Re: Bekeerd worden...
Geplaatst: 15 mar 2008, 15:04
Gravo,
Je bent in zoverre consistent, dat je trouw blijft aan je opvatting dat geloven op een heleboel manieren kan en niet alleen op de manier zoals die geleerd en beleefd wordt in de rechts-gereformeerde gezindte. Op een bepaald moment in de discussie voeg je eraan toe, dat het zo wel mág, alleen het hoeft beslist niet zo (liever niet eigenlijk).
Maar feit blijft dat je in het begin van je bijdragen in deze topic behoorlijk fel van leer trekt tegen die manier van geloven en beleven. Je gebruikt zelfs het woord ‘illusoir’. Je ruimhartigheid liet je op dat moment dan toch wel in de steek.
Want daar gaat het eigenlijk steeds om in je bijdragen. Jouw ruimhartigheid tegenover de enghartigheid van veel forummers. Gevolg van een ontwikkeling, die velen met jou hebben doorgemaakt.
Ik moest denken aan de vader van Geert Mak, die zei: “Aan de Birma-spoorweg waren er doodgoede, eenvoudige, boeddistische vrouwen, die ons, smerige sloebers, eten en drinken gaven. Die zouden dus niet door Christus’ genade gered zijn?’ Zo’n geloof, aldus Geert Mak, was zijn geloof niet.
Wat een nobele man, die ds. Mak, dat hij al zijn medemensen de zaligheid gunde. En nu moet God maar net zo ruimhartig zijn als hij, nietwaar?
Dat is ook de tendens die ik bij jou bespeur (denk bijv. aan de topic ‘Universeel’). Je hebt een ontwikkeling doorgemaakt, waardoor je alles ruimer en breder bent gaan zien. En je identificeert vervolgens jouw visie met die van God Zelf. Precies wat je de ‘refo’s’ verwijt.
Maar God is toch anders dan wij denken. Hij gaat mijn en jouw denken te boven.
God doodt Nadab en Abihu als zij vreemd vuur in de tabernakel brengen. Hij zegt niet: ze bedoelden het toch goed.
God laat Mozes na al die jaren het land Kanaän niet binnen, alleen maar omdat hij zich een keer vergat en op de rots sloeg in plaats van er tegen te spreken. Hij zei niet: maar Mozes geloofde toch in elk geval dat Ik water uit de rots kon laten voorkomen.
God doodde mannen van Beth-Semes toen zij het deksel van de Ark oplichtten. Hij zei niet: die mannen bedoelden het goed, ze wilden nota bene de ark beschermen tegen vallen.
Maar God ontfermt Zich anderzijds over een David, die gevallen is in zonde, over Petrus, die Christus verloochend heeft. Hij laat een Naäman de Syrier naar Israël komen om hem te genezen en hij trekt wijzen uit het Oosten naar de kribbe van Zijn Zoon.
Gods maat is niet onze maat en onze maat is niet Gods maat.
En nu over de bekering.
Er is maar één bekering die ‘geldig’ is: die door Hemzelf gewerkt is door de Heilige Geest. Of deze nu gewerkt wordt bij een Jood, bij een heiden, bij een GerGemmer, een Rooms-Katholiek of een vrijgemaakte, dat doet er niet toe. Als het maar díe bekering is. Want alleen zo worden wij met Christus Zelf verenigd. Niet door over Hem te bespreken, niet door Hem met de mond te belijden, maar wanneer wij door Zijn Geest Hem worden ingelijfd.
Je bent in zoverre consistent, dat je trouw blijft aan je opvatting dat geloven op een heleboel manieren kan en niet alleen op de manier zoals die geleerd en beleefd wordt in de rechts-gereformeerde gezindte. Op een bepaald moment in de discussie voeg je eraan toe, dat het zo wel mág, alleen het hoeft beslist niet zo (liever niet eigenlijk).
Maar feit blijft dat je in het begin van je bijdragen in deze topic behoorlijk fel van leer trekt tegen die manier van geloven en beleven. Je gebruikt zelfs het woord ‘illusoir’. Je ruimhartigheid liet je op dat moment dan toch wel in de steek.
Want daar gaat het eigenlijk steeds om in je bijdragen. Jouw ruimhartigheid tegenover de enghartigheid van veel forummers. Gevolg van een ontwikkeling, die velen met jou hebben doorgemaakt.
Ik moest denken aan de vader van Geert Mak, die zei: “Aan de Birma-spoorweg waren er doodgoede, eenvoudige, boeddistische vrouwen, die ons, smerige sloebers, eten en drinken gaven. Die zouden dus niet door Christus’ genade gered zijn?’ Zo’n geloof, aldus Geert Mak, was zijn geloof niet.
Wat een nobele man, die ds. Mak, dat hij al zijn medemensen de zaligheid gunde. En nu moet God maar net zo ruimhartig zijn als hij, nietwaar?
Dat is ook de tendens die ik bij jou bespeur (denk bijv. aan de topic ‘Universeel’). Je hebt een ontwikkeling doorgemaakt, waardoor je alles ruimer en breder bent gaan zien. En je identificeert vervolgens jouw visie met die van God Zelf. Precies wat je de ‘refo’s’ verwijt.
Maar God is toch anders dan wij denken. Hij gaat mijn en jouw denken te boven.
God doodt Nadab en Abihu als zij vreemd vuur in de tabernakel brengen. Hij zegt niet: ze bedoelden het toch goed.
God laat Mozes na al die jaren het land Kanaän niet binnen, alleen maar omdat hij zich een keer vergat en op de rots sloeg in plaats van er tegen te spreken. Hij zei niet: maar Mozes geloofde toch in elk geval dat Ik water uit de rots kon laten voorkomen.
God doodde mannen van Beth-Semes toen zij het deksel van de Ark oplichtten. Hij zei niet: die mannen bedoelden het goed, ze wilden nota bene de ark beschermen tegen vallen.
Maar God ontfermt Zich anderzijds over een David, die gevallen is in zonde, over Petrus, die Christus verloochend heeft. Hij laat een Naäman de Syrier naar Israël komen om hem te genezen en hij trekt wijzen uit het Oosten naar de kribbe van Zijn Zoon.
Gods maat is niet onze maat en onze maat is niet Gods maat.
En nu over de bekering.
Er is maar één bekering die ‘geldig’ is: die door Hemzelf gewerkt is door de Heilige Geest. Of deze nu gewerkt wordt bij een Jood, bij een heiden, bij een GerGemmer, een Rooms-Katholiek of een vrijgemaakte, dat doet er niet toe. Als het maar díe bekering is. Want alleen zo worden wij met Christus Zelf verenigd. Niet door over Hem te bespreken, niet door Hem met de mond te belijden, maar wanneer wij door Zijn Geest Hem worden ingelijfd.