Ik zal vanavond, en anders morgen, een post daarover doen. Wat betreft mijn mening zal ik me redelijk koest houden, daar ik zowel a-milleniumist als post-milleniumist zou kunnen zijn...Ik zou de vier visies van Memento wel willen zien. Ben benieuwd.
Koning van de Kerk?
-
Ereunao
.Grace Een goed overzicht van wat de oude gereformeerde theologen en puriteinen over dit thema geleerd en geschreven hebben vind je in het boek " Ïsraëls aanneming het leven uit de doden" van G.j.Buijs uitgave Tolle Lege. Hieruit blijkt dat dezen bijna allemaal post- chiliasten of millenniumisten waren. Mijn grote bezwaar hier tegen is dat het een onlogische constructie is dat eerst het koninkrijk komt en pas duizend jaar later de Koning die toch over dit rijk regeren moet.
Tijdens de Nadere Reformatie zijn er echter wel vele godzalige theologen geweest die, overweldigd door het heldere getuigenis van de profeten, zeer gereserveerd stonden ten opzichte van de Roomse vervangingstheologie en leerden dat God in de laatste tijd Israël zou bekeren en terugbrengen in het beloofde land. Echter, ook zij hebben zich niet kunnen ontworstelen aan het kerkelijk absolutisme, de gedachte dat de genade Gods in Christus zich uitsluitend binnen de Kerk voltrekt. Wilde de belofte vervuld en Israël behouden worden dan moest in deze gedachtengang Israël noodzakelijk in de christelijke Kerk worden ingelijfd, want er is immers maar één Kerk en één verbond van Adam tot de jongste dag.... God heeft volgens deze redenering Zijn verbond met Abraham in de Kerk voortgezet, en dus kan Israël nooit gezegend worden buiten de Kerk om. “Buiten de Kerk geen zaligheid”was en is nog steeds het adagium van bijna alle theologen, of ze nu Rooms of Protestants zijn. Zo ontstond het zogenaamde postchiliasme; Kerk en Israël samengevoegd tot één volk in een duizendjarige heerlijke kerkstaat op aarde. Echter, alweer zonder de wederkomst van Christus en de eerste opstanding. Hieruit kunnen wij zien hoe de opstanding van Christus en Zijn wederkomst altijd weer de spil is waar alles om draait, want de Schrift is Christocentrisch. Hier ligt dan ook de reden dat de eerste opstanding vergeestelijkt moest worden en de wederkomst verschoven tot na de duizend jaar. Want de kerk kon zich wel voor Israël uitgeven,maar de opstanding en de wederkomst viel uiteraard niet te simuleren.
Maar ondanks deze bezwaren getuigde het post-chiliasme van de oud-vaders van meer bijbelse visie op Israël dan de door de Reformatie van Rome overgenomen vervangingsleer. Het had dan ook een heel goed uitgangspunt kunnen zijn voor nader Schriftonderzoek. Het neo-calvinisme onder de invloed van Kuyper en Bavinck heeft deze opvatting echter radicaal afgewezen en de kerk teruggevoerd tot de Roomse vervangingsleer.
Ik ken ds.Koppelaar heel goed en heb ook zijn bijbellezingen over de Openbaring gevolgd. In grote lijnen ben ik het helemaal met hem eens, sommige details denk ik iets anders over. Ik val hem volledig bij als hij zegt: Zeg mij hoe gij Openb.20 leest en ik zal u zeggen hoe gij de Schrift leest, want het is een testcase voor het lezen van heel de Schrift". Ereunao.
Tijdens de Nadere Reformatie zijn er echter wel vele godzalige theologen geweest die, overweldigd door het heldere getuigenis van de profeten, zeer gereserveerd stonden ten opzichte van de Roomse vervangingstheologie en leerden dat God in de laatste tijd Israël zou bekeren en terugbrengen in het beloofde land. Echter, ook zij hebben zich niet kunnen ontworstelen aan het kerkelijk absolutisme, de gedachte dat de genade Gods in Christus zich uitsluitend binnen de Kerk voltrekt. Wilde de belofte vervuld en Israël behouden worden dan moest in deze gedachtengang Israël noodzakelijk in de christelijke Kerk worden ingelijfd, want er is immers maar één Kerk en één verbond van Adam tot de jongste dag.... God heeft volgens deze redenering Zijn verbond met Abraham in de Kerk voortgezet, en dus kan Israël nooit gezegend worden buiten de Kerk om. “Buiten de Kerk geen zaligheid”was en is nog steeds het adagium van bijna alle theologen, of ze nu Rooms of Protestants zijn. Zo ontstond het zogenaamde postchiliasme; Kerk en Israël samengevoegd tot één volk in een duizendjarige heerlijke kerkstaat op aarde. Echter, alweer zonder de wederkomst van Christus en de eerste opstanding. Hieruit kunnen wij zien hoe de opstanding van Christus en Zijn wederkomst altijd weer de spil is waar alles om draait, want de Schrift is Christocentrisch. Hier ligt dan ook de reden dat de eerste opstanding vergeestelijkt moest worden en de wederkomst verschoven tot na de duizend jaar. Want de kerk kon zich wel voor Israël uitgeven,maar de opstanding en de wederkomst viel uiteraard niet te simuleren.
Maar ondanks deze bezwaren getuigde het post-chiliasme van de oud-vaders van meer bijbelse visie op Israël dan de door de Reformatie van Rome overgenomen vervangingsleer. Het had dan ook een heel goed uitgangspunt kunnen zijn voor nader Schriftonderzoek. Het neo-calvinisme onder de invloed van Kuyper en Bavinck heeft deze opvatting echter radicaal afgewezen en de kerk teruggevoerd tot de Roomse vervangingsleer.
Ik ken ds.Koppelaar heel goed en heb ook zijn bijbellezingen over de Openbaring gevolgd. In grote lijnen ben ik het helemaal met hem eens, sommige details denk ik iets anders over. Ik val hem volledig bij als hij zegt: Zeg mij hoe gij Openb.20 leest en ik zal u zeggen hoe gij de Schrift leest, want het is een testcase voor het lezen van heel de Schrift". Ereunao.
-
Toeschouwer
- Berichten: 951
- Lid geworden op: 19 jul 2004, 22:47
Vervangingstheologie
Enkele weken geleden, gaf ds. W. Silfhout te kennen dat de Gereformeerde Gemeente de vervangingstheologie heeft afgeschaft. We kunnen stellen dat dit geldt voor nagenoeg de gehele Gereformeerde gezindte.
Beseffen wij wel goed wat wij bedoelen als wij beweren dat deze vervangingstheologie is afgeschaft? Ik denk het niet. Het is verweven met onze Gereformeerde theologie.
Op een studiedag, enkele jaren geleden, antwoordde Prof. dr. A. van de Beek op een vraag of er in de belijdenis een hoofdstuk over Israël in moet: ‘probeer dat maar dan zal blijken dat er veel herschreven moet worden’, dat was ongeveer de strekking van zijn antwoord.
Ik denk dat hij gelijk heeft. Wij beseffen niet goed wat het betekent als wij zeggen: ‘Vroeger dachten wij dat de kerk in de plaats van Israël was gekomen, maar wij denken nu anders’.
De vervangingstheologie wordt ook nu volop geleerd. In een boekbespreking schrijft dezelfde ds. Silfhout dat hij niet meegaat met Prof. Verboom, die zegt dat de doop niet in de plaats van de besnijdenis is gekomen.
De keren dat er geschreven en gesproken wordt over “Jezus, als de Koning van de kerkâ€
Enkele weken geleden, gaf ds. W. Silfhout te kennen dat de Gereformeerde Gemeente de vervangingstheologie heeft afgeschaft. We kunnen stellen dat dit geldt voor nagenoeg de gehele Gereformeerde gezindte.
Beseffen wij wel goed wat wij bedoelen als wij beweren dat deze vervangingstheologie is afgeschaft? Ik denk het niet. Het is verweven met onze Gereformeerde theologie.
Op een studiedag, enkele jaren geleden, antwoordde Prof. dr. A. van de Beek op een vraag of er in de belijdenis een hoofdstuk over Israël in moet: ‘probeer dat maar dan zal blijken dat er veel herschreven moet worden’, dat was ongeveer de strekking van zijn antwoord.
Ik denk dat hij gelijk heeft. Wij beseffen niet goed wat het betekent als wij zeggen: ‘Vroeger dachten wij dat de kerk in de plaats van Israël was gekomen, maar wij denken nu anders’.
De vervangingstheologie wordt ook nu volop geleerd. In een boekbespreking schrijft dezelfde ds. Silfhout dat hij niet meegaat met Prof. Verboom, die zegt dat de doop niet in de plaats van de besnijdenis is gekomen.
De keren dat er geschreven en gesproken wordt over “Jezus, als de Koning van de kerkâ€
Tja, het is maar wat je met vervangingstheologie bedoelt. Ik denk dat duidelijk is dat de auteurs van het Nieuwe Testament zelf een levensgroot verschil, zo niet tegenstelling zagen tussen de periode voor de komst van de Heere Jezus en daarna. Voor jood en heiden beide is de situatie dramatisch veranderd. De enige weg tot God is voor beiden geopenbaard: Jezus Christus. Er zijn geen twee wegen om God te leren kennen (via Mozes en via Jezus).
Dat feit is zo basaal, dat christenen daar niet omheen kunnen. Een jood die Jezus niet (er)kent, heeft wel de woorden Gods en de beloften, maar kent uiteindelijk God niet.
Als het weghalen van de vervangingstheologie betekent dat we op geen enkele wijze mogen proclameren dat Jezus meer is dan Mozes, en dat oude verbond verbroken is door een nieuw en beter, en als we de uniciteit van Christus ook tegenover het jodendom niet meer mogen handhaven, dan halen we de kern van het christelijk geloof onderuit. Dus zo opgevat is vervangingstheologie inderdaad een onlosmakelijk onderdeel van de christelijke theologie.
Wat Silfhout denk ik bedoelt is een veel minder ver gaande definitie van vervangingstheologie: het ontkennen dat er nog beloften zijn voor het letterlijke Israel, en het verwachten van hun bekering. Met als uitvloeisel o.a. het direkt en uitsluitend 'geestelijk' uitleggen van de bijbelse beloften, zonder oog te hebben voor een eventuele letterlijke vervulling. Zelfs met die definitie denk ik overigens dat je niet zonder meer kunt stellen dat de vervangingstheologie is verdwenen binnen de Ger. gezindte, maar het is m.i. wel duidelijk dat er op dit terrein heel veel veranderd is de afgelopen vijftig jaar.
Dat feit is zo basaal, dat christenen daar niet omheen kunnen. Een jood die Jezus niet (er)kent, heeft wel de woorden Gods en de beloften, maar kent uiteindelijk God niet.
Als het weghalen van de vervangingstheologie betekent dat we op geen enkele wijze mogen proclameren dat Jezus meer is dan Mozes, en dat oude verbond verbroken is door een nieuw en beter, en als we de uniciteit van Christus ook tegenover het jodendom niet meer mogen handhaven, dan halen we de kern van het christelijk geloof onderuit. Dus zo opgevat is vervangingstheologie inderdaad een onlosmakelijk onderdeel van de christelijke theologie.
Wat Silfhout denk ik bedoelt is een veel minder ver gaande definitie van vervangingstheologie: het ontkennen dat er nog beloften zijn voor het letterlijke Israel, en het verwachten van hun bekering. Met als uitvloeisel o.a. het direkt en uitsluitend 'geestelijk' uitleggen van de bijbelse beloften, zonder oog te hebben voor een eventuele letterlijke vervulling. Zelfs met die definitie denk ik overigens dat je niet zonder meer kunt stellen dat de vervangingstheologie is verdwenen binnen de Ger. gezindte, maar het is m.i. wel duidelijk dat er op dit terrein heel veel veranderd is de afgelopen vijftig jaar.
-
Ereunao
Ik denk dat ds.Silfhout c.s.voor een dilemma staan, ze zijn in een spagaat terecht gekomen. Enerzijds kunnen ze zich geen grotere schande voorstellen dan van chiliasme verdacht te worden, anderzijds komen ze bij een letterlijke uitleg van de profetie onherroepelijk uit bij een vrederijk op aarde met Jeruzalem als hoofdstad en een tempel als centrum van aanbidding voor Israël en alle volken. Zie Jes.2. Overigens sluit een letterlijke verklaring de geestelijke toepassing niet uit, integendeel, daar is helemaal niets mis mee, mits de overdrachtelijkheid vaststaat en het geen gezochte verklaring wordt omdat men geen alternatief heeft. De uniciteit van Christus is ook bij een letterlijke verklaring niet in het geding. Ook voor Israël is er geen behoud zonder geloof in zijn Messias, maar dat bewijst nog niet dat het nieuwe verbond voor Israël noodzakelijk dezelfde heilsperspectieven biedt als voor de Gemeente van Christus.Als dit niet gezien wordt worden beloften die exclusief Israël gelden op een gewelddadige wijze vergeestelijkt en op de Gemeente toegepast en ook omgekeerd.
Ook zijn er de eeuwen door in het jodendom thora-getrouwe Joden geweest die wel in de beloofde Messias geloven, maar het ontbreekt hen aan de Geest der aanneming tot kinderen, zij blijven als minderjarigen onder de voogdij van de wet zie Gal.4:1-7.Dat is echter heel wat anders dan in eigen gerechtigheid de rechtvaardigheid uit de onderhouding van de wet te verwachten.Trouwens hoeveel christenen zijn er niet die wel onder de bediening van het evangelie leven en toch in de stand van hun geestelijk leven ook nooit verder gekomen zijn?
Wij spreken vanuit Gods geopenbaarde wil,als wij staande houden dat het ook voor de Jood van levensbelang dat hij komt tot het geloof in Jezus als de Messias, maar wij moeten ook oog hebben voor de onnaspeurlijke wegen die God in Zijn regering met Israël gaat en dat zijn voor ons twee verschillende terreinen die op een voor ons onbegrijpelijke wijze in God samenvallen. Want stellen wij ons eens voor dat Israël zich inderdaad massaal tot het christendoom bekeerd had, dan zou de Messias bij zijn komst geen aards volk Israël meer gehad hebben om Zijn rijk mee op te richten en met Zijn hemelse bruid over te regeren! Zie Openb.5:10;20:4; Math.19:28;Luk.22:29,30 etc.
Ook Paulus verwijst, als hij in Rom.11 over de weder in enting van Israël spreekt, naar Jes.59:20, dat onmiddellijk aansluit bij Jes. 60, waar de heerlijkheid van Israël in het Messiaanse rijk van de ( weder) komende Verlosser die de goddeloosheden van Jakob afwendt en hun zonden wegneemt, beschreven wordt.Hieruit blijkt duidelijk dat er voor de wederkomst geen nationale bekering van Israël te verwachten valt en dat de toekomst van Israël niet in de kerk, maar in de komst van de Messias ligt.Hier sluit ik mij van harte aan bij de opmerking van mijn vriend Toeschouwer dat het in het oude en nieuwe Testament wel om hetzelfde geloof en dezelfde Zaligmaker gaat,maar dat de kerk niet het enige orgaan is waarin het Koninkrijk Gods gestalte krijgt. Ereunao.
Ook zijn er de eeuwen door in het jodendom thora-getrouwe Joden geweest die wel in de beloofde Messias geloven, maar het ontbreekt hen aan de Geest der aanneming tot kinderen, zij blijven als minderjarigen onder de voogdij van de wet zie Gal.4:1-7.Dat is echter heel wat anders dan in eigen gerechtigheid de rechtvaardigheid uit de onderhouding van de wet te verwachten.Trouwens hoeveel christenen zijn er niet die wel onder de bediening van het evangelie leven en toch in de stand van hun geestelijk leven ook nooit verder gekomen zijn?
Wij spreken vanuit Gods geopenbaarde wil,als wij staande houden dat het ook voor de Jood van levensbelang dat hij komt tot het geloof in Jezus als de Messias, maar wij moeten ook oog hebben voor de onnaspeurlijke wegen die God in Zijn regering met Israël gaat en dat zijn voor ons twee verschillende terreinen die op een voor ons onbegrijpelijke wijze in God samenvallen. Want stellen wij ons eens voor dat Israël zich inderdaad massaal tot het christendoom bekeerd had, dan zou de Messias bij zijn komst geen aards volk Israël meer gehad hebben om Zijn rijk mee op te richten en met Zijn hemelse bruid over te regeren! Zie Openb.5:10;20:4; Math.19:28;Luk.22:29,30 etc.
Ook Paulus verwijst, als hij in Rom.11 over de weder in enting van Israël spreekt, naar Jes.59:20, dat onmiddellijk aansluit bij Jes. 60, waar de heerlijkheid van Israël in het Messiaanse rijk van de ( weder) komende Verlosser die de goddeloosheden van Jakob afwendt en hun zonden wegneemt, beschreven wordt.Hieruit blijkt duidelijk dat er voor de wederkomst geen nationale bekering van Israël te verwachten valt en dat de toekomst van Israël niet in de kerk, maar in de komst van de Messias ligt.Hier sluit ik mij van harte aan bij de opmerking van mijn vriend Toeschouwer dat het in het oude en nieuwe Testament wel om hetzelfde geloof en dezelfde Zaligmaker gaat,maar dat de kerk niet het enige orgaan is waarin het Koninkrijk Gods gestalte krijgt. Ereunao.