Bert Mulder schreef:

huisman schreef:

Je kunt zo beginnend geestelijk leven in de kiem smoren.

Dus genade IS WEDERSTANDELIJK????

PvS schreef:Hoe komt iemand ertoe "om van ganser harte voortaan in leer en leven godzalig te willen leven"?

memento schreef:

PvS schreef:

memento schreef: M.i. is de taak van de prediker niet om geloof te eisen vóór er belijdenis gedaan mag worden,

Een prediker heeft helemaal niets te eisen.

God eist geloof...

Zeg mij nu eens duidelijk, waar doet iemand belijdenis van?
Wat is de inhoud van deze belijdenis?

Je citeert nu een regel van mij uit zijn verband. Lees die hele post nog eens door, dan zul je zien dat ik al precies zei, wat jij nu "toevoegt".

Om in te gaan op je vraag: Belijdenis doen is het aangeven dat je van ganser harte voortaan in leer en leven godzalig leven wilt. Iets wat je alleen maar kan doen, vanuit een waar geloof. Gods Woord eist immers geloof...

Mijn punt is en blijft: Een prediker heeft niet de taak te gaan "toetsen" of "te onderzoeken". Een mens kan en mag niet oordelen over het hart. De prediker heeft als taak om de eis van God na aan het hart te leggen. En een ieder die aangeeft dat hij voortaan in leer en leven godzalig wandelen wil, moet toegelaten worden tot de belijdenis van het geloof. Of het echt is, is een zaak tussen God en die persoon.

memento schreef:

PvS schreef:Hoe komt iemand ertoe "om van ganser harte voortaan in leer en leven godzalig te willen leven"?

Door het met God goed te maken. Van mensenzijde een onmogelijkheid, maar wel Gods opdracht. En niet hopeloos, daar God in Zijn Woord vele schone beloften heeft gegeven, waaraan ieder verbondskind Hem houden mag.

huisman schreef:
Oh jullie zijn dogmatisch zo rechtzinnig , nee genade is onwederstandelijk maar overal staat in Gods Woord om voorzichtig om te gaan met de kleinen , de armen.

Vraag 20
Worden dan alle mensen wederom door Christus zalig, gelijkzij door Adam zijn verdoemd geworden?
Neen zij , maar alleen degenen, die Hem door een waar geloofworden ingelijfd en al Zijn weldaden aannemen

Vraag 21
Wat is een waar geloof?
Een waar geloof is een stellig weten of kennis, waardoor ik allesvoor waarachtig houd, dat ons God in Zijn Woord geopenbaard heeft , maar ookeen vast vertrouwen , hetwelk de Heilige Geest door het Evangelie in mijnhart werkt , dat niet alleen anderen, maar ook mij vergeving der zonden,eeuwige gerechtigheid en zaligheid van God geschonken is, uit louter genade,alleen om der verdienste van Christus wil.

Vraag 22
Wat is dan een Christen nodig te geloven?
Al wat ons in het Evangelie beloofd wordt , hetwelk ons de Artikelen van ons algemeen en ongetwijfeld Christelijk geloof in een hoofdsom leren.

Joannah schreef:

memento schreef:

PvS schreef:Hoe komt iemand ertoe "om van ganser harte voortaan in leer en leven godzalig te willen leven"?

Door het met God goed te maken. Van mensenzijde een onmogelijkheid, maar wel Gods opdracht. En niet hopeloos, daar God in Zijn Woord vele schone beloften heeft gegeven, waaraan ieder verbondskind Hem houden mag.

Ik dacht dat wij van nature niks van God wilden weten, en dat een "van onze kant goed willen maken" alleen door Gods Geest gewerkt kan worden.Niet een opdracht van God, maar Gods werk dus.
Dat letterlijk mogen pleiten op beloften vind ik zo hoogmoedig overkomen, welke beloften hebben we het dan over, concreet?

memento schreef:

PvS schreef:Hoe komt iemand ertoe "om van ganser harte voortaan in leer en leven godzalig te willen leven"?

Door het met God goed te maken.

memento schreef:Van mensenzijde een onmogelijkheid, maar wel Gods opdracht.

memento schreef: En niet hopeloos, daar God in Zijn Woord vele schone beloften heeft gegeven, waaraan ieder verbondskind Hem houden mag.

PvS schreef: Kan een onbekeerde ziel enige aanspraak maken op een belofte buiten de Belover om? Waar is het getuigenis hoe God de weg der zaligheid werkt?

jvdg schreef:Ik denk zomaar dat je mijn posting begrijpt, maar niet invoelt wat die BdG's bezielde.
Ze deden niet zomaar BdG, maar konden ook niet van harte getuigen dat ze daarmee instemden met de Waarheid in hun ziel, maar wel wisten waar ze "Ja" op zeiden.
Oftewel, getuigden van het Heil in Christus zonder daar wezenlijk kennis van te hebben c.q. te dragen.
Een begeerte daarnaar was er wel.
Maar de practicale beleving staat/stond hen in de weg.

Nog steeds heb ik geen antwoord op mijn vraag.

memento schreef:Wie de kinderen der gemeente als verbondskinderen ziet, zal hun niet beantwoorden van de doop met de belijdenis zien als een verachten van God en Zijn Woord. God eist op grond van Zijn verbond dat elk verbondskind Hem gehoorzaamd. Niet alleen met een uiterlijke belijdenis, maar ook met een belijdenis van het hart.

De vraag: Mag iemand belijdenis doen, die geen waar geloof heeft, is dus een verkeerde vraag. Niemand van de verbondskinderen mag ongehoorzaam zijn. Door geen belijdenis te doen los je het probleem niet op: Gods eis tot gehoorzaamheid, namelijk het geloof in Christus Jezus, gaat er niet mee weg. Of je nu ongelovig belijdenis doet, of niet, het is beiden schuld.

Het christelijke geloof valt niet kloppend te maken. Wie dat doet, maakt het dood. M.i. is de taak van de prediker niet om geloof te eisen vóór er belijdenis gedaan mag worden, laat staan dat hij of zijn kerkenraad gaan oordelen of dat geloof wel echt is. Nee, m.i. is de taak van de prediker niet meer, dan die klem, die onmogelijkheid, op het hart te binden van een ieder die belijdenis wil doen. Dat zal zeker vragen en onmogelijkheden oproepen, maar daar hoeft de prediker geen antwoord op te hebben, omdat hij mag doorverwijzen naar Degene die onmogelijkheden in mogelijkheden veranderd.

-----
PS> Ik merk nog wel eens, dat mensen de oplossing uit bovenstaande laatste paragraaf niet fijn vinden: de prediker geeft immers een probleem mee, zonder dat er een oplossing is. Dat is zo. Laat ik het vergelijken met iemand die hulp geeft aan een persoon die flinke ruzie heeft. De hulpbieder kan in zo'n geval veel doen, maar alles wat hij doet lost het probleem niet op. Om een ruzie op te lossen, zullen beide personen met elkaar moeten gaan praten, en het weer goedmaken. De hulpbieder kan niet meer doen, dan zorgen dat beide partijen op een goede manier samen in gesprek gaan. Zo zie ik het ook in dit geval: De predikant kan niet meer doen dan het probleem aanwijzen en vertellen dat dat alleen opgelost kan worden door het met God in orde te maken.

Tiberius schreef: Mee eens, alhoewel je de rol van de prediker enigszins verwarrend aangeeft.

Eerder in dit topic heb ik al gezegd:
1. De kerkenraad doet onderzoek naar de leer en het leven van de belijdeniscatechisant. Gezien de kerkenraad geen hartenkenner is, zal hij zich tot de buitenkant moeten beperken. Indien er van die zijde geen verhinderingen zijn, wordt de belijdeniscatechisant toegelaten tot het afleggen van de openbare geloofsbelijdenis.
2. De predikant mag (ja: moet) er op wijzen, dat God oprecht geloof eist. Niemand mag ruimte krijgen om door te leven zonder zaligmakend geloof. En de predikant spreekt dat inderdaad uit in zijn rol als prediker; niet als lid van de (onderzoekende) kerkenraad. Als je die twee aspecten in de functie van een predikant in gedachten houdt, dan is het ook niet verwonderlijk, dat predikanten iets dubbels zullen hebben in hun spreken (zoals Afgewezen in het artikel van ds. M. constateert). Die spanning moet namelijk blijven staan.

De kerkenraad kan en mag dus uitsluitend op grond van iemands leer en leven wel of niet toelaten tot het afleggen van de openbare geloofsbelijdenis, niet op het al dan niet aanwezig zijn van het zaligmakend geloof.

memento schreef:

Tiberius schreef: Mee eens, alhoewel je de rol van de prediker enigszins verwarrend aangeeft.

Eerder in dit topic heb ik al gezegd:
1. De kerkenraad doet onderzoek naar de leer en het leven van de belijdeniscatechisant. Gezien de kerkenraad geen hartenkenner is, zal hij zich tot de buitenkant moeten beperken. Indien er van die zijde geen verhinderingen zijn, wordt de belijdeniscatechisant toegelaten tot het afleggen van de openbare geloofsbelijdenis.
2. De predikant mag (ja: moet) er op wijzen, dat God oprecht geloof eist. Niemand mag ruimte krijgen om door te leven zonder zaligmakend geloof. En de predikant spreekt dat inderdaad uit in zijn rol als prediker; niet als lid van de (onderzoekende) kerkenraad. Als je die twee aspecten in de functie van een predikant in gedachten houdt, dan is het ook niet verwonderlijk, dat predikanten iets dubbels zullen hebben in hun spreken (zoals Afgewezen in het artikel van ds. M. constateert). Die spanning moet namelijk blijven staan.

De kerkenraad kan en mag dus uitsluitend op grond van iemands leer en leven wel of niet toelaten tot het afleggen van de openbare geloofsbelijdenis, niet op het al dan niet aanwezig zijn van het zaligmakend geloof.

Ik zou de taak van kerkenraad en prediker niet scheiden. M.i. moeten beiden zeggen:
1. God eist in Zijn Woord geloof. Met minder kan het niet.
2. Wij onderzoeken de aanvraag op basis van wat wij kunnen beoordelen, namelijk leer en (publiek) leven.

Ik vindt dat niet dubbelzinnig.

Tiberius schreef:

memento schreef:

Tiberius schreef: Mee eens, alhoewel je de rol van de prediker enigszins verwarrend aangeeft.

Eerder in dit topic heb ik al gezegd:
1. De kerkenraad doet onderzoek naar de leer en het leven van de belijdeniscatechisant. Gezien de kerkenraad geen hartenkenner is, zal hij zich tot de buitenkant moeten beperken. Indien er van die zijde geen verhinderingen zijn, wordt de belijdeniscatechisant toegelaten tot het afleggen van de openbare geloofsbelijdenis.
2. De predikant mag (ja: moet) er op wijzen, dat God oprecht geloof eist. Niemand mag ruimte krijgen om door te leven zonder zaligmakend geloof. En de predikant spreekt dat inderdaad uit in zijn rol als prediker; niet als lid van de (onderzoekende) kerkenraad. Als je die twee aspecten in de functie van een predikant in gedachten houdt, dan is het ook niet verwonderlijk, dat predikanten iets dubbels zullen hebben in hun spreken (zoals Afgewezen in het artikel van ds. M. constateert). Die spanning moet namelijk blijven staan.

De kerkenraad kan en mag dus uitsluitend op grond van iemands leer en leven wel of niet toelaten tot het afleggen van de openbare geloofsbelijdenis, niet op het al dan niet aanwezig zijn van het zaligmakend geloof.

Ik zou de taak van kerkenraad en prediker niet scheiden. M.i. moeten beiden zeggen:
1. God eist in Zijn Woord geloof. Met minder kan het niet.
2. Wij onderzoeken de aanvraag op basis van wat wij kunnen beoordelen, namelijk leer en (publiek) leven.

Ik vindt dat niet dubbelzinnig.

Hoe je de scheiding ook aanlegt (je hebt gelijk, dat de kerkenraad het genoemde onder punt 1 ook kan zeggen), het moet wel duidelijk zijn, dat het onderzoek (en dus de toelating) zich uitsluitend op leer en leven richt.
En dan is het inderdaad gelijk ondubbelzinnig.

memento schreef:De grote vraag is dan: Moeten de belijdeniscatechisanten tijdens de belijdenisdienst dan aangesproken worden in hetgeen zij belijden? Ik denk ook aan het oordeel der liefde (dus: iemand die belijdt te geloven, en leer en leven is daarmee niet strijdig, dan moeten wij dat overnemen), waar de DL over spreekt.