Levensvragen

[Zeeuw]

@liz boer en @zeeuw, ik gaf antwoord op de vraag om iemand uit de Bijbel te noemen die de schuldbrief thuis kreeg. David noemde ik dus. Huisman gaf nog wat andere Bijbelse voorbeelden. David heeft niet zitten wachten en wachten tot Nathan kwam maar Nathan kwam wel in Gods Naam hem op zijn schuld wijzen. Wellicht is de term onbekend, dat is mogelijk. Gezien de beantwoording van jullie lijkt het ergens dat er niet gesproken hoeft te worden over een persoonlijke schuld die ook voor God beleden dient te worden. Maar ik kan dat natuurlijk ook fout zien.

Mag ik hierop reageren Pierre27?

Zonden besef en besef van persoonlijke schuld zijn geen voorwaarden om tot God te komen. Dat leert de Bijbel nergens. Toen ik tot geloof kwam, werd ik getrokken door Gods liefde en heiligheid. Pas mettertijd, toen mijn kennis van Gods Woord toenam, ging mijn zondebesef groeien. Er zullen beslist mensen zijn bij wie dat heel anders ging, want de Heere gaat met ieder een eigen weg. Maar we moeten zondebesef niet als voorwaarde gaan stellen om tot de Heere te gaan.

Zo ervaar ik het in mijn eigen leven ook, dank voor het delen. Ik lees ook nergens in de Bijbel dat de Heere Jezus pas nodigt als je jezelf helemaal hebt leren kennen als zondaar. Als dat dan wel zo gepreekt wordt, dan is dat een voorwaardelijk evangelie. Als vervolgens gesteld wordt dat het niet als voorwaarde gezien moet worden maar wel als zeer belangrijk kenmerk, dan krijgt dit kenmerk in mijn optiek hetzelfde karakter als een voorwaarde.

Dank voor deze post. Helemaal eens. Niet eindigen in jezelf maar in Hem.

[pierre27]

Dacht ik het niet?

??

Zie de reactie ervoor.

Dat ligt voor zijn rekening om die serie onder de noemer fantasieën te plaatsen. K zou als ik jou was je hoofd sparen;)

[Zeeuw]

@liz boer en @zeeuw, ik gaf antwoord op de vraag om iemand uit de Bijbel te noemen die de schuldbrief thuis kreeg. David noemde ik dus. Huisman gaf nog wat andere Bijbelse voorbeelden. David heeft niet zitten wachten en wachten tot Nathan kwam maar Nathan kwam wel in Gods Naam hem op zijn schuld wijzen. Wellicht is de term onbekend, dat is mogelijk. Gezien de beantwoording van jullie lijkt het ergens dat er niet gesproken hoeft te worden over een persoonlijke schuld die ook voor God beleden dient te worden. Maar ik kan dat natuurlijk ook fout zien.

Het ging mij over het principe schuldbrief. De voorbeelden die ik gaf, Abel, de apostelen, laten nergens een specifiek schuldbrief moment zien. Bv Mozes ook niet. Ook bv Jonathan lees ik nergens. Toen Nathan bij David kwam, was David al lang een kind van God. Ik zie dat moment niet als het eerste schuldbriefmoment. Wel als het daadwerkelijk naar binnenslaan van het berouw over die specifieke zonde.

Vwb dat laatste, dat zie je fout. Maar het is niet zo dat dit bij ieder Bijbels kind van God zo helder is als leek gesuggereerd te worden. Niet door jou overigens.

[Jantje]

1) Het momentum: zondekennis voordat je tot geloof komt of kom je tot geloof in Jezus Christus en zie later pas echt hoe zondig je bent?

Ik citeer dit stukje maar; daar kan ik namelijk geheel mee instemmen:

Gods kinderen krijgen na de wedergeboorte, voortdurend schuldbrieven (als je dat zo zou willen noemen) als de Heilige Geest hen indachtig maakt van hun zonden, zodat zij dit aan de Heere gaan belijden, en zich daarvan bekeren.
Maar ik zou dat geen schuldbrief willen noemen, maar zondeovertuiging die leidt tot heiligmaking.
Maar de overtuiging van je verlorenheid zonder Christus (voor de wedergeboorte) is een werking van de heilige Geest, die de zondaar naar Christus uitdrijft om redding en behoud.

2) Hoe diep moet dit gaan? Is voor een ieder heel persoonlijk

Je kent de uitdrukking misschien wel van de vingerhoed en de emmer? Zie ook dit gedeelte:

Daarmee wil ik vooral aangeven dat het voor alle kinderen van God heel persoonlijk kan liggen. God weet volmaakt welke weg voor welke persoon het beste is. Dan is voor de één een "klein beetje" nood al een onmetelijke diepte, terwijl de ander ouderwets gesproken "slag op slag moet verduren".
De lengte, de breedte, diepte en de hoogte, die is bij God alleen bekend. Uiteindelijk draait het altijd uit op het "Hij moet wassen, maar ik minder worden."

3) Als je als kind al een sterk geloof had, loopt dit wellicht allemaal door elkaar heen (liefde tot God en Jezus Christus, zondekennis, dankbaarheid etc.)

Ook dan, blijft nog steeds staan dat de overtuiging van de verlorenheid van onszelf gekend moet worden, wil het wel zijn.

[pierre27]

@liz boer en @zeeuw, ik gaf antwoord op de vraag om iemand uit de Bijbel te noemen die de schuldbrief thuis kreeg. David noemde ik dus. Huisman gaf nog wat andere Bijbelse voorbeelden. David heeft niet zitten wachten en wachten tot Nathan kwam maar Nathan kwam wel in Gods Naam hem op zijn schuld wijzen. Wellicht is de term onbekend, dat is mogelijk. Gezien de beantwoording van jullie lijkt het ergens dat er niet gesproken hoeft te worden over een persoonlijke schuld die ook voor God beleden dient te worden. Maar ik kan dat natuurlijk ook fout zien.

Het ging mij over het principe schuldbrief. De voorbeelden die ik gaf, Abel, de apostelen, laten nergens een specifiek schuldbrief moment zien. Bv Mozes ook niet. Ook bv Jonathan lees ik nergens. Toen Nathan bij David kwam, was David al lang een kind van God. Ik zie dat moment niet als het eerste schuldbriefmoment. Wel als het daadwerkelijk naar binnenslaan van het berouw over die specifieke zonde.

Vwb dat laatste, dat zie je fout. Maar het is niet zo dat dit bij ieder Bijbels kind van God zo helder is
als leek gesuggereerd te worden. Niet door jou overigens.

Hoi, ik verwijs nu naar de eerdere uitleggingen van Eilander en Huisman. Er is al zoveel gezegd en herhaald. Het woord schuldbrief is wellicht voor sommigen een te groot woord. Je hebt gelijk dat David al een kind van God was. Nietemin kreeg hij zijn schuld in te zien. In zoverre doelde ik op een schuldbrief. En zeker bedoel ik niet een moment dat je in de wanhoop vergaat.

Wat er verder loskomt dat niet ieder bewust kind van God zijn schuld in komt te leven schaar ik onder ongeloofwaardig. Geestelijke hutspot wordt ervan gemaakt.Nog even en er is een poster met de naam Arminius. Ik ga Eilander steeds beter begrijpen betreffende zijn blijverij op RF.

[OutOfTheBox]

Eens. Al kan ik me niet voorstellen dat er christenen zijn die zichzelf niet zondig zullen voelen en dit ook regelmatig/dagelijks ervaren (en dit bij God belijden en om vergeving vragen)

[eilander]

Een aantal postings weggehaald. Niet op de persoon, aub!

[Wandelende]

Wat er verder loskomt dat niet ieder bewust kind van God zijn schuld in komt te leven schaar ik onder ongeloofwaardig.

Heb je het idee dat het hebben van een zekere mate van zonde- en ellendekennis dreigt geloochend te worden?

[Junia]

Pierre27 schreef:

Wat er verder loskomt dat niet ieder bewust kind van God zijn schuld in komt te leven schaar ik onder ongeloofwaardig. Geestelijke hutspot wordt ervan gemaakt.Nog even en er is een poster met de naam Arminius. Ik ga Eilander steeds beter begrijpen betreffende zijn blijverij op RF.

Ik kan het gemist hebben, maar dat heb ik niemand zien beweren. Wèl dat het geen voorwaarde is om tot God te komen, en dat de Heere Zelf dit in het leven van Zijn kinderen op Zijn tijd zal uitwerken.

[Zeeuw]

@liz boer en @zeeuw, ik gaf antwoord op de vraag om iemand uit de Bijbel te noemen die de schuldbrief thuis kreeg. David noemde ik dus. Huisman gaf nog wat andere Bijbelse voorbeelden. David heeft niet zitten wachten en wachten tot Nathan kwam maar Nathan kwam wel in Gods Naam hem op zijn schuld wijzen. Wellicht is de term onbekend, dat is mogelijk. Gezien de beantwoording van jullie lijkt het ergens dat er niet gesproken hoeft te worden over een persoonlijke schuld die ook voor God beleden dient te worden. Maar ik kan dat natuurlijk ook fout zien.

Het ging mij over het principe schuldbrief. De voorbeelden die ik gaf, Abel, de apostelen, laten nergens een specifiek schuldbrief moment zien. Bv Mozes ook niet. Ook bv Jonathan lees ik nergens. Toen Nathan bij David kwam, was David al lang een kind van God. Ik zie dat moment niet als het eerste schuldbriefmoment. Wel als het daadwerkelijk naar binnenslaan van het berouw over die specifieke zonde.

Vwb dat laatste, dat zie je fout. Maar het is niet zo dat dit bij ieder Bijbels kind van God zo helder is
als leek gesuggereerd te worden. Niet door jou overigens.

Hoi, ik verwijs nu naar de eerdere uitleggingen van Eilander en Huisman. Er is al zoveel gezegd en herhaald. Het woord schuldbrief is wellicht voor sommigen een te groot woord. Je hebt gelijk dat David al een kind van God was. Nietemin kreeg hij zijn schuld in te zien. In zoverre doelde ik op een schuldbrief. En zeker bedoel ik niet een moment dat je in de wanhoop vergaat.

Wat er verder loskomt dat niet ieder bewust kind van God zijn schuld in komt te leven schaar ik onder ongeloofwaardig. Geestelijke hutspot wordt ervan gemaakt.Nog even en er is een poster met de naam Arminius. Ik ga Eilander steeds beter begrijpen betreffende zijn blijverij op RF.

Ik lees dat laatste nergens. Maar je gaat niet in op de andere voorbeelden die ik noem uit de Bijbel. De discipelen volgden op Jezus bevel. Leerden daarna veel over zichzelf, maar ik lees niet over hun diepe schuldervaring. Petrus weer wel, toen hij overduidelijk de Heere verloochende. Ik heb moeite met het veralgemeniseren van Paulus’ bekeringen als norm. Ieder kind van God leert zijn schuld kennen. Maar de mate waarin dit wordt doorleefd is voor een ieder anders.
Juist in de Bijbel lezen we vaak over schuld nádat men een kind van God was geworden. Mozes (rots slaan), Simson, David, Petrus. Voor mij als voorbeeld dat een kind van God altijd zal blijven zondigen en pas bij de laatste ademtocht hiervan verlost zal worden. Wat vaak een bemoediging is omdat je, zoals OOTB ook schreef, iedere dag weer bepaald wordt bij je eigen zondigheid.

En Eilander had het niet over dit soort discussies toen hij over de blijverij schreef.

[Herman]

Het ging mij over het principe schuldbrief. De voorbeelden die ik gaf, Abel, de apostelen, laten nergens een specifiek schuldbrief moment zien. Bv Mozes ook niet. Ook bv Jonathan lees ik nergens. Toen Nathan bij David kwam, was David al lang een kind van God. Ik zie dat moment niet als het eerste schuldbriefmoment. Wel als het daadwerkelijk naar binnenslaan van het berouw over die specifieke zonde.

Vwb dat laatste, dat zie je fout. Maar het is niet zo dat dit bij ieder Bijbels kind van God zo helder is
als leek gesuggereerd te worden. Niet door jou overigens.

Abel: Bij Abel is er toch een verband tussen het offer wat hij bracht en het offer van Christus wat een verzoening voor de zonde betekend. Ik kan een offer niet loszien van het betalen van schuld.

De apostelen. Hier sla je voor het gemak de apostel Petrus en zijn zonde en berouw over. En Paulus.

Mozes: van hem geldt: "en toch niet verteerd" en "Doe uw schoenen van uw voeten, want de grond waarop u staat is heilig land".

Je gaat wel wat erg kort door de bocht met je opsomming. Ik ben een verklaard tegenstander om bij elke persoon in de bijbel de trits ellende-verlossing-dankbaarheid terug te verklaren, maar in genoemde personen kan ik vrij uit het geheugen een nuancering van je bewering aandragen dat zij geen schuldmoment hebben gekend.
Alleen met de bijbelse gegevens over Jonathan ben ik minder bekend om een verband te kunnen leggen.

[Mistig]

We zijn het er allemaal denk ik wel over eens dat zondekennis geen voorwaarde mag zijn als het gaat om de nodiging.
En ik denk dat we het er ook allemaal wel over eens zijn dat er een bepaalde kennis van zonde en schuld nodig is om God te zien als Borg en Middelaar (voor deze schuld).

Is het niet zo, (zo ervaar ik het zelf) dat hoe meer je ziet van de grootheid van God, dat je dan ook steeds vaker en meer gaat zien hoe rotter (het spijt me voor deze term) je zelf bent?

[Zeeuw]

Het ging mij over het principe schuldbrief. De voorbeelden die ik gaf, Abel, de apostelen, laten nergens een specifiek schuldbrief moment zien. Bv Mozes ook niet. Ook bv Jonathan lees ik nergens. Toen Nathan bij David kwam, was David al lang een kind van God. Ik zie dat moment niet als het eerste schuldbriefmoment. Wel als het daadwerkelijk naar binnenslaan van het berouw over die specifieke zonde.

Vwb dat laatste, dat zie je fout. Maar het is niet zo dat dit bij ieder Bijbels kind van God zo helder is
als leek gesuggereerd te worden. Niet door jou overigens.

Abel: Bij Abel is er toch een verband tussen het offer wat hij bracht en het offer van Christus wat een verzoening voor de zonde betekend. Ik kan een offer niet loszien van het betalen van schuld.

De apostelen. Hier sla je voor het gemak de apostel Petrus en zijn zonde en berouw over. En Paulus.

Mozes: van hem geldt: "en toch niet verteerd" en "Doe uw schoenen van uw voeten, want de grond waarop u staat is heilig land".

Je gaat wel wat erg kort door de bocht met je opsomming. Ik ben een verklaard tegenstander om bij elke persoon in de bijbel de trits ellende-verlossing-dankbaarheid terug te verklaren, maar in genoemde personen kan ik vrij uit het geheugen een nuancering van je bewering aandragen dat zij geen schuldmoment hebben gekend.
Alleen met de bijbelse gegevens over Jonathan ben ik minder bekend om een verband te kunnen leggen.

Lees mijn post hierboven even. Ik zeg helemaal niet dat ze geen schuldmomenten hebben gekend. Maar dat hun bekering niet gebeurde met een groot schuldmoment als bij Paulus. Zeker wel dat ze vaak groot berouw kregen over de zonden bedreven tegen hun Zaligmaker. Nadat ze Hem hadden leren kennen.

[Zeeuw]

We zijn het er allemaal denk ik wel over eens dat zondekennis geen voorwaarde mag zijn als het gaat om de nodiging.
En ik denk dat we het er ook allemaal wel over eens zijn dat er een bepaalde kennis van zonde en schuld nodig is om God te zien als Borg en Middelaar (voor deze schuld).

Is het niet zo, (zo ervaar ik het zelf) dat hoe meer je ziet van de grootheid van God, dat je dan ook steeds vaker en meer gaat zien hoe rotter (het spijt me voor deze term) je zelf bent?

Klopt. Je leert er steeds meer en meer van en dat is bij tijd en wijle erg confronterend. Maar ook zo groot dat je dan weer tot Hem mag vluchten.

[Mistig]

Ik lees dat laatste nergens. Maar je gaat niet in op de andere voorbeelden die ik noem uit de Bijbel. De discipelen volgden op Jezus bevel. Leerden daarna veel over zichzelf, maar ik lees niet over hun diepe schuldervaring. Petrus weer wel, toen hij overduidelijk de Heere verloochende. Ik heb moeite met het veralgemeniseren van Paulus’ bekeringen als norm. Ieder kind van God leert zijn schuld kennen. Maar de mate waarin dit wordt doorleefd is voor een ieder anders.
Juist in de Bijbel lezen we vaak over schuld nádat men een kind van God was geworden. Mozes (rots slaan), Simson, David, Petrus. Voor mij als voorbeeld dat een kind van God altijd zal blijven zondigen en pas bij de laatste ademtocht hiervan verlost zal worden. Wat vaak een bemoediging is omdat je, zoals OOTB ook schreef, iedere dag weer bepaald wordt bij je eigen zondigheid.

En Eilander had het niet over dit soort discussies toen hij over de blijverij schreef.

Dit is dus eigenlijk wat ik bedoelde. Wat kan je dan wel eens verlangen naar hierna.