Resultaten prediking

Ariene · Bericht door **Ariene** » 14 dec 2007, 09:08

Mijn geloof is dat de doodstaat een absoluut feit is.
Ook de onwil van de mens is 100% waarheid!

Maar....
In mijn beleving staat dat niet op de voorgrond.
Gods geopenbaarde wil weten wij, die wil is dat wij ons bekeren, geloven en naar Zijn wil leven.
Hij heeft ons daarvoor de middelen gegeven. Deze moeten we dan ook gebruiken. Mijn verantwoordelijkheid weegt veel te zwaar om daar geen gehoor aan te geven.
We mogen pleiten op alle beloften uit de Bijbel. Zo u om een brood bid, zal ik u een steen geven?

wanneer de Heere antwoord op het gebed, -wat wij moeten geloven- dan zullen we zien en belijden. Heere, u was al met mij begonnen voor ik geboren was...

Het is net als het opschrift van de enge poort.
Wanneer je ervoor staat is het bovenschrift: "Strijd om in te gaan"
wanneer we erdoor mochten en achterom kijken zien we het: "Niet ik, maar Gij"

Verder nog één ding, we kunnen ook remonstrants zijn op een ander vlak.
Door van de buitenkant de traditionele wetten na te leven, en te denken dat dat ons ook maar een paar treden op de ladder dichterbij God brengt is net zo Remonstrants

Erasmiaan · Bericht door **Erasmiaan** » 14 dec 2007, 11:46

Ds. Fraanje zegt het zo in zijn aantekeningen bij de kleine catechisatie:

We kunnen niet, en dat is zeker waar. Maar hoe zeggen we dat? Is dat doorleefd, dat we het niet kunnen? Zijn we aan de weet gekomen dat we niet kunnen, doordat we alles geprobeerd hebben? Of zeggen we dat uit dorre lijdelijkheid?

Jan Klaassen · Bericht door **Jan Klaassen** » 14 dec 2007, 11:51

Erasmiaan schreef:Ds. Fraanje zegt het zo in zijn aantekeningen bij de kleine catechisatie:

We kunnen niet, en dat is zeker waar. Maar hoe zeggen we dat? Is dat doorleefd, dat we het niet kunnen? Zijn we aan de weet gekomen dat we niet kunnen, doordat we alles geprobeerd hebben? Of zeggen we dat uit dorre lijdelijkheid?

En jij Erasmiaan? Hoe ga jij er mee om?

Erasmiaan · Bericht door **Erasmiaan** » 14 dec 2007, 11:54

Jan Klaassen schreef:
Erasmiaan schreef:Ds. Fraanje zegt het zo in zijn aantekeningen bij de kleine catechisatie:

We kunnen niet, en dat is zeker waar. Maar hoe zeggen we dat? Is dat doorleefd, dat we het niet kunnen? Zijn we aan de weet gekomen dat we niet kunnen, doordat we alles geprobeerd hebben? Of zeggen we dat uit dorre lijdelijkheid?
En jij Erasmiaan? Hoe ga jij er mee om?

Ik heb geen lust om daarover iets op dit forum te zeggen, aan onbekenden.

memento · Bericht door **memento** » 14 dec 2007, 11:55

Mijn geloof is dat de doodstaat een absoluut feit is.
Ook de onwil van de mens is 100% waarheid!

Maar....
In mijn beleving staat dat niet op de voorgrond.

Ik vind dit moeilijk te bevatten. Mijn ervaring is dat je, ook na ontvangen genade, steeds weer tegen die doodsstaat en onwil aanloopt. De oude mens. Er is geen moment dat die oude natuur in ons niet woont, ook al is zijn macht niet altijd even sterk.

Juist dit leidt m.i. een kind van God ertoe steeds weer tot God terug te komen, om nieuwe genade. Genade is m.i. het kernwoord voor een christen, niet eenmaal bij de eerste keer vluchten tot Jezus, maar steeds weer opnieuw, omdat wij steeds weer opnieuw vergeving nodig hebben, en die steeds weer opnieuw niet verdienen. Genade is immers toch een leeg woord, als de noodzaak ervan (besef van eigen onmacht om zondevrij te leven tot eer van God) niet gevoeld wordt...?

Kaw · Bericht door **Kaw** » 14 dec 2007, 12:08

... Laat ook maar ... Ik ga niet meer meedoen met deze discussies.

freek · Bericht door **freek** » 14 dec 2007, 12:08

Ik snap deze discussie wel. Er wordt volgens mij toch langs elkaar heen gepraat en niet iedereen bedoeld met bepaalde termen hetzelfde.

Als het gaat over de oproep tot bekering, dan hoor ik ook vaak de opmerking: 'Och mens, je mot er de dood mee in komen. De oproep tot wederkeer is dan alleen bedoeld in het kader van de 'ontdekking', het 'stuk der ellende' zeg maar. Maar dan rijst bij mij wel de vraag die al eerder opgeworpen is: de bijbel erkent wel degelijk dat mensen na de oproep tot bekering daadwerkelijk tot geloof komen. En dat inderdaad uit genade, onverdient! Maar het spreken over 'onwederstandelijke genade' is wel geloofstaal, waar je alleen iets van begrijpt als je het zelf 'vat'. En zodra je met deze geloofstaal aankomt bij ongelovigen, dan zal dat nooit landen en krijg je inderdaad de lijdelijkheid waar onze gezindte aan kapot gaat. Misschien is dít wel de reden dat er zo weinig 'doorbrekend werk des Geestes is', waar Afgewezen pas over sprak. Het heeft weinig zin om dode mensen te wijzen op iets waar alleen levenden een 'kruimeltje' van ervaren. Dode mensen moeten eerst levend worden door middel van de stem van God zoon, die in de prediking tot ons komt.

Jan Klaassen · Bericht door **Jan Klaassen** » 14 dec 2007, 12:15

Het heeft weinig zin om dode mensen te wijzen op iets waar alleen levenden een 'kruimeltje' van ervaren. Dode mensen moeten eerst levend worden door middel van de stem van God zoon, die in de prediking tot ons komt.

Ah, nu ligt het weer aan God. De Heilige Geest werkt niet meer doorbrekend.

En het is niet zo dat we de doodsstaat aangrijpen om onbekeerd te blijven, maar voor de rest beroepen we ons op ons zwijgrecht hoe het dan wel zit.

Afgewezen · Bericht door **Afgewezen** » 14 dec 2007, 12:32

Jan Klaassen schreef:
Het heeft weinig zin om dode mensen te wijzen op iets waar alleen levenden een 'kruimeltje' van ervaren. Dode mensen moeten eerst levend worden door middel van de stem van God zoon, die in de prediking tot ons komt.
Ah, nu ligt het weer aan God. De Heilige Geest werkt niet meer doorbrekend.

En het is niet zo dat we de doodsstaat aangrijpen om onbekeerd te blijven, maar voor de rest beroepen we ons op ons zwijgrecht hoe het dan wel zit.

Volgens mij snap jij freek niet helemaal. :roll:
Volgens mij is wat freek zegt wel enigszins in jouw lijn juist.
Overigens vraag ik me af waarom je er zo gebrand op bent om te horen hoe forummers de zaken persoonlijk beleven. Kijk naar de vrucht en laat ieder vrij erin om persoonlijk te worden of niet.

Gian · Bericht door **Gian** » 14 dec 2007, 12:41

Erasmiaan schreef:Ds. Fraanje zegt het zo in zijn aantekeningen bij de kleine catechisatie:

We kunnen niet, en dat is zeker waar. Maar hoe zeggen we dat? Is dat doorleefd, dat we het niet kunnen? Zijn we aan de weet gekomen dat we niet kunnen, doordat we alles geprobeerd hebben? Of zeggen we dat uit dorre lijdelijkheid?

Mooi gezegd.
Alleen zijn dat ervaringen van de gelovige. Dat kan je ongelovigen niet als voorwaarde opleggen. Dan krijg je ketterijen en bij de gelovigen krijg je scheefgroei. Die geloven allang, maar worden tegengehouden om tot Christus te vluchten. Ze moeten er immers eerst achtergekomen zijn dat ze niet willen en niet kunnen.

Het is God die het willen werkt. Dan gaat het vanzelf. Het minste geloof is rechtvaardigend. Als we dat eerst zelfgeregistreerd moeten hebben voordat we geloven krijgen we een ziekelijk gewroet in onszelf. Dat brengt (on-topic) alleen maar twijfelende gelovigen voort die -soms een leven lang- amper vrucht kunnen dragen omdat ze verkeerd geleid worden.

Afgewezen · Bericht door **Afgewezen** » 14 dec 2007, 13:30

Gian schreef:
Erasmiaan schreef:Ds. Fraanje zegt het zo in zijn aantekeningen bij de kleine catechisatie:

We kunnen niet, en dat is zeker waar. Maar hoe zeggen we dat? Is dat doorleefd, dat we het niet kunnen? Zijn we aan de weet gekomen dat we niet kunnen, doordat we alles geprobeerd hebben? Of zeggen we dat uit dorre lijdelijkheid?
Mooi gezegd.
Alleen zijn dat ervaringen van de gelovige. Dat kan je ongelovigen niet als voorwaarde opleggen. Dan krijg je ketterijen en bij de gelovigen krijg je scheefgroei. Die geloven allang, maar worden tegengehouden om tot Christus te vluchten.

Wat moet ik me daarbij voorstellen, gelovigen die nog niet tot Christus zijn gevlucht?

Gian schreef: Ze moeten er immers eerst achtergekomen zijn dat ze niet willen en niet kunnen.

Dat is toch niet zo moeilijk??

Gian schreef:Het is God die het willen werkt. Dan gaat het vanzelf. Het minste geloof is rechtvaardigend. Als we dat eerst zelfgeregistreerd moeten hebben voordat we geloven krijgen we een ziekelijk gewroet in onszelf. Dat brengt (on-topic) alleen maar twijfelende gelovigen voort die -soms een leven lang- amper vrucht kunnen dragen omdat ze verkeerd geleid worden.

Het minste geloof is rechtvaardigend, maar... dat hoef je zelf niet te merken (leid ik af uit jouw betoog). Hoe moet ik me dat voorstellen?

Ariene · Bericht door **Ariene** » 14 dec 2007, 13:45

memento schreef:
Mijn geloof is dat de doodstaat een absoluut feit is.
Ook de onwil van de mens is 100% waarheid!

Maar....
In mijn beleving staat dat niet op de voorgrond.
Ik vind dit moeilijk te bevatten. Mijn ervaring is dat je, ook na ontvangen genade, steeds weer tegen die doodsstaat en onwil aanloopt. De oude mens. Er is geen moment dat die oude natuur in ons niet woont, ook al is zijn macht niet altijd even sterk.

Juist dit leidt m.i. een kind van God ertoe steeds weer tot God terug te komen, om nieuwe genade. Genade is m.i. het kernwoord voor een christen, niet eenmaal bij de eerste keer vluchten tot Jezus, maar steeds weer opnieuw, omdat wij steeds weer opnieuw vergeving nodig hebben, en die steeds weer opnieuw niet verdienen. Genade is immers toch een leeg woord, als de noodzaak ervan (besef van eigen onmacht om zondevrij te leven tot eer van God) niet gevoeld wordt...?

soms heb ik het gevoel dat we in plaats van elkaar te begrijpen, zoeken naar mazen.
natuurlijk loop je continu tegen de oude mens aan, maar daar ging het hier niet over.
Ik heb proberen te zeggen dat er na ontvangen genade pas echt zicht komt op je doodstaat. Dus dat je niet moet gaan navelstaren op je doodstaat voor ontvangen genade, maar moet gehoorzamen aan Gods eis

Ariene · Bericht door **Ariene** » 14 dec 2007, 13:50

Gian schreef:
Erasmiaan schreef:Ds. Fraanje zegt het zo in zijn aantekeningen bij de kleine catechisatie:

We kunnen niet, en dat is zeker waar. Maar hoe zeggen we dat? Is dat doorleefd, dat we het niet kunnen? Zijn we aan de weet gekomen dat we niet kunnen, doordat we alles geprobeerd hebben? Of zeggen we dat uit dorre lijdelijkheid?
Mooi gezegd.
Alleen zijn dat ervaringen van de gelovige. Dat kan je ongelovigen niet als voorwaarde opleggen. Dan krijg je ketterijen en bij de gelovigen krijg je scheefgroei. Die geloven allang, maar worden tegengehouden om tot Christus te vluchten. Ze moeten er immers eerst achtergekomen zijn dat ze niet willen en niet kunnen.

Het is God die het willen werkt. Dan gaat het vanzelf. Het minste geloof is rechtvaardigend. Als we dat eerst zelfgeregistreerd moeten hebben voordat we geloven krijgen we een ziekelijk gewroet in onszelf. Dat brengt (on-topic) alleen maar twijfelende gelovigen voort die -soms een leven lang- amper vrucht kunnen dragen omdat ze verkeerd geleid worden.

Volgens mij neem je dit veel te zwaar.
Volgens mij bedoelt hij te zeggen dat mensen zo makkelijk vroom correcte antwoorden geven van "Ach, dat kunnen we niet"
Deze antwoorden zijn pas gerechtvaardigd wanneer je dat echt zo ervaart. Tot die tijd geen schijn heiligheid! Je hoeft dus niet te spitten in jezelf. het ligt heel simpel, of je meent het, of je meent er geen snars van!

Afgewezen · Bericht door **Afgewezen** » 14 dec 2007, 13:51

Ariene schreef:...soms heb ik het gevoel dat we in plaats van elkaar te begrijpen, zoeken naar mazen.

Mazen waarin?

freek · Bericht door **freek** » 14 dec 2007, 13:52

Jan Klaassen schreef:
Het heeft weinig zin om dode mensen te wijzen op iets waar alleen levenden een 'kruimeltje' van ervaren. Dode mensen moeten eerst levend worden door middel van de stem van God zoon, die in de prediking tot ons komt.
Ah, nu ligt het weer aan God. De Heilige Geest werkt niet meer doorbrekend.

En het is niet zo dat we de doodsstaat aangrijpen om onbekeerd te blijven, maar voor de rest beroepen we ons op ons zwijgrecht hoe het dan wel zit.

Sorry, maar jij hebt inderdaad NIETS van mijn posting begrepen, zoals Afgewezen terecht opmerkt. Of beter: volgens mij heb je alleen mijn laatste opmerking gelezen, zonder het voorgaande erbij te betrekken. Dus...leesze.