Een aangrijpende combinatie van subtiel arminianisme (als je de Heere gaat zoeken mag je er vanuit gaan dat je al gevonden bent, Hij was de eerste en daar mag jij mee aan de slag)
Adrianus, de meeste kritiek die ik mensen heb horen uitten, hebben andere kritiek, dan die jij noemt.
De kritiek is meestal op de humano-centrische prediking (de prediking waarin 'de gangen van Gods volk' wordt beschreven), in tegenstelling tot een Christo-centrische prediking (de prediking waar Christus, en Zijn verdienste, centraal staat).
Naast het feit dat dit Christus niet de plaats geeft die Hem toekomt in de prediking, heeft het ook bijwerkingen als veel
twijfel (wie zijn heil toetst aan 'de weg van Gods volk', ipv aan de levende omgang met Christus, is gedoemd tot onzekerheid), en veel lijdelijkheid (de prediking is alleen voor Gods volk, het gaat tenslotte over hun).
Daarnaast is er nog leerstellige kritiek op de wijze waarop er met sommige (ik zeg sommige, daar ik geen bezwaren heb tegen de (toe)standenleer)
standen wordt omgegaan. Zo wordt bijvoorbeeld het 'werkhuis' voorgesteld als stand in de genade, ipv dat er gewaarschuwd wordt dat 'uit de werken der wet geen vlees gerechtvaardigd zal worden'. Nu ontken ik niet (want dat zou tegen mijn eigen ervaring ingaan) dat dit een zaak is die veel kinderen van God meemaken, alvorens zij alle hoop in zichzelf kwijtraken. Echter, het bestempelen als Godswerk, of het anderszinds goedpraten, is gruwelijk, alsof God tegen Zijn eigen woord in zou werken.
Ten laatste is de kritiek over de toeleidende weg. Naar mijn mening worden in sommige preken (die kenmerken noemen van Gods volk) mensen rust aangezegd buiten het kennen van Christus. Nu ontken ik niet dat er geestelijk leven kan zijn buiten de bewuste kennis van Christus als Middelaar, echter ik acht het zéér gevaarlijk om hen te zeggen dat zij op de goede weg zijn, en dat het wel goed met ze zit. Al deze zogenaamde kenmerken van het geestelijke leven kunnen zich ook afspelen ten tijde van een tijdelijke overtuiging, en zijn dan even ernstig en gemeend als bij Gods volk. Daarom verwerp ik de leer dat
het kennen van Christus als Middelaar een nadere weldaad is (geheel in het spoor van Calvijn (zoals pas geciteerd door Klavier), en het overgrote deel van de andere reformatoren).
Kortom, de meest gehoorde kritiek is dus niet het sluwe arminianisme zoals jij voorstelt, en zou dus wél serieuze aandacht verdienen.
Een punt van kritiek wat ik zelf erg heb, is dat de directheid en scherpheid ontbreekt in de wetsprediking. Veelal wordt gesproken in algemene termen (in Adam zijn wij allen gevallen, etc), terwijl het 'gij zijt die man' weinig gehoord wordt, terwijl juist daarin grote kracht kan liggen. Daarnaast mis ik vaak de ernstige aankondiging van het einde, namelijk: Indien je je niet bekeerd, dan ga je naar de hel. Wég met de hoop dat het misschien allemaal wel mee zal vallen. Als er nu niet iets gebeurt, ligt het voor eeuwig vast: de angst der hel, zonder ophouden!
Adrianus, ik ben nu toch wel benieuwd naar jouw mening: Hoor ik nu volgens jou niet meer thuis in de GG, omdat ik deze kritiek heb, of hoort deze kritiek serieus genomen te worden (en zo ja, waarom gebeurd dat niet)?
en antinomianisme (het zit niet aan de buitenkant, lange broeken, haardracht, muziekstijl: allemaal traditie).
Dit is niet anders dan een verzet tegen het wetticisme. Paulus waarschuwd (op meerdere Schriftplaatsen) ervoor je wetten en regels op te laten leggen. Want daarvan ben je door Christus bevrijdt. Ik zeg niet dat we daarom alle tradities overboord moeten gooien, alleen maar dat we elkaar daar vrij in moeten laten, en niet meteen elkaar de hemel ontzeggen.
: