Separeren

[Jantje]

En dat op de late avond.

Overigens is separatie in een preek een must, mijns inziens. Nu leer niet elk onderwerp zich daarvoor, maar de separatie moet toch wel geregeld terugkomen, anders is het erg arm.

[Susan]

Ik denk dat het hier om geheiligden in Christus gaat. Geroepen heiligen.

Iemand die niet geroepen is uit de duisternis tot Zijn wonderbaar licht is nog in de duisternis en wordt nergens in de Bijbel een geheiligde in Christus genoemd. Het woord ecclesia in deze tekst - betekent diegenen die "uit de wereld werden geroepen". Zij zijn de gemeente van Christus en vormen Zijn lichaam. Zij zijn door God niet alleen uiterlijk maar ook innerlijk door de Heilige Geest geroepen. Het zijn de schapen waar Jezus het over heeft: "Ik heb nog andere schapen, die van dezen stal niet zijn; deze moet Ik ook toebrengen; en zij zullen Mijn stem horen; en het zal worden een kudde, en een Herder."

Ik heb een stukje onderstreept. Ik ben dan toch benieuwd hoe je tekst uit Hebr. 10 dan leest:
29 Hoeveel te zwaarder straf, meent gij, zal hij waardig geacht worden, die den Zone Gods vertreden heeft, en het bloed des testaments onrein geacht heeft, waardoor hij geheiligd was, en den Geest der genade smaadheid heeft aangedaan?

Hebreeën:
De auteur is onbekend maar hij kende zijn lezers goed en verlangde bij hen te zijn (13:19). De brief is gericht aan messiaanse Joden. Hij roept hen herhaaldelijke op om te volharden in het geloof. Hij wilde dat ze inzagen dat de Messias zoveel meer was dan de Mozaïsche wetten en ceremoniën (hoofdstuk 3:10). De achtergrond van de vermaningen is dat de lezers bemoediging nodig hadden om te volharden in hun vervolgingen en beproevingen (hoofdstuk 12). Het leek dat ze aan het afdrijven waren van de christelijke leer (5:11-14), en sommigen bleken zelfs de samenkomst niet meer te bezoeken (10:32-34). De schrijver moedigt hen aan om trouw te blijven ondanks alles.

In het vers dat je noemt wordt een persoon beschreven die opzettelijk bewust en hardnekkig de levende God verliet door de Messias te verwerpen (6:4-8). Wie zo handelt komt het eeuwige oordeel toe (vers 27). Sommigen hebben aangevoerd dat de uitdrukking ‘waardoor hij geheiligd was’ wil zeggen dat deze persoon een waar gelovige was. Gezien de samenhang hier moet dit hoogstwaarschijnlijk begrepen worden in de zin van ‘iemand die beschouwd werd als actief gelovige in Jezus als de Messias'. Vervolgens werd hij afvallig door de Messias alsnog te verwerpen (denk aan het voorbeeld van Judas).

Johannes schrijft over zulke gelovigen: Zij zijn uit ons uitgegaan, maar zij waren uit ons niet; want indien zij uit ons geweest waren, zo zouden zij met ons gebleven zijn; maar dit is geschied, opdat zij zouden openbaar worden, dat zij niet allen uit ons zijn. Doch gij hebt de zalving van den Heilige, en gij weet alle dingen.

Hierbij past Hebreeën 3:14. Want wij zijn Christus deelachtig geworden (1 Petr 1:3-5) zo wij anders het beginsel van dezen vasten grond tot het einde toe vast behouden… (Het geloof nu is een vaste grond der dingen, die men hoopt, en een bewijs der zaken, die men niet ziet.)

Ik las dat de woorden, "waarmee hij geheiligd was", niet in Alexandrijnse tekst staan.

[eilander]

Nu ja, wat ik zeggen wilde, is dat mensen buiten Christus dus in de Bijbel wel degelijk 'geheiligden' genoemd worden.
Je gaat nu vooral in op hoe dat dan gelezen moet worden.

[Geytenbeekje]

Zullen dominees die niet separeren daar hun redenen voor hebben ?
Vraag me dan wel af wat voor redenen

[Lilian1975]

Dat staat los van elkaar, overigens. Ook bij een gemeentebeschouwing naar het oordeel der liefde, kun je prima separeren.

1) Je kunt (en dat is helaas in kerkelijk nederland ook de praktijk) de gemeente als geheel zoals de personen daar lijfelijk aanwezig zijn als ware christenen zien. En ook zo benaderen. Jezus is gestorven en opgestaan. Als je dat gelooft zit het goed. Waardoor de oproep bijv om je (persoonlijke) roeping en verkiezing vast te maken niet (werkelijk)klinkt of waarde heeft. Want ieder die daar zit is uit het oordeel der liefde al in Christus. Maar dat is geen werkelijke oordeel der liefde. Want je sust de mensen in slaap. Het Woord is geen twee snijdend scherp zwaard meer.
En vaak wordt bovenstaande praktijk juist aangevoerd als oordeel der liefde. Terwijl het de mensen zand in de ogen strooit.

2)Overigens kan dat ook andersom zo werken. Ik ga nu expres een beetje chargeren om duidelijk te maken wat ik bedoel:
Alsof de meeste mensen in je gemeente geen waar gelovigen zijn. Of dat er vanuit de verkiezing gepredikt wordt. Dan kan ook de separatie gaan ontbreken. Want het is voor bijna ieder onmogelijk. En als je niet uitverkoren bent dan....Je kunt het nooit zeker weten etc. De mens wordt dan zo op zichzelf teruggeworpen dat het heil in kenmerken vanuit de mens gezien en bevestigt wordt. In plaats op het Woord dat dus scheiding aanbrengt. Waar men zo benauwd is om überhaupt de aanhef te gebruiken en /of dat het geen waarde heeft. En de aanhef waarin de separatie zit niet werkelijk klinkt. En ook hier is dus geen oordeel der liefde.

3) Of je spreekt de gemeente zoals Paulus deed aan voor hoe het daar zat in naam. Maar NB in zijn aanhef geeft hij al separatie door nader te omschrijven wie hij bedoeld. En ook in zijn spreken in de brieven in het vervolg is het klip en klaar . En dat is m.i. nu werkelijk oordeel der liefde. De mens die niet in en vanuit het geloof met Christus leeft. Die niet weet of hij of zij een persoonlijke Borg heeft. Die wordt niet in slaap gesust met wat dan ook. De mens wordt niet verlamd om mocht het niet zo zijn het heil alleen in Christus te zoeken en te vinden. Maar tot die gemeente komt ook de scherpe veroordeling vanuit het Woord. En de liefdevolle uitnodiging vanuit het Woord. Maar tegelijkertijd zit Paulus niet op de rechterstoel van God of dat hij persoonlijk weet wie van die mensen daar wel of niet zalig is.
En dat Paulus zich goed bewust was van de niet christenen in de gemeenten blijkt ook uit de inhoud verder in zijn brieven. Maar ook was hij werkelijk verblijdt en verbonden met zijn broeders en zusters in het geloof.
M.i. separerende prediking juist alleen mogelijk in het oordeel der liefde zoals in het laatste punt. Ontbreekt dat laatste dan worden de mensen in een slaap gesust van alsof ze toch wel zalig zijn, ook al klinkt de oproep voor hen persoonlijk niet om roeping en verkiezing vast te maken. Of het oordeel der liefde klinkt niet zoals in punt twee. Want zolang je niet weet of je uitverkoren bent....

Dat ds niet separeren heeft denk ik verschillende redenen.
Ze kenben het Woord ten diepste zelf niet. Zijn bang mensen de kerk uit te jagen. Of zitten zo verstrikt in allerlei dogmatiek dat het de separatie vanuit het Woord verstikt. Het heeft te maken met hoe je de gemeente ziet. Etc.

[-DIA-]

Er is niet veel gereageerd op hetgeen ik in april 2018 schreef. Dat kan twee oorzaken hebben denk ik. We zijn het er mee eens, maar anderzijds blijf ik geluiden horen die, zo het mij toeschijnt, toch wat oppervlakkiger zijn. Ik zal het stukje nog eens herhalen en wat punten accentueren.

Als ik het goed zie, en ik kijk nogal eens wat rondom me heen dan hoeven we geen vreemden te zijn in het kerkelijk Jeruzalem. Wat ik dan opmerk ik een groot gebrek aan separatie.
De separatie doet twee dingen: Het sluit in, of buiten. Niet degene die separeert, maar de hoorder moet de separatie bij zichzelf toepassen. Ofwel beter gezegd: Het werk van Gods Geest in het hart van de hoorder. Vandaar ook dat de oude preken een "toepassing" hadden. In nieuwere preken is de toepassing vaak in de preek verweven.

Een scherpe separatie, is voor velen (eigenlijk voor allen die niet ontdekt willen worden), een steen des aanstoots. We kunnen dat allen wel weten, dacht ik.

Nu is een mens van zichzelf een wezen dat zich heeft afgekeerd van God. In de separatie zal de mens van nature altijd wel iets zoeken waaruit zou blijken dat het met hem nog wel meevalt.
Toch zou de separatie, als die goed wordt toegepast, en als God erin meekomt, en de mens eerlijk wordt gemaakt, wat hij van nature niet is, moeten kunnen besluiten (bij licht van Boven), of het waarlijk wèl met de mens is.

Een separerende prediking is een ontdekkende prediking, dat openbaar maakt wat wij voor onszelf en anderen vaak proberen te bedekken. Ontdekken is van de dekking ontdoen. Er mensen die een ontdekkende preek schuwen, bang voor zelfonderzoek. Toch is het bang zijn voor een separerende preek, denk ik, een teken dat we dat liever niet willen horen. Er zijn ook mensen die zo'n prediking ontvluchten, of proberen te ontvluchten. Dan hoeven we echt niet ver van huis te gaan, en kunnen we dan niet vaak bij onszelf blijven?

En er zijn ook mensen die wel zeggen dat een ontdekking (separatie) niet scherp genoeg kan zijn. Het is maar hoe we er zelf tegenaan kijken. Maar wat wij vinden doet hier niet mee, wat zegt de Schrift hierover? Als we van onszelf nog een beetje goed denken, zal een scherpe separerende preek wellicht wel wat ongemak veroorzaken. We willen immers van nature niet ontdekt worden?

Toch is ontdekking juist zo nodig, als we er achter zijn gekomen wat de mens is: Een zichzelf bedoelend mens en een hater van God en zijn naaste, ontdekt aan de gescheiden staat tussen God en de zondaar. En dat zijn we allemaal, algemeen dus, maar niet iedereen weet dat door ontdekking. Anderen stemmen dat wel toe, maar leven toch verder en schudden na een ontdekkende preek zich uit als een hond die uit het water komt. Ik bedoel, deze vijandschap en haat tegen God is ons van nature allen eigen. Of we nu vroom doen of niet, het is de staat van de gevallen mens.

Als ik dit moet toestemmen, dan moet ik buigen, en dat hoeven we niet allereerst voor de mensen te doen, maar dat moet ons wel in de binnenkamer brengen met een ernstig zelfonderzoek. Daarvoor is de separerende prediking zo nodig. De Bijbel waarschuwt toch niet voor niets zo ernstig voor een nabijkomend werk, wat lijkt op het werk van Gods Geest? We zien veel voorbeelden: Velen zullen zeggen: Hebben wij niet in Uw Naam gepredikt en wonderen gedaan? Hoe ver kan dit gaan, en hoe kan een algemene overtuiging zich vastbijten in een mensenziel, zodat hij dit niet anders dan voor zaligmakende genade, beziet? Wordt wel voldoende benadrukt dat het ook heel veel algemene overtuigingen zijn, die toch nooit tot een overbuiging komen, of soms geforceerd, omdat men moet toestemmen, maar zonder waarachtige vernedering. Denk aan Achab: "hij ging langzaam", aan: "gij beweegt mij bijna een christen te worden" en vele voorbeelden meer.
Een niet-separerende preek, dat geeft een rustig leven. Een separerende preek moet ons als het ware overal uitstoten waar wij op niet houdbare gronden een grond van proberen te maken.

Ik denk dat we hier de zin hebben wat Schriftuurlijke separatie is, en tegelijk dat dit de kwaal van onze tijd is, en eigenlijk van alle tijden. En die kwaal treft ons allen als we niet ontdekt / verklaard worden. Dan komen we in vreemde wegen, en gaan we dwalen. Hoevelen weten niet wat een separerende preek is? Dat zegt al veel van onze tijd.

[Susan]

Nu ja, wat ik zeggen wilde, is dat mensen buiten Christus dus in de Bijbel wel degelijk 'geheiligden' genoemd worden.
Je gaat nu vooral in op hoe dat dan gelezen moet worden.

Ja, want de tekst zelf plus de context bepaalt hoe het gelezen moet worden. In Handelingen 21 en 24 krijgt het daardoor een andere betekenis dan bijvoorbeeld in 1 Korinthe 6:11 waar het gekoppeld wordt aan "afgewassen zijn in den Naam van den Heere Jezus." Dat geldt niet voor de hele gemeente.

Een ongelovige man is geheiligd door zijn vrouw, die wel tot geloof kwam. Maar daarmee is hij nog geen geheiligde in Christus. Van de kinderen staat niet dat ze 'geheiligd' zijn maar 'heilig'. Niet in Christus. Er staat ook niet dat ze geheiligd zijn 'in' gelovige ouders. Ze worden vanaf de geboorte als 'heilig' gezien, dat wil zeggen: 'afgezonderd van de wereld' omdat ze zich op 'christelijk terrein' geboren zijn door het geloof van een van de ouders. Op dat terrein wordt rekening gehouden met God. Zo worden de kinderen (als het goed is) voor zonden bewaard waar ze in een werelds gezin in zouden vallen. Ze leren bidden, ze luisteren naar Bijbelverhalen, etc.

Maar de ongelovige man en het kind dat nog niet uit de duisternis overgegaan is tot het licht vallen niet onder de noemer "geheiligden in Christus, afgewassen, gerechtvaardigd in de Naam van den Heere Jezus, en door de Geest onzes Gods."

Ik denk dat dat onderscheid ook duidelijk gepreekt moet worden omdat de Bijbel het zelf zo doet. Een dominee hoeft het alleen maar na te zeggen. De wereld in de kerk en buiten de kerk is verdeeld in twee soorten mensen: degenen die gerechtvaardigd zijn en degenen die dat niet zijn. Er is geen tussenin. (lees ook wat @dia terecht zegt over separeren)

[Ambtenaar]

Overigens is separatie in een preek een must, mijns inziens. Nu leer niet elk onderwerp zich daarvoor, maar de separatie moet toch wel geregeld terugkomen, anders is het erg arm.

En waarom is het een verrijking om daarover te horen?

[Jantje]

Overigens is separatie in een preek een must, mijns inziens. Nu leer niet elk onderwerp zich daarvoor, maar de separatie moet toch wel geregeld terugkomen, anders is het erg arm.

En waarom is het een verrijking om daarover te horen?

Anders blijft de preek oppervlakkig, mijns inziens. Bovendien worden de onbekeerden dan vaak te weinig aangesproken.

[Geytenbeekje]

Even meer een doordenkertje ; Zoals Paulus de gemeente aanspreekt en in die 'stijl'preekt, zouden dat alle dominees van nu dit ook moeten doen ?

[-DIA-]

Misschien kunnen we in het fragment van een preek over Psalm 110 (zie elders in een ander topic) zien hoe er separerend wordt gepreekt. Er zijn twee wegen. Twee soorten mensen. Geen drie wegen en geen drie soorten mensen.

[Posthoorn]

Ik heb een stukje onderstreept. Ik ben dan toch benieuwd hoe je tekst uit Hebr. 10 dan leest:
29 Hoeveel te zwaarder straf, meent gij, zal hij waardig geacht worden, die den Zone Gods vertreden heeft, en het bloed des testaments onrein geacht heeft, waardoor hij geheiligd was, en den Geest der genade smaadheid heeft aangedaan?

Kantt. SV bij 'geheiligd': "Namelijk uitwendiglijk, ten aanzien van zijn voorgaande professie of belijdenis, aangaande het gehoor des Goddelijken Woords, gebruik der heilige sacramenten, en afscheiding van andere gemene mensen, namelijk Joden en heidenen. Hoewel de zodanige de ware wedergeboorte niet deelachtig was, gelijk Johannes getuigt, 1 Joh. 2:19, en gelijk zulken, 2 Petr. 2:22, nog evenwel honden en zeugen worden genaamd, al waren zij schoon van hun uitwendig slijk gewassen, en hadden zij de onreinheid van afgoderij en andere onheiligheden verlaten."

[Ambtenaar]

Overigens is separatie in een preek een must, mijns inziens. Nu leer niet elk onderwerp zich daarvoor, maar de separatie moet toch wel geregeld terugkomen, anders is het erg arm.

En waarom is het een verrijking om daarover te horen?

Anders blijft de preek oppervlakkig, mijns inziens. Bovendien worden de onbekeerden dan vaak te weinig aangesproken.

Jij zegt dat een preek zonder separatie erg arm is, ik vraag waarom separatie een verrijking is en jij geeft als antwoord dat de preek zonder separatie oppervlakkig blijft. Dat is niet bepaald een antwoord op mijn vraag.

[samanthi]

Overigens is separatie in een preek een must, mijns inziens. Nu leer niet elk onderwerp zich daarvoor, maar de separatie moet toch wel geregeld terugkomen, anders is het erg arm.

En waarom is het een verrijking om daarover te horen?

Anders blijft de preek oppervlakkig, mijns inziens. Bovendien worden de onbekeerden dan vaak te weinig aangesproken.

Als een dominee over het werk van de Heere Jezus spreekt en jij kent Hem niet, dan sta je erbuiten, dan is dat evenzo separerend nmbm

[samanthi]

Misschien kunnen we in het fragment van een preek over Psalm 110 (zie elders in een ander topic) zien hoe er separerend wordt gepreekt. Er zijn twee wegen. Twee soorten mensen. Geen drie wegen en geen drie soorten mensen.

Dat klopt helemaal.