Hoi Zeeuw,
Dat we ons moeten beproeven of het vuur wat binnen ons gevonden wordt geen onheilig vuur is, dat onderschrijf ik. We zijn immers door en door vleselijk, ook in deze zaken.
Wat ik met deze vraag bedoelde was ook dat het onderzoek ook té subjectief kan worden. Dan overvraagt men de 'kandidaat'. Hoe verklaren we hierin ook de woorden uit Mc: 'En Johannes antwoordde Hem, zeggende: Meester! wij hebben een gezien, die de duivelen uitwierp in Uw Naam, welke ons niet volgt; en wij hebben het hem verboden, omdat hij ons niet volgt. want Jezus antwoordde hierop 'verbiedt hem niet; want er is niemand, die een kracht doen zal in Mijn Naam, en haastelijk van Mij zal kunnen kwalijk spreken.
Groet,
Roeping tot predikant / evangelist / zendeling
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
-
de Paus
Jullie praten al een hele tijd over roeping, maar gaan jullie niet voorbij aan de vraag: waartoe is een roeping?Egbert schreef:
Moet je een roeping hebben? Ja dus
Wanneer heb je een roeping?
Bij de wedergeboorte
Is roeping wel 1 op 1 te koppelen aan het ambt van predikant ??
Zelf denk ik van niet. Juist door deze 2 los te laten kun je met veel meer ontspanning met roeping en de vraag naar het ambt omgaan. Heb vertrouwen in God en laat Hem bepalen op welke plaats je in deze maatschappij en in de Wijngaard terecht komt. Hij zorgt echt wel voor het juiste plekkie en stekkie.
vr.gr.
-
Emmet
Beste vriend(inn)en, dit topic gaat over de roeping tot predikant/evangelist/zendeling. In jullie reacties kom ik gelukkig ook de 2-deling tegen, nl. een algemene roeping en een bijzondere roeping. De algemene roeping geldt ieder christen, nl. het ambt aller gelovigen. De bijzondere roeping is die tot een bijzonder ambt, of een bijzondere opdracht. Zelf mag ik inmiddels 2 jaar in het ambt van ouderling staan. Ouderling met bijzondere opdracht, nl. evangelisatieouderling. Een opdracht die ikzelf nooit had gezocht. Ik was niet echt in het ev.werk actief, maar wel binnen het jeugdwerk, dus het lag voor de hand dat men mij als jeugdouderling (ook een vacature, 2 jaar geleden) zou benoemen.
Nu na 2 jaar, heeft men mij alsnog benoemd tot jeugdouderling, en hoop ik over 2 weken in dat ambt bevestigd te worden. Ik heb me sterk afgevraagd wat God hiermee wilde. Was de roeping 2 jaar geleden niet sterk genoeg om nu na 2 jaar te switchen? Terugkijkend op 2 jaar ev.ouderling moet ik zeggen dat God mij eigenlijk wilde laten zien dat niet alles gaat zoals ik wil of gepland heb. Juist in het evangelisatiewerk bezig zijn heeft mij geleerd dat wij allen, als gemeenteleden, een missionaire taak hebben, nl. die zoals de eerste gemeente in Handelingen 2. Ons bewust zijn dat we het evangelie niet voor onszelf moeten houden, maar ermee naar buiten moeten. Zaaien, is de opdracht. Vrucht geven zal God zelf doen.
Het gaat er niet om of we geschikt zijn, maar wel of we beschikbaar zijn om in Zijn Koninkrijk te arbeiden. Daarom zijn de afgelopen 2 jaar voor mij, dienend in een ambt wat ik zelf nooit zou hebben uitgezocht, niet verloren geweest. Integendeel, het heeft mij in mijn geloofsleven versterkt en ik bid dagelijks of dit ook voor anderen tot zegen mag zijn. Daarom mag ik nu, in de volle overtuiging dat dit Gods weg met mij is, na 2 jaar alsnog de stap maken naar het ambt van jeugdouderling. Overigens, gebed is één van de belangrijkste zaken, als het gaat om roeping!!
Nu na 2 jaar, heeft men mij alsnog benoemd tot jeugdouderling, en hoop ik over 2 weken in dat ambt bevestigd te worden. Ik heb me sterk afgevraagd wat God hiermee wilde. Was de roeping 2 jaar geleden niet sterk genoeg om nu na 2 jaar te switchen? Terugkijkend op 2 jaar ev.ouderling moet ik zeggen dat God mij eigenlijk wilde laten zien dat niet alles gaat zoals ik wil of gepland heb. Juist in het evangelisatiewerk bezig zijn heeft mij geleerd dat wij allen, als gemeenteleden, een missionaire taak hebben, nl. die zoals de eerste gemeente in Handelingen 2. Ons bewust zijn dat we het evangelie niet voor onszelf moeten houden, maar ermee naar buiten moeten. Zaaien, is de opdracht. Vrucht geven zal God zelf doen.
Het gaat er niet om of we geschikt zijn, maar wel of we beschikbaar zijn om in Zijn Koninkrijk te arbeiden. Daarom zijn de afgelopen 2 jaar voor mij, dienend in een ambt wat ik zelf nooit zou hebben uitgezocht, niet verloren geweest. Integendeel, het heeft mij in mijn geloofsleven versterkt en ik bid dagelijks of dit ook voor anderen tot zegen mag zijn. Daarom mag ik nu, in de volle overtuiging dat dit Gods weg met mij is, na 2 jaar alsnog de stap maken naar het ambt van jeugdouderling. Overigens, gebed is één van de belangrijkste zaken, als het gaat om roeping!!
Ik las ook nog het een en ander van de roeping tot het ambt van dominee C.Smits. Er komen een aantal dingen in naar voren die ook hier aan de orde kwamen.
"Toen God volk bemerkte hoe de Heere hem gaven gaf om zich uit te drukken, drongen zij er bij hem op aan, om zich in de weg te stellen om predikant te worden"
En", werd er tot een dominee tot Smits gesproken: "Ik hoorde dat je veel gestudeerd hebt. Dt is toch zeker wel een groot gemak? Ik ben maar een boerenman, dus als de Heere geen licht geeft, dan kan ik nergens op terug vallen, maar ik denk, dat jij dan met je studie toch wel verder kan!" Smits antwoorde heel gevast: "Nou, dat weet u toch wel beter? Stel je voor dat er een zeilschip in de haven ligt, dat helemaal naar de eisen is opgetuigt. En laten we zeggen dat ik zo'n opgetuigt schip ben. Als er echter geen wind des Geestes is, dan kan dat schip toch echt niet uitvaren."
Dat de roeping niet anders is als een begeerte wil ik met klem nuanceren. De hartelijke begeerte om Jezus Christus aan een ieder door te geven, is noodzakelijk, maar dat daarmee een vrijbrief gegeven wordt voor het ambt weet ik niet. Vragenderwijs het volgende: Wat zal mijn taak in de toekomst zijn? Als ik die vraag niet aan de Heere voor zou leggen, zou het geen goede beslissing opleveren. En zou de Heere dan geen antwoord geven? In die zin van een on-middelijk antwoord? Jazeker, dat zal Hij!
Bovendien. Kunnen we zomaar in het diepe springen? Enige bescheidenheid ten aanzien van eigen kunnen, levert veel worstelingen op, zoals ds. Bac dat ook schreef. Ook daarin blijkt dat de begeerte niet het meeste belangrijke is.
En tot slot. Op het punt, dat je begeerte helemaal weg is, en je niet meer durft of kan getuigen, zal de Heilige Geest dan niet voor ons spreken? Daarmee wil ik zeggen dat we niet zo nodig een begeerte hoeven in stand te houden, of als legitimatie hoeven aandragen. De Heere werkt Woord en Geest. Dat stelt gerust.
"Toen God volk bemerkte hoe de Heere hem gaven gaf om zich uit te drukken, drongen zij er bij hem op aan, om zich in de weg te stellen om predikant te worden"
En", werd er tot een dominee tot Smits gesproken: "Ik hoorde dat je veel gestudeerd hebt. Dt is toch zeker wel een groot gemak? Ik ben maar een boerenman, dus als de Heere geen licht geeft, dan kan ik nergens op terug vallen, maar ik denk, dat jij dan met je studie toch wel verder kan!" Smits antwoorde heel gevast: "Nou, dat weet u toch wel beter? Stel je voor dat er een zeilschip in de haven ligt, dat helemaal naar de eisen is opgetuigt. En laten we zeggen dat ik zo'n opgetuigt schip ben. Als er echter geen wind des Geestes is, dan kan dat schip toch echt niet uitvaren."
Dat de roeping niet anders is als een begeerte wil ik met klem nuanceren. De hartelijke begeerte om Jezus Christus aan een ieder door te geven, is noodzakelijk, maar dat daarmee een vrijbrief gegeven wordt voor het ambt weet ik niet. Vragenderwijs het volgende: Wat zal mijn taak in de toekomst zijn? Als ik die vraag niet aan de Heere voor zou leggen, zou het geen goede beslissing opleveren. En zou de Heere dan geen antwoord geven? In die zin van een on-middelijk antwoord? Jazeker, dat zal Hij!
Bovendien. Kunnen we zomaar in het diepe springen? Enige bescheidenheid ten aanzien van eigen kunnen, levert veel worstelingen op, zoals ds. Bac dat ook schreef. Ook daarin blijkt dat de begeerte niet het meeste belangrijke is.
En tot slot. Op het punt, dat je begeerte helemaal weg is, en je niet meer durft of kan getuigen, zal de Heilige Geest dan niet voor ons spreken? Daarmee wil ik zeggen dat we niet zo nodig een begeerte hoeven in stand te houden, of als legitimatie hoeven aandragen. De Heere werkt Woord en Geest. Dat stelt gerust.
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Oorspronkelijk gepost door Herman
Ik las ook nog het een en ander van de roeping tot het ambt van dominee C.Smits. Er komen een aantal dingen in naar voren die ook hier aan de orde kwamen.
"Toen God volk bemerkte hoe de Heere hem gaven gaf om zich uit te drukken, drongen zij er bij hem op aan, om zich in de weg te stellen om predikant te worden"
En", werd er tot een dominee tot Smits gesproken: "Ik hoorde dat je veel gestudeerd hebt. Dt is toch zeker wel een groot gemak? Ik ben maar een boerenman, dus als de Heere geen licht geeft, dan kan ik nergens op terug vallen, maar ik denk, dat jij dan met je studie toch wel verder kan!" Smits antwoorde heel gevast: "Nou, dat weet u toch wel beter? Stel je voor dat er een zeilschip in de haven ligt, dat helemaal naar de eisen is opgetuigt. En laten we zeggen dat ik zo'n opgetuigt schip ben. Als er echter geen wind des Geestes is, dan kan dat schip toch echt niet uitvaren."
Dat de roeping niet anders is als een begeerte wil ik met klem nuanceren. De hartelijke begeerte om Jezus Christus aan een ieder door te geven, is noodzakelijk, maar dat daarmee een vrijbrief gegeven wordt voor het ambt weet ik niet. Vragenderwijs het volgende: Wat zal mijn taak in de toekomst zijn? Als ik die vraag niet aan de Heere voor zou leggen, zou het geen goede beslissing opleveren. En zou de Heere dan geen antwoord geven? In die zin van een on-middelijk antwoord? Jazeker, dat zal Hij!
Bovendien. Kunnen we zomaar in het diepe springen? Enige bescheidenheid ten aanzien van eigen kunnen, levert veel worstelingen op, zoals ds. Bac dat ook schreef. Ook daarin blijkt dat de begeerte niet het meeste belangrijke is.
En tot slot. Op het punt, dat je begeerte helemaal weg is, en je niet meer durft of kan getuigen, zal de Heilige Geest dan niet voor ons spreken? Daarmee wil ik zeggen dat we niet zo nodig een begeerte hoeven in stand te houden, of als legitimatie hoeven aandragen. De Heere werkt Woord en Geest. Dat stelt gerust.
Kan het best met Ds. Smits eens zijn Herman. Met de kennis echter zonder het licht van Gods Geest zijn we niets. Dit is echter één kant van de zaak! Helaas is voor sommigen hiermee het bevindelijke karakter (Geesteslicht) van de prediking gekenmerkt! Onze vaderen leerden echter dat de predikant de Schrift uitlegt en predikt. Licht van Gods Geest is hierbij náást studie onmisbaar. Maar de hoorder kan eveneens zonder dit licht! De opheffende hand van het geloof kan dit niet zonder Gods Geest. Ook hier is Zijn leiding onmisbaar.
Bv. Gisteren hoorde ik een preek over 'Dit is een getrouw woord, en alle aanneming waardig, dat Christus Jezus in de wereld gekomen is, om de zondaren zalig te maken, van welke ik de voornaamste ben.'
Onder andere werd gezegd dat er staat 'de zondaren', dat betekent niet alle zondaren, maar ontdekte zondaren. Het woordje 'de' had dus een grote betekenis. Laat dit woord nu in de grondtekst niet voorkomen en geeft de KJV bv. de grondtekst veel beter weer: 'This is a faithful saying, and worthy of all acceptation, that Christ Jesus came into the world to save sinners; of whom I am chief.'
Jammer, maar zo geeft een oneigenlijk gebruik aanleiding tot een verkeerde exegese.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
Lecram
Dan zie je maar weer dat goede kennis en een stevige studie van de preek veel dwaling kan voorkomen.Oorspronkelijk gepost door ndonselaar
Bv. Gisteren hoorde ik een preek over 'Dit is een getrouw woord, en alle aanneming waardig, dat Christus Jezus in de wereld gekomen is, om de zondaren zalig te maken, van welke ik de voornaamste ben.'
Onder andere werd gezegd dat er staat 'de zondaren', dat betekent niet alle zondaren, maar ontdekte zondaren. Het woordje 'de' had dus een grote betekenis. Laat dit woord nu in de grondtekst niet voorkomen en geeft de KJV bv. de grondtekst veel beter weer: 'This is a faithful saying, and worthy of all acceptation, that Christ Jesus came into the world to save sinners; of whom I am chief.'
-
Emmet
Mag ik in ander aspect van roeping in de strijd gooien, of moet daar een nieuw topic over gestart worden?
Het valt mij op dat sommige gemeenten, na het vertrek van een predikant, vrij snel weer een predikant mogen begroeten, terwijl andere gemeenten, nog nooit een predikant hebben gehad. Overigens valt dit binnen de GG, maar ook binnen de NHK op. Ik oordeel hiermee overigens niet over de omgang van een predikant met een beroep, maar constateer slechts een feit door de beroepingsberichten regelmatig door te lezen.
Het valt mij op dat sommige gemeenten, na het vertrek van een predikant, vrij snel weer een predikant mogen begroeten, terwijl andere gemeenten, nog nooit een predikant hebben gehad. Overigens valt dit binnen de GG, maar ook binnen de NHK op. Ik oordeel hiermee overigens niet over de omgang van een predikant met een beroep, maar constateer slechts een feit door de beroepingsberichten regelmatig door te lezen.
-
Refojongere
In dit topic wordt er ook al over gesproken: http://www.omsionswil.nl/forum2/viewthread.php?tid=2589
-
Refojongere
"Profeten en apostelen, die kenden een bijzondere roeping. Maar dit onderscheide men van de gewone dienstknechten des Evangelies. Profeten en apostelen waren organen en dragers der bijzondere Godsopenbaring; dit is met de predikanten toch iets anders.
Zij zijn verklaarders en toepassers van die Openbaring; herders en leraars; bedienaren des Woords. En zeer zeker dient men daartoe evenzeer zich van de Heere geroepen te gevoelen; maar dat gaat in de regel langs de meer gewone weg van Gods Geesteswerkingen.
Al dat z.g.n. krijgen van een "waarheid" (een of andere tekst) en dan daaruit de roeping tot dit ambt af te leiden is al honderden malen gebleken van weinig waarde te zijn. Wat men gaarne wil, daarvoor komt licht de tekst tot ons; of liever daarvoor komt uit ons onderbewustzijn maar al te geredelijk een Schriftwoord naar boven. Neen, ik houd meer van de opvatting van vader Brakel: de lust tot de prediking des Evangelies, het medelijden met onze medereizigers naar de eeuwigheid, de zielen der mensen op ons hart gebonden voelen, veel lust en liefde om de Schrift te onderzoeken en anderen aan te prijzen, Gods volk en kerk te willen stichten en opbouwen; kortom een onweerstaanbare drang en liefde om ons geheel en al te wijden aan de dienst des Heeren; en als dit dan onder veel geestelijke zieleworsteling met de Heere, ons maar steeds blijft vervullen, en we als het ware geheel en al opgaan in deze zaken als begeerde levenstaak, en dit alles uit kracht van de liefde Gods in Christus en de drijving des Geestes, - zie dit alles spreekt mij meer toe dan al die geformuleerde geforceerde en opgeblazen extremiteiten, die bij fijnere zielsanalyse, wel eens konden blijken, veelal autosuggestie te zijn; of, nog erger, vaak zelfoverschatting konden blijken te zijn. Van grote waarde acht ik in dit verband, of men een doorlopend (niet maar eens een tijdelijke "bevlieging") gebedsleven aangaande deze zaken heeft. En nu ieder in zijn waarde latende, ging het mij zo: hoe meer het hart voor de Heere werd geopend, hoe meer die begeerte rees en aanwies, om, uit de liefde van Christus, mijn gehele leven te mogen stellen in de dienst des Evangelies. (...)
Ik verbaas mij er wel eens over, hoe er vaak voor het Curatorium zich jongelieden presenteren, om tot de Theologische School te worden toegelaten, maar die nooit op fabriek, in winkel of op scholen, of waar dan ook, de zielen die vlak bij hen waren, hebben getracht te waarschuwen en toe te spreken. Zulk alvast getuigen spreekt mij meer toe, dan opgerezen teksten en psalmversjes maar zonder enige daadwerkelijke handeling."
Zij zijn verklaarders en toepassers van die Openbaring; herders en leraars; bedienaren des Woords. En zeer zeker dient men daartoe evenzeer zich van de Heere geroepen te gevoelen; maar dat gaat in de regel langs de meer gewone weg van Gods Geesteswerkingen.
Al dat z.g.n. krijgen van een "waarheid" (een of andere tekst) en dan daaruit de roeping tot dit ambt af te leiden is al honderden malen gebleken van weinig waarde te zijn. Wat men gaarne wil, daarvoor komt licht de tekst tot ons; of liever daarvoor komt uit ons onderbewustzijn maar al te geredelijk een Schriftwoord naar boven. Neen, ik houd meer van de opvatting van vader Brakel: de lust tot de prediking des Evangelies, het medelijden met onze medereizigers naar de eeuwigheid, de zielen der mensen op ons hart gebonden voelen, veel lust en liefde om de Schrift te onderzoeken en anderen aan te prijzen, Gods volk en kerk te willen stichten en opbouwen; kortom een onweerstaanbare drang en liefde om ons geheel en al te wijden aan de dienst des Heeren; en als dit dan onder veel geestelijke zieleworsteling met de Heere, ons maar steeds blijft vervullen, en we als het ware geheel en al opgaan in deze zaken als begeerde levenstaak, en dit alles uit kracht van de liefde Gods in Christus en de drijving des Geestes, - zie dit alles spreekt mij meer toe dan al die geformuleerde geforceerde en opgeblazen extremiteiten, die bij fijnere zielsanalyse, wel eens konden blijken, veelal autosuggestie te zijn; of, nog erger, vaak zelfoverschatting konden blijken te zijn. Van grote waarde acht ik in dit verband, of men een doorlopend (niet maar eens een tijdelijke "bevlieging") gebedsleven aangaande deze zaken heeft. En nu ieder in zijn waarde latende, ging het mij zo: hoe meer het hart voor de Heere werd geopend, hoe meer die begeerte rees en aanwies, om, uit de liefde van Christus, mijn gehele leven te mogen stellen in de dienst des Evangelies. (...)
Ik verbaas mij er wel eens over, hoe er vaak voor het Curatorium zich jongelieden presenteren, om tot de Theologische School te worden toegelaten, maar die nooit op fabriek, in winkel of op scholen, of waar dan ook, de zielen die vlak bij hen waren, hebben getracht te waarschuwen en toe te spreken. Zulk alvast getuigen spreekt mij meer toe, dan opgerezen teksten en psalmversjes maar zonder enige daadwerkelijke handeling."