties in de Saambinder, en dan mis ik, bij alle oprecht uitgesproken waardering, wel meermalen de gulhartige aansporing om de zaligheid te werken met vreze en beving. Maar ik wil daar zeker niet een verwijt van maken naar alle betrokkenen toe. Gisteren las ik nog een preek van een predikant uit de GG, waarin deze hartelijke aanspo¬ring wel te lezen was. HU kunt het niet redden, ook niet met een beetje godsdienstigheid. U zult het niet redden. Alleen wanneer u uw hart aan de Heere geeft, onvoorwaardelijk, restloos, uw ziel uitbreidt als een open boek, want wie zijn zonden belijdt en nalaat, die zal barmhartigheid geschieden en die tot Mij komt, zegt God, zal Ik geenszins uitwerpen. Kom, waag het er eens op. Dan is het geen wagen meer, maar dan is het een gaan door het vast geleide van de Heilige Geest.." Kom, jongens en meisjes, wat betekent deze God voor jullie? Heb je Hem lief? Dien je Hem? Ik ga nog verder terug. Begeer je Hem lief te heb-ben? Roep Hem dan aan en lees in dit Boek".
Zo doet niet elke predikant. Maar ik ben er wel van overtuigd dat er binnen de GG heel gunnend gepreekt wordt; hopelijk is men binnen de GG er ook van overtuigd dat de rechte CGK prediking niet oppervlakkig is. Dat is misschien het grootste bezwaar tegen de bespreking van ds. Schot: de indruk wordt meermalen gewekt dat br. Kempeneers zaken als de ernst van de erfzonde en de noodzaak van de wedergeboorte zou verdoezelen. Hierbij gevoegd de persoonlijke troost die de familie Kempeneers en anderen hebben mogen ontvangen uit Gods hand, brengt het geheel mij dan tot de conclusie dat deze breed opgezette recensie kerkelijke geschillen overtrekt en persoonlijke wonden openhaalt.
En verder, de vragen die Ds. Schot aan br. Kempeneers stelt, stelt hij feitelijk ook aan de eigen belijdenis in DL 1-17. Hoe zou hij preken over 1,177 Het is opmerkelijk dat hij geen verklaring geeft over deze uitspraak van de Belijdenis. Zijn visie kan zelfs uitlopen op een latent bezwaar tegen de Belijdenis. Er zijn maar twee mogelijkheden: àf de hoop voor jonggestorven kinderen ligt in het ver¬bond, àf deze ligt in ontvangen openbaringen. Ds. Schot lijkt de laatste gedachte voor te staan. Maar de DL verwijzen toch allerduidelijkst en onmiskenbaar naar het verbond? Juist de wijze waarop Ds. Kempeneers het verbond en de beleving samenbrengt, doet volkomen recht aan wat onze vaderen bedoeld hebben te zeggen. De vragen die Ds. Schot stelt bij het boekje, zijn ook vragen die niet alleen aan onze Belijdenis, maar ook aan velen uit de kring van Oudvaders en Puriteinen gesteld kunnen worden. Ds. Kempeneers noemt er heel wat op.
Aan het eind merkt Ds. Schot op: "Dat alle kinderen in Christus vergeving hébben, is niet los te maken van een bepaalde verbondsopvatting.Wie deze verondsopvatting niet deelt, kan de troost waarover de schrijver spreekt, niet vinden in dit grote verdriet". Maar Ds. Schot leest toch ook bij elke doops-bediening de bekende en veelzeggende woorden uit het formulier dat de Heilige Geest wil "toeëigenen wat we in Christus hebben"? Er is blijkbaar een hebben zonder toeëigening. Ds. Kempeneers merkt ergens op dat het een bezit is "in de belofte".
De belofte moet worden toegepast. Zonder die toepassing kan de belofte ons niet redden. Maar het woord "hebben" houdt meer in dan slechts een uitwendig zijn in het verbond. Iedere bondeling is werkelijk in het verbond; maar dat verbond maakt hem niet zalig; dat doet alleen de toepassing van die verbondsbelofte. Vast en zeker geldt de belofte alle gedoopten. Ik ben me bewust dat binnen de GG deze dingen meestal heel anders worden ingevuld. Daar leeft de gedachte dat elke belofte absoluut wordt vervuld. Het verbond nadert tot en is feitelijk identiek met de uitverkiezing. Wij leren in gelijke mate de verkiezing, maar we menen tegelijk dat het verbond een zaak van andere orde is. Dit verschil in benadering heeft gevolgen, ook voor de prediking. Ik weet en ben overtuigd dat ook de visie van de GG goede papieren heeft. vooral vanuit de geschiedenis. Daarom heb ik alle respect voor deze opvatting. Al ziet men het anders: hier liggen wat mij betreft, geen echte breuklijnen. Voor velen uit de GG ook niet. Wat Abner riep tot Joab geldt ook nu nog voor de gehele verdeelde Gezindte van onze dagen: " Zal dan het zwaard eeuwig verteren? Weet ge niet dat het in het laatste bit-terheid zal zijn?" Dat geldt ook van het kerkelijke zwaard.
Jean le Fontain schreef:Met dank aan -DIA-, hierbij de link naar de Saambinderartikelen: http://www.box.net/shared/itjqudhxc4
Als jullie deze stukken gelezen hebben zal het wel avond zijn
Ik probeer vanavond wel de reactie uit BWP te plaatsen.
Hartelijk dank, Jean. Heb je trouwens geen OCR-pakket? Dan kan je het resultaat gewoon hier posten.
Geka schreef:Voor de discussie is het trouwens wel een interessant punt in hoeverre iemand als ds. Schot nog de gereformeerde belijdenis handhaaft op dit punt uit de DLR. Het valt mij op dat de laatste weken zowel dit aspect uit de DLR alsook artikel 36 uit de NGB publiek ter discussie gesteld worden.
Dat laatste betreft niet ds. Schot, maar ds. Visscher.
Klopt, weet ik. Maar om het noemen van namen te vermijden schreef ik het zo op. De vraag blijft daarmee overigens wel staan. In hoeverre willen wij nog gereformeerd zijn op basis van onze belijdenis?
Marnix schreef:Als een kind opgroeit en God de rug toekeert kunnen we niet zeggen: De doop was geknoei met water.
Waarom wordt deze uitdrukking er nu weer bijgehaald? Dat zegt toch niemand?
Marnix schreef:Wie zich niet aan de eis houdt en God de rug toekeert wordt niet gered (zelfs vrijgemaakten geloven niet dat die behouden worden). Waarom zou een gedoopt kind van gelovige ouders, dat heel jong sterft, verloren gaan? Vanwege de erfzonde? Wat stelde zijn doop dan voor? Heeft God dan gezegd: Je hoor bij mij als je uitverkoren bent dus je wordt gedoopt en dan is het afwachten? Of: Je hoort bij mij als je je eerst eens aan de eis gaat houden?
Waarom dan onzekerheid als God zegt: Je bent van mij?
Omdat, zoals ik elders in deze topic las, ieder verbondskind ten principale van nature zal opgroeien als verbondsbreker. Dat zit er dus al helemaal in. Om vanuit het verbond te concluderen tot het behoud van het kind, omdat het nog niet daadwerkelijk het verbond heeft gebroken - misschien mag het, maar de Bijbel is daar niet overduidelijk in.
Misschien is het interessant voor deze discussie om te horen hoe machtig het doopformulier de Schrift naspreekt. Een drie-enig God heeft de verbondskinderen aangenomen tot Zijn kinderen. Koninkrijkskinderen. Gods Woord, Gods belofte klinkt eerder dan het teken en het zegel van het verbond wordt uitgereikt.
Ook is het wellicht van belang om bij als ons spreken mee te nemen dat een kind wat op jonge leeftijd overlijdt, nooit oud zal worden. De vraag naar wat het kind op oudere leeftijd zal doen is daarmee volstrek irrelevant.
hervormde schreef:Misschien is het interessant voor deze discussie om te horen hoe machtig het doopformulier de Schrift naspreekt. Een drie-enig God heeft de verbondskinderen aangenomen tot Zijn kinderen. Koninkrijkskinderen. Gods Woord, Gods belofte klinkt eerder dan het teken en het zegel van het verbond wordt uitgereikt.
Ook is het wellicht van belang om bij als ons spreken mee te nemen dat een kind wat op jonge leeftijd overlijdt, nooit oud zal worden. De vraag naar wat het kind op oudere leeftijd zal doen is daarmee volstrek irrelevant.
Het doopsformulier is één van de weinige vonkjes die nog over zijn van het vuur van de reformatie. Nadien is alles gerationaliseerd, beredeneerd, pasklaar gemaakt voor het menselijk verstand en de logica. Toch wordt in iedere doopdienst het formulier gelezen en gesproken. 'Dat u ons en onze kinderen...."
In de GG-synode waarin ds R Kok weggestuurd werd hebben revolutionaire geesten geprobeerd in ieder geval het dankgebed verwijderd te krijgen. Dat is gelukkig niet gelukt.
En het mooie is: het blijven Koninkrijkskinderen. God zegt toch niet op een gegeven moment: nu heb je een bepaald leeftijd bereikt, nu moet je zelf weer.
--------------
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
