Gelezen (geloofsopbouwend)

[DDD]

Maar laten we wel wezen. Dat is natuurlijk waar, maar daar is hij niet om bekend. Ik mag hopen dat de letterlijke interpretatie voor zo ongeveer iedere bijbeluitleg relevant is.

[J.C. Philpot]

De volmaaktheid des heelals vereist verschillende graden van bestaan, sommigen bekleden een hogere plaats in het heelal, en anderen een lagere. Om deze vele graden van bestaan te behouden, laat God sommige kwade dingen toe, zonder welke vele goede dingen nimmer zouden geschieden.

Wij moeten daarom het gehele menselijk geslacht beschouwen op dezelfde wijze als wij het gehele heelal overwegen. God verkiest om Zijne zedelijke voortreffelijkheid te openbaren in de mensen. Hij openbaart haar door Zijne barmhartigheid in degenen die Hij voorbestemt tot heerlijkheid, door hen te vergeven; in anderen, die Hij verwerpt, openbaart Hij Zijne zedelijke voortreffelijkheid door Zijne gerechtigheid, door hen te straffen. Dit is de algemene reden waarom God het ene deel van de mensheid verkiest en het andere verwerpt. Maar waarom Hij in het bijzonder dezen tot heerlijkheid verkiest en genen verwerpt, hiervoor is geen andere reden dan Zijn eigen wil. Zoals Augustinus zegt: "Waarom Hij de een trekt en de ander niet, zoek dat niet te weten, tenzij gij dwaalt wilt gaan.

Dr. T. Aquainas

[J.C. Philpot]

Wat zal het u baten in de hel, dat gij alle wetenschappen der wereld gekend hebt, alle geschiedenissen der eeuwen en al de bedrijvige politiek uwer korte dagen? Weet gij niet, dat uw eigen kennis u zal worden tot een werktuig der pijniging in de hel? O, hoe zult gij te dien dage wensen, dat gij uw krant minder en uw Bijbel meer gelezen hadt; dat gij in al uw verkrijgen verstand hadt verkregen; dat gij in al uw wetenschap den Zaligmaker hadt gekend, Wien te kennen het eeuwige leven is.

Ds. Robert Murray M'Cheyne

[Orchidee]

Deze vind ik ook treffend

[J.C. Philpot]

In de rechte prediking van het Evangelie horen we niet alleen het appèl van geloof en bekering, maar wordt ook vertolkt hoe de Heilige Geest Christus en de schatten die in Hem te vinden zijn aan een schuldig en verloren mensenkind toe-eigent. De Heilige Geest leert een mens daar telkens weer kracht en troost uit scheppen. De rechte bediening van het Evangelie is zowel appellerend als bevindelijk. Wanneer alleen het appèl wordt gehoord, dreigt het gevaar van een religie waarin Christus meer lijkt op een sergeant-majoor die zijn rekruten drilt, dan op de goede Herder Die de lammeren in Zijn schoot draagt. Een prediking die louter bevindelijk wil zijn, verliest juist de kenmerkende trek van alle waarachtige bevinding, namelijk de gerichtheid op Christus en Zijn beloften. Die worden in nood, beproeving en aanvechting waar bevonden.

Ds. P. de Vries

[J.C. Philpot]

Een lichtvaardig en oppervlakkig begrip van onze toestand van natuurlijke verdorvenheid en onze onmacht om onszelf daaruit te verlossen, stemt al te zeer overeen met onze natuurlijke onbezonnenheid, en brengt die fatale ongevoeligheid voort voor de goddelijke waarschuwing om te ‘vlieden van den toekomenden toorn,’ hetgeen wij niet kunnen. Als wij geen diepe indruk hebben van de verdorvenheid van onze zonde en van haar vreselijke uitkomst, zetten wij ons niet ernstig aan het werk om het geneesmiddel te verkrijgen.

Dhr. W. Wilberforce (1759-1833)

[J.C. Philpot]

O, hoe weinig heb ik gedaan voor God dit jaar. Hoeveel tijd heb ik verkwist zonder nut. Hoe zou ik moeten streven om nuttig te zijn! Hoe ernstig bidden om geestelijke leiding, bekwaamheid en succes. Hoe weinig ben ik naar behoren dankbaar voor de menigvuldige weldaden die ik geniet. Laat mij dankbaar zijn dat mijn gezondheid in het geheel beter is dan in overeenkomstige maanden van vorig jaar.

Hoe treffend heeft Venn gepreekt over Lukas 14:28: het overwegen van de kosten als wij belijden Christenen te zijn. Het trof mijn hart en verootmoedigde mij in het stof. Hoe weinig heb ik het eigen karakter van een Christen bewaard. Hoe weinig heb ik geleefd in Christus en Christus in mij. O, mocht ik het meer doen! O, mocht ik meer een Christen zijn en meer ervaren van de kracht der godzaligheid. Mijn dagen gaan haastig voorbij, en mijn tijd wordt daardoor verkwist.

(...) Eens was het beter met mij. Gedenk dan vanwaar gij gevallen zijt en bekeer u, Openbaring 2:5. Soms ben ik diep getroffen geweest, wandelend in de velden hier, en de laatste dagen door het lezen van Openbaring 2 en 3—Efeze, Sardis, Laodicea. O, mocht ik vuriger bidden, want het gebed is droevig verwaarloosd, en de Schrift is hier te weinig gelezen.

Dhr. W. Wilberforce (1759-1833)

[Iemand]

Daarom is zij uit het geloof, opdat zij naar genade zij; ten einde de belofte vast zij al den zade, niet alleen dat uit de wet is, maar ook dat uit het geloof Abrahams is, welke een vader is van ons allen, Rom. 4:16.

Er is in het Griekse woord voor genade iets uitsluitends, waar, zoals ik hierboven gezegd heb, ijverig op gelet moet worden. Want het verschil tussen de wet en het Evangelie wordt voornamelijk getoond door het uitsluitende woord: ‘gratis’, vanwege Christus. Toch worden, zoals ik gezegd heb, bekering en andere deugden niet uitgesloten, maar de voorwaarde van waardigheid of verdienste, opdat verschrikte geesten een vaste troost zouden hebben. Ook worden de beloften niet zoet voor de geest, tenzij wij voor hem altijd het kleine woord ‘gratis’ insluiten. Iedereen die de naam van de Heere zal aanroepen, zal zalig worden, Rom. 10:13. Als ik toevoeg: als hij dat waard is, dan wordt de geest afgeschrikt. Daarom verkondigt het Evangelie het kleine woord ‘gratis’. Roep God aan, zelfs als u het niet waard bent, omdat allen die de Heere aanroepen gratis zalig zullen worden. Zo wordt er in de Psalm gezegd: want bij de HEERE is barmhartigheid, Psalm 130:7. Als ik toevoeg: voor hen die het waard zijn, dan deinst de consciëntie terug. Maar het Evangelie beveelt dat het zo opgevat moet worden: dat barmhartigheid om niet zekerlijk beloofd wordt vanwege Christus, alsof zij zei: deins niet terug, maar nader tot God en accepteer de aangeboden gift door het geloof, want vanwege Christus wil God u gratis vergeven. Daarom is deze verordening vast en onveranderlijk. Als iemand denkt dat zij twijfelachtig is, dan brengt hij schande over Gods Zoon, die het onderpand is van deze belofte. Deze gift moet door het geloof aangenomen worden.

[J.C. Philpot]

Voorwaar, er zijn te velen geweest, die, tot hun eeuwig verderf, de leer der Zaligheid door Genade misbruikt hebben; en tevergeefs op Christus vertrouwd hebben voor vergeving en aanneming, wanneer zij door hun boze levens duidelijk bewezen hebben de grondeloosheid hunner voorgewende aanspraken. De boom wordt gekend aan zijn vruchten; en er is al te veel reden om te vrezen, dat er geen beginsel des geloofs is, wanneer het zich niet beslist openbaart door de vruchten der heiligmaking. Verschrikkelijk zal waarlijk het oordeel zijn, boven dat van allen, van die losse belijders van het Christendom, tot wie op de laatste dag onze gezegende Zaligmaker die woorden zal richten: 'Ik heb u nooit gekend; gaat weg van Mij, gij allen, die de ongerechtigheid werkt.'

Dhr. W. Wilberforce (1759-1833)

[J.C. Philpot]

Cyprianus verteld over zijn wedergeboorte

Liggende in een duistere, sombere nacht, geheel besluiteloos, geworpen op de golven dezer trotse wereld, onzeker van mijn koers, onkundig van mijn ware leven, ver verwijderd van het licht der waarheid, achtte ik het zwaar — inzonderheid voor mijzelf, zoals ik toen was — dat iemand “wederom geboren” zou moeten worden. Gods barmhartigheid had mij deze zaligmakende waarheid verkondigd. Doch hoe zou iemand, die nieuw leven ontvangt in de reinigende wateren der zaligheid, zijn vorige leven afleggen, veranderd van hart en ziel, hoewel zijn lichaam hetzelfde bleef? Hoe, zo vroeg ik mij af, is zulk een bekering mogelijk? Kan men plots en schielijk zich ontdoen van al wat in ons aangeboren is, en dat door de verdorvenheid onzer zinnelijke natuur zo verhard is geworden? Hoe kunnen wij gewoonten afleggen, die door lange gewoonte en oefening zo diep zijn geworteld?

Ikzelf was geknecht door de talloze dwalingen mijns levens. Ik geloofde niet dat ik ooit bevrijd zou kunnen worden. Zo was ik geneigd mij over te geven aan mijn aanklevende ondeugden. Wanhopend aan iets beters, vond ik behagen in mijn zonden, alsof zij werkelijk deel van mijzelf waren, behorende tot mijn eigen wezen.

Doch de smet van mijn vorige jaren werd afgewassen, door de gave van het bad der wedergeboorte. Een licht uit de hemel, vredig en rein, werd in mijn hart uitgestort, dat nu met God verzoend was. Door de kracht des Geestes, die uit de hemel op mij werd geblazen, werd ik wederom geboren, hersteld als een nieuw mens! Op wonderbare wijze begonnen dingen, waaraan ik had getwijfeld, opeens helder en zeker te worden; hetgeen ik duister had geacht, werd met licht overgoten; wat eens moeilijk scheen, begon als uitvoerbaar te schijnen; wat ik voor onmogelijk had gehouden, werd als bereikbaar aanschouwd. Ik werd in staat gesteld te erkennen, dat ik, naar het vlees geboren, als een zondaar had geleefd, geheel aardsgezind; doch nu begon ik God toe te behoren, en was ik levend geworden door de Geest der heiligheid!

Ds. Cyprianus van Carthago (ca. 210 tot 258)

[J.C. Philpot]

Ik treed nu mijn 34e levensjaar binnen; ongeveer de helft van mijn leven is verstreken en ik ben nog niet werkelijk begonnen te leven. Ik zou kunnen wanhopen aan verbetering en wegzinken in volledige traagheid of zinnelijkheid, ware het niet dat God in Christus aan allen aan deze zijde van het graf zekere beloften van genade en kracht geeft, mits zij deze oprecht en volhardend zoeken. En deze oprechtheid en volharding zal Hij ook schenken aan onze gebeden. Vertrouwend op Zijn hulp en gebruikmakend van alle middelen die mijn eigen overdenkingen en de ervaringen van anderen mij aanreiken, zal ik mij inspannen, eerst om mijn eeuwige zaligheid veilig te stellen, en vervolgens om mijzelf te bekwamen in het vervullen van de plichten des levens met bekwaamheid.

Dhr. W. Wilberforce (1759-1833)

[J.C. Philpot]

Verzekering is een zeer teer gewas. Het behoeft dagelijks, ja, elk uur, bewaking, begieting, verzorging en koestering. Waakt en bidt des te meer, wanneer gij het verkregen hebt. Gelijk Rutherford zegt: 'Maakt veel werk van verzekering.' Weest te allen tijde op uw hoede. Toen Christen sliep in het prieel in De Christenreis, verloor hij zijn certificaat. Houdt dat in gedachten. David verloor zijn verzekering voor vele maanden door in overtreding te vallen. Petrus verloor het, toen hij zijn Heere verloochende. Beiden vonden het ongetwijfeld weder, doch niet dan na bittere tranen. Geestelijke duisternis komt te paard, doch vertrekt te voet. Zij is over ons, eer wij weten dat zij komt. Zij verlaat ons langzaam, geleidelijk, en niet dan na vele dagen. Het is gemakkelijk om de heuvel af te dalen. Het is zwaar werk om weder op te klimmen. Gedenkt dan mijn vermaning: wanneer gij de vreugde des Heeren hebt, waakt en bidt.

Ds. J.C. Ryle

[J.C. Philpot]

Een verzekerde hoop is een ware en Schriftuurlijke zaak.

De verzekering, zoals Paulus die uitdrukt in de verzen die aan deze boodschap ten grondslag liggen, is geen loutere verbeelding of gevoel. Het is niet het resultaat van een opgewekt gemoed of een optimistisch temperament van het lichaam. Het is een positieve gave des Heiligen Geestes, geschonken zonder aanzien des lichaams of der natuur des mensen, en een gave, die een ieder die in Christus gelooft, behoort na te jagen en te zoeken.

In zaken als deze is de eerste vraag: "Wat zegt de Schrift?" Ik beantwoord die vraag zonder enige aarzeling. Het Woord Gods schijnt mij duidelijk te leren, dat een gelovige kan komen tot een volle verzekerdheid aangaande zijn eigen zaligheid.

Ik stel het geheel en breed neer als Gods waarheid, dat een waarachtig Christen, een bekeerde mens, tot zulk een geruststellende mate van geloof in Christus kan geraken, dat hij in het algemeen geheel verzekerd zal zijn van de vergeving en de veiligheid zijner ziel, zelden gekweld zal worden door twijfelingen, zelden verontrust door vrezen, zelden bedroefd door angstige vragen en, kortom, hoewel hij gekweld zij door vele innerlijke worstelingen met de zonde, hij de dood tegemoet zal zien zonder beven, en het oordeel zonder verschrikking. Dit, zeg ik, is de leer der Schrift.

Zulk is mijn uiteenzetting van de verzekering. Ik bid mijn lezers deze wel te merken. Ik zeg niet minder, noch meer dan hetgeen ik hier heb neergelegd.

Nu wordt een dergelijke verklaring dikwijls betwist en ontkend. Velen kunnen de waarheid er niet van inzien.

De kerk van Rome veroordeelt de verzekering in de meest onbepaalde termen. Het Concilie van Trente verklaart ronduit, dat een "gelovige zijn verzekering van de vergeving zijner zonden is een ijdele en goddeloze aanmatiging"; en kardinaal Bellarmine, de bekende kampvechter van het Roomse geloof, noemt het "een voornaamste dwaling der ketters."

De overgrote meerderheid der wereldse en onverschillige Christenen onder ons verzet zich tegen de leer der verzekering. Het stoot en ergert hen ervan te horen. Zij verdragen het niet dat anderen verzekerd en gerust zijn, omdat zij het zelf nooit zijn. Vraagt men hun of hun zonden vergeven zijn, dan zullen zij waarschijnlijk antwoorden dat zij het niet weten! Dat zij de leer der verzekering niet kunnen aannemen, is zeker geen wonder.

Maar er zijn ook oprechte gelovigen die de verzekering verwerpen of er voor terugschrikken, als ware het een leer vol gevaar. Zij achten het aanmatigend. Zij schijnen te menen dat het een gepaste nederigheid is, nooit zeker te zijn, nooit verzekerd te zijn, en in zekere mate van twijfel en onzekerheid te leven aangaande hun ziel. Dit is te betreuren en richt veel schade aan.

Ik erken openlijk dat er sommige vermetelen zijn die voorwenden verzekerd te zijn, zonder enige Schriftuurlijke grond. Er zijn altijd mensen die goed van zichzelf denken wanneer God kwaad van hen denkt, zoals er ook zijn die kwaad van zichzelf denken wanneer God goed van hen denkt. Zulken zullen er altijd zijn. Er is nooit een Schriftuurlijke waarheid geweest zonder misbruiken en namaaksels. Gods verkiezing, de onmacht des mensen, de zaligheid uit genade – allen worden misbruikt. Er zullen fanatici en dwepers zijn zolang de wereld bestaat. Maar ondanks dit alles is de verzekering een werkelijkheid en een ware zaak; en Gods kinderen moeten zich niet laten afbrengen van het gebruik van een waarheid, slechts omdat zij misbruikt wordt.

Mijn antwoord aan allen die het bestaan van een ware, goed gefundeerde verzekering ontkennen, is eenvoudig deze: "Wat zegt de Schrift?" Indien de verzekering daarin niet voorkomt, heb ik niets meer te zeggen.

Maar zegt Job niet: "Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, en Hij zal de laatste over het stof opstaan; en als zij daarna mijn huid doorknaagd zullen hebben, zal ik uit mijn vlees God aanschouwen"? (Job 19:25,26).

Zegt David niet: "Al ging ik ook door een dal der schaduw des doods, ik zou geen kwaad vrezen; want Gij zijt met mij; Uw stok en Uw staf, die vertroosten mij"? (Ps. 23:4).

Zegt Jesaja niet: "Gij zult hem in volkomen vrede bewaren, wiens gemoed op U gesteund is; want hij vertrouwt op U"? (Jes. 26:3).

En wederom: "En het werk der gerechtigheid zal vrede zijn, en de diente van de gerechtigheid gerustheid en zekerheid tot in eeuwigheid"? (Jes. 32:17).

Zegt Paulus niet tot de Romeinen: "Ik ben verzekerd, dat noch dood, noch leven, noch engelen, noch overheden, noch machten, noch tegenwoordige, noch toekomende dingen, noch hoogte, noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onzen Heere"? (Rom. 8:38,39).

Wat zullen wij dan tot deze dingen zeggen? Ik wens met alle nederigheid te spreken over enig omstreden punt. Ik besef dat ik zelf slechts een arm, feilbaar kind van Adam ben. Maar ik moet zeggen dat ik in de bovengenoemde Schriftgedeelten iets zie dat veel hoger is dan de loutere "hoop" en "vertrouwen", waarmee zovelen in deze tijd zich tevreden stellen. Ik zie de taal van overtuiging, van verzekerdheid, van kennis – ja, ik mag bijna zeggen, van zekerheid. En ik voel, voor mijzelf, indien ik deze Schriften in hun eenvoudige, duidelijke betekenis mag nemen, dat de leer der verzekering waar is.

Laat ons dan niet vrezen verzekerd te zijn in de zaak waarin God onvoorwaardelijk spreekt, vast te geloven waar God vast belooft, en een zekere verzekering van vergeving en vrede te hebben, wanneer wij rusten op het Woord en de eed van Hem die nooit verandert. De verzekering is ten slotte niets anders dan een volwassen geloof, een mannelijk geloof, dat Christus’ belofte met beide handen aangrijpt.

Ds. J.C. Ryle

[J.C. Philpot]

Een gelovige moge wellicht nooit tot deze verzekerde hoop geraken, nochtans zal hij behouden worden.

Ik zou niet wensen een verslagen hart bedroefd te maken, dat God niet bedroefd heeft, noch een zwak kind van God te ontmoedigen, noch de indruk na te laten dat mensen geen deel of lot in Christus hebben, tenzij zij verzekering gevoelen.

Een mens kan een zaligmakend geloof in Christus hebben, en toch nooit een verzekerde hoop genieten, zoals de apostel Paulus die genoot. Geloven en een flauwe hoop op aanvaarding hebben is één ding; "blijdschap en vrede" in het geloven hebben, en overvloedig zijn in hoop, is een geheel ander. Al Gods kinderen hebben geloof; niet allen hebben verzekering. Dit acht ik nimmer te vergeten. (...)

Ik schroom niet te zeggen dat een mens door genade voldoende geloof mag hebben om tot Christus te vluchten—voldoende geloof om Hem werkelijk te grijpen, werkelijk op Hem te vertrouwen, werkelijk een kind van God te zijn, werkelijk behouden te worden, en toch tot aan zijn laatste dag nooit vrij te zijn van veel bekommernis, twijfel en vrees.

"Een brief," zegt een oud schrijver, "kan geschreven zijn, zonder verzegeld te zijn; zo kan genade in het hart geschreven zijn, en toch kan de Geest het zegel der verzekering niet daarop gezet hebben."

Een kind kan als erfgenaam van een groot fortuin geboren zijn, en toch nooit bewust zijn van zijn rijkdom, kan kinderlijk leven, kinderlijk sterven, en nooit de grootheid van zijn bezit kennen. Evenzo kan een mens een kind in Christus' familie zijn, denken als een kind, spreken als een kind, en ofschoon behouden, nooit een levendige hoop genieten of de werkelijke voorrechten van zijn erfenis kennen. (...)

Geloof in de Heere Jezus Christus moet een mens hebben, boven alle twijfel, zo hij behouden zal worden. Ik ken geen andere weg tot de Vader. Ik zie geen aanduiding van barmhartigheid, behalve door Christus. Een mens moet zijn zonden en verloren toestand gevoelen, moet tot Jezus komen om vergeving en zaligheid, moet zijn hoop op Hem en op Hem alleen vestigen. Maar indien hij slechts geloof heeft om dit te doen, hoe zwak en gebrekkig dat geloof ook moge zijn, ik ben er zeker van, uit de Schrift, dat hij de hemel niet zal missen.

Laat ons nooit de vrijgevigheid van het heerlijke evangelie beperken of haar schone verhoudingen verkleinen. Laat ons de poort niet nauwer maken en de weg niet enger dan trots en de liefde tot de zonde die reeds hebben gemaakt. De Heere Jezus is zeer medelijdend en vol barmhartigheid. Hij let niet op de kwantiteit van het geloof, maar op de kwaliteit: Hij meet niet de graad, maar de waarheid ervan. Hij zal geen geknakt riet breken, noch de rokende vlaswiek uitblussen. Hij zal nimmer laten zeggen dat iemand verging aan de voet van het kruis. "Die tot Mij komt," zegt Hij, "zal Ik geenszins uitwerpen" (Joh. 6:37).

Ja! Al ware iemands geloof niet groter dan een mosterdzaadje, indien het hem slechts tot Christus brengt, en hem in staat stelt de zoom van Zijn kleed aan te raken, hij zal behouden worden—behouden, even zeker als de oudste heilige in het paradijs, behouden, even volkomen en eeuwig als Petrus of Johannes of Paulus. Er zijn gradaties in onze heiligmaking. In onze rechtvaardiging zijn er geen. Wat geschreven is, is geschreven en zal nimmer falen: "Een ieder die in Hem gelooft," niet een ieder die een sterk en machtig geloof heeft, "een ieder die in Hem gelooft, zal niet beschaamd worden" (Rom. 10:11).

Maar al deze tijd, bedenke men, kan de arme gelovige ziel geen volle verzekering van zijn vergeving en aanvaarding bij God hebben. Hij kan geplaagd worden met vrees na vrees en twijfel na twijfel. Hij kan vele innerlijke vragen hebben en vele bekommernissen, vele worstelingen en vele onrust, wolken en duisternis, storm en onweer tot het einde toe.

Eenvoudig geloof in Christus zal een mens behouden, al moge hij nimmer tot verzekering komen; maar zal het hem met sterke en overvloedige vertroostingen tot de hemel brengen? Ik zal toestaan dat het hem veilig in de haven zal brengen; maar ik zal niet toestaan dat hij die haven binnenkomt met volle zeilen, verzekerd en verheugd. Ik zou niet verbaasd zijn als hij zijn begeerde haven bereikt, geslagen door stormen en stormgeweld, nauwelijks zijn eigen veiligheid beseffende, totdat hij zijn ogen opent in heerlijkheid.

Een zoeker in de religie zou meer begrip krijgen indien hij deze eenvoudige onderscheidingen tussen geloof en verzekering zou maken. Het is al te gemakkelijk de twee te verwarren. Geloof, laat ons bedenken, is de wortel, en verzekering is de bloem. Zonder twijfel kan men nimmer de bloem hebben zonder de wortel; maar even zeker is het dat men de wortel kan hebben zonder de bloem.

Ds. J.C. Ryle

[Mannetje]

Prachtig boek waar je dit uit hebt gehaald!
Alleen was Ryle geen dominee, maar bisschop