Artikel 23 in de media

[Erskinees]

Klopt wat je zegt. Maar dan is het de kunst om die in politieke kwestie genuanceerd te blijven zonder dit door te trekken naar vrouwen in het ambt en (homo)seksualiteit.

Daarom ben ik voor een strakke lijn, ook in de SGP. Als we na bezinning erachter komen dat politieke actieve betrokkenheid van de vrouw Schriftuurlijk te verdedigen is maken we die keuze. Dus inderdaad, het is wel nodig dat we daarin duidelijk zijn. De SGP meent duidelijk geweest te zijn met het dubbelbesluit. Blijf in gesprek in ieder geval.

Maar focus niet op voorbeelden. Ben je het wel met me eens dat als je de andere punten niet onvoorwaardelijk onderschrijft, je niet tot onze gezindte behoort?

Zeker, ik ben het met de overige drie punten geheel met je eens. En met de rest van de post ook. Dank voor de verduidelijking!

[pierre27]

En die uitholling wordt veroorzaakt door mensen die innerlijk afscheid genomen hebben. Dat zie je hier ook gebeuren. Dat maakt het zo vreselijk ingewikkeld. Vrouwen in de politiek, in de kerk, seksualiteit alleen binnen een huwelijk tussen 1 man en 1 vrouw, zaken die we met een beroep op de Schrift verdedigen en daar radicaal voor staan hoort bij de gereformeerde gezindte. Als je daar genuanceerder over denkt, neem je innerlijk afscheid. Het is mogelijk dat zulke mensen eerlijk zijn en er vooruitkomen zich niet meer thuis te weten binnen de gezindte. Dat zou voor de buitenwereld veel duidelijker te zijn.

Iedereen die onbekeerd voortleeft, of je dat nu met een vroom sausje doet of niet, heeft geen afscheid genomen, maar is er nooit geweest, alles is een dode letter.

Hier zit wel wat in ja, veel wat de naam heeft bekeerd te zijn is het niet, in eigen oog wellicht maar waar Jezus van zegt, ga weg van Mij.

Wat wil je hier mee zeggen?

Wel of geen vroom sausje, als je alleen de naam van bekeerd te zijn hebt maar je ben het in waarheid niet dan ben je er nooit geweest en kun je dus ook geen afscheid ervan genomen hebben. Ik sluit dus aan bij jouw eerdere opmerking. Wat we ook in eigen oog zijn of menen te zijn, als we Hem niet kennen is het een lege zaak.

[Ad Anker]

Laten we wel oppassen dat we de discussie niet afleiden van artikel 23. Kortom: mijn punt was n.a.v. de postings van Orchidee en Merel: er zijn er die innerlijk afgehaakt zijn. Daarom komt er een verdeeldheid in onze gezindte en lijkt het moeilijker om standpunten te verdedigen, ook voor scholen. Een verschoven standpunt m.b.t. homoseksualiteit komt inmiddels dichtbij onze gezindte en dat is in een aantal decennia heel hard gegaan. En sijpelt onze gezindte binnen. Maar dat kan natuurlijk niet. Dus de mensen waardoor dit standpunt binnensijpelt zijn eigenlijk geen onderdeel van onze gezindte meer.

[Vervolgde]

Alles wat zegt christelijk te zijn, wordt als christelijk gerekend. Dat er een schijngestalte kan zijn wordt niet meer in aanmerking genomen. Dat er een groot deel slechts in naam christen is, dat blijft buiten beschouwing. Erken eens dat deze delen in wezen niet christelijk zijn.
Dat op één hoop gooien zou eens moeten stoppen. Dan kan zichtbaar gemaakt worden wat christelijk is en wat niet. Zou een hoop verwarring en zogenaamd tegenspreken voorkomen.

En die uitholling wordt veroorzaakt door mensen die innerlijk afscheid genomen hebben. Dat zie je hier ook gebeuren. Dat maakt het zo vreselijk ingewikkeld. Vrouwen in de politiek, in de kerk, seksualiteit alleen binnen een huwelijk tussen 1 man en 1 vrouw, zaken die we met een beroep op de Schrift verdedigen en daar radicaal voor staan hoort bij de gereformeerde gezindte. Als je daar genuanceerder over denkt, neem je innerlijk afscheid.
Het is mogelijk dat zulke mensen eerlijk zijn en er vooruitkomen zich niet meer thuis te weten binnen de gezindte. Dat zou voor de buitenwereld veel duidelijker te zijn.

Zit er inhoudelijk veel verschil tussen beide postings? Ik denk dat er sprake is van grote overeenkomst.
Ad wijst erop dat mensen die innerlijk afscheid hebben genomen dat ook naar buiten toe zo zouden moeten presenteren. Dat lijkt me teveel eer voor het geweten van mensen die in wezen reeds seculier zijn.
Ik neig meer de kant op van een zelfreinigend vermogen van de christenheid. Dat gaat dan ook om meer helderheid in de overeenstemming tussen geloof en praktijk op meer gebieden dan de voorbeelden van Ad.

[samanthi]

@Pierre77
Ik vind het echt nergens op slaan, ik heb het over onbekeerd voortleven, niet over schijn en zijn, als je onbekeerd voortleefd heb je geen afscheid genomen, maar ben je er nooit geweest.

Ik snap nog steeds niet wat je ermee bedoeld. '
Zeg eens eerlijk wat je echt gedoeld.

[pierre27]

@Pierre77
Ik vind het echt nergens op slaan, ik heb het over onbekeerd voortleven, niet over schijn en zijn, als je onbekeerd voortleefd heb je geen afscheid genomen, maar ben je er nooit geweest.

Ik snap nog steeds niet wat je ermee bedoeld. '
Zeg eens eerlijk wat je echt gedoeld.

Lees je eigen woorden gewoon even door. Ik haak daarop in. Jij hebt het over een vroom sausje, daar ga ik dus verder op in. Eerlijker kan ik niet zijn.

[samanthi]

@Pierre77
Ik vind het echt nergens op slaan, ik heb het over onbekeerd voortleven, niet over schijn en zijn, als je onbekeerd voortleefd heb je geen afscheid genomen, maar ben je er nooit geweest.

Ik snap nog steeds niet wat je ermee bedoeld. '
Zeg eens eerlijk wat je echt gedoeld.

Lees je eigen woorden gewoon even door. Ik haak daarop in. Jij hebt het over een vroom sausje, daar ga ik dus verder op in. Eerlijker kan ik niet zijn.

Het heeft niet met schijn en zijn te maken, onbekeerd is onbekeerd.
Dus weet ik nog steeds niet wat je er mee wil zeggen.

[J.C. Philpot]

Laten we wel oppassen dat we de discussie niet afleiden van artikel 23. Kortom: mijn punt was n.a.v. de postings van Orchidee en Merel: er zijn er die innerlijk afgehaakt zijn. Daarom komt er een verdeeldheid in onze gezindte en lijkt het moeilijker om standpunten te verdedigen, ook voor scholen. Een verschoven standpunt m.b.t. homoseksualiteit komt inmiddels dichtbij onze gezindte en dat is in een aantal decennia heel hard gegaan. En sijpelt onze gezindte binnen. Maar dat kan natuurlijk niet. Dus de mensen waardoor dit standpunt binnensijpelt zijn eigenlijk geen onderdeel van onze gezindte meer.

Het vervagen van de bijbelse standpunten, zijn mijns inziens symptomen van de innerlijke secularisatie in onze gezindte.

Ik denk dan terug aan wat Ds. P.J. Visser eerder een keer schreef:

HET GELOOF DREIGT TE VERKRUIMELEN door Paul Visser

Als ik de balans opmaak van wat ik vlak om me heen en breder zie, dan is de conclusie even zorgwekkend als onontkoombaar: het geloof dreigt onder trouwe kerkgangers meer en meer te verkruimelen. Je merkt het aan allerlei signalen: aan kerkgang zonder verlangen naar de ontmoeting met God, aan Bijbellezen zonder verwachting en verrassing, aan kwijnend gebedsleven. Eerlijk gezegd ontmoet ik te vaak mensen die het geloof beu zijn. Een belangrijke oorzaak daarvoor is gelegen in het feit dat het geloof ongemerkt en sluipenderwijs tot ‘gemeengoed’ is geworden. Het is niet langer een gave van God, door twijfel, verwarring en aanvechting verworven.

Het spande erom

Zelf sta ik in een traditie waarin God niet automatisch jouw God was en jij niet vanzelfsprekend zijn kind. God moest gezocht en gevonden worden. Sterker nog: het ging erom dat jij door Hem gezocht en gevonden werd. Je was niet bij voorbaat gered, je was van nature verloren. Intussen was je in de doop wel het beslissende toegezegd. Maar dat lag niet voor het oprapen. God is niets aan ons verplicht, maar wel alles verplicht aan zichzelf – en daarmee aan ons.

In die beloftevolle spanning kwam het aan op een diepe doorleving. Het spande erom om van Hemzelf te vernemen en er zo van overtuigd te raken, dat Hij jou genadig is. In die strijd tussen hoop en vrees kon het er heftig aan toe gaan. God kon nabij komen en eindeloos ver weg zijn. Je kon in de ban zijn van de twijfel aan zijn bestaan als je dagen en nachten niks van Hem vernam. En er kon een diep vertrouwen geboren worden als Hij van zich liet horen. Het was een strijd met God, óm God.

Het gevolg was een geloof dat was verankerd in de Levende zelf. Wars van alle zelfverzekerdheid en tegelijk zekerder dan wat ook maar. Het was het geloof dat door de diepten van ‘verliezen en verloren zijn’ was heen gegaan; het geloof als vrucht van bange worsteling en verrassend geschenk van God. Kostbaar, omdat het je niet was komen aanwaaien of was aangepraat. Weerbaar, omdat het door allerlei innerlijke vertwijfeling was heen gegaan, gehard en gestaald in het gevecht: ‘ik laat U niet gaan, tenzij U mij zegent’.

(...)

Zou het kunnen zijn dat een opgroeiende generatie van kinds af aan inmiddels te veel wordt aangepraat dat Jezus op voorhand je beste vriend is? De gevolgen daarvan zie ik om me heen: geloof als het sluitstuk van een redenering, zonder daadwerkelijke bekering, zonder ‘goede strijd’ om met God in het reine te komen. Een geloof ‘van horen zeggen’, zonder zelf zijn overtuigende stem te hebben vernomen. Een geloof dat je jezelf voor een appel en een ei hebt eigengemaakt.

Maar een geloof dat daarom ook voor de eerste de beste schotel linzen van de hand kan worden gedaan. Daarmee zijn we bij de kern. Een geloof dat niet op leven en dood is verworven, wordt niet als een kostbaar geschenk gekoesterd. Het is niet bestand tegen de kritische vragen van een wereld die het zonder God ook prima voor elkaar heeft. Het is evenmin opgewassen tegen de harde werkelijkheid van alledag, waarin je vaak bitter weinig van God gewaar wordt. De twijfel zit bij velen maar net onder de oppervlakte. En zodra ze de kop opsteekt, blijkt ze veel dieper geworteld dan men zelf vermoedde. Geruisloos valt het geloof af, als een verdord blad van een boom. Geloof dat niet ontvonkt is aan de omgang met God, met alle verbijstering en verrukking vandien, wordt op den duur een saaie bedoening. Het wordt een riedel, die je steeds minder raakt en die je na verloop van tijd beu wordt

[pierre27]

@Pierre77
Ik vind het echt nergens op slaan, ik heb het over onbekeerd voortleven, niet over schijn en zijn, als je onbekeerd voortleefd heb je geen afscheid genomen, maar ben je er nooit geweest.

Ik snap nog steeds niet wat je ermee bedoeld. '
Zeg eens eerlijk wat je echt gedoeld.

Lees je eigen woorden gewoon even door. Ik haak daarop in. Jij hebt het over een vroom sausje, daar ga ik dus verder op in. Eerlijker kan ik niet zijn.

Het heeft niet met schijn en zijn te maken, onbekeerd is onbekeerd.
Dus weet ik nog steeds niet wat je er mee wil zeggen.

Einde rotonde. Ik ben duidelijk zat geweest.

[Jantje]

Eens met @Ad Anker (e.a.).

Het oordeel begint bij het huis Gods. En dan is het inderdaad waar wat @DIA zegt, dan moeten wij beven voor Gods heilig aangezicht (Psalm 79: 4, berijmd).

[Thuisvrouw]

Laten we wel oppassen dat we de discussie niet afleiden van artikel 23. Kortom: mijn punt was n.a.v. de postings van Orchidee en Merel: er zijn er die innerlijk afgehaakt zijn. Daarom komt er een verdeeldheid in onze gezindte en lijkt het moeilijker om standpunten te verdedigen, ook voor scholen. Een verschoven standpunt m.b.t. homoseksualiteit komt inmiddels dichtbij onze gezindte en dat is in een aantal decennia heel hard gegaan. En sijpelt onze gezindte binnen. Maar dat kan natuurlijk niet. Dus de mensen waardoor dit standpunt binnensijpelt zijn eigenlijk geen onderdeel van onze gezindte meer.

Ik heb persoonlijk meegemaakt dat een leraar tijdens een les openlijk het homo praxis standpunt in twijfel trok. Hij kon eigenlijk niet geloven wat er tegen was, bijbels gezien. Het klimaat om daar reformatorisch over te denken, werd kouder tijdens die les en bij die leraar. En best onveilig voor een snotneus van 14 die wel voelt dat dit botst met thuis maar geen goed onderbouwd weerwoord heeft en niet veel moed had om als enigste tegen de leraar in te gaan.

Dit was een reformatorische school met identiteitsverklaring.

[samanthi]

Laten we wel oppassen dat we de discussie niet afleiden van artikel 23. Kortom: mijn punt was n.a.v. de postings van Orchidee en Merel: er zijn er die innerlijk afgehaakt zijn. Daarom komt er een verdeeldheid in onze gezindte en lijkt het moeilijker om standpunten te verdedigen, ook voor scholen. Een verschoven standpunt m.b.t. homoseksualiteit komt inmiddels dichtbij onze gezindte en dat is in een aantal decennia heel hard gegaan. En sijpelt onze gezindte binnen. Maar dat kan natuurlijk niet. Dus de mensen waardoor dit standpunt binnensijpelt zijn eigenlijk geen onderdeel van onze gezindte meer.

Ik heb persoonlijk meegemaakt dat een leraar tijdens een les openlijk het homo praxis standpunt in twijfel trok. Hij kon eigenlijk niet geloven wat er tegen was, bijbels gezien. Het klimaat om daar reformatorisch over te denken, werd kouder tijdens die les en bij die leraar. En best onveilig voor een snotneus van 14 die wel voelt dat dit botst met thuis maar geen goed onderbouwd weerwoord heeft en niet veel moed had om als enigste tegen de leraar in te gaan.

Dit was een reformatorische school met identiteitsverklaring.

Ik heb ook dingen meegemaakt dat leraren dingen verkondigde die tegen de grondslag van de school ingingen en er helemaal geen drieslag kerk school en thuis was.

[ZWP]

Laten we wel oppassen dat we de discussie niet afleiden van artikel 23. Kortom: mijn punt was n.a.v. de postings van Orchidee en Merel: er zijn er die innerlijk afgehaakt zijn. Daarom komt er een verdeeldheid in onze gezindte en lijkt het moeilijker om standpunten te verdedigen, ook voor scholen. Een verschoven standpunt m.b.t. homoseksualiteit komt inmiddels dichtbij onze gezindte en dat is in een aantal decennia heel hard gegaan. En sijpelt onze gezindte binnen. Maar dat kan natuurlijk niet. Dus de mensen waardoor dit standpunt binnensijpelt zijn eigenlijk geen onderdeel van onze gezindte meer.

Maar dat is makkelijk! Iedereen die het niet met jou (of jouw definitie van de geref. gezindte) eens is, is al afgehaakt, die horen er niet meer bij.
Is er bij jou een mogelijkheid dat niet alles wat veranderd slecht is? Dat standpunten kunnen verschuiven, maar toch Bijbels zijn. Dat we sommige zaken die we als onopgeefbaar hadden gedefinieerd wel opgeefbaar blijken?

[parsifal]

Mijn grootste probleem met sommige reformatorische scholen is dat in praktijk bekering iets voor de toekomst blijft en niets van het verleden (bid voor een nieuw hart, maar niet dank ervoor). Als een van de twee aspecten ontbreekt is het mis. Hoe je denkt over homoseksualiteit is niet onbelangrijk, maar wel ondergeschikt. Neemt niet weg dat me werkelijk niets mis lijkt met de verklaring waar ouders het mee eens moeten zijn.

[samanthi]

@Pierre77
Ik vind het echt nergens op slaan, ik heb het over onbekeerd voortleven, niet over schijn en zijn, als je onbekeerd voortleefd heb je geen afscheid genomen, maar ben je er nooit geweest.

Ik snap nog steeds niet wat je ermee bedoeld. '
Zeg eens eerlijk wat je echt gedoeld.

Lees je eigen woorden gewoon even door. Ik haak daarop in. Jij hebt het over een vroom sausje, daar ga ik dus verder op in. Eerlijker kan ik niet zijn.

Het heeft niet met schijn en zijn te maken, onbekeerd is onbekeerd.
Dus weet ik nog steeds niet wat je er mee wil zeggen.

Einde rotonde. Ik ben duidelijk zat geweest.

Dat had je dan eerder moeten bedenken, je post iets wat nergens op slaat en wil geen duidelijkheid geven, onbekeerd met een vroom sausje, onbekeerd en van jezelf heel veel denken blijft onbekeerd, het gaat erover dat iemand die de Heere niet kent, geen afscheid kan nemen, omdat hij/zij Hem nooit gekend hebt.