merel schreef: ↑25 nov 2024, 10:33
Dat denk ik ook, Kan het zijn @mannetje dat jij rechtlijnig bent en zwart/wit in wat goed en fout is? En zij is misschien erg gevoelig?

Onze persoonlijkheden zijn zeker verschillend ja. Ik ga echter geen recensie schrijven over haar persoonlijkheid...

Maar juist als het gaat om de predikant uit mijn jeugd, weet ik van heel veel mensen, met heel diverse persoonlijkheden, dat ze zich vooral zijn liefde voor de Meester en de mensen herinneren. Zowel in prediking als in pastoraat.

Mannetje schreef: ↑25 nov 2024, 11:34

merel schreef: ↑25 nov 2024, 10:33
Dat denk ik ook, Kan het zijn @mannetje dat jij rechtlijnig bent en zwart/wit in wat goed en fout is? En zij is misschien erg gevoelig?

Onze persoonlijkheden zijn zeker verschillend ja. Ik ga echter geen recensie schrijven over haar persoonlijkheid...

Maar juist als het gaat om de predikant uit mijn jeugd, weet ik van heel veel mensen, met heel diverse persoonlijkheden, dat ze zich vooral zijn liefde voor de Meester en de mensen herinneren. Zowel in prediking als in pastoraat.

Ken jij het boek 'Het zwijgen van Maria Zachea'? In die boek komen 10 kinderen aan het woord over hun ouderlijk gezin en de opvoeding die zij hebben gehad. Dat zijn 10 totaal andere ervaringen en belevingen. Zo is dat ook met een predikant.

Ik ken het boek niet.

Natuurlijk bestaat de mogelijkheid dat mensen woorden en personen als heel anders ervaren. En ook dat er ook omstandigheden kunnen zijn, die daar aan bijdragen.
Maar zelfs met die mogelijkheid in het achterhoofd, blijf ik een enorme kloof ervaren tussen dingen die ik in interviews met Liesbeth las en mijn eigen ervaring. Mogelijk spreekt ze ook over een deel van haar jeugd waarin we nog niet in dezelfde gemeente zaten, of over andere ervaringen die zich niet persé in onze gemeente afspeelden.

Mannetje schreef: ↑25 nov 2024, 14:42 Ik ken het boek niet.

Natuurlijk bestaat de mogelijkheid dat mensen woorden en personen als heel anders ervaren. En ook dat er ook omstandigheden kunnen zijn, die daar aan bijdragen.
Maar zelfs met die mogelijkheid in het achterhoofd, blijf ik een enorme kloof ervaren tussen dingen die ik in interviews met Liesbeth las en mijn eigen ervaring. Mogelijk spreekt ze ook over een deel van haar jeugd waarin we nog niet in dezelfde gemeente zaten, of over andere ervaringen die zich niet persé in onze gemeente afspeelden.

Dat kan natuurlijk. En wellicht dat op een bepaalde manier bij haar thuis gesproken werd waardoor bepaalde teksten extra binnen komen.

Het boek is trouwens wel een aanrader. Het gaat over een RK gezin in de jaren 40 en 50.

De laatste tijd ben ik weer wat vaker bij de bieb geweest, voor mooie boeken. Het valt niet altijd mee.
Bijna Amish, door Kathryn Cushman. Een vrouw die al de handen vol heeft (hoewel dat volgens mij flink overdreven wordt) gaat om haar schoonzus te helpen meedoen met een reality tv-programma. Met haar twee puberende kinderen. Ze gaan een tijdlang leven tussen en als de Amish.
Het idee is leuk, maar al snel was ik het zat. Sowieso, wie begint aan zo'n avontuur met twee onwillige kinderen, alleen om een schoonzus te helpen? En dan blijkt het programma van alle kanten gemanipuleerd te worden en de hoofdpersoon heeft nul initiatief en zelfstandigheid. Jammer van een leuke plot, boek niet uitgelezen.
Toen De andere vrouw, door Tamar Cohen. Ook een heel boeiend gegeven: een vrouw verliest na een lang en tamelijk gelukkig huwelijk haar man, en ontdekt dan dat hij er al die tijd een tweede gezin op na hield. Het eerste deel was echt interessant en aangrijpend. Maar helaas had de schrijfster niet genoeg aan dit gegeven, en werden criminele zaken ingevoerd, links en rechts bleken vrouwen zwanger te zijn, het wordt nog heel spannend maar ik heb het niet uitgelezen alleen nog even doorgebladerd. Jammer.
Dan Boek voor mijn dochters, door Rowan Coleman. Over een vrouw die jong dement wordt. Heel boeiend en aangrijpend. Ik kon er ook niet te lang in lezen, wat is het hartverscheurend als je zo je leven ziet verkruimelen. Mooi boek. Wat minpuntjes: ze gaat een boek maken voor haar kinderen, met herinneringen. Maar in het echt kan iemand met Alzheimer natuurlijk op een gegeven moment niet meer logisch denken en schrijven. De schrijfster maakte dat wat te mooi. Evengoed een fijn boek.

En toen kwam ik in de kringloop een boek tegen: De kinderen van Buchenwald. Wat is er geworden van de kinderen die uit dat kamp zijn bevrijd? De nadruk ligt op hun geschiedenis ná de oorlog, niet op de gruwelen die ze meegemaakt hebben. Het is heel interessant, het is aangrijpend, en het is bemoedigend. Veel van deze kinderen hebben uiteindelijk een goed leven kunnen leiden. Twintig jaar na de bevrijding was er een reünie, en de schrijfster (die leidster was in het kindertehuis waar de jongens na de oorlog opgevangen werden) heeft er een aantal geïnterviewd over hun leven en hun herinneringen. Onder hen was ook Elie Wiesel. Prachtig boek.

Gelezen: Second star to the right. Door Deborah Hautzig.
Een ik-verhaal over een veertienjarig meisje dat een goed leven heeft, en toch zichzelf gaat uithongeren. Want als ze gewicht kwijt is, zal ze pas gelukkig zijn. Dat idee zet zich vast in haar hoofd, en ze brengt zichzelf er mee tot de rand van de dood. "If I were thin, my life would be perfect."
Het boek is min of meer autobiografisch. In de tijd van de schrijfster was Anorexia Nervosa nog niet bekend. Artsen wisten niet wat ze er mee aan moesten. De hoofdpersoon wordt uiteindelijk opgenomen in een kinderziekenhuis waar twee artsen zijn die zich gespecialiseerd hebben in AN. Daar zie je dat ook de verpleging er op een bepaalde manier naar kijkt. Als de meisjes 's nachts teveel lawaai maken, worden ze vermaand: er zijn hier zieke kinderen in het ziekenhuis! Met andere woorden: jullie zijn niet ziek, jullie willen alleen maar niet eten.

Het boek beschrijft alle ups en downs. De verwrongen gedachten, de steun van een goede vriendin, de ouders, de manieren om gewicht te verliezen. Het is aangrijpend, onthutsend, en heel erg. Het is zo'n ellendige ziekte, en er overlijden relatief veel kinderen aan (niet alleen meisjes). De hoofdpersoon beschrijft het als een dictator in haar, die haar vertelt wat ze wel of niet kan doen.

Ik heb ooit de docu Emma wil leven gezien (NPO). Heel informatief, verhelderend en hartverscheurend. Aanrader, net als het boek.

Momenteel lees ik "Waar de wolf loert" van Ayalet Gundar-Goshen. (Ik lees dit in opdracht van de leesgroep van de plaatselijke bibliotheek) Ik zit nu halverwege het boek en vind het tot nu toe een aanrader.

Lilah Sjoester en haar gezin verhuizen vanuit Israël naar Silicon valley. Waar ze hopen een rustigere en veiligere omgeving te vinden voor het opvoeden van hun zoon. Dit lijkt hen te lukken, in het begin van het boek lijken ze het perfecte gezinnetje. Maar naarmate je verder leest komen er steeds meer barstjes in dat beeld. Zeker wanneer een islamitisch klasgenoot sterft en de joodse leerlingen geviseerd worden.

Ik ben benieuwd naar het einde...

HannekeL schreef: ↑01 jan 2025, 20:27 Momenteel lees ik "Waar de wolf loert" van Ayalet Gundar-Goshen. (Ik lees dit in opdracht van de leesgroep van de plaatselijke bibliotheek) Ik zit nu halverwege het boek en vind het tot nu toe een aanrader.

Lilah Sjoester en haar gezin verhuizen vanuit Israël naar Silicon valley. Waar ze hopen een rustigere en veiligere omgeving te vinden voor het opvoeden van hun zoon. Dit lijkt hen te lukken, in het begin van het boek lijken ze het perfecte gezinnetje. Maar naarmate je verder leest komen er steeds meer barstjes in dat beeld. Zeker wanneer een islamitisch klasgenoot sterft en de joodse leerlingen geviseerd worden.

Ik ben benieuwd naar het einde...

Ik ga 'm opzoeken in de bieb. Klinkt goed! En origineel.

Dodo schreef: ↑01 jan 2025, 21:47

HannekeL schreef: ↑01 jan 2025, 20:27 Momenteel lees ik "Waar de wolf loert" van Ayalet Gundar-Goshen. (Ik lees dit in opdracht van de leesgroep van de plaatselijke bibliotheek) Ik zit nu halverwege het boek en vind het tot nu toe een aanrader.

Lilah Sjoester en haar gezin verhuizen vanuit Israël naar Silicon valley. Waar ze hopen een rustigere en veiligere omgeving te vinden voor het opvoeden van hun zoon. Dit lijkt hen te lukken, in het begin van het boek lijken ze het perfecte gezinnetje. Maar naarmate je verder leest komen er steeds meer barstjes in dat beeld. Zeker wanneer een islamitisch klasgenoot sterft en de joodse leerlingen geviseerd worden.

Ik ben benieuwd naar het einde...

Ik ga 'm opzoeken in de bieb. Klinkt goed! En origineel.

Als je graag leest is de leesgroep van de plaatselijke bibliotheek echt een aanrader. Zo lees ik boeken die ik zelf niet zou kiezen, maar uiteindelijk echt goed blijken te zijn.

Ik weet niet of onze bieb dat heeft, ik kan dat zo snel op de website niet vinden. Maar ik zit op een leeskring, dus ik moet al regelmatig boeken lezen die ik zelf niet direct gepakt zou hebben. En soms pakt dat heel goed uit, is het echt een mooi interessant boek. En soms valt het tegen, maar dat geeft ook niet.
We lezen soms ook klassiekers, die iedereen kent maar niemand gelezen heeft. De klokkenluider van de Notre Dame bijvoorbeeld. Wat een boek! Niet om door te komen. Maar toch pik je er wat van op.

Dodo schreef: ↑02 jan 2025, 08:38 Ik weet niet of onze bieb dat heeft, ik kan dat zo snel op de website niet vinden. Maar ik zit op een leeskring, dus ik moet al regelmatig boeken lezen die ik zelf niet direct gepakt zou hebben. En soms pakt dat heel goed uit, is het echt een mooi interessant boek. En soms valt het tegen, maar dat geeft ook niet.
We lezen soms ook klassiekers, die iedereen kent maar niemand gelezen heeft. De klokkenluider van de Notre Dame bijvoorbeeld. Wat een boek! Niet om door te komen. Maar toch pik je er wat van op.

Ik heb "De klokkenluider van de Notre Dame" op mijn lijstje gezet, bedankt voor de tip. Als je nog boeken kunt aanraden laat het gerust weten!

Boeken die over het algemeen positief door de leeskring werden beoordeeld:
Johan Fretz: de paramariboom
Yvonne Keuls: mevrouw mijn moeder
Marie de Meister: de stilte van Thé
H.M. van den Brink: Dijk
Thomas Mann: De Buddenbrooks
Vonne van der Meer: Winter in Gloster huis
Natasha Solomons: de lijst van meneer Rosenblum
Ian McEwan: de kinderwet

NB we zijn een christelijke leeskring. Allemaal vrouwen maar van diverse kerken. Wat het extra leuk maakt.

Daar word ik wel een beetje jaloers van. Zo'n leeskring lijkt me ook wel wat. Al zou dit mij te veel zijn. Zoveel tijd wil ik daar niet voor vrijmaken.

DDD schreef: ↑02 jan 2025, 20:48 Daar word ik wel een beetje jaloers van. Zo'n leeskring lijkt me ook wel wat. Al zou dit mij te veel zijn. Zoveel tijd wil ik daar niet voor vrijmaken.

De tijd die het vraagt valt wel mee. We komen zeven keer per jaar bij elkaar. Eén keer daarvan doen we gedichten.

Ik lees helaas geen zeven romans per jaar. Al zou dat wel goed zijn.