Komen tot Christus

[limosa]

als het gaat over "Komen tot Christus" vind ik deze quote van Spurgeon altijd indrukwekkend, ik zet het toch maar neer hier, voor de liefhebbers zeg maar

De verloren zoon

Gods overvloedige liefde voor de tot Hem wederkerende zondaar

"En kuste hem." Lucas 15:20

In de herziene vertaling van het Nieuwe Testament vindt gij in de kanttekening deze lezing van de tekst: "En kuste hem veel." Dit is een zeer goede vertaling van het Grieks, dat men ook zou kunnen overzetten in "Kuste hem vuriglijk," of "kuste hem dikwijls." Ik geef de voorkeur aan het gebruik van zeer eenvoudige woorden en daarom zal ik de lezing van de tekst in de kanttekening van de herziene vertaling "En kuste hem veel," tot tekst nemen voor de overdenking, waarvan het onderwerp zijn zal: Gods overvloedige liefde voor de tot Hem wederkerende zondaar. Het eerste woord "en" verbindt ons aan alles wat vooraf is gegaan. De gelijkenis is zeer bekend; maar zij is zo vol van heilige betekenis, dat wij er altijd weer nieuwe leringen uit kunnen trekken. Laat ons dan verwijlen bij hetgeen aan die omhelzing vooraf is gegaan. Er was iets van de zijde van de zoon en van de zijde van de vader was er nog veel meer. Eer de verloren zoon deze kussen der liefde ontvangen heeft, had hij in het verre land gezegd: "Ik zal opstaan en tot mijn vader gaan." Doch hij had meer gedaan dan dit, want anders zou hij de kus van zijn vader nooit ontvangen hebben. Het besluit was tot daad geworden. Hij stond op en ging tot zijn vader. Een gehele scheepslading van besluiten of voornemens is van weinig waarde; een greintje praktijk is even veel waard als dat alles. Het besluit om naar huis terug te gaan is goed; maar het is wanneer de dwalende jongeling dat besluit werkelijk ten uitvoer begint te brengen, dat hij de zegen nabij komt. Indien iemand uwer, hier tegenwoordig, gedurende lange tijd gezegd hebt: "Ik zal mij bekeren, ik zal mij tot God wenden," zo houd nu op met dit besluit te nemen en kom nu eens tot de uitvoering! En moge God in zijn genade u beiden tot bekering en geloof in Christus brengen Eer de kus der liefde werd gegeven, was deze jonge man op weg naar zijn vader, maar hij zou hem niet bereikt hebben, zo zijn vader hem niet het grootste gedeelte van de weg tegemoet was gekomen. Als gij aan God een duim geeft, zal Hij u een el geven. Indien gij een klein eind weegs aflegt om tot Hem te komen, dan zal Hij, als gij "nog verre van Hem zijt" toelopen om u te ontmoeten. Ik weet niet, of de verloren zoon zijn vader gezien heeft, maar zijn vader zag hem. De ogen der genade zien scherper dan de ogen van het berouw. Vergeleken met het oog van Gods liefde is zelfs het oog van ons geloof nog duister. Hij ziet de zondaar lang voordat de zondaar Hem ziet. Ik denk niet, dat de verloren zoon met grote snelheid heeft gereisd. Ik zou veeleer denken, dat hij zeer langzaam ging.

Met neergeslagen oog en een bezwaard hart,
Met zeer vele zuchten en tranen der smart.

Hij was besloten te komen; maar toch was hij nog half bevreesd. Maar van zijn vader lezen wij, dat hij toeliep. Langzaam is de weg van het berouw; maar zeer snel zijn de voeten der vergeving. God kan toelopen, waar wij nauwelijks kreupel kunnen voortstrompelen; maar als wij hinkend en strompelend tot Hem gaan, dan zal Hij snel op ons toelopen. Die kus werd hem in der haast gegeven. De geschiedenis wordt op zulk een wijze verhaald, dat het ons bijna is, alsof wij het aldus zien gebeuren voor onze ogen; er is zelfs tot in de bewoordingen, die gebruikt zijn, een gevoel van haast. Zijn vader "toelopende, viel hem om zijn hals, en kuste hem," kuste hem met warmte. Hij heeft geen ogenblik gewacht, want schoon hij buiten adem was, was hij toch niet buiten de liefde, hij "viel hem om zijn hals en kuste hem veel." Daar stond zijn zoon, gereed om zijn schuld te belijden, en daarom heeft zijn vader hem des te meer gekust. Hoe gewilliger gij zijt om uw zonde te bekennen, hoe gewilliger God is u te vergeven. Hij zal de zonde uitdelgen, die gij gewillig en ootmoedig voor Hem hebt beleden. Wie vrijwillig was zijn lippen te gebruiken voor belijdenis van schuld, zal bevinden, dat zijn vader gewillig is zijn lippen te gebruiken om hem te kussen. Zie het contrast. Daar is de zoon, die er nauwelijks aan durft denken zijn vader te omhelzen; terwijl zijn vader hem nauwelijks gezien heeft, of hij valt hem reeds om de hals en kust hem. De neerbuigende goedheid van God jegens boetvaardige zondaren is zeer groot. Hij schijnt zich neder te bukken van zijn troon der heerlijkheid ten einde de boetvaardige zondaar om de hals te vallen. God, de zondaar omhelzende! Welk een toneel! Kunt gij het u voorstellen? Ik denk het niet; maar zo gij het u kunt voorstellen, dan hoop ik, dat gij het ook voor uzelf zult kunnen verwezenlijken. Als Gods arm om onze hals is en zijn lippen op onze wang, ons veel kussende, dan begrijpen wij meer van zijn neerbuigende liefde dan predikers of boeken er ons ooit van kunnen verhalen. De vader "zag" zijn zoon. Er ligt in dat woord "zag" zeer veel opgesloten. Hij zag, wie het was; zag waar hij vandaan kwam; zag het kleed van de zwijnenhoeder; zag het vuil en het slijk op zijn handen en voeten; zag zijn lompen; zag zijn boetvaardige, berouwvolle blik; zag wat hij geweest is; zag wat hij toen was; en zag wat hij weldra zou zijn. "Zijn vader zag hem." God heeft een manier van mannen en vrouwen te zien, die gij en ik niet kunnen begrijpen. Met een enkele blik doorziet hij ons, alsof wij van glas waren gemaakt. Hij ziet ons verleden, ons heden, onze toekomst. "Als hij nog ver van hem was, zag hem zijn vader." Het was niet met ijskoude ogen, dat de vader zijn tot hem wederkerende zoon aanblikte. Er was liefde in die ogen en terwijl hij hem aanzag, werd hij met "innerlijke ontferming bewogen"; dat is: hij gevoelde voor hem. Er was in zijn hart geen toorn jegens zijn zoon, hij had niets dan medelijden voor de arme jongeling, die in zulk een ellendige toestand was gekomen. Wel is waar, het was alles zijn eigen schuld; maar dit kwam zijn vader thans niet in gedachte. Het was de toestand, waarin hij hem zag, zijn armoede, zijn verlaging, zijn bleek uitgehongerd gelaat, dat zijn vader door de ziel sneed. En God is met innerlijke ontferming bewogen over het wee en de ellende van de mensen. Zij kunnen zich wel zelf hun benauwdheden op de hals gehaald hebben, en dat hebben zij ook werkelijk, maar toch ontfermt God zich over hen. "Het zijn de goedertierenheden des HEEREN dat wij niet vernield zijn, dat zijn barmhartigheden geen einde hebben." Wij lezen, dat de vader "toeliep." De ontferming Gods wordt gevolgd door snelle bewegingen. Hij is traag tot toorn; maar Hij is snel en ijverig om te zegenen. Hij behoeft er niet lang over na te denken, hoe Hij zijn liefde aan boetvaardige verloren zonen betonen zal: dat is reeds lang geleden geschied in het eeuwig verbond. Hij behoeft zichzelf niet voor te bereiden op hun ontvangst, dat is alles geschied op Golgotha. In de grootheid van zijn mededogen komt God snellijk tot iedere boetvaardige ziel om haar te helpen. En als Hij komt, komt Hij om hen te kussen.

tot zover dan maar deze prachtige preek van Spurgeon

[Adorote]

Oorspronkelijk gepost door limosa
als het gaat over "Komen tot Christus" vind ik deze quote van Spurgeon altijd indrukwekkend, ik zet het toch maar neer hier, voor de liefhebbers zeg maar

De verloren zoon

Gods overvloedige liefde voor de tot Hem wederkerende zondaar

"En kuste hem." Lucas 15:20

In de herziene vertaling van het Nieuwe Testament vindt gij in de kanttekening deze lezing van de tekst: "En kuste hem veel." Dit is een zeer goede vertaling van het Grieks, dat men ook zou kunnen overzetten in "Kuste hem vuriglijk," of "kuste hem dikwijls." Ik geef de voorkeur aan het gebruik van zeer eenvoudige woorden en daarom zal ik de lezing van de tekst in de kanttekening van de herziene vertaling "En kuste hem veel," tot tekst nemen voor de overdenking, waarvan het onderwerp zijn zal: Gods overvloedige liefde voor de tot Hem wederkerende zondaar. Het eerste woord "en" verbindt ons aan alles wat vooraf is gegaan. De gelijkenis is zeer bekend; maar zij is zo vol van heilige betekenis, dat wij er altijd weer nieuwe leringen uit kunnen trekken. Laat ons dan verwijlen bij hetgeen aan die omhelzing vooraf is gegaan. Er was iets van de zijde van de zoon en van de zijde van de vader was er nog veel meer. Eer de verloren zoon deze kussen der liefde ontvangen heeft, had hij in het verre land gezegd: "Ik zal opstaan en tot mijn vader gaan." Doch hij had meer gedaan dan dit, want anders zou hij de kus van zijn vader nooit ontvangen hebben. Het besluit was tot daad geworden. Hij stond op en ging tot zijn vader. Een gehele scheepslading van besluiten of voornemens is van weinig waarde; een greintje praktijk is even veel waard als dat alles. Het besluit om naar huis terug te gaan is goed; maar het is wanneer de dwalende jongeling dat besluit werkelijk ten uitvoer begint te brengen, dat hij de zegen nabij komt. Indien iemand uwer, hier tegenwoordig, gedurende lange tijd gezegd hebt: "Ik zal mij bekeren, ik zal mij tot God wenden," zo houd nu op met dit besluit te nemen en kom nu eens tot de uitvoering! En moge God in zijn genade u beiden tot bekering en geloof in Christus brengen Eer de kus der liefde werd gegeven, was deze jonge man op weg naar zijn vader, maar hij zou hem niet bereikt hebben, zo zijn vader hem niet het grootste gedeelte van de weg tegemoet was gekomen. Als gij aan God een duim geeft, zal Hij u een el geven. Indien gij een klein eind weegs aflegt om tot Hem te komen, dan zal Hij, als gij "nog verre van Hem zijt" toelopen om u te ontmoeten. Ik weet niet, of de verloren zoon zijn vader gezien heeft, maar zijn vader zag hem. De ogen der genade zien scherper dan de ogen van het berouw. Vergeleken met het oog van Gods liefde is zelfs het oog van ons geloof nog duister. Hij ziet de zondaar lang voordat de zondaar Hem ziet. Ik denk niet, dat de verloren zoon met grote snelheid heeft gereisd. Ik zou veeleer denken, dat hij zeer langzaam ging.

Met neergeslagen oog en een bezwaard hart,
Met zeer vele zuchten en tranen der smart.

Hij was besloten te komen; maar toch was hij nog half bevreesd. Maar van zijn vader lezen wij, dat hij toeliep. Langzaam is de weg van het berouw; maar zeer snel zijn de voeten der vergeving. God kan toelopen, waar wij nauwelijks kreupel kunnen voortstrompelen; maar als wij hinkend en strompelend tot Hem gaan, dan zal Hij snel op ons toelopen. Die kus werd hem in der haast gegeven. De geschiedenis wordt op zulk een wijze verhaald, dat het ons bijna is, alsof wij het aldus zien gebeuren voor onze ogen; er is zelfs tot in de bewoordingen, die gebruikt zijn, een gevoel van haast. Zijn vader "toelopende, viel hem om zijn hals, en kuste hem," kuste hem met warmte. Hij heeft geen ogenblik gewacht, want schoon hij buiten adem was, was hij toch niet buiten de liefde, hij "viel hem om zijn hals en kuste hem veel." Daar stond zijn zoon, gereed om zijn schuld te belijden, en daarom heeft zijn vader hem des te meer gekust. Hoe gewilliger gij zijt om uw zonde te bekennen, hoe gewilliger God is u te vergeven. Hij zal de zonde uitdelgen, die gij gewillig en ootmoedig voor Hem hebt beleden. Wie vrijwillig was zijn lippen te gebruiken voor belijdenis van schuld, zal bevinden, dat zijn vader gewillig is zijn lippen te gebruiken om hem te kussen. Zie het contrast. Daar is de zoon, die er nauwelijks aan durft denken zijn vader te omhelzen; terwijl zijn vader hem nauwelijks gezien heeft, of hij valt hem reeds om de hals en kust hem. De neerbuigende goedheid van God jegens boetvaardige zondaren is zeer groot. Hij schijnt zich neder te bukken van zijn troon der heerlijkheid ten einde de boetvaardige zondaar om de hals te vallen. God, de zondaar omhelzende! Welk een toneel! Kunt gij het u voorstellen? Ik denk het niet; maar zo gij het u kunt voorstellen, dan hoop ik, dat gij het ook voor uzelf zult kunnen verwezenlijken. Als Gods arm om onze hals is en zijn lippen op onze wang, ons veel kussende, dan begrijpen wij meer van zijn neerbuigende liefde dan predikers of boeken er ons ooit van kunnen verhalen. De vader "zag" zijn zoon. Er ligt in dat woord "zag" zeer veel opgesloten. Hij zag, wie het was; zag waar hij vandaan kwam; zag het kleed van de zwijnenhoeder; zag het vuil en het slijk op zijn handen en voeten; zag zijn lompen; zag zijn boetvaardige, berouwvolle blik; zag wat hij geweest is; zag wat hij toen was; en zag wat hij weldra zou zijn. "Zijn vader zag hem." God heeft een manier van mannen en vrouwen te zien, die gij en ik niet kunnen begrijpen. Met een enkele blik doorziet hij ons, alsof wij van glas waren gemaakt. Hij ziet ons verleden, ons heden, onze toekomst. "Als hij nog ver van hem was, zag hem zijn vader." Het was niet met ijskoude ogen, dat de vader zijn tot hem wederkerende zoon aanblikte. Er was liefde in die ogen en terwijl hij hem aanzag, werd hij met "innerlijke ontferming bewogen"; dat is: hij gevoelde voor hem. Er was in zijn hart geen toorn jegens zijn zoon, hij had niets dan medelijden voor de arme jongeling, die in zulk een ellendige toestand was gekomen. Wel is waar, het was alles zijn eigen schuld; maar dit kwam zijn vader thans niet in gedachte. Het was de toestand, waarin hij hem zag, zijn armoede, zijn verlaging, zijn bleek uitgehongerd gelaat, dat zijn vader door de ziel sneed. En God is met innerlijke ontferming bewogen over het wee en de ellende van de mensen. Zij kunnen zich wel zelf hun benauwdheden op de hals gehaald hebben, en dat hebben zij ook werkelijk, maar toch ontfermt God zich over hen. "Het zijn de goedertierenheden des HEEREN dat wij niet vernield zijn, dat zijn barmhartigheden geen einde hebben." Wij lezen, dat de vader "toeliep." De ontferming Gods wordt gevolgd door snelle bewegingen. Hij is traag tot toorn; maar Hij is snel en ijverig om te zegenen. Hij behoeft er niet lang over na te denken, hoe Hij zijn liefde aan boetvaardige verloren zonen betonen zal: dat is reeds lang geleden geschied in het eeuwig verbond. Hij behoeft zichzelf niet voor te bereiden op hun ontvangst, dat is alles geschied op Golgotha. In de grootheid van zijn mededogen komt God snellijk tot iedere boetvaardige ziel om haar te helpen. En als Hij komt, komt Hij om hen te kussen.

tot zover dan maar deze prachtige preek van Spurgeon

PERFEKT!!!

[ndonselaar]

Matthijs, laten we eens luisteren naar van der Groe zelf. Van der Groe weet van mensen die wel eens enige overtuiging hebben. Ja, ze voelen hun gemis van de Heere Jezus en voelen ook wel dat ze gebonden liggen onder de banden van Gods vloek en toorn. Ze worden voor een tijd bekommerd en beangst en beginnen dan ook met enige ernst rusteloos te arbeiden om zichzelf te verbeteren. Maar helaas, zij komen niet tot de geloofsvereniging met Christus en blijven staan in hun blindheid en genadeloosheid. Maar hoe onderscheidt van der Groe dan de zondekennis? Hij houdt ze bij elkaar, want een overtuiging is dan pas heilzaam of zaligmakend als ze, door Gods Geest, dadelijk doorbreekt tot een oprechte geloofskennis en omhelzing van de Heere Jezus en dit gebeurt door de prediking van de beloften zoals ze tot ons komen in het gewaad van het Evangelie. Dus volgens van der Groe breekt deze zondekennis dadelijk door. Hoe komt dat? Wel, omdat de Geest hier zo krachtdadig werkt, dat de ziel geheel doorwond is en ze valt als een verslagene aan Christus’ voeten neer en geeft zich aan Hem over.

Dit kun je terugvinden in zijn boekje ‘het schadelijk misbruik’.

Nu is van der Groe de Bijbel niet, maar hij spreekt hier bijbelse taal en dat laatste moet de toetsteen zijn voor ál ons spreken.

Ik begrijp heus je bezwaar wel Matthijs, en we hoeven zeker de kennis van onze zonde niet over te slaan, maar we moeten ze bijbels evenwichtig benaderen. In het Licht zie ik mijn zonden.

Nu nog even over Jesaja 55,1. De kant. spreken hier inderdaad over ‘Gij allen, die naar de gerechtigheid zeer verlangt, gevoelende uwe zonden en ellenden’. Dat is een keuze van de vertalers. Een predikant als Thomas Boston zag hierin de doodstaat van alle mensen in. Iedereen op de wereld is ‘dorstig’, want we zijn allemaal in onze natuurstaat zondaren. Zo is dat ook met de zieken in het leger van Israël. Ieder die gebeten was én op de koperen slang zag, werd gezond. De Statenvertaling zet ons met dit vers ietwat op het verkeerde been, want het lijkt alsof in de SV

‘En Mozes maakte een koperen slang, en stelde ze op een stang; en het geschiedde, als een slang iemand beet, zo zag hij de koperen slang aan, en hij bleef levend.’

Iedereen die gebeten was, de koperen slang aanzag. Dat is echter niet zo, lees maar in de AV

And Moses made a serpent of brass, and put it upon a pole, and it came to pass, that if a serpent had bitten any man, when he beheld the serpent of brass, he lived.

Wat wil deze geschiedenis ons zeggen. Dat wij van nature allen gebeten zijn door de vurige slangen en nu wordt er in de prediking de ‘Slang’ opgericht. Deze predikt ons dat indien wij ons tot Hem wenden, Hij ons geneest. Vergelijk maar ‘zo iemand dorst heeft die kome en neme het water des levens om niet’.

Groeten,

Niek

[Lecram]

Oorspronkelijk gepost door Matthijs
Ja, maar ik krijg nu de indruk dat jullie bij het recht Gods een mysterieus iets gaan voostellen, terwijl je dat niet moet doen. Ik ben geen figuur van visioenen en dromen. Ik moet daar helemaal niets van hebben. Want de Heere werkt door Woord en Geest. Zo ook de vierschaar beleving gebeurt door Woord en Geest. Terwijl je in de kerk zit (en daar wel in het bijzonder), terwijl je de Bijbel leest, terwijl je een goed geestelijk boek leest.

Jij zegt: We mogen en moeten komen, vuil, goddeloos, hypocriet, hard en ongeschikt om door Hem geschikt gemaakt te worden.

Mijn reactie: ik krijg de indruk dat jullie dit als voorwaarden zien. Hoezo goddeloos worden?? Nee, komen zoals je nu bent, wordt er dan gezegd, want je bent immers goddeloos, je bent immers ziek.
Ik zeg daarop: Als de Heilige Geest in je hart gaat werken (wederomgeboren wordt) dan is dat niet iets, wat langs je heengaat. Dan ga je het wel zien met het hart dat je ziek bent en dat je goddeloos bent.

Wederomgeboren is voor mij niet: meer intresse of gevoelens gaankrijgen voor geloof, met de reden, dat je anders naar de hel toegaat als je sterft.

Nee, er komt een duidelijke verandering in je leven, want je hart en je wil wordt vernieuwd door de Geest Gods. En dat mag toch wel als kenmerk genoemd worden, want bij zo'n verandering gaat het niet meer om jezelf, maar om God. Want daar zijn wij immers van weggelopen in het paradijs. Je komt er achter dat je zonder God leeft en laatstaan tot Zijn eer leeft.
Het begint mijns inziens altijd met God. Nogmaals, omdat wij tegen Hem gezondigd hebben. En wie laat je dat zien? Christus door de Geest Gods.
Dat is het werk van Christus.
Dan krijg je droefheid naar, ja naar Wie? Naar Christus? Nee, dan komt er een, zoals Paulus het zegt, een droefheid naar God (d.i. overeenkomstig God), en die droefheid werkt wat uit. Namelijk: een onberouwelijke bekering tot zaligheid.
Maar daarentegen: de droefheid der wereld werkt de dood.

Goed, zullen we het hier dan maar bij laten?

Kun je het hier mee eens zijn?
Wanneer iemand een zeer groot verlangen heeft naar de gerechtigheid van Christus, (want hij ziet in het Woord door de Geest, Christus staan als de Middelaar Gods en der mensen), dan mag hij onvoorwaardelijk - inzichzelf leeg en arm, geen cent om meer te betalen - zijn leven overgeven of toevertrouwen in de handen van Die dierbare Jezus Christus. De Christus der Schriften.

Slotje?

Ik ben blij met deze reactie, Matthijs. Ik moet eerlijk zeggen dat ik van jouw reacties normaal gesproken ook de indruk krijg dat jij een zeer sterke mate van ellendekennis voorstaat, voor men tot Christus gaat.

Ook ik heb een soort van 'voorbeeld-bekering' gehad, inclusief tijd van eerste liefde en dergelijke. Met veel overeenkomsten met wat ik bij jou lees. Ik ben ook zo radicaal geweest als jij bent (heb ik je wel eerder geschreven).
Maar ik ben best wel wat mensen tegengekomen die toch wel een veel geleidelijker weg kennen in hun geloofsleven. Waarbij een gemis is ontstaan, een leegte en een verwondering dat zij nog verdragen werden. Met gelijk daaraan een verlangen om Christus te leren kennen. Dus zonder grote ellendekennis. Bij die mensen zie je dat hun ellendekennis toeneemt naarmate zij de Christus der schriften meer en meer leren kennen.
Er is nog veel meer over te zeggen, maar het heeft mij heel voorzichtig gemaakt zeer stellig te zijn aangaande het leren kennen van de ellende. Wie veel vergeven is, heeft veel lief. Iemand die een werelds leven heeft geleefd kan weleens een diepere weg doormaken dan iemand die een netjes kerkelijk leven heeft gehad.

[Matthijs]

Oorspronkelijk gepost door ndonselaar
Matthijs, laten we eens luisteren naar van der Groe zelf. Van der Groe weet van mensen die wel eens enige overtuiging hebben. Ja, ze voelen hun gemis van de Heere Jezus en voelen ook wel dat ze gebonden liggen onder de banden van Gods vloek en toorn. Ze worden voor een tijd bekommerd en beangst en beginnen dan ook met enige ernst rusteloos te arbeiden om zichzelf te verbeteren. Maar helaas, zij komen niet tot de geloofsvereniging met Christus en blijven staan in hun blindheid en genadeloosheid. Maar hoe onderscheidt van der Groe dan de zondekennis? Hij houdt ze bij elkaar, want een overtuiging is dan pas heilzaam of zaligmakend als ze, door Gods Geest, dadelijk doorbreekt tot een oprechte geloofskennis en omhelzing van de Heere Jezus en dit gebeurt door de prediking van de beloften zoals ze tot ons komen in het gewaad van het Evangelie. Dus volgens van der Groe breekt deze zondekennis dadelijk door. Hoe komt dat? Wel, omdat de Geest hier zo krachtdadig werkt, dat de ziel geheel doorwond is en ze valt als een verslagene aan Christus’ voeten neer en geeft zich aan Hem over.

Dit kun je terugvinden in zijn boekje ‘het schadelijk misbruik’.

Nu is van der Groe de Bijbel niet, maar hij spreekt hier bijbelse taal en dat laatste moet de toetsteen zijn voor ál ons spreken.

Ik begrijp heus je bezwaar wel Matthijs, en we hoeven zeker de kennis van onze zonde niet over te slaan, maar we moeten ze bijbels evenwichtig benaderen. In het Licht zie ik mijn zonden.

Nu nog even over Jesaja 55,1. De kant. spreken hier inderdaad over ‘Gij allen, die naar de gerechtigheid zeer verlangt, gevoelende uwe zonden en ellenden’. Dat is een keuze van de vertalers. Een predikant als Thomas Boston zag hierin de doodstaat van alle mensen in. Iedereen op de wereld is ‘dorstig’, want we zijn allemaal in onze natuurstaat zondaren. Zo is dat ook met de zieken in het leger van Israël. Ieder die gebeten was én op de koperen slang zag, werd gezond. De Statenvertaling zet ons met dit vers ietwat op het verkeerde been, want het lijkt alsof in de SV

‘En Mozes maakte een koperen slang, en stelde ze op een stang; en het geschiedde, als een slang iemand beet, zo zag hij de koperen slang aan, en hij bleef levend.’

Iedereen die gebeten was, de koperen slang aanzag. Dat is echter niet zo, lees maar in de AV

And Moses made a serpent of brass, and put it upon a pole, and it came to pass, that if a serpent had bitten any man, when he beheld the serpent of brass, he lived.

Wat wil deze geschiedenis ons zeggen. Dat wij van nature allen gebeten zijn door de vurige slangen en nu wordt er in de prediking de ‘Slang’ opgericht. Deze predikt ons dat indien wij ons tot Hem wenden, Hij ons geneest. Vergelijk maar ‘zo iemand dorst heeft die kome en neme het water des levens om niet’.

Groeten,

Niek

Niek,

Ik heb er niets tegenzin in te brengen.
Ik ben blij met je reactie en heldere uitleg van Jes. 55: 1 en je vergelijking met de koperen slang, maar ook met je begrip voor mijn bezwaar.

Matthijs

[Matthijs]

Oorspronkelijk gepost door Lecram
Ik ben blij met deze reactie, Matthijs. Ik moet eerlijk zeggen dat ik van jouw reacties normaal gesproken ook de indruk krijg dat jij een zeer sterke mate van ellendekennis voorstaat, voor men tot Christus gaat.

Ja, misschien dat ik daar inderdaad wel erg de nadruk op kennis van je zonde en ellende leg.
Bij mij was dat misschien wel het geval.
Ik heb tijden gehad dat ik de Bijbel niet durfde open te slaan, omdat elke oordeel tegen mij gericht was.

Ook ik heb een soort van 'voorbeeld-bekering' gehad, inclusief tijd van eerste liefde en dergelijke. Met veel overeenkomsten met wat ik bij jou lees. Ik ben ook zo radicaal geweest als jij bent (heb ik je wel eerder geschreven).
Maar ik ben best wel wat mensen tegengekomen die toch wel een veel geleidelijker weg kennen in hun geloofsleven. Waarbij een gemis is ontstaan, een leegte en een verwondering dat zij nog verdragen werden. Met gelijk daaraan een verlangen om Christus te leren kennen. Dus zonder grote ellendekennis. Bij die mensen zie je dat hun ellendekennis toeneemt naarmate zij de Christus der schriften meer en meer leren kennen.
Er is nog veel meer over te zeggen, maar het heeft mij heel voorzichtig gemaakt zeer stellig te zijn aangaande het leren kennen van de ellende. Wie veel vergeven is, heeft veel lief. Iemand die een werelds leven heeft geleefd kan weleens een diepere weg doormaken dan iemand die een netjes kerkelijk leven heeft gehad.

Ja dat denk ik ook.
Ik heb midden in wereld als een goddeloos beest mij uitgeleeft. De glans van de wereld was heerlijk en prachtig. Totdat......... 't Was één moment. Dodelijk getroffen door het zien van Gods heiligheid, majesteit enz.

Een net sociaal kerkmens zal dan wel langs een minder diepe weggaan, maar zal toch kunnen spreken van een weten, dat z'n wil vernieuwd is (willen wat God wil) en dat het enkel en alleen uit vrije Genade is, dat God daar redenen uit Zichzelf had genomen, om hem te bekeren, omdat er in hem daarvoor geen enkele aanleiding voor was, ondanks zijn nette (niets op aan te merken) leven leidde.

Maar toch Marcel, jij gaat wel eens naar een eo dag (henk binnendijk toch?), maar mijn familie, waar ik in opgegroeid ben, komt daar juist uit. En we voelen ons daar eerlijk gezegd niet meer thuis.

Ik moet misschien nog wel meer dingen leren. Ik heb vanavond nog een u2u wisseling gehad met Gian. Ik weet nu wie hij is. Zo kijk je toch anders tegen een persoon aan. Persoonlijke kennis van elkaar is denk ik erg belangrijk in discussies.

mvrgr,
Matthijs

[Lecram]

Oorspronkelijk gepost door Matthijs

Oorspronkelijk gepost door Lecram
Ik ben blij met deze reactie, Matthijs. Ik moet eerlijk zeggen dat ik van jouw reacties normaal gesproken ook de indruk krijg dat jij een zeer sterke mate van ellendekennis voorstaat, voor men tot Christus gaat.

Ja, misschien dat ik daar inderdaad wel erg de nadruk op kennis van je zonde en ellende leg.
Bij mij was dat misschien wel het geval.
Ik heb tijden gehad dat ik de Bijbel niet durfde open te slaan, omdat elke oordeel tegen mij gericht was.

Ook ik heb een soort van 'voorbeeld-bekering' gehad, inclusief tijd van eerste liefde en dergelijke. Met veel overeenkomsten met wat ik bij jou lees. Ik ben ook zo radicaal geweest als jij bent (heb ik je wel eerder geschreven).
Maar ik ben best wel wat mensen tegengekomen die toch wel een veel geleidelijker weg kennen in hun geloofsleven. Waarbij een gemis is ontstaan, een leegte en een verwondering dat zij nog verdragen werden. Met gelijk daaraan een verlangen om Christus te leren kennen. Dus zonder grote ellendekennis. Bij die mensen zie je dat hun ellendekennis toeneemt naarmate zij de Christus der schriften meer en meer leren kennen.
Er is nog veel meer over te zeggen, maar het heeft mij heel voorzichtig gemaakt zeer stellig te zijn aangaande het leren kennen van de ellende. Wie veel vergeven is, heeft veel lief. Iemand die een werelds leven heeft geleefd kan weleens een diepere weg doormaken dan iemand die een netjes kerkelijk leven heeft gehad.

Ja dat denk ik ook.
Ik heb midden in wereld als een goddeloos beest mij uitgeleeft. De glans van de wereld was heerlijk en prachtig. Totdat......... 't Was één moment. Dodelijk getroffen door het zien van Gods heiligheid, majesteit enz.

Een net sociaal kerkmens zal dan wel langs een minder diepe weggaan, maar zal toch kunnen spreken van een weten, dat z'n wil vernieuwd is (willen wat God wil) en dat het enkel en alleen uit vrije Genade is, dat God daar redenen uit Zichzelf had genomen, om hem te bekeren, omdat er in hem daarvoor geen enkele aanleiding voor was, ondanks zijn nette (niets op aan te merken) leven leidde.

Maar toch Marcel, jij gaat wel eens naar een eo dag (henk binnendijk toch?), maar mijn familie, waar ik in opgegroeid ben, komt daar juist uit. En we voelen ons daar eerlijk gezegd niet meer thuis.

Ik moet misschien nog wel meer dingen leren. Ik heb vanavond nog een u2u wisseling gehad met Gian. Ik weet nu wie hij is. Zo kijk je toch anders tegen een persoon aan. Persoonlijke kennis van elkaar is denk ik erg belangrijk in discussies.

mvrgr,
Matthijs

Bedankt voor je fijne reactie, Matthijs.

Ik ben nog nooit bij een eo dag geweest hoor
Ik heb Henk Binnendijk gehoord op een jongerenavond ("wat heb jij daar te zoeken, ouwe bok", hoor ik je al denken ) in Doorn. En ik was aangenaam verrast.

Juist door het ontmoeten van veel mensen uit allerlei richtingen, ben ik heel voorzichtig geworden in het beoordelen van mensen. Je hoort weleens dingen waarvan je zegt: wat moet ik hier nu mee aan? Maar soms ook wel weer herkenbare dingen.

Ik geloof dat God met zijn kinderen een weg gaat waarin ze leren dat er van hunzelf niets, maar dan ook niets is te verwachten, behalve dat ze God groot verdriet doen met hun zonden. En dat ze steeds meer Jezus nodig gaan krijgen, omdat ze er anders aan onderdoor gaan.

Maar ik geloof ook dat God dat op onderscheiden manieren leert. En hoewel ik soms vraagtekens heb als ik sommigen hoor, geloof ik dat het beter is te proberen die mensen, voor zover mogelijk, te sturen, dan ertegen in te gaan. Er zijn veel factoren namelijk die meespelen, zoals opvoeding, de kerk waarin ze zitten, de mensen waarmee ze omgaan. Enz.

Misschien ben ik te voorzichtig. Ik weet het niet. Maar dan denk ik ook: God weet het. Als de Heilige Geest werkt, komt het goed. En dat geloof ik van harte.

[Pim]

Oorspronkelijk gepost door Matthijs
er komt een duidelijke verandering in je leven, want je hart en je wil wordt vernieuwd door de Geest Gods. En dat mag toch wel als kenmerk genoemd worden, want bij zo'n verandering gaat het niet meer om jezelf, maar om God. Want daar zijn wij immers van weggelopen in het paradijs. Je komt er achter dat je zonder God leeft en laatstaan tot Zijn eer leeft.
Het begint mijns inziens altijd met God. Nogmaals, omdat wij tegen Hem gezondigd hebben. En wie laat je dat zien? Christus door de Geest Gods.
Dat is het werk van Christus.
Dan krijg je droefheid naar, ja naar Wie? Naar Christus? Nee, dan komt er een, zoals Paulus het zegt, een droefheid naar God (d.i. overeenkomstig God), en die droefheid werkt wat uit. Namelijk: een onberouwelijke bekering tot zaligheid.
Maar daarentegen: de droefheid der wereld werkt de dood.

Kan iemand mij het vetgedrukte eens uitleggen?

Tweede vraag. Zo hoor je soms ook dat iedereen de vraag gesteld moet hebben in het leven: 'is er nog een Middel om de verdiende straf te ontgaan'. Dat Middel is er, daar zijn we bij opgevoed, dan is toch voor een kerkmens de vraag: 'Heere Jezus bent U ook voor mijn zonden gestorven? Wilt U mijn Borg en Zaligmaker zijn?'
veel meer voor de handliggend?

[Adorote]

Oorspronkelijk gepost door Lecram

Oorspronkelijk gepost door Matthijs

Oorspronkelijk gepost door Lecram
Ik ben blij met deze reactie, Matthijs. Ik moet eerlijk zeggen dat ik van jouw reacties normaal gesproken ook de indruk krijg dat jij een zeer sterke mate van ellendekennis voorstaat, voor men tot Christus gaat.

Ja, misschien dat ik daar inderdaad wel erg de nadruk op kennis van je zonde en ellende leg.
Bij mij was dat misschien wel het geval.
Ik heb tijden gehad dat ik de Bijbel niet durfde open te slaan, omdat elke oordeel tegen mij gericht was.

Ook ik heb een soort van 'voorbeeld-bekering' gehad, inclusief tijd van eerste liefde en dergelijke. Met veel overeenkomsten met wat ik bij jou lees. Ik ben ook zo radicaal geweest als jij bent (heb ik je wel eerder geschreven).
Maar ik ben best wel wat mensen tegengekomen die toch wel een veel geleidelijker weg kennen in hun geloofsleven. Waarbij een gemis is ontstaan, een leegte en een verwondering dat zij nog verdragen werden. Met gelijk daaraan een verlangen om Christus te leren kennen. Dus zonder grote ellendekennis. Bij die mensen zie je dat hun ellendekennis toeneemt naarmate zij de Christus der schriften meer en meer leren kennen.
Er is nog veel meer over te zeggen, maar het heeft mij heel voorzichtig gemaakt zeer stellig te zijn aangaande het leren kennen van de ellende. Wie veel vergeven is, heeft veel lief. Iemand die een werelds leven heeft geleefd kan weleens een diepere weg doormaken dan iemand die een netjes kerkelijk leven heeft gehad.

Ja dat denk ik ook.
Ik heb midden in wereld als een goddeloos beest mij uitgeleeft. De glans van de wereld was heerlijk en prachtig. Totdat......... 't Was één moment. Dodelijk getroffen door het zien van Gods heiligheid, majesteit enz.

Een net sociaal kerkmens zal dan wel langs een minder diepe weggaan, maar zal toch kunnen spreken van een weten, dat z'n wil vernieuwd is (willen wat God wil) en dat het enkel en alleen uit vrije Genade is, dat God daar redenen uit Zichzelf had genomen, om hem te bekeren, omdat er in hem daarvoor geen enkele aanleiding voor was, ondanks zijn nette (niets op aan te merken) leven leidde.

Maar toch Marcel, jij gaat wel eens naar een eo dag (henk binnendijk toch?), maar mijn familie, waar ik in opgegroeid ben, komt daar juist uit. En we voelen ons daar eerlijk gezegd niet meer thuis.

Ik moet misschien nog wel meer dingen leren. Ik heb vanavond nog een u2u wisseling gehad met Gian. Ik weet nu wie hij is. Zo kijk je toch anders tegen een persoon aan. Persoonlijke kennis van elkaar is denk ik erg belangrijk in discussies.

mvrgr,
Matthijs

Bedankt voor je fijne reactie, Matthijs.

Ik ben nog nooit bij een eo dag geweest hoor
Ik heb Henk Binnendijk gehoord op een jongerenavond ("wat heb jij daar te zoeken, ouwe bok", hoor ik je al denken ) in Doorn. En ik was aangenaam verrast.

Juist door het ontmoeten van veel mensen uit allerlei richtingen, ben ik heel voorzichtig geworden in het beoordelen van mensen. Je hoort weleens dingen waarvan je zegt: wat moet ik hier nu mee aan? Maar soms ook wel weer herkenbare dingen.

Ik geloof dat God met zijn kinderen een weg gaat waarin ze leren dat er van hunzelf niets, maar dan ook niets is te verwachten, behalve dat ze God groot verdriet doen met hun zonden. En dat ze steeds meer Jezus nodig gaan krijgen, omdat ze er anders aan onderdoor gaan.

Maar ik geloof ook dat God dat op onderscheiden manieren leert. En hoewel ik soms vraagtekens heb als ik sommigen hoor, geloof ik dat het beter is te proberen die mensen, voor zover mogelijk, te sturen, dan ertegen in te gaan. Er zijn veel factoren namelijk die meespelen, zoals opvoeding, de kerk waarin ze zitten, de mensen waarmee ze omgaan. Enz.

Misschien ben ik te voorzichtig. Ik weet het niet. Maar dan denk ik ook: God weet het. Als de Heilige Geest werkt, komt het goed. En dat geloof ik van harte.

En dat de Heilige Geest maar heel hard mag waaien en werken, want buiten de vervulling en verlichting kunnen we niet.

De Charismatische groepen binnen de Kerk CWN/kCV leggen daar het accent op, en niet ten onrechte.

[Pim]

Oorspronkelijk gepost door Adrianus
Maar dan gaat Christus zich juist aan dezulken openbaren vanuit Zijn Woord. Dan wordt hetgeen met het verstand al werd beseft ook in de beleving waarheid.

M.i. beseften Johannes en de moordenaar aan het kruis helemaal niet met het verstand dat er Iemand is gestorven voor zondaren.
Dat in het leven de vraag cruciaal wordt: is het ook voor MIJ, dat beaam ik direct, maar volgens mij is het onjuist om te stellen dat het verstand en het historisch geloof even op nul komt te staan en dat we dan net doen alsof we helemala niet weten dat het Goede Vrijdag en Pasen geweest is.

Dus op zich onderschrijf ik de gequote opmerking, ik zie alleen nog geen reden om te stellen dat je de beleving van de volgende uitroep moet kennen: 'is er nog een Middel om de verdiende straf te ontgaan'?

[Pim]

Oorspronkelijk gepost door Matthijs
Het geloof wordt in de diepte geleerd. Om psalm 130 maar eens aan te halen.

Helemaal mee eens. Maar je hebt het nu over het leven van de wederomgeborene, over de heiligmaking. Een vaak pijnlijke maar desalnietemin heilzame weg!

[refo]

'is er nog een Middel om de verdiende straf te ontgaan'

Even voor de duidelijkheid: dit is geen bijbeltekst. Noch een uitspraak van iemand in de Bijbel.

[timo]

waar komt hij dan vandaan??/