Zo is het inderdaad. We moeten een bedelaar worden. Als een arme zondaar de toevlucht nemen tot Jezus Christus. En wie tot Hem komt zal hij geenszins uitwerpen..Bert10 schreef:Er zijn veel mensen die zeker zijn van hún geloof. Als je dan met die mensen in gesprek gaat blijkt dat ze zeker zijn van zichzelf. Hún beleving en ervaring zijn dan de norm. Maar het komt er op aan dat onze zekerheid gegrond is in het volbrachte werk van Christus. Er komt een moment dat we door al onze ervaringen heenzakken en niets overhouden dan Christus alleen. Als we bij onszelf alleen maar zonden en ongerechtigheid zien. Geen draad gerechtigheid. En dan als een naakte zondaar ons geworpen weten op het volbrachte werk van Christus. Hij is onze vrede. Dan zijn we niet meer zeker van ons geloof, maar wel van de zekerheid dat Hij niet laat varen het werk van Zijn handen. Dan komt er van mij niets meer terecht, maar het hoeft ook niet. Het wonder blijft over dat de Heere mij gebruiken wil in Zijn dienst. Dat bewaart ook voor hoogmoed als ik wel eens hoor hoe de Heere me gebruiken wilde in het ambt. Dwars door al mijn onwaardigheid heen baant Hij Zijn weg in het leven van mensen en Hij gebruikt hiervoor onnutte ouderlingen. Dat is wat ik bedoel aan te geven, Dia.
En dan mag er ook zekerheid worden ervaren. De mate kan verschillen, maar in die weg wil de Heere door de oefeningen van het geloof wel verder gaan in het leven van Zijn kinderen. Zekerheid is dus niet iets verdachts, maar iets waar het wel naar toe moet. Geen zekerheid op grond van "ons" geloof, maar zekerheid op grond van de Belover: de Heere Jezus Christus.