Nee, daar vinden we elkaar dus niet helemaal. Ik wil niets toe- of afdoen aan het citaat, maar ik lees dit soort dingen wel graag in context. Wat Comrie zegt over knecht en kind kan namelijk ook makkelijk misverstaan worden.Erasmiaan schreef:Als we elkaar híér nu in mogen vinden praten we verder inderdaad nog slechts over accentverschillen.
Ik lees in de gelijkenis van de verloren zoon dat de zoon zich voorneemt om een knecht te worden, maar hij krijgt niet eens de kans om dat voornemen uit te spreken. De vader kust het weg, en geeft hem verzoening van zijn schuld, opname in het gezin en het kindschap in één keer. De bewijzen daarvan (kleed, ring, schoenen) maken direct duidelijk: dit is geen knecht, maar mijn zoon!
De oudste jongen die al die tijd kind is gebleven, gedraagt zich echter als een knecht. Hij uit scherpe verwijten, maar de vader gaat er niet op in, maar zegt: Kind...! Je bent altijd bij me, alles wat van mij is, is van jou.
Kortom: Hoewel ik Comrie waardeer, neem ik niet al zijn gedachten over. De theologoog, de filosoof en de pastor die Comrie allemaal was, zijn nogal eens in gevecht met elkaar. Het liefst is mij de Comrie die als pastor zich in het hart laat kijken en dan ook Christus hoog opheft.