Bedankt voor je uitgebreide reactie,
Al die termen die je noemt beschrijven een element uit de bekering in ruimere zin, maar kunnen op 1001 manieren geinterpreteerd worden. Uiteindelijk doen ze niet meer dan het duidelijk maken dat de persoon waarop je de termen toepast in Christus bloed geheiligd is.Ik vind het zo langzamerhand steeds moeilijker om nog iets te begrijpen van de verschillen kind van God zijn, bekeerd zijn, wedergeboren zijn, de Genade angenomen hebben etc ect te vatten. En ik krijg ook sterk de indruk dat iedereen die termen
(ook hier) maar naar believen interpreteert en gebruikt.
Ik bedoelde de openlijke onverschilligheid mbt de rampzalige staat waarin ze verkeren.it vind ik een beetje flauw! Ik lees wat je schrijft, en dat heeft niets met mijn creativiteit te maken. Je hebt het in je vorige bericht duidelijk over "mensen die met een stalen gezicht beweren dat ze niet bekeerd zijn". En nu praat je opeens weer over "openlijk toegeven buiten Christus te leven zonder dat dat hun een werkelijke nood geworden is." Nogal een verschil lijkt me.
Die taal klinkt me bekend in de oren, alhoewel het een andere groep mensen was als waar ik het over had. Iets waar ik erg bang voor ben is lijdelijkheid, zo van: 'we wachten wel af', ook al word dat vaak ingekapselt met allerlei vrome wensen als: 'mocht het mij ook eens ten deel vallen' etc.Ik ken mensen uit refo-kringen, die als ik ze vraag ( ik vraag dat nooit, maar dat komt in een gesprek wel eens naar voren) "leef je nou echt in Christus of buiten Christus" iets antwoorden als: "ik hoop dat ik het ook ooit nog mag beleven, dat God mij dat ook schenkt. Ik durf nog niet te zeggen dat ik in Christus leef" (ik zeg het even in mijn eigen woorden)
Persoonlijk heb ik daarom ook grote hekel aan het gebruiken van termen als verwachten mbt de zaligheid van een mens. Verwachten impliceerd namelijk vertrouwen, en vertrouwen is/vereist geloof. Alleen een kind van God (waaronder ik ook de bekommerden rekent) kan écht verwachten, derest gebruikt de term oneigelijk, omdat ze het vertrouwen missen wat nodig is om te kunnen verwachten. Zij dienen (m.i.) aangespoort te worden om te geloven!
Ik geloof dat God ook onder evangelische mensen Zijn kinderen heeft zitten, en dan zijn er, ondanks alle verschillen, altijd raakvlakken! Dat hoeft niet altijd te leiden tot goede gesprekken (we blijven mensen), maar de mogelijkheid kan er zijnIk herken je eerste punt niet: ik heb eigenlijk alleen maar vervelende ervaringen met mensen uit evangelische kringen. Het gemak waarmee erover wordt gepraat, en de overtuigingsdrang hebben mij altijd al gestoord.
Ik ben het met je eens dat we niet te pas en te onpas een gesprek over het geloof moeten opdwingen, en helemaal niet dwangmatig!Je interpreteert me inderdaad verkeerd. Als je goed gelezen zou hebben, had je geweten dat ik nergens heb gesproken over "mond dicht houden". Ik heb duidelijk aangegeven dat ik gesprekken over mijn geloof in God niet uit de weg ga, maar dat ik dat wel met mijn verstand wil doen. Dus niet te pas en te onpas, en ook zonder dwang, eigen gelijk, of wil tot overtuiging van de ander.
Een standaardvraag die je aan elkaar steld als je mekaar tegenkomt is: Hoe gaat het ermee. Waarom zouden we die vraag niet af en toe ook in geestelijke zin stellen? Niet elke week ofzo, maar als 'het leeft in je hart'.
Die taal nuttig ik ook liever niet, alhoewel de bedoeling van de schrijver waarschijnlijk niet is: ik ben beter, maar naasteliefde.Ik las pasgeleden hier, dat iemand vond dat hij het "goud" had en hij dat "goud" wilde delen. Dat soort taal is mij volkomen vreemd. Als ik in gesprekken ga beweren dat ik het goud heb, en mijn gesprekspartners het zilver, dan haken ze direkt af! En ze hebben groot gelijk! Zou ik ook doen.
Mijn bezwaren tegen zulk soort taal zijn dat een kind van God die op zn plek is altijd ónder de ander staat. Paulus had het erover dat hij de grootste, van het ergste soort zondaren was...
Daar heb je gelijk in. Echter, soms vraag ik me serieus wel eens af hóe het komt dat die bijbeltexten niet van toepassing zijn op de gemiddelde reformatorische christen in Nederland. Passen we ons niet teveel aan aan de wereld om ons heen, durven we te weinig ons geloof te uiten naar buiten toe?Kijk toch uit met dit soort dwaze argumenten!!! Iedereen die lijdt aan geloofswaanzin, (ik zeg NIET dat jij daar aan lijdt!) komt met dit soort argumenten op de proppen. De meest gruwelijke geloofsopvattingen worden met dit soort stellingen verdedigd.
Hoeveel refo's zeggen er wat van als iemand naast je in de bus vloekt? Hoeveel refo's hebben mensen in hun directe omgeving (vriendenkring/werk/school) die niet weten wat nu de inhoud is van je geloof? Hoeveel refo's praten er onderling over de wezelijke zaken van het geloof? Als ik mijn hand in eigen boezem steekt komt hij er melaats uit...