Democritus schreef:Inderdaad een duidelijk verhaal.Mister schreef:Begrijp je het nu niet of wil je het niet begrijpenAnder schreef:Was het maar zo dat we ons alleen maar in onze zuil terugtrekken. Dan was het nog niet zo erg. (overigens is terugtrekken en vluchten wel een groot verschil.) Wat bedoel je (of die dominee) met terugtrekken in de zuil én dezelfde zonden doen als de wereld. Ik blijf het een vaag verhaal vinden. Misschien kun je trachten het wat te concretiseren.Zita schreef:Ik zal trachten het iets uitgebreider te verwoorden. Ds. Van de Kamp preekte over de geestelijke wapenrusting. Toen hij de onderdelen van die wapenrusting besproken had, merkte hij op dat er geen bescherming is voor de rug. Wanneer loopt de rug gevaar? Als je vlucht. Als je je omkeert. Als je je terugtrekt uit de geestelijke strijd.
En dat is wat in de reformatorische zuil gebeurt. We trekken ons terug, en voelen ons in de zuil veilig, vroom en goed. Maar dit is een schijnveiligheid: we zijn in de zuil niet anders dan de wereld. Of je op reformatorische wijze materialistisch bent of op wereldse wijze is precies even slecht. We zijn even materialistisch als de wereld. We doen dezelfde zonden als de wereld. (Ds Van de Kamp ging met name in op het materialisme.) Alleen doen wij ze in de zuil met een reformatorisch sausje erover, en we voelen ons best wel goed. Beter dan de wereld. En we strijden niet, maar zijn op ons gemak. De zuil is geen wapen in de geestelijke strijd en kan geen wapen zijn.
Een paar weken geleden waren wij onder het gehoor van diezelfde Ds Van der Kamp en toe liet hij dezelfde notitie naar voren komen aan de hand openbaringen 18:7 En ik hoorde een andere stem uit den hemel, zeggende: Gaat uit van haar, Mijn volk, opdat gij aan haar zonden geen gemeenschap hebt, en opdat gij van haar plagen niet ontvangt
Deze tekst volgt op de profetie van de val van Babylon en is gericht aan Mijn Volk. De predikant gaf aan dat met Babylon de RKK bedoeld wordt (hierover kan overigens getwist worden). Maar toen trok hij de lijn door. Zit de 'paap' niet in ons allemaal en bouwen we op eigen gerechtigheid en goede werken. Want we zijn tenslotte goed gereformeerd en lezen de SV en zingen geen gezangen en......... Maar tegelijk komen we om in het materialisme en is het vuur eruit. Daarnaast zijn we nog binnen de zuil bezig elkaar te bestrijden (met de rug naar de wereld) op punten en komma's.
Maar dat er een wereld verloren gaat raakt ons niet meer. Zo als Babel als de grote hoer wordt voorgesteld zo hoereren wij geestelijk van God af. Want we stellen op andere zaken ons vertrouwen dan op zijn verbond en woorden.
Ook afgelopen zondagavond werden wij hier aan de hand Openbaringen 2 (brief aan de gemeente efeze) bij stilgezet. De gemeente van Efeze wordt geprezen dat zij de valse profeten weren en het werk van de Nikolaiten haat. Maar uiteindelijk is de grote aanklacht: gij hebt de eerste liefde verlaten.
Is dat ook geen aanklacht aan onze refozuil?
Beschamend om te horen dat een evangelische broeder niemand in de supermarkt of op straat voorbij laat gaan zonder hem op Jezus te wijzen. Tja zeggen wij dan: wel wat activistisch. Maar voor deze man is anderen van Christus vertellen wel zijn leven en schaamt zich het evangelie niet. Als ik dat dan zie en naar mezelf kijk kan het wel eens dat ik meer op de gemeente Efeze lijk dan ik zou willen.
Deze preek heb ik ook gehoord.
Dit topic toont heel wrang aan dat veel refo's het inderdaad niet eens willen zien dat er iets verschrikkelijks aan de hand is. Jullie (goed, ik zal mezelf er uitsluiten, als dat liever gewenst is), jullie geloven dat het einde het verderf is, zuil of geen zuil, maar tegelijk doen jullie er alles aan om de zuil te beschermen en in ere te houde. Dominees mogen heel vroom zeggen dat het aankomt op 'waarheid in het binnnenste', maar kom niet aan de zuil, want blijkbaar is de zuil een randvoorwaarde om 'waarheid in het binnenste' mogelijk te maken. Onlangs stond er een prachtig artikel van Dirk Jan Nijsink in het RD. Hij raakte m.i. de kern. Waar we ons tegen verzetten, is de zuilbeleving. Voor veel mensen gaat het nog steeds goed met de zuil. De zelfkritiek is miniem, terwijl de identiteit grotendeels is verworden tot de buitenkant, opgesierd met refoaccessoires. Identiteit kan toch niet zozeer verbonden zijn met zuilbeleving, dat als de zuil instort dat ook het einde betekent van ons geloof? Refo-zijn zonder zuil kan niet, orthodox-gereformeerd zijn zonder zuil wel.
Veel 'reformatorische' christenen zijn zo bang voor de wereld en mijden al het tastbare uit de wereld als de pest, maar hun eigen denken is door en door werelds. Het refosfeertje stelt hun wat gerust, en ze danken de Heere zelfs heel hypocriet voor het voorrecht 'dat we dat nog mogen hebben'. Maar hun oprechte bede is blijkbaar nooit: beproef mijn hart, zie of er bij mij een schadelijke weg is en leidt mij op de eeuwige weg. Want ja, echt bidder zijn, dat moet je gegeven worden.
