Niet dat ik de 'koude methode' van onze theoloog wil voorstaan, maar toch wil ik een kleine nuancering aanbrengen.De methode van theoloog lijkt ook vrij koud, hoewel hij dat volgens mij niet bedoelt.
Nu een vraag aan theoloog:
Waarom studeer je zoveel? Je wordt dan eerder een schriftgeleerde dan dat je leert begrjpen als een kind.
Bijbelstudie, en daarbij geld ook het opdoen van kennis, is altijd goed. Zelfs als je er niet persoonlijk mee bezig bent kan een bijbelwoord je raken. Gods Geest werkt vaak verrassend...
Enerzijds vind ik dat we onze rede zoveel mogelijk moeten gebruiken. Hoe meer we Gods wil kennen (met ons vertand!) des te meer kunnen we ons leven daaraan aanpassen. Hoe minder kennis, hoe groter de kans op misstappen.
Echter, kennis zonder liefde is een gruwel, en leidt alleen maar tot arogantie. Het is nl. niet zomaar kennis die je opdoet, het is kennis van hoe mensen zijn, het is kennis van hoe een Persoon (God) is. Het is kennis van de Liefde Gods. En hoe verschrikkelijk is het als we denken en praten daarover, maar die Liefde niet in ons hart gevoelen.
Daarbij ben ik echter nogal kritisch over mensen die ALTIJD wat vinden in de bijbel. Opzich geen kunst, tenminste, uitgaand van hun manier, nl. het uitkiezen van een stukje wat past bij je gemoedstoestand. Ik ben depri, zoek een stukje op in de bijbel wat me een btje kan opkicken, en 'ach, ik heb toch zo kostelijk bijbel gelezen'. In zo'n geval vraag ik me altijd af of de persoon in kwestie nu zichzelf heeft opgekickt, of dat Gods Geest dat gedaan heeft... En ik ben bang dat het het eerste is...
Kortom, het gaat erom: wat doet kennis, en wat dóet bevinding met me. Er is kennis, en er is bevinding, die van Christus afbrengen en mijn eigen ik op de troon zetten. Er is kennis, en er is bevinding die juist bíj Christus brengen.