Fries bloed kom in beweging
Bruis, kook, en bons door onze aderen!
Kom op! Wij bezingen het beste land van de aarde,
Het Friese land vol eer en roem

Refrein:
Klink dan en daver ver in het rond
Jouw oude eer, o Friese grond!
Klink dan en daver ver in het rond
Jouw oude eer, o Friese grond!

Hoe ook door overmacht, nood en zee bedreigd,
Oeroude lieve Friese grond,
Nooit werd die vaste, taaie band verbroken,
Die Friezen aan hun land verbond.

Refrein

Buigen was hen vreemd, zo hield het oude volk in ere
Zijn naam en taal, zijn vrijheidszin;
Zijn woord was wet, rechtdoorzee en trouw zijn leer,
En dwang, van wie dan ook, stond het tegen.

Refrein

Doorluchtig volk van deze oude naam,
Wees altijd trots op die ouderdom!
Blijf eeuwig van die grijze, hoge stam,
Een groene, een krachtige bloeiende loot!

Refrein

Mijn volbloed Friezin oma van 86 kan deze dus in de Friese taal. Dan word het moeilijk om te volgen

Thuisvrouw schreef:Fries bloed kom in beweging
Bruis, kook, en bons door onze aderen!
Kom op! Wij bezingen het beste land van de aarde,
Het Friese land vol eer en roem

Refrein:
Klink dan en daver ver in het rond
Jouw oude eer, o Friese grond!
Klink dan en daver ver in het rond
Jouw oude eer, o Friese grond!

Hoe ook door overmacht, nood en zee bedreigd,
Oeroude lieve Friese grond,
Nooit werd die vaste, taaie band verbroken,
Die Friezen aan hun land verbond.

Refrein

Buigen was hen vreemd, zo hield het oude volk in ere
Zijn naam en taal, zijn vrijheidszin;
Zijn woord was wet, rechtdoorzee en trouw zijn leer,
En dwang, van wie dan ook, stond het tegen.

Refrein

Doorluchtig volk van deze oude naam,
Wees altijd trots op die ouderdom!
Blijf eeuwig van die grijze, hoge stam,
Een groene, een krachtige bloeiende loot!

Refrein

Mijn volbloed Friezin oma van 86 kan deze dus in de Friese taal. Dan word het moeilijk om te volgen

Troost je, ik kan ook geen Fries verstaan...

-DIA- schreef:
Troost je, ik kan ook geen Fries verstaan...

Is lastig he? Soms kan ik een paar zinnen wel volgen, maar als de telefoon gaat en haar Friese nicht is aan de lijn, kun je het wel schudden

Thuisvrouw schreef:

-DIA- schreef:
Troost je, ik kan ook geen Fries verstaan...

Is lastig he? Soms kan ik een paar zinnen wel volgen, maar als de telefoon gaat en haar Friese nicht is aan de lijn, kun je het wel schudden

Ik kan ze wel heel goed verstaan, ik weet alleen niet wat ze zeggen

liz boer schreef:

Thuisvrouw schreef:

-DIA- schreef:
Troost je, ik kan ook geen Fries verstaan...

Is lastig he? Soms kan ik een paar zinnen wel volgen, maar als de telefoon gaat en haar Friese nicht is aan de lijn, kun je het wel schudden

Ik kan ze wel heel goed verstaan, ik weet alleen niet wat ze zeggen

*Veenendaals Feestlied.

In ’t hartje van Neerland
Bij heuvels en wei
Bij bossen en bouwland
Ligt in een vallei

een centrum, waar handel
en nijverheid saam
de plaats waar ze bloeien
omgeven met faam

En viert men in Neerland
Een heugelijk feit
Bij ’t huis van Oranje
Ook ‘t Veen is verblijd

Men stroomt dan tezamen
En is niet te bang
Zijn vreugde te uiten
Met vrolijk gezang

REFREIN:
Veenendaal: dorp dat tot stad is gegroeid;
Stad, waar veel goeds van een dorp ook nog bloeit !
Alles wat Veenendaal, oud en jong biedt
Noodt uit tot het feest’lijk geluid van een lied

Ik ben mijn zonde moe en mijn berouw

Ik ben mijn zonde moe en mijn berouw,
Ik ben mij zelve moede en ik ben
Het zoeken moe naar God, dien ik niet ken,
En dien ik toch zoo gaarne kennen zou.

Ik ben mijn zwakheid moe en mijn verdriet,
Mijn arbeid en mijn hoop en mijn genot,
Maar bovenal het zoeken naar mijn God!-
Ik ben het zoeken moede - maar God niet.

Hij ziet en kent mijn zonde en vergeeft
Ze zeventig maal zeven maal en meer.
Hij wil niet, dat mijn ziele sterft maar leeft.
O, wonderbare goedheid van den Heer,
Die naar zoo moedeloos een ziel nog vraagt,
Die alle dingen, en ook mij verdraagt.

Jacqueline E. van der Waals

Vandaag mijn beleving, zoals ook al eerder.

Pioenroosje schreef:Ik ben mijn zonde moe en mijn berouw

Ik ben mijn zonde moe en mijn berouw,
Ik ben mij zelve moede en ik ben
Het zoeken moe naar God, dien ik niet ken,
En dien ik toch zoo gaarne kennen zou.

Ik ben mijn zwakheid moe en mijn verdriet,
Mijn arbeid en mijn hoop en mijn genot,
Maar bovenal het zoeken naar mijn God!-
Ik ben het zoeken moede - maar God niet.

Hij ziet en kent mijn zonde en vergeeft
Ze zeventig maal zeven maal en meer.
Hij wil niet, dat mijn ziele sterft maar leeft.
O, wonderbare goedheid van den Heer,
Die naar zoo moedeloos een ziel nog vraagt,
Die alle dingen, en ook mij verdraagt.

Jacqueline E. van der Waals

Vandaag mijn beleving, zoals ook al eerder.

Wat een mooi en treffend gedicht..

Thuisvrouw schreef:

Pioenroosje schreef:Ik ben mijn zonde moe en mijn berouw

Ik ben mijn zonde moe en mijn berouw,
Ik ben mij zelve moede en ik ben
Het zoeken moe naar God, dien ik niet ken,
En dien ik toch zoo gaarne kennen zou.

Ik ben mijn zwakheid moe en mijn verdriet,
Mijn arbeid en mijn hoop en mijn genot,
Maar bovenal het zoeken naar mijn God!-
Ik ben het zoeken moede - maar God niet.

Hij ziet en kent mijn zonde en vergeeft
Ze zeventig maal zeven maal en meer.
Hij wil niet, dat mijn ziele sterft maar leeft.
O, wonderbare goedheid van den Heer,
Die naar zoo moedeloos een ziel nog vraagt,
Die alle dingen, en ook mij verdraagt.

Jacqueline E. van der Waals

Vandaag mijn beleving, zoals ook al eerder.

Wat een mooi en treffend gedicht..

Prachtig, zoals meer van haar gedichten.

De dood schreef mij een brief

De dood heeft mij een brief geschreven
Ik las hem op het dorrend blad,
Dat, door den stormwind voortgedreven,
Op 't vensterglas had postgevat.
Dus las ik: «Wand'laar, rep uw schreden!
Uw avond komt, uw nacht daalt neêr.
Doe wat gij nog kunt doen op heden,
Want morgen daagt u dra niet meer.
Torsch willig wat gij nog moet dragen!
Haast valt het kruis uw schouders af.
En wacht van 't eeuwig welbehagen
Uw kroon aan d'andre zij' van 't graf!

» En 'k schreef terug:

«Dank, schrikbre Koning!
Dat gij uw moeden onderdaan
Bij 't naad'ren aan zijn laatste woning
Een kalmen blik Vooruit doet slaan.
Ik hoor het ruischen van Uw voeten,
Maar 'k sidder voor Uw aanblik niet.
'k Mag als Bevrijder U begroeten,
die mij voor onrust Ruste biedt.
Bleek vrij dit hart, verdoof mijn zinnen,
Ja, blusch mijn laatste levensstraal!
Verwonnen zal ik overwinnen,
En - Dood! Waar blijft úw zegepraal? »


(J.J.Oosterzee)

De intiemste zichtlijn

Ik wilde jou en dat ik missen zou
wist ik al voor het begonnen was.
Jou willen is je missen. Het was missen
op het eerste gezicht. Keek ik je aan
je werd een schaduw voor een vuur.
Mijn laaiende kijken plaatste je op
een toneel, in tegenlicht, en ik moest
gissen naar de man daar binnen in
zijn silhouet, heus, zelfs in bed,
wanneer ik tussen je moedervlekken
sterrenbeelden trok, was het alsof
je lichaam iets verduisterde en ook
je stem en je beramingen, alles maakte
duisterder en daardoor, vreemd is dit,
werd wat er laaide raakbaarder dan
voorheen. Odysseus ver, ik heb je
nooit gekend, en als ik je bedenk
knijp ik weer samen en blindeer.

Willem Jan Otten
Uit: "Eerdere gedichten"
Uitgeverij Van Oorschot, Amsterdam, 2000

Voor deze bundel ontving Willem Jan Otten in 1999 de Constantijn Huygensprijs

ik vind zulke gedichten ook mooi, er moet ook iets inzitten wat je niet meteen snapt. niet van die zoete sinterklaasrijm

’’bitte Vorsicht”

in de garderobe
van mijn droom
controleer ik
mijn syndroom:
de J in mijn pas
de ster op mijn jas

(Jaap Meijer)

De verloren zoon

"Vader, 'k wil gaan reizen
Geef mij geld en goed;
'k ga naar andere landen
daar is overvloed."
En de oude vader, 't viel hem bitter zwaar
Sprak: "Welnu mijn jongen, neem uw deel, ziedaar."

In die vreemde wereld,
met haar praal en pracht,
waren geld en goed'ren,
weldra doorgebracht.
Tot de diepst' ellende kwam nu d' arme zoon
zwijnendraf werd hem geweigerd tot zijn loon.

Tot zich zelf gekomen,
kwam weer 's vaders huis,
voor zijn geest verrezen,
hoe, daar ginder thuis,
overvloed van spijzen was des huurlings deel.
En een zielsverlangen vult zijn hart geheel.

Kom, ik zal nu opstaan
en tot vader gaan.
Zeggen: "'k Heb gezondigd
neem m' als huurling aan."
Met verbroken harte en verslagen geest
ging hij huiswaarts henen, neergedrukt, bevreesd.

't Vaderhart, bewogen,
zag van ver de zoon,
was nu ook vergeten,
alle smaad en hoon.
Wenende omhelzend zijn herwonnen kind,
sprak d' ontroerde vader: "'k Heb u steeds bemind.

Brengt hier van het beste,
schoenen, ring en kleed.
Weest dan allen vrolijk,
zit nu aan en eet.
Want mijn zoon, verloren, en door smart verteerd
is berouwvol heden tot ons weergekeerd."

Zijt ge in verzoeking,
bange nood of strijd,
Jezus liefde maakt u
't al, hoe 't harte lijdt.
Zie dan slechts naar boven, waar Hij voor u bidt.
Niemand kan 't ontroven, want g' in Hem bezit.

Uit: Staphorst

De koe moest baren en de koe was moe,
er staken poten achter uit haar lijf
en daaraan zaten touwen en daaraan hingen wij;
maar 't kalf bleef halverwege steken en de koe
keek telkens achterom naar dat gedoe en loeide zacht;
het was nog maar een jonge koe, het was haar eerste keer
en daarom moest ze kreunen en wij trokken weer
en met veel bloed kwam toen het kalf eruit,
dood, en ook de koe was stervende en de boer,
hij keek van koe naar kalf, van kalf naar koe
en stond daar met gebalde vuisten, en alles vloekte,
maar hij vloekte niet.

Koos Geerds

Mwah... ik heb mooiere gedichten gelezen.