Leeruitspraken 1931 toevoeging of onderstreping?

[Afgewezen]

Uit ons ongeloof en overspel van nature, concludeert Afgewezen, dat er geen sprake is van een ‘echt’ huwelijk. Mag ik erop wijzen dat Calvijn het tegenovergestelde doet als hij zegt: “Want ook al waren alle mensen ontrouw, toch blijft God getrouw. Want ook al waren alle mensen leugenachtig, toch blijft Hij waarachtig.” Het is ook zeer merkwaardig om een vereiste in het huwelijk, te stellen als een voorwaarde voor het huwelijk. Want je kunt pas ontrouw en overspelig zijn … als je getrouwd bent en dus trouw verschuldigd bent. En met de stelling dat er tweeërlei huwelijk is, beschuldigt Afgewezen God eigenlijk van een schijndoop, zonder beloften.

Afgezien van het feit dat je niet teveel aan metafoor moet ophangen (een vergelijking gaat altijd wel ergens mank), kun je zeggen dat God met ons een huwelijksrelatie aangaat, maar dat wij die van nature beantwoorden met ontrouw. Je verwijst zelf naar Ezechiël 16; zie daar het antwoord van het volk Israël.

Daarom stelt Afgewezen ook, dat de beloften die in de doop worden verzegeld, ten diepste alleen de uitverkorenen gelden. Daar komt de aap uit de mouw: “ten diepste” en “gelden”. Wat bedoelt hij met: “ten diepste” en “gelden”? Geldt het kiesrecht ten diepste alleen de ‘echte’ Nederlander, die het vaderland lief heeft met zijn hart? Omdat hij er gebruik van maakt? Of is een ieder verplicht daarvan gebruikt te maken omdat het 'gewoon' geldt, aangezien hij Nederlander is? Geldt de huwelijkse belofte: ik zal je trouw zijn totdat de dood ons scheidt, en de eis: gij zult geen overspel plegen, ten diepste alleen maar voor de echtgenoot die zijn ega ook van harte liefheeft? Of geldt dat iedere echtgenoot, 'simpelweg' omdat hij of zij getrouwd is? Zie je niet dat je de zaken geheel omkeert? En voor Erasmiaan: lees Ezechiel 16 maar eens. Als dat geen treffend beeld is van het verbond dat God heeft gesloten met Israël, dan ben ik uitgesproken.

Ik heb je verwezen naar Romeinen 9:6 e.v. Ga daar eens op in.

Mag ik ook eens horen, waarom ons doopsformulier zegt dat de kleine kinderen zonder hun weten aan de verdoemenis deel hebben en “alzo ook wederom tot genade aangenomen worden”, dus zonder hun weten. Heeft dat betrekking op alle gedoopte kinderen, of alleen op de uitverkorenen? Luidt het antwoord: op allen, dan geldt ook voor allen: dat ze zo ook wederom tot genade aangenomen worden (maar dat is nog wat anders dan: ook wedergeboren worden). Luidt het antwoord: alleen op de uitverkorenen: dan betekent dat natuurlijk, dat alle uitverkorenen zonder hun weten weer tot genade aangenomen worden en genade betekent dan de wedergeboorte. Dat leerde ook dr A. Kuyper, maar hij wilde ze wel allemaal dopen, dus veronderstelde hij de wedergeboorte. Dr Steenblok wilde dat trouwens liever niet. Hij stelde: als ik zeker zou weten dat dit kind niet uitverkoren was, zou ik het niet dopen. Dat lijkt mij in ieder geval eerlijker.

Laat ik je mogen antwoorden met een citaat van Calvijn: “De oplossing is echter gemakkelijk, zo wij slechts enige onderscheiden trappen van de aanneming tot kinderen stellen, welke men uit onderscheidene schriftplaatsen kan opmaken.”

Afgewezens opmerkingen over het kindschap van God, hebben geen betrekking op het verbond, maar op de kinderen van het verbond, die God ook ‘Mijn kinderen’ noemt (bijv. als ze worden geofferd aan de Moloch). Dus juist die allerkleinste kinderen behoren ook tot Christus. Daarom heeft Hij hen ook omhelst, de handen opgelegd en gezegend. Want derzulken is het koninkrijk der hemelen. Waarom? Omdat Gods beloften ook voor hen zijn: want u komt de belofte toe, en uw kinderen. Dus kind van het verbond is niet hetzelfde als kind van God. Correct. Maar dat is juist mijn punt. Dat iemand nog geen kind van God is, betekent niet, dat hij ook geen kind van het verbond is!

Je wijst er zelf op dat God de kinderen van het verbond "Zijn" kinderen noemt. Dus: kind van het verbond = kind van God. Maar dat betekent dat je dus kind van God kunt zijn, kind van het verbond, en toch géén kind van God en géén kind van het verbond. Hoe is dat mogelijk? Wel, het gaat erom of je de belofte (of het verbond) “in het algemeen” neemt “voor het uitwendige Woord, waardoor God Zijn genade zowel aan verworpenen als aan uitverkorenen toezegt” óf dat je het woord 'belofte' “beperkt” tot de “krachtdadige roeping, die Hij inwendig bezegelt door Zijn Geest” (Calvijn). Tweeërlei verbond? Nee. Wel een tweeërlei manier van inzijn in het verbond. En dit onderscheid vloeit voort “uit de bron der vrijmachtige verkiezing” (Calvijn).

Er zijn wel tweeërlei kinderen des verbonds: Izak is kind van de belofte, Ismaël niet. Maar er is geen tweeërlei verbond en er zijn ook geen tweeërlei belofte. Ismaël en Ezau waren wel in het verbond begrepen en hadden dezelfde belofte. Het verbond is voor de uitverkorenen en de verworpenen (om het zo uit te drukken) precies dezelfde rechtsverhouding en daarin gelden voor ieder dezelfde beloften en eisen. Om deel te krijgen aan het beloofde heil, is bekering en geloof vereist. Maar om verplicht te kunnen worden tot het geloof, is Gods belofte vereist en veronderstelt. Want er valt niets te geloven, als God niet belooft. Ieder geloof dat zich niet vastklemt aan de belofte, is een ijdel geloof.

Er is hier sprake van een spanning: geloof wordt vereist, maar geloof is ook een gave van het verbond. Alleen aan de uitverkorenen wordt het geloof daadwerkelijk geschonken “door de krachtdadige roeping”. Maar, om met de Dordtse Leerregels te spreken, “de oorzaak of schuld van dat ongeloof, gelijk ook van alle andere zonden, is geenszins in God, maar in de mens”.
Laten we die spanning er toch in houden!

[Polemicus]

@Polemicus:

Daarom wil ik eigenlijk de kwestie even terugbrengen tot 1 simpele vraag, waar je steeds omheen lijkt te typen:
Heeft, in jouw optiek, iedere gedoopte op grond van de doopbeloften recht op zaligmakende (=eeuwige) zegeningen?

Tiberius, God belooft in het verbond iedere gedoopte alles wat tot de zaligheid nodig is, dus ook de levendmakende Geest. Door Christus bloed wordt hun de verlossing van zonden en de Heilige Geest, die het geloof werkt, toegezegd, HC antw. 74. Die beloften gaan niet automatisch in vervulling. Alleen diegenen die Christus door een waar geloof worden ingelijfd en al Zijn weldaden aannemen, worden door Christus zalig. In ieder verbond zijn twee delen, een belofte en een eis. Voor de vervulling van de beloften is geloof vereist en dat geloof werkt de Heilige Geest. Hij werkt dat uitsluitend in de uitverkorenen.

Dus de verbondsbeloften doet God aan allen, de vervulling van de beloften realiseert Hij alleen in de uitverkorenen. Maar dat betekent niet, dat de beloften in wezen alleen maar gelden, of gedaan zijn aan, of geschonken zijn aan de uitverkorenen. Want God belooft met ernst, allen die tot Hem komen en geloven, de rust der zielen en het eeuwige leven, DL 3&4 par. 8. En dat er velen, door de bediening van het Evangelie geroepen zijnde, niet bekeerd worden, daarvan is de schuld niet in het Evangelie, noch in Christus, door het Evangelie aangeboden zijnde, noch in God, Die door het Evangelie roept, en zelfs ook die Hij roept onderscheiden gaven (o.a. der verlichting en van de smaak van het toekomende leven) mededeelt, DL 3&4 par. 9.

[Polemicus]

En voor Erasmiaan: lees Ezechiel 16 maar eens. Als dat geen treffend beeld is van het verbond dat God heeft gesloten met Israël, dan ben ik uitgesproken.

Beste Polemicus,

Het gaat hier om het verbond waar de zondaar ingelijfd wordt in Christus! Dat eenzijdige vaste verbond waar we ons nou nooit meer uit kunnen zondigen! Dat door de hand des Heeren gelukkiglijk voortgaat. Het gaat hier dus om het geestelijke Israel, door God gekend van voor de grondlegging der wereld.

Erasmiaan, je spreekt over "het verbond waar de zondaar ingelijfd wordt in Christus, dat eenzijdige vaste verbond waar we ons nooit meer uit kunnen zondigen" enerzijds en over "het geestelijke Israel door God gekend van voor de grondlegging der wereld" anderzijds.
Dat is je probleem. Je haalt twee dingen door elkaar: het verbond en de partijen! Steeds weer concludeer je vanuit de verwerping van personen tot een wezenlijke beperking van het verbond. Ten onrechte, in de kerk realiseert de verwerping zich doordat die personen het bloed van het verbond verachten, waardoor ze geheiligd waren. Ze waren dus in Christus geheiligd en Zijn bloed was als het ware aan hun voorhoofd gesprenkeld. Maar ze achten dat onrein en hebben zich ervan ontdaan, zoals men altijd doet, zolang dit gesprenkelde bloed niet door het geloof wordt toegeeigend. Maar het bloed was er wel! En om de Zoon van God te vertreden en Hem smaadheid aan te doen, moet je wel heel dicht bij Hem staan!

Dan spreek je van "het verbond waar de zondaar ingelijfd wordt in Christus". Maar een zondaar wordt in het verbond niet zonder bijkomend geloof in Christus ingelijfd. Let er goed op: in ieder verbond zijn twee delen, anders is het geen verbond. Ieder verbond is dus tweezijdig. Akkoord, eenzijdig in zijn oprichting, alleen vanuit Gods initiatief, maar tweezijdig in zijn bestaan. Geloof is vereist én beloofd (maar beloften zijn geen voorspellingen). En straf is de verbondsbrekers bedreigd. Er is in het verbond buiten het geloof geen garantie op "waar we ons nooit meer uit kunnen zondigen".

Nu een vraag aan jouw: wordt in Ezechiel 16 het verbond vergeleken met een huwelijk of niet? Want dat was het punt.

[Afgewezen]

In ieder verbond zijn twee delen, een belofte en een eis.

Het lijkt mij dat hier een misverstand bestaat. Volgens het Doopsformulier worden wij "vermaand en verplicht tot een nieuwe gehoorzaamheid" en níet om ons te bekeren en te geloven.
'Bekering' impliceert namelijk dat er sprake is van een verbroken verbondsrelatie (denk aan de verloren zoon). Die verbroken relatie moet eerst hersteld worden.
In het doopsformulier wordt uitgegaan van een bestaande verbondsrelatie van de ware gelovige met Zijn God.

[Polemicus]

Tweeërlei verbond? Nee. Wel een tweeërlei manier van inzijn in het verbond. En dit onderscheid vloeit voort “uit de bron der vrijmachtige verkiezing” (Calvijn).

Dat was mijn punt, dat je dus erkent. Lees Calvijns commentaar maar eens op Gen. 17 en op de vraag of de beloften ook golden voor Ismaël en Ezau. De verbondskwestie kan je altijd tot deze twee vragen terugbrengen: wat zijn verbondsbeloften en gelden deze voor alle gedoopten, of niet. Calvijn is daar heel helder over: in de verbondsbeloften belooft God alles, maar voor de vervulling is geloof vereist. En de verbondsbeloften worden aan alle besnedenen en gedoopten gedaan. Als je wilt spreken van eigenlijk of wezenlijk, prima, maar betrek dat dan op de kinderen van het verbond en niet op het verbond zelf. Dat is mijn grote punt. Er zijn dus inderdaad kinderen van God die het eigenlijk niet zijn en in het verborgen heiligdom rekent God alleen tot Zijn kinderen, die Hij van eeuwigheid heeft gekend. Maar dat heeft niets te maken met het verbond of de beloften. En op dit punt hebben de Gereformeerde Gemeenten zich geweldig verstrikt met een exclusivistische leeruitspraak, zonder enig overleg met de andere kerken van onze belijdenis.

[Afgewezen]

Wel, het gaat erom of je de belofte (of het verbond) “in het algemeen” neemt “voor het uitwendige Woord, waardoor God Zijn genade zowel aan verworpenen als aan uitverkorenen toezegt” óf dat je het woord 'belofte' “beperkt” tot de “krachtdadige roeping, die Hij inwendig bezegelt door Zijn Geest” (Calvijn).

Hier vind je toch een onderscheid tussen wezen en bediening van het verbond?
En dit zei ik al in een van mijn eerste postings in deze topic:

Hoewel ik de formulering en constructie van 1931 niet zo gelukkig vind, kan ik de intentie van deze uitspraken onderschrijven.
Alle uitspraken die het hebben over kinderen die in het verbond begrepen zijn e.d., zien op een uitwendig in-zijn in het verbond.

[Polemicus]

In ieder verbond zijn twee delen, een belofte en een eis.

Het lijkt mij dat hier een misverstand bestaat. Volgens het Doopsformulier worden wij "vermaand en verplicht tot een nieuwe gehoorzaamheid" en níet om ons te bekeren en te geloven.
'Bekering' impliceert namelijk dat er sprake is van een verbroken verbondsrelatie (denk aan de verloren zoon). Die verbroken relatie moet eerst hersteld worden.
In het doopsformulier wordt uitgegaan van een bestaande verbondsrelatie van de ware gelovige met Zijn God.

O ja, lees het nog eens goed: namelijk, dat wij deze enige God, Vader, Zoon en Heilige Geest, aanhangen, betrouwen en liefhebben van ganser harte, van ganser ziele, van gansen gemoede en met alle krachten, de wereld verlaten, onze oude natuur doden en in een nieuw godzalig leven wandelen.

En hoewel onze kinderen deze dingen niet verstaan, zo mag men ze nochthans daarom van de doop niet uitsluiten, aangezien ze (en dan volgt de passage waarover ik uitleg had gevraagd en niet gekregen). In het dankgebed wordt voor dit kind gebeden: Wij bidden U ook, dat Gij dit kind (!) met uw Heilige Geest altijd wilt regeren, op dat het in de Heere Jezus Crhistus wasse en toeneme, op dat het Uw Vaderlijke goedheid en barmhartigheid (!) moge bekennen enz.

[Afgewezen]

In ieder verbond zijn twee delen, een belofte en een eis.

Het lijkt mij dat hier een misverstand bestaat. Volgens het Doopsformulier worden wij "vermaand en verplicht tot een nieuwe gehoorzaamheid" en níet om ons te bekeren en te geloven.
'Bekering' impliceert namelijk dat er sprake is van een verbroken verbondsrelatie (denk aan de verloren zoon). Die verbroken relatie moet eerst hersteld worden.
In het doopsformulier wordt uitgegaan van een bestaande verbondsrelatie van de ware gelovige met Zijn God.

O ja, lees het nog eens goed: namelijk, dat wij deze enige God, Vader, Zoon en Heilige Geest, aanhangen, betrouwen en liefhebben van ganser harte, van ganser ziele, van gansen gemoede en met alle krachten, de wereld verlaten, onze oude natuur doden en in een nieuw godzalig leven wandelen.

En hoewel onze kinderen deze dingen niet verstaan, zo mag men ze nochthans daarom van de doop niet uitsluiten, aangezien ze (en dan volgt de passage waarover ik uitleg had gevraagd en niet gekregen). In het dankgebed wordt voor dit kind gebeden: Wij bidden U ook, dat Gij dit kind (!) met uw Heilige Geest altijd wilt regeren, op dat het in de Heere Jezus Crhistus wasse en toeneme, op dat het Uw Vaderlijke goedheid en barmhartigheid (!) moge bekennen enz.

Wat is je punt, Polemicus?

[Polemicus]

Wel, het gaat erom of je de belofte (of het verbond) “in het algemeen” neemt “voor het uitwendige Woord, waardoor God Zijn genade zowel aan verworpenen als aan uitverkorenen toezegt” óf dat je het woord 'belofte' “beperkt” tot de “krachtdadige roeping, die Hij inwendig bezegelt door Zijn Geest” (Calvijn).

Hier vind je toch een onderscheid tussen wezen en bediening van het verbond?
En dit zei ik al in een van mijn eerste postings in deze topic:

Hoewel ik de formulering en constructie van 1931 niet zo gelukkig vind, kan ik de intentie van deze uitspraken onderschrijven.
Alle uitspraken die het hebben over kinderen die in het verbond begrepen zijn e.d., zien op een uitwendig in-zijn in het verbond.

Calvijn beperkt het begrip belofte nooit en te nimmer tot de "krachtdadige roeping". Geef mij eens één citaat, als je kunt. En over de onjuistheid van het "utwendig in-zijn" (het is al een contradictie in zichzelf, uit én in) heb ik al uitgebreid geschreven. Neem het recht op het dragen van je familienaam. Je kunt toch niet zeggen dat je recht op de naam van je vader maar 'uitwendig' is. Je hebt dat recht, of je hebt het niet. Als je er geen gebruik van maakt, ok, dan ben je geen recht geaard kind. Maar als je het wel doet, is het nog geen 'inwendig' in-zijn in de familierelatie. Zo ook in de theologie. Neem die begrippen niet 'for granted' maar denk erover na.

[Miscanthus]

In ieder verbond zijn twee delen, een belofte en een eis.

Het lijkt mij dat hier een misverstand bestaat. Volgens het Doopsformulier worden wij "vermaand en verplicht tot een nieuwe gehoorzaamheid" en níet om ons te bekeren en te geloven.
'Bekering' impliceert namelijk dat er sprake is van een verbroken verbondsrelatie (denk aan de verloren zoon). Die verbroken relatie moet eerst hersteld worden.
In het doopsformulier wordt uitgegaan van een bestaande verbondsrelatie van de ware gelovige met Zijn God.

Ik herken wat je schrijft, maar Waar is dan hier precies het misverstand? Het is toch een feit dat er een bestaande relatie met God is voor een verbondskind? of bedoel je eigenlijk hetzelfde als Polemicus aanhaalt uit het doopformulier in zijn laatste posting?

[Polemicus]

In ieder verbond zijn twee delen, een belofte en een eis.

Het lijkt mij dat hier een misverstand bestaat. Volgens het Doopsformulier worden wij "vermaand en verplicht tot een nieuwe gehoorzaamheid" en níet om ons te bekeren en te geloven.
'Bekering' impliceert namelijk dat er sprake is van een verbroken verbondsrelatie (denk aan de verloren zoon). Die verbroken relatie moet eerst hersteld worden.
In het doopsformulier wordt uitgegaan van een bestaande verbondsrelatie van de ware gelovige met Zijn God.

Ik herken wat je schrijft, maar Waar is dan hier precies het misverstand? Het is toch een feit dat er een bestaande relatie met God is voor een verbondskind? of bedoel je eigenlijk hetzelfde als Polemicus aanhaalt uit het doopformulier in zijn laatste posting?

Wat ik bedoelde, Afgewezen en Misc., is: het doopsformulier spreekt inderdaad over de inhoud van de belofte voor de gelovigen, maar ook hun kinderen zijn in het verbond begrepen. En dat zijn nog geen, althans nog niet allen gelovigen. Ze begrijpen zelfs nog niet eens wat er allemaal gebeurt, daarom huilen ze ook. Maar ze zijn evenals de volwassenen wel in Gods verbond begrepen. En net zoals ze zonder hun weten deel hebben aan de verdoemenis in Adam, zijn ze zonder hun weten in Christus geheiligd en wederom tot genade aangenomen. Niet sommigen van hen, maar allen. En dan niet 'in genade aangenomen' door wedergeboorte, maar door opname in het verbond. Want voor hun wedergeboorte wordt juist gebeden.

O, als ik dit allemaal lees dan denk ik: waar zouden we nu nog blijven in de discussie met de pinkstergemeenten en de baptisten over de kinderdoop. Het is echt droevig dat we nog zo slecht de reformatorische leer omtrent Gods beloften en de doop kennen.

[Afgewezen]

Geef mij eens één citaat, als je kunt.

Comm. Genesis 17:7: "Hiermee (met het feit dat de Israëlieten van nature heiligen worden genoemd Afg.) is niet in strijd wat Paulus zegt, dat niet allen, die uit Abraham zijn, als wettige kinderen worden beschouwd, omdat zij geen kinderen der belofte zijn, maar alleen des vleses, Rom. 9:8.
Want dáár wordt de belofte niet in het algemeen genomen voor het uitwendige Woord, waardoor God Zijn genade zowel aan verworpenen als aan uitverkorenen toezegt, maar dit woord moet beperkt worden tot de krachtdadige roeping, die Hij inwendig bezegelt door Zijn Geest. (...) Wat betekent het dan anders, dat Paulus ontkent, dat enkelen met recht als kinderen der belofte worden beschouwd, dan dat hij niet meer redeneert over de uitwendige aangeboden genade, maar over die, welke de uitverkorenen alleen krachtdadig ontvangen?"

Het is toch een feit dat er een bestaande relatie met God is voor een verbondskind? of bedoel je eigenlijk hetzelfde als Polemicus aanhaalt uit het doopformulier in zijn laatste posting?

Het verwarrende van het Doopsformulier is dat er in feite wordt uitgegaan van de 'ideale' situatie, namelijk een kind dat vanaf zijn jeugd God vreest en zo toeneemt in de genade. Hier had het Doopsformulier m.i. duidelijker moeten zijn, want in de opvoeding en in de gemeente uitgaan van deze ideale situatie is erg gevaarlijk! Daar kweek je nu verbondsoptimisme mee: je hebt het al, je hoeft er alleen maar uit te leven.

[Miscanthus]

je hebt het al, je hoeft er alleen maar uit te leven.

Het doopsformulier is juist zeer helder. Er uit leven is toch precies wat God wil?
De termen van in- en uitwendig, zijn juist verwarrend.

[Polemicus]

Geef mij eens één citaat, als je kunt.

Comm. Genesis 17:7: "Hiermee (met het feit dat de Israëlieten van nature heiligen worden genoemd Afg.) is niet in strijd wat Paulus zegt, dat niet allen, die uit Abraham zijn, als wettige kinderen worden beschouwd, omdat zij geen kinderen der belofte zijn, maar alleen des vleses, Rom. 9:8.
Want dáár wordt de belofte niet in het algemeen genomen voor het uitwendige Woord, waardoor God Zijn genade zowel aan verworpenen als aan uitverkorenen toezegt, maar dit woord moet beperkt worden tot de krachtdadige roeping, die Hij inwendig bezegelt door Zijn Geest. (...) Wat betekent het dan anders, dat Paulus ontkent, dat enkelen met recht als kinderen der belofte worden beschouwd, dan dat hij niet meer redeneert over de uitwendige aangeboden genade, maar over die, welke de uitverkorenen alleen krachtdadig ontvangen?"

Het is toch een feit dat er een bestaande relatie met God is voor een verbondskind? of bedoel je eigenlijk hetzelfde als Polemicus aanhaalt uit het doopformulier in zijn laatste posting?

Het verwarrende van het Doopsformulier is dat er in feite wordt uitgegaan van de 'ideale' situatie, namelijk een kind dat vanaf zijn jeugd God vreest en zo toeneemt in de genade. Hier had het Doopsformulier m.i. duidelijker moeten zijn, want in de opvoeding en in de gemeente uitgaan van deze ideale situatie is erg gevaarlijk! Daar kweek je nu verbondsoptimisme mee: je hebt het al, je hoeft er alleen maar uit te leven.

Ik schreef: "Calvijn beperkt het begrip belofte nooit en te nimmer tot de "krachtdadige roeping"." Nu moet je natuurlijk niet te snel "nooit" en hier heb je dus een punt. Ik geef je gelijk, maar ik moet wel zeggen, dat dit echt helemaal niets afdoet aan de waarheid van mijn betoog. Volgens Calvijn moet in Rom. 9:8 "de belofte" inderdaad beperkt worden tot de "krachtdadige roeping". Maar ik heb gezegd, dat de krachtdadige roeping en de Heilige Geest ook beloofd worden. En die roeping zal krachtens Gods verkiezing ook gerealiseerd worden. In die zin mag je wel zeggen dat alleen de ware kinderen van God, kinderen van de belofte zijn. Als je zo spreekt over "de belofte" bedoel je inderdaad de "krachtdadige roeping". Daartoe beperk je jezelf dan.

Maar dat wil niet zeggen dat de belofte zelf daartoe beperkt is en dat er eigenlijk of wezenlijk, ten diepste of hoe je het ook noemt, maar één soort echte beloften is, die alleen gelden voor de uitverkorenen. Ook hier zit het onderscheid weer in de kinderen, niet in tweeërlei soorten beloften. Anders zou Calvijn niet zeggen, dat dit niet in strijd is met wat Paulus in bijv. Gal. 2:15 zegt. Daarom laat Calvijn er ook op volgen: "En dat dit zo is (namelijk dat er geen sprake is van tegenstrijdigheid), wordt zonder moeite bewezen; want de belofte waardoor de Heere hen allen als kinderen had aangenomen, was algemeen voor allen: en in die belofte, het kan niet worden ontkend, werd de eeuwige zaligheid aan hen allen aangeboden." We moeten eens ophouden om in Gods spreken onderscheid aan te brengen en te separeren.

[Tiberius]

En dan niet 'in genade aangenomen' door wedergeboorte, maar door opname in het verbond.

Dus het antwoord op mijn vorige vraag is: nee.
Dan zit je op dezelfde lijn als 1931.

O, als ik dit allemaal lees dan denk ik: waar zouden we nu nog blijven in de discussie met de pinkstergemeenten en de baptisten over de kinderdoop. Het is echt droevig dat we nog zo slecht de reformatorische leer omtrent Gods beloften en de doop kennen.

Dat ben ik met je eens.

Ook het "verstrikkende" van 1931, zoals je in een andere posting aangaf, ben ik wel met je eens. Juist uit vrees voor de algemene verzoeningsdrijvers gaat men wat krampachtig om met de verbondsbeloften.
Ondanks bijvoorbeeld 1 Korinthe 10 En allen denzelfden geestelijken drank gedronken hebben; want zij dronken uit de geestelijke steenrots, die volgde; en de steenrots was Christus.