Kislev schreef:Grace schreef:Kislev schreef:Dat is ook mijn bezorgdheid
Waaruit blijkt dat dan? Wat doe je daar mee?
Ze af en toe uitzwaaien als ze PKN of nederlands gereformeerd worden
Helma, die voorbeelden van niet te hard rijden e.d. vind ik behoorlijk banaal. Heiligmaking gaat veel dieper als je het mij vraagt. Dat is niet 'Jezus heeft wat voor mij gedaan dus nu ga ik wat voor hem doen' maar een toename van de kennis van je verlorenheid zodat je het meer en meer buiten jezelf in een Ander gaat zoeken. Bovendien is heiligmaking niets iets wat je bij jezelf ziet. Ook niet je opeens keurig aan de regels houden maar in de ware heiligmaking zit een groot stuk zelfverloochening.
als ik een voorbeeld noem van hard rijden betkent niet dat ik bedoel dat alleen in zulk soort dingen de heiligmaking bestaat. maar ik denk wel dat het leven van alle dag en de keuzes die we daarin maken (wat we uitstralen) alles te maken heeft met heilig leven.
het jezelf verloochenen bestaat wel degelijk ook in keuzes maken
het zijt heilig want ik ben heilig betekent niet alleen dat je meer kennis van jezelf krijgt en meer het leven in Christus gaat zoeken, dat is lijdelijke heiligmaking.
Hij, die op U vertrouwt,
Uw wetten onderhoudt,
Vindt daarin groten loon.
Maar, HEER', wie is de man,
Die op 't nauwkeurigst kan,
Zijn dwalingen doorgronden?
O bron van 't hoogste goed,
Was, reinig mijn gemoed,
Van mijn verborgen zonden.
7 Weerhoud, o HEER', Uw knecht,
Dat hij zijn hart niet hecht,
Aan dwaze hovaardij,
Heerst die in mij niet meer,
Dan leef ik tot Uw eer,
Van grote zonden vrij,
Laat U mijn tong en mond
En 's harten diepsten grond,
Toch welbehaag'lijk wezen!
O HEER', die mij verblijdt,
Mijn rots en losser zijt,
Dan heb ik niets te vrezen!
Dát is wat ik bedoel; en dat is waarnaar ik verlang. En dat is waarin ik bij mezelf altijd weer bemerk dat ik laks ben en op mijn gemak uit ben. Dat ik vaak meer op mezelf gericht ben dan op de Heere. En ik ben ervan overtuigd dat de Heere van ons een heilig leven eist en dat Hij daar ook recht op heeft. Dat Hij het waard is. En daarin kom ik altijd weer tekort, en moet ik tot aan mijn laatste snik evrzuchten: ik ellendig mens en heb ik Christus nodig stap voor stap. Maar daarom sta ik wél schuldig als ik niet naar dat heilige leven jaag en me verschuil achter mijn onmacht en onwil. En dan gaat het inderdaad
ook over 'banale' dingen als me houden aan de verkeersregels e.d. dingen.
Ik had ook materialisme kunnen noemen. Maar soms denk ik dat we dát maar liever helemaal niet graag horen in onze gezindte. dat we ons dan maar liever verschuilen en wijzen naar het nabijkomende werk die dan wel vruchten kan voortbrengen en er zo (op het oog!!) geen moeite mee schijnt te hebben. Want dan kunnen we weer achterover leunen en doorgaan zoals we dat zélf willen. Zonder de dingen op te geven waarvan we heel diep in ons hart best weten dat het zonde is en eigenliefde
En dan spreek ik in de eerste plaats mezelf aan.
Als ik zie wat david aan het eind van zijn leven mag getuigen hoe zijn leven is geweest dan ben ik daar jaloers op. (En dan weet ik heus de zonden wel waarin david is geweest)
2 sam 22
22 Want ik heb des HEEREN wegen gehouden, en ben van mijn God niet goddelooslijk afgegaan.
23 Want al Zijn rechten waren voor mij, en Zijn inzettingen, daarvan week ik niet af.
24 Maar ik was oprecht voor Hem; en ik wachtte mij voor mijn ongerechtigheid.
25 Zo gaf mij de HEERE weder naar mijn gerechtigheid, naar mijn reinigheid, voor Zijn ogen.
En dan wist David heel goed waaruit dit leven vandaan kwam; want hij zegt deze woorden "Want Gij had lust aan mij"
Dan is God de eerste geweest in Davids leven. Gods verkiezende liefde. dat was de bron waaruit david mocht leven; ik heb lief, omdat Gij mij eerst liefgehad hebt.
Zonder liefde is er geen heiligmaking; dan is het wetticisme.
Maar zonder heiligmaking is er geen liefde
