klein detail: dit

jvdg schreef: Geen Vader sloeg met groter mededogen,
Op 't teder kroost ooit Zijn ontfermend ogen.

gaat niet over fysiek slaan, maar het slaan van de ogen van de Vader op het kroost.
Wat overigens de strekking van je opmerking niet helemaal teniet doet, omdat deze Vader vol van mededogen is.

Zita schreef:klein detail: dit

jvdg schreef: Geen Vader sloeg met groter mededogen,
Op 't teder kroost ooit Zijn ontfermend ogen.

gaat niet over fysiek slaan, maar het slaan van de ogen van de Vader op het kroost.
Wat overigens de strekking van je opmerking niet helemaal teniet doet, omdat deze Vader vol van mededogen is.

Ik weet dat dit niet fysiek bedoeld is, maar de strekking is duidelijk.
Zeker gezien het tweede citaat.

Ik heb lang getwijfeld of ik nu wel of niet in dit onderwerp wilde reageren. Tenslotte heb ik geen kinderen. Daar tegenover staat wel dat ik zelf opgevoed ben én dat ik in mijn werk dagelijks met situaties te maken heb waarin opvoeden een grote rol speelt. Ik zal proberen om voorzichtig te reageren. Want ik weet wel zeker dat de band ouder-kind heel anders is dan de band opvoeder-kind.

Als eerste als reactie op Jannie, vraag ik me af of Salomo in spreuken de tucht en het kastijden echt als slaan heeft bedoeld, of dat hij daar ook andere straffen mee bedoelde zoals deze ook in dit onderwerp worden genoemd.

Vanuit jullie reacties begrijp ik dat sommigen van jullie slaan erger vinden dan een straf zoals naar de gang sturen of geen toetje na het eten.
Ik denk dat het allebei kwaad kan zolang het niet uit liefde gebeurd, maar de ouder/ opvoeder zich laat leiden door zijn/ haar eigen onmacht. Door de onmacht wordt een ouder/ opvoeder spinnijdig of boos en dan zijn alle straffen die je bedenkt in mijn ogen niet goed te praten. Wat die straf ook inhoud…. Ik weet ook heus wel dat het soms erg moeilijk is en dat kinderen het bloed onder je nagels vandaan halen. Maar ligt dat dan aan het kind? Of ligt het aan onze eigen gemoedstoestand op dat moment? Of... is er iets anders aan de hand? Is het kind ziek, verdrietig, boos of wat dan ook? VInd dat je daar zeker rekening mee moet houden. En dat kan niet zonder in gesprek te gaan met het kind of zonder op de signalen te letten die een kind uitzend wanneer hij/ zij het moeilijk vind om onder worden te brengen. Misschien kan de onwil van het kind ook wel eens onmacht zijn....

Jo-Ann schreef:

jvdg schreef:

gertje schreef:Hier worden weinig pedagogische tikken uitgedeeld, en als het wel gebeurd vraag ik me zelf af of dit niet uit onmacht gebeurde.... Hier is de gang een straf als je niet luistert..
en met grote kinderen is het beter om te praten is mijn ervaring..

De gang kan een zwaardere straf zijn dan een peda-tik.

mwah, alles heeft ook te maken met de sfeer in huis. Als er vaak geslagen wordt, is die meestal bedreigend.

Jo-Ann, ik ben het met je eens als je zegt dat de sfeer in huis bedreigend is als er geslagen wordt uit onmacht/ boosheid. Ik denk, dat dat niet het geval is wanneer kinderen een tik krijgen om hen te waarschuwen voor een brandend kaarsje zoals eerder beschreven wordt. Daarnaast denk ik dat de sfeer veel bedreigender kan zijn, als een kind gestraft wordt met allerhande straffen als geen toetje na het eten. Helpt dit niet, dan de volgende keer geen koekje bij de koffie.
Dát vind ik pas bedreigend, en ik vind echt dat je daarmee een kind te kort doet! Sorrie, maar door dit soort acties, die ook steeds gekker worden, doe je een kind vele malen meer pijn als een pak op z’n achterwerk. Want… in hoeverre mag en kan een kind in zo’n situatie nog zichzelf zijn en zich in een veilige situatie ontwikkelen???

Een stukje verder geef je een heel rijtje weer met daarin de gevolgen genoemd van de pedagogische tik/ fysieke straf. Wanneer je het woordje “fysike straf” in dit rijtje veranderd door “op de gang zetten” – “geen toetje na het eten” – “treuzelen voor het slapen gaan geen verhaaltje” of welke straf dan ook, heeft dat precies de zelfde gevolgen! Ook dan zijn steeds zwaardere straffen nodig wanneer je de straf uit onmacht geeft! En ook dan gaan ouders/ opvoeders steeds verder in het gebruik ervan en worden ze steeds creatiever in het bedenken van zwaardere straffen die kunnen uitmonden in mishandeling. En ook dat heeft levenslange gevolgen voor het kind!
Ik ben het wel met je eens als je zegt dat je de positieve dingen moet blijven benoemen hoe moeilijk dat ook is.

Ik zal m’n bijdrage stopen met de volgende qoute, waar ik volledig achter kan staan! (met uitzondering van het woordje “slaan” dat ik even vervangen heb “door welke straf dan ook die niet uit liefde wordt gegeven”.

Jo-Ann schreef:

Bert Mulder schreef:

Jo-Ann schreef:Tja,
en indien iemand wijsheid ontbreekt dat hij ze van God begere, Die een iegelijk mildelijk geeft en niet verwijt.

Vooral de Wijsheid zoeken uit de Spreuken!

In Spreuken staan inderdaad veel wijze woorden en tips die in de tijd van nu nog zeker zijn nut hebben. Lees de woorden maar waarin Salomo de aanspraak heeft 'mijn zoon'.
Alleen wil ik de roede niet meer letterlijk nemen. Evenals het slaan van kinderen.
Ik verbaas me er overigens over dat er nogal wat mensen menen (zie pol) dat ze een 'hulpmiddel' gebruiken. 'k Ben wel benieuwd wat men daarvoor dan gebruikt.

Mijn reactie had er vooral betrekking op dat sommige situaties dermate lastig en ingewikkeld zijn dat je niet meer weet wat wijsheid is. En Bert, ik geloof echt niet dat je het dan met slaan door welke straf dan ook die niet uit liefde wordt gegevenwel gaat bereiken.

Beste ES,

Ik heb je stukje gelezen en begrijp de goede intentie.

Toch lees ik er afkeuring in alle vormen van straf.
Daarnaast schrijf je dat eigenlijk het gedrag van het kind vooral aan de ouder ligt.
Op zich ben ik met je eens dat je als ouder heel veel invloed op het gedrag van je kind heb.
Maar het is ook kind eigen om tijdens bepaalde perioden grenzen op te zoeken.
ze tasten dan af hoe ver ze kunnen gaan.
deze grenzen zal je dan als ouder ook duidelijk aan moeten geven.
Vaak ervaart het kind dat zelf ook als veilig en duidelijk.

Wanneer grenzen overtreden worden geeft dat bepaalde consequenties.
Iedereen neemt hierin zijn eigen ervaringen mee.
ik ben geconfronteerd met kindermishandeling.
Vader voedt zijn kinderen op met harde hand. Hij ziet hierin geen grens.
ik merk dat wanneer je went aan lichamelijke straffen je in boosheid soms ook grenzen overschreidt.
daarom pas ik ze niet toe. puur omdat ik het leed en de gevolgen daarvan zie.

de alternatieve straffen keur jij ook af en verwijst vervolgens naar Spreuken.
maar graag zou ik concreet willen weten wat wel een goed middel is om kinderen grenzen te leren.

want de een zegt hier, lichamelijke straffen zijn bijbels, en zegt dat dat Wijsheid is die van God ontvangen is.
De ander is meer voor alternatieve straffen en dat is in zijn/haar ogen Gods wijsheid.

Of is het sowieso fout om te straffen? en moeten we de oorzaak van ongewenst gedrag bij onszelf zoeken?

Ariene,

O o... ik denk dat mijn stukje helemaal verkeerd bij je overgekomen is.
Of.. en dat kan ook... ik heb mezelf verkeerd uitgedrukt.

Ik ben nl. helemaal niet tegen alle vormen van straf. Ik vind het alleen slecht als ouders/ opvoeders hun kinderen straffen vanuit hun eigen machteloosheid/ woede. Hoewel ik ook weet en ervaren heb, dat dit wel heel gemakkelijk gebeurt. Het is dus te makkelijk om te zeggen dat het slecht is, daar ben ik me heus wel van bewust.

Het gedrag van het kind ligt niet aan de ouder. Maar het gedrag van de ouder/ opvoeder kan wel invloed hebben op het gedrag van het kind en andersom. Hierdoor kun je samen in hele negatieve of positieve spiraal terecht komen.

Ik weet dat kinderen grenzen nodig hebben. En die moet je als ouder/ opvoeder ook duidelijk maken. Maar... moet dat door middel van een staf die voorkomt uit (ongecontroleerde) boosheid/ machteloosheid of... moet door op een eerlijke manier aan het kind duidelijk te maken wat deze grenzen zijn. En pas straffen als een kind deze grenzen overgaat. Maar dan uit liefde voor het kind en om het kind te leren waar de grenzen liggen?

Een kind heeft zeker grenzen nodig. Zoals je zegt juist om zichzelf veilig te voelen bij de ouder/ opvoeder. Je ontkomt er dan niet aan om straffen te geven. Maar... zoals ik al eerder schrijft, dat is wat anders dan straffen uit boosheid. Het straffen blijft dan "pedagogisch" en slaat dan als het goed is niet om in allerlei knallen op iemands achterwerk en het verzanden in het kind steeds maar naar de gang sturen. Hoewel je daar in een opvoeding ook niet zonder kunt! (weet ik ook wel hoor... geef ook wel eens iemand straf...)
Ik ben het zeker met je eens dat het overtreden van grenzen bepaalde consequenties heeft. Zeker... want... hoe leren kinderen anders waar de grenzen liggen. Je doet kinderen zelfs te kort wanneer je ze niet leert waar deze grenzen liggen en ze nooit straft. Ook dan wordt een kind onzeker en groeit het niet veilig op.

Mijn reactie is tot stand gekomen door de manier waarop mensen fel reageren tegen lichamelijke straffen die kunnen uitmonden in kindermishandeling. Dat kan ook!
Ik wil daar tegenoverstellen dat óók andere straffen kunnen ontaarden in kindermishandeling! Met dat doel heb ik gepost.
Maar zeker niet met de intensie om anderen te laten weten dat ik tegen alle manieren van straffen ben. Juist niet!
Want... hoe kunnen kinderen anders leren wat er van hen verwacht wordt, wanneer je dat als opvoeder niet duidelijk maakt, door ze af en toe eens op een stoeltje op de gang te zetten, geen toetje te geven en zonder verhaaltje naar bed te sturen. Ik wilde alleen laten horen dat ook deze straffen kunnen doorslaan! En ook daar kan je je kind veel verdriet en pijn mee doen! Pijn en verdriet.. .dat doe je hen ook aan als je ze in een opvoeding geen grenzen leert en al het gedrag maar accepteert!

Ik hoop dat ik het zo wat duidelijker voor je hebt gemaakt! Anders hoor ik het graag!

jvdg schreef:

Bert Mulder schreef:

Ariene schreef:Bert,

Bedoel jij dan dat je je kinderen slaat in vertrouwen op God dat hij de slag wil gebruiken om tot inkeer te komen?

Ja, omdat dat een middel is die Hij ons gegeven heeft, zeggende, "breng zo je kinderen op in de vreze en vermaning des Heeren."

Zo weten onze kinderen ook dat ze lichamelijke straf krijgen, omdat we hen liefhebben, en omdat God dat in Zijn Schrift gebiedt. Dus het uitblijven van straf zou betekenen dat we hen niet liefhebben.

Je zegt het een beetje krom, maar ik begrijp wat je bedoelt.
Daar ben ik het wel mee eens, als het maar niet gepaard gaat met geweld.

Geen Vader sloeg met groter mededogen,
Op 't teder kroost ooit Zijn ontfermend ogen.

Sla mij in medelijden,
Gelijk een vader doet.

Sorry hoor jvdg, maar deze teksten kan ik echt niet rijmen. Een vader die zich in het zweet werkt om zo hard mogelijk te slaan en die doet dat in medelijden? Kom nou!

Als voornamelijk meelezer doet dit topic me veel en komen er veel herinneringen weer boven. En iedere keer als ik er iets van lees, lijkt het wel of ik de klappen weer letterlijk voel. En het was echt heel bijbels allemaal.
Nu zal er gezegd worden dat dat kindermishandeling was. Maar mijn ouders hebbben dat nooit zo gezien tot op de dag van vandaag. Zij hebben dit misschien wel op dezelfde wijze als Bert gedaan.
ik ben misschien een beetje warrig, ik vind het lastig om het allemaal te formuleren. Ik weet wel dat de gevolgen tot in de volwassenheid aanwezig zijn, wat ook doorwerkt in lichaamsbeleving. Ik heb nu therapie en moet aangeven wat mooi is aan mezelf. Nou, ik mag er eigenlijk niet zijn en er is niets mooi aan mij.
Verder vind ik ook dat ouders niet op de billen van een kind mag slaan. Dit behoort tot de intieme zone en daar hebben ze vanaf te blijven.
En edele strijdster, ik zou dit met andere straffen toch waarschijnlijk niet zo hebben denk ik. maar ik weet het niet.

jvdg schreef:

Bert Mulder schreef:

Ariene schreef:Bert,

Bedoel jij dan dat je je kinderen slaat in vertrouwen op God dat hij de slag wil gebruiken om tot inkeer te komen?

Ja, omdat dat een middel is die Hij ons gegeven heeft, zeggende, "breng zo je kinderen op in de vreze en vermaning des Heeren."

Zo weten onze kinderen ook dat ze lichamelijke straf krijgen, omdat we hen liefhebben, en omdat God dat in Zijn Schrift gebiedt. Dus het uitblijven van straf zou betekenen dat we hen niet liefhebben.

Je zegt het een beetje krom, maar ik begrijp wat je bedoelt.
Daar ben ik het wel mee eens, als het maar niet gepaard gaat met geweld.

Geen Vader sloeg met groter mededogen,
Op 't teder kroost ooit Zijn ontfermend ogen.

Sla mij in medelijden,
Gelijk een vader doet.

't Komt mss. wat vroom over, maar deze (berijmde) teksten kwamen zomaar bij me op.

Bert, ook ik wens jou, en jouw gezin, van harte God's Zegen toe in de oudejaarsnacht.
Als wij al (mogen) slapen hebben jullie dat nog "tegoed".

Psalm 103 gaat niet over slaan, maar over kijken.

jvdg schreef:Geen Vader sloeg met groter mededogen,
Op 't teder kroost ooit Zijn ontfermend ogen.

Sla mij in medelijden,
Gelijk een vader doet.

Met het eerste citaat sla (!) je de plank volledig mis, want het gaat om gadeslaan, het oog slaan op. Gewoon zoals het er staat: sloeg... Zijn ... ogen

En het tweede citaat is komt uit de berijming 1773. Daar zou ik maar niet teveel op uit doen, want zoals we allemaal weten is er in 1773 heel wat bij gerijmeld wat er oorspronkelijk niet staat. Dít staat er: "O HEERE, straf mij niet in Uw toorn, en kastijd mij niet in Uw grimmigheid!" En uit het straffen van God zou ik maar zo geen conclusies trekken over ons recht om te slaan.

Slaan? Een teken van onmacht.
Wij hebben schatten van kinderen - en we hebben never nooit geslagen en zullen dat ook never nooit doen!

Hendrikus schreef:

jvdg schreef:Geen Vader sloeg met groter mededogen,
Op 't teder kroost ooit Zijn ontfermend ogen.

Sla mij in medelijden,
Gelijk een vader doet.

Met het eerste citaat sla (!) je de plank volledig mis, want het gaat om gadeslaan, het oog slaan op. Gewoon zoals het er staat: sloeg... Zijn ... ogen

En het tweede citaat is komt uit de berijming 1773. Daar zou ik maar niet teveel op uit doen, want zoals we allemaal weten is er in 1773 heel wat bij gerijmeld wat er oorspronkelijk niet staat. Dít staat er: "O HEERE, straf mij niet in Uw toorn, en kastijd mij niet in Uw grimmigheid!" En uit het slaan van God zou ik maar zo geen conclusies trekken over ons recht om te slaan.

Slaan? Een teken van onmacht.
Wij hebben schatten van kinderen - en we hebben never nooit geslagen en zullen dat ook never nooit doen!

En daarbij komt voor mij altijd de vraag: heeft het meerwaarde dan om te slaan? Je hoort het van een heleboel ouders terwijl de kinderen er niets beter van zijn geworden....
Volgens mij doen blikken veel en veel meer!

Wilma van den Berg schreef:

Hendrikus schreef:

jvdg schreef:Geen Vader sloeg met groter mededogen,
Op 't teder kroost ooit Zijn ontfermend ogen.

Sla mij in medelijden,
Gelijk een vader doet.

Met het eerste citaat sla (!) je de plank volledig mis, want het gaat om gadeslaan, het oog slaan op. Gewoon zoals het er staat: sloeg... Zijn ... ogen

En het tweede citaat is komt uit de berijming 1773. Daar zou ik maar niet teveel op uit doen, want zoals we allemaal weten is er in 1773 heel wat bij gerijmeld wat er oorspronkelijk niet staat. Dít staat er: "O HEERE, straf mij niet in Uw toorn, en kastijd mij niet in Uw grimmigheid!" En uit het slaan van God zou ik maar zo geen conclusies trekken over ons recht om te slaan.

Slaan? Een teken van onmacht.
Wij hebben schatten van kinderen - en we hebben never nooit geslagen en zullen dat ook never nooit doen!

En daarbij komt voor mij altijd de vraag: heeft het meerwaarde dan om te slaan? Je hoort het van een heleboel ouders terwijl de kinderen er niets beter van zijn geworden....
Volgens mij doen blikken veel en veel meer!

Klopt, volgens mij is ook allang bewezen dat slaan alleen op korte termijn effect heeft, maar op de lange termijn niets veranderd.
Het verhaal van Arti treft mij.
Ik sprak er al eerder over dat ik geconfronteerd ben met kindermishandeling.
Vader is tot op de dag van vandaag niet bewust dat hij wat fout doet. Vind dat inderdaad zijn taak en onderbouwd dit vanuit de bijbel.
de andere kant is dat hijzelf ook zo opgevoed is en ook zijn ouders dit geheel gewoon vonden.
de vader gaat nu op aandringen onder behandeling en ik hoop en bid dat hij daar gaat inzien dat dit niet de goede weg is.
Verschillende zussen en broers van hem hebben dezelfde problemen als Arti. Het blijkt nu steeds meer in de familie dat dit gedrag van de ouders tot grote psychische gevolgen heeft geleid.

(Voor de duidelijkheid, vader sloeg o.a kind zo dat deze moest verzuimen van school i.v.m. buikpijn en misselijkheidsklachten na stomp in de maag)

Ariene schreef:(Voor de duidelijkheid, vader sloeg o.a kind zo dat deze moest verzuimen van school i.v.m. buikpijn en misselijkheidsklachten na stomp in de maag)

walgelijk!

Hendrikus schreef:

Ariene schreef:(Voor de duidelijkheid, vader sloeg o.a kind zo dat deze moest verzuimen van school i.v.m. buikpijn en misselijkheidsklachten na stomp in de maag)

walgelijk!

Besefte achteraf wel dat dit iets te ver gegaan was, maar vind slaan nog steeds gerechtvaardigd.

Maar hierom ben ik nu def. tegen slaan.
De mens ken geen maat in zijn boosheid.

Hendrikus schreef:

jvdg schreef:Geen Vader sloeg met groter mededogen,
Op 't teder kroost ooit Zijn ontfermend ogen.

Sla mij in medelijden,
Gelijk een vader doet.

Met het eerste citaat sla (!) je de plank volledig mis, want het gaat om gadeslaan, het oog slaan op. Gewoon zoals het er staat: sloeg... Zijn ... ogen

En het tweede citaat is komt uit de berijming 1773. Daar zou ik maar niet teveel op uit doen, want zoals we allemaal weten is er in 1773 heel wat bij gerijmeld wat er oorspronkelijk niet staat. Dít staat er: "O HEERE, straf mij niet in Uw toorn, en kastijd mij niet in Uw grimmigheid!" En uit het straffen van God zou ik maar zo geen conclusies trekken over ons recht om te slaan.

Slaan? Een teken van onmacht.
Wij hebben schatten van kinderen - en we hebben never nooit geslagen en zullen dat ook never nooit doen!

Ik schreef al dat ik die tekst (1e citaat) niet zo bedoelde, maar ik doelde op de strekking: mededogen!
Zoals jij het gelezen hebt zou het idd. een "misslag" zijn.

Ik heb uit het tweede citaat ook niet willen aantonen dat dit recht op slaag geeft, maar als er straf moet volgen, dan is de bede: ....straf mij niet in Uw grimmigheid......dat zou immers onherroepelijk de dood ten gevolg hebben.

In de poll heb ik dan ook gestemd: (het kan (mss.) bijbels zijn), maar ìk sla niet.

Ben het hier goed met ES eens, dat een kind geen deel te doen nemen aan gezins bezigheden, zoals een toetje, of naar de gang sturen, veel meer wicht voor dat kind heeft dan een tik over de vingers. Dus veel meer, en gemener straf.

Ondertussen wijs ik lichamelijke, of enig andere mishandeling beslist af! Maar lichamelijke straf is niet mishandeling, of zelfs de ergste vorm van straf!

Wij moeten niet, als gereformeerde gezindte, in het ene uiterste vallen van (lichamelijke) kindermishandeling (die ook heel erg door alleen woorden kan gebeuren), of in het andere uiterste (net zogoed kindermishandeling), door de wereldse filosophie van kinderen als kasplantjes te behandelen. Zodat het kind bepaald wat goed en kwaad is.

Verder moeten we gewoon Gods Woord nemen zoals het er staat.

Als iemand hier niet mee eens is, graag Bijbelse onderbouwing.

Bert Mulder schreef:Verder moeten we gewoon Gods Woord nemen zoals het er staat.

Als iemand hier niet mee eens is, graag Bijbelse onderbouwing.

We moeten onze kinderen niet slaan.
Punt uit.