Uit drang tot zelfbehoud

[Lecram]

Oorspronkelijk gepost door Herman
Een voor mij verhelderend stukje, Marcel, datgene wat je nu net schreef. Echter, ik dacht alijd dat wij Hem liefkregen omdat wij met Hem verzoend zijn. Jij draait het precies om: De enige reden dat we naar God verlangen, met Hem verzoend willen worden, is omdat wij Hem hartelijk lief hebben gekregen, niet meer zonder Hem kunnen. Vanwaar zo?

In zeker zin heb je gelijk. De verzoening vindt plaats bij de wedergeboorte. Dat is aan Gods zijde. Daar merkt de mens niets van. Maar vanaf dat moment gaat hij God zoeken, gedreven door de liefde, zonder dat je weet reeds verzoend te zijn. En door dat zoeken gaat hij God steeds meer leren kennen en daardoor zichzelf.

[Aangepast op 13/2/04 door Lecram]

[Lecram]

Oorspronkelijk gepost door Zeeuw2
Beste Marcel,

"In zeker zin heb je gelijk. De verzoening vindt plaats bij de wedergeboorte. Dat is aan Gods zijde. Daar merkt de mens niets van."

Een kleine kanttekening en vraag hierbij:

Is dat laatste echt zo ?

Gaat iemand God liefhebben, terwijl hij er niets van weet of merkt dat God eerst hem heeft liefgehad ?

Terecht merkt Herman op dat de ware liefde voortkomt vanuit de geloofsbevatting dat God in Christus een genadig en verzoend God is, zelfs voor mij.

Die kennis breekt het hart, verootmoedigt en geeft de droefheid naar God die een onberouwelijke bekering werkt.

Beste Zeeuw,

ter verduidelijking:

Van het feit dat de mens op dat moment is verzoend, merkt hij niets. Er gebeurt wel heel wat! En vanaf dat moment verandert er ook heel veel in het leven.

Die liefde is er wel degelijk, zonder dat je bewust weet dat je verzoend bent. Alhoewel je dat op dat moment niet weet te onderscheiden.

[Refojongere]

Ik ben het wel eens met Marcel en Maninne. Want immers, hoe kan er een Godsgemis, een zoeken van God zijn als er geen liefde tot God in het hart is uitgestort?

Wij vluchten echter tot Christus niet omdat wij Hem liefhebben, maar om wederom tot genade te komen. Als je zondag 5 de eerste vraag leest, dan zie je dat men de straf wil ontgaan (de hel) en wederom tot genade wil komen (met God verzoend te worden). Het aspect: Om maar in de hemel te willen komen wordt niet genoemd. Dat is opvallend.

En als je met God verzoend mag zijn en Christus je alles is geworden en je God Drie-enig daarvoor de eer wilt geven is het je niet om de hemel te doen zonder dat die God Drie-enig daar is.

Maar voel je de drang tot zelfbehoud, vlucht tot Hem die je kan behouden. "Wendt u naar Mij toe en wordt behouden alle gij einden der aarde" (Jes. 45:22).
Duidelijk is het dus om de verloren, ellendige staat uit te tekenen, de gelukzalige staat in de gemeenschap met God en hoe daartoe te komen. Is het je om de hemel te doen? Nee, om wederom tot genade te komen. Is het om de straf te ontgaan, ja, dat zal bij iedereen min of meer wel een rol spelen geloof ik.

[gerrit de 2e]

Oorspronkelijk gepost door Maninne
[Precies en door die liefde die in zijn/haar hart ontwaakt is krijg je een droefheid naar God, en om Hem te behagen stel je dan alles in het werk om uit liefde goede werken te doen om Hem maar aan jouw kant te krijgen.

Als er liefde is gaat het vanzelf. God aan je kant krijgen is ongeloof want God is dan al jouw God. Als God voor je gevoel weg is, is een mens (ikzelf) altijd weer geneigd om het leven in eigen kracht te verbeteren. Gelukkig is dat ook een doodlopende weg, anders zou het leven wel heel zwaar worden.
om een klein beetje on-topic te blijven:
God missen betekend dat er (al) liefde is, dus ook verlossing. God zoeken is dan niet een poging tot zelfbehoud (want je bent al behouden) maar het missen van gemeenschap.

gr.

[Matthijs]

Mannine, heel herkenbaar. Mooi dat je die laatste tekst uit Hooglied aanhaalde. Ik vind het altijd maar een vreemd Bijbelboek. Dit staat er nog voor "Zijn gehemelte is enkel zoetigheid, en al wat aan Hem is, is gans begeerlijk."

Lecram,

Het gevoel gaat niet voor het geloven af, maar geloof en gevoel gaan wel samen. Jezus zegt niet: voel je dat je zonden vergeven? Voel je je wel geschikt? Nee, dat zegt Hij niet. Hij zegt: Wie tot Mij komt, zal ik geenszins uitwerpen.

Maar de wedergeboorte is wat je wel voor het geloven in Hem merkt. Dat is eenmalig en dat gebeurt in één moment. Kijk maar naar Saulus van Tarzen. Dat gebeurde in een punt des tijds. Maar dan niet met de gedacht: "Ik ben nu wederomgeboren". En ook niet: "Nu ben ik bekeerd" of "Nu zijn me zonden vergeven" of "Wat is God toch liefde". Ik heb in mijn laatst posting te kort gedaan aan Zijn liefde. Ik ben het daarom hartelijk eens met de vraag van RJhoe kan er een Godsgemis, een zoeken van God zijn als er geen liefde tot God in het hart is uitgestort?. Dat is onmogelijk. Maar zo is het voor de beleving niet! Dan voel je de hitte van Gods gramschap, zoals de psalmist dat zegt.

De goedertierenheid Gods leiden tot de bekering (Rom.2)

Groeten,
Matthijs

[Aangepast op 13/2/04 door Matthijs]

[Lecram]

Oorspronkelijk gepost door voorbijganger
Als ik goed lees staat hier dat een onbewuste verlossing en wedergeboorte mogelijk is. Vanuit die onbewuste verandering gaat een mens dan handelen. Zo werkt de mens de facto zijn eigen zaligheid. De mens gaat God zoeken, de mens besluit te geloven, want de liefde uit de mens is toch werkzaam?Deze gedachten staan haaks op de ware leer des heils. Om verder te antwoorden de volgende tekst van ds. Wisse.

VB,

jij bent een ster als het gaat om woorden in de mond leggen en er dan nog een draai aan geven. Ook dat is inlegkunde.

Filip. 2:12 ..... werkt uws zelfs zaligheid met vreze en beven:
13 Want het is God, Die in u werkt beide het willen en het werken, naar Zijn welbehagen.

[Lecram]

Oorspronkelijk gepost door Matthijs
Maar de wedergeboorte is wat je wel voor het geloven in Hem merkt. Dat is eenmalig en dat gebeurt in één moment. Kijk maar naar Saulus van Tarzen. Dat gebeurde in een punt des tijds. Maar dan niet met de gedacht: "Ik ben nu wederomgeboren". En ook niet: "Nu ben ik bekeerd" of "Nu zijn me zonden vergeven" of "Wat is God toch liefde". Ik heb in mijn laatst posting te kort gedaan aan Zijn liefde. Ik ben het daarom hartelijk eens met de vraag van RJhoe kan er een Godsgemis, een zoeken van God zijn als er geen liefde tot God in het hart is uitgestort?. Dat is onmogelijk. Maar zo is het voor de beleving niet! Dan voel je de hitte van Gods gramschap, zoals de psalmist dat zegt.

Ik ten eerste niet gezegd dat je van de wedergeboorte niets merkt, maar van de verzoening aan Gods zijde.

Ten tweede is Paulus één voorbeeld, dat mag echter nooit een norm zijn voor alle mensen. Lang niet iedereen krijgt een 'Saulus bekering'

[Matthijs]

Oorspronkelijk gepost door LecramTen tweede is Paulus één voorbeeld, dat mag echter nooit een norm zijn voor alle mensen. Lang niet iedereen krijgt een 'Saulus bekering'

Wel een Saulus wedergeboorte!

[Lecram]

Oorspronkelijk gepost door Matthijs

Oorspronkelijk gepost door LecramTen tweede is Paulus één voorbeeld, dat mag echter nooit een norm zijn voor alle mensen. Lang niet iedereen krijgt een 'Saulus bekering'

Wel een Saulus wedergeboorte!

Leg eens uit?

[Lecram]

Ik zal het nog 1 keer proberen.

Er wordt hier een karikatuur van de remonstrant weggezet. De oprecht gelovige remonstrant zal net zo goed zeggen dat zijn behoud enkel genade van God is. En enkel het werk van God. En erkennen dat ze zondaar zijn en blijven zondigen tot hun dood. Je mag dat niet vereenzelvigen met die remonstranten die zichzelf wat aanpraten. Dan moet je ook die contra-remonstranten die zichzelf wat wijs maken vereenzelvigen met diegenen die wel oprecht geloven.
Als je mijn reacties goed leest (en ik adviseer je dat eens te doen en bij onduidelijkheid eerst te vragen) dan zie je dat ik uitga van de reformatorische standpunten. Dus met het werk van de Heilige Geest.

Dat in bijv. pinkstergemeenten niet de vernedering en verbrijzeling van het hart wordt gevonden is ook een karikatuur. Je kunt en mag ze niet allemaal over 1 kam scheren. Je kunt toch ook niet een gemeente met gereformeerde signatuur, waar de preek een verhaaltje is en mensen vanuit hun doop zalig worden gesproken als norm nemen voor de gereformeerde leer?

Ondanks heftige theologische discussies tussen Wesley en Whitefield en Arminius en Gomarus, werden er geen karikaturen getekend en erkenden ze ook de overeenkomsten.