Gebruiken rond begrafenissen (uit: In memoriam)

[DDD]

Maar zijn er dan ook begrafenissen waar niet wordt gezongen dan, in Rijssen?

DDD het gaat me steeds meer opvallen hoe ongelooflijk slecht jij op de hoogte bent van kerkelijk Nederland. Je doet opmerkingen over kerkverbanden waar ik echt de conclusie uit moet trekken dat je maar zeer beperkt kennis hebt van hetgeen in diverse kerkverbanden leeft.
Probeer je blik eens wat te verbreden.

En kan dat hier bij Refoforum niet goed dan? Ik ben het trouwens niet met je eens, ik kom in heel wat GG regelmatig. Rijssen is mij niet zo bekend, maar wat ik er over gelezen heb, behoorde die gemeente zeker niet tot de rechterflank van de GG. Ik ben verder goed bekend in de GB en redelijk in de CGK en GKV.

Ik ben trouwens wel benieuwd hoe breed jouw eigen blik dan wel niet is. Of is dat vooral in de rechterflank van de gereformeerde gezindte?

[-DIA-]

Maar zijn er dan ook begrafenissen waar niet wordt gezongen dan, in Rijssen?

Normaal is dat de regel. Vroeger werd er meer gezongen bij begrafenissen van mensen die een duidelijk getuigenis in hun leven hadden gegeven van de Hope die in hen was. In de loop van de jaren 80 (meen ik, schat ik) werd het zingen bij begrafenissen vaker door de familie gewenst, ook bij mensen die geen duidelijk getuigenis hadden afgelegd in hun leven. Hoe het precies is verlopen weet ik zelf niet, maar er is paal en perk aan gesteld. In de brochure die je voor je begrafenis moet (mag) invullen staat ook dat normaal niet gezongen wordt tijdens rouwdiensten.
Toch herinner ik me indrukwekkende begrafenissen van mensen die een getuigenis hadden mogen geven van Gods werk in hun leven, en waar nu veel bedekt is, of 'met de nachtschuit heen gaat' zijn deze indrukwekkende begrafenissen minder geworden. Hier is geen verandering in de kerkleer of wat men mogelijk ook liturgie zou willen noemen, maar het heldere getuigenis gaat ontbreken. Dat heeft ons wel veel te zeggen.

[RefoCalvinist]

Toch herinner ik me indrukwekkende begrafenissen van mensen die een getuigenis hadden mogen geven van Gods werk in hun leven, en waar nu veel bedekt is, of 'met de nachtschuit heen gaat' zijn deze indrukwekkende begrafenissen minder geworden. Hier is geen verandering in de kerkleer of wat men mogelijk ook liturgie zou willen noemen, maar het heldere getuigenis gaat ontbreken. Dat heeft ons wel veel te zeggen.

En hoe komt dat?

[-DIA-]

Toch herinner ik me indrukwekkende begrafenissen van mensen die een getuigenis hadden mogen geven van Gods werk in hun leven, en waar nu veel bedekt is, of 'met de nachtschuit heen gaat' zijn deze indrukwekkende begrafenissen minder geworden. Hier is geen verandering in de kerkleer of wat men mogelijk ook liturgie zou willen noemen, maar het heldere getuigenis gaat ontbreken. Dat heeft ons wel veel te zeggen.

En hoe komt dat?

Dan zouden we allemaal bij onszelf moeten beginnen. Deze persoon niet uitgezonderd. Zouden we dat eens in overweging nemen?

[Jongere]

Volgens mij is het een misvatting om te denken dat we de psalmen zingen voor de overledenen (dus ook als we de psalmen daarom niet zouden zingen).
We zingen in de kerk niet voor mensen, maar voor en over de Heere. Dat mag altijd. Juist "in de grootste smarten". We zingen niet over iemands eeuwige bestemming, maar over de ernst van het leven (ps. 103:8) en de trouw van de Heere (ps. 103:9). In onze gemeente zingen we altijd deze twee psalmverzen samen op de zondag na een overlijden. Dat vind ik een goede gewoonte. Het is allebei waar: alle vlees is als gras, maar de gunst van de Heere is tot in eeuwigheid over degenen die Hem vrezen. Dat mogen we altijd zingend belijden, ongeacht de 'staat' van de overledene.
Wie denkt dat zingen alleen kan bij vreugde, geluk of zekerheid heeft denk ik de psalmen nog nooit werkelijk gelezen. Een begrafenis is juist één van de beste momenten om te zingen, ongeacht hoe we over de overledene denken. Een overdenking in de rouwdienst gaat ook niet over de overledene, maar over het eeuwige Woord van God. Zo ook onze psalmen.

[-DIA-]

Volgens mij is het een misvatting om te denken dat we de psalmen zingen voor de overledenen (dus ook als we de psalmen daarom niet zouden zingen).
We zingen in de kerk niet voor mensen, maar voor en over de Heere. Dat mag altijd. Juist "in de grootste smarten". We zingen niet over iemands eeuwige bestemming, maar over de ernst van het leven (ps. 103:8) en de trouw van de Heere (ps. 103:9). In onze gemeente zingen we altijd deze twee psalmverzen samen op de zondag na een overlijden. Dat vind ik een goede gewoonte. Het is allebei waar: alle vlees is als gras, maar de gunst van de Heere is tot in eeuwigheid over degenen die Hem vrezen. Dat mogen we altijd zingend belijden, ongeacht de 'staat' van de overledene.
Wie denkt dat zingen alleen kan bij vreugde, geluk of zekerheid heeft denk ik de psalmen nog nooit werkelijk gelezen. Een begrafenis is juist één van de beste momenten om te zingen, ongeacht hoe we over de overledene denken. Een overdenking in de rouwdienst gaat ook niet over de overledene, maar over het eeuwige Woord van God. Zo ook onze psalmen.

Dat is inderdaad een misvatting. Het ook nooit zo geweest. De meditatie bij een rouwdienst is gericht op de levenden. Niet op de doden.
Wel is het zo. als met het hart, op een goede grond gezongen mag worden: Zijn Naam moet eeuwig d' eer ontvangen, dan is er geen roem in de mens, maar dan mag het tot eer van God zijn.

[Johann Gottfried Walther]

Volgens mij is het een misvatting om te denken dat we de psalmen zingen voor de overledenen (dus ook als we de psalmen daarom niet zouden zingen).
We zingen in de kerk niet voor mensen, maar voor en over de Heere. Dat mag altijd. Juist "in de grootste smarten". We zingen niet over iemands eeuwige bestemming, maar over de ernst van het leven (ps. 103:8) en de trouw van de Heere (ps. 103:9). In onze gemeente zingen we altijd deze twee psalmverzen samen op de zondag na een overlijden. Dat vind ik een goede gewoonte. Het is allebei waar: alle vlees is als gras, maar de gunst van de Heere is tot in eeuwigheid over degenen die Hem vrezen. Dat mogen we altijd zingend belijden, ongeacht de 'staat' van de overledene.
Wie denkt dat zingen alleen kan bij vreugde, geluk of zekerheid heeft denk ik de psalmen nog nooit werkelijk gelezen. Een begrafenis is juist één van de beste momenten om te zingen, ongeacht hoe we over de overledene denken. Een overdenking in de rouwdienst gaat ook niet over de overledene, maar over het eeuwige Woord van God. Zo ook onze psalmen.

Juist !

[RefoCalvinist]

Toch herinner ik me indrukwekkende begrafenissen van mensen die een getuigenis hadden mogen geven van Gods werk in hun leven, en waar nu veel bedekt is, of 'met de nachtschuit heen gaat' zijn deze indrukwekkende begrafenissen minder geworden. Hier is geen verandering in de kerkleer of wat men mogelijk ook liturgie zou willen noemen, maar het heldere getuigenis gaat ontbreken. Dat heeft ons wel veel te zeggen.

En hoe komt dat?

Dan zouden we allemaal bij onszelf moeten beginnen. Deze persoon niet uitgezonderd. Zouden we dat eens in overweging nemen?

Dat is denk een onderdeel van, maar er valt toch wel meer te zeggen of niet?
Denk dat ik mijzelf ook zal afvragen, als er géén (doorbrekende) vrucht op de prediking gevonden wordt of de prediking dan wel in overeenstemming is met Gods Woord. Wordt Gods Woord nog onverkort in Zijn directheid gepreekt? Is er de scherpte nog?
Refo zei dat in het topic over het artikel m.b.t. refo-jongeren mijn inziens terecht. Ik zeg het maar even in mijn eigen woorden: Dekken we zonde niet ongelooflijk toe? Sussen we mensen niet in valse lijdelijkheid? Worden we in de prediking nog de schaamrood op de kaken gezet? Doorleven we nog "mijn zonden hebben Jezus de diep doorboorde worden aangedaan"? Beseffen we dat elke zonde, onbekeerd of bekeerd, Jezus in Zijngezicht slaat?

[-DIA-]

Toch herinner ik me indrukwekkende begrafenissen van mensen die een getuigenis hadden mogen geven van Gods werk in hun leven, en waar nu veel bedekt is, of 'met de nachtschuit heen gaat' zijn deze indrukwekkende begrafenissen minder geworden. Hier is geen verandering in de kerkleer of wat men mogelijk ook liturgie zou willen noemen, maar het heldere getuigenis gaat ontbreken. Dat heeft ons wel veel te zeggen.

En hoe komt dat?

Dan zouden we allemaal bij onszelf moeten beginnen. Deze persoon niet uitgezonderd. Zouden we dat eens in overweging nemen?

Dat is denk een onderdeel van, maar er valt toch wel meer te zeggen of niet?
Denk dat ik mijzelf ook zal afvragen, als er géén (doorbrekende) vrucht op de prediking gevonden wordt of de prediking dan wel in overeenstemming is met Gods Woord. Wordt Gods Woord nog onverkort in Zijn directheid gepreekt? Is er de scherpte nog?
Refo zei dat in het topic over het artikel m.b.t. refo-jongeren mijn inziens terecht. Ik zeg het maar even in mijn eigen woorden: Dekken we zonde niet ongelooflijk toe? Sussen we mensen niet in valse lijdelijkheid? Worden we in de prediking nog de schaamrood op de kaken gezet? Doorleven we nog "mijn zonden hebben Jezus de diep doorboorde worden aangedaan"? Beseffen we dat elke zonde, onbekeerd of bekeerd, Jezus in Zijngezicht slaat?

We belijden toch dat als er geen doorbrekend werk is, dat er dan iets tussen ligt wat weggenomen moet worden. Mensen hebben allen wel een boezemzonde. Die opruimen is uit onszelf onmogelijk en dat kost veel strijd, maar het is wel een behoorlijke plicht. In dit geval hebben we niet over anderen te denken, dan kunnen we bij onszelf blijven.

[RefoCalvinist]

Dan zouden we allemaal bij onszelf moeten beginnen. Deze persoon niet uitgezonderd. Zouden we dat eens in overweging nemen?

Dat is denk een onderdeel van, maar er valt toch wel meer te zeggen of niet?
Denk dat ik mijzelf ook zal afvragen, als er géén (doorbrekende) vrucht op de prediking gevonden wordt of de prediking dan wel in overeenstemming is met Gods Woord. Wordt Gods Woord nog onverkort in Zijn directheid gepreekt? Is er de scherpte nog?
Refo zei dat in het topic over het artikel m.b.t. refo-jongeren mijn inziens terecht. Ik zeg het maar even in mijn eigen woorden: Dekken we zonde niet ongelooflijk toe? Sussen we mensen niet in valse lijdelijkheid? Worden we in de prediking nog de schaamrood op de kaken gezet? Doorleven we nog "mijn zonden hebben Jezus de diep doorboorde worden aangedaan"? Beseffen we dat elke zonde, onbekeerd of bekeerd, Jezus in Zijngezicht slaat?

We belijden toch dat als er geen doorbrekend werk is, dat er dan iets tussen ligt wat weggenomen moet worden. Mensen hebben allen wel een boezemzonde. Die opruimen is uit onszelf onmogelijk en dat kost veel strijd, maar het is wel een behoorlijke plicht. In dit geval hebben we niet over anderen te denken, dan kunnen we bij onszelf blijven.

Eens! Maar we hebben toch een Machtige God Die gewillig is in Christus om ons te heiligen?
Wij hoeven hetzelf niet te doen, maar in Christus te zijn betekent dat we het toch van Hem mogen verwachten?
Luther en Kohlbrugge (Lees zijn preek over Rom. 7:14) waren hier zo helder in. Niks in een mens en alles wat de mens voorbrengt is enkel wettische heiligheid, maar alles in Christus te mogen ontvangen door het geloof. het zoeken in Christus te zijn en steeds meer in Christus te geraken, dat is het medicijn tegen onze onheiligheid.

[Hendrikus]

me oma

http://nos.nl/artikel/2073785-me-wint-v ... woord.html

[-DIA-]

Dan zouden we allemaal bij onszelf moeten beginnen. Deze persoon niet uitgezonderd. Zouden we dat eens in overweging nemen?

Dat is denk een onderdeel van, maar er valt toch wel meer te zeggen of niet?
Denk dat ik mijzelf ook zal afvragen, als er géén (doorbrekende) vrucht op de prediking gevonden wordt of de prediking dan wel in overeenstemming is met Gods Woord. Wordt Gods Woord nog onverkort in Zijn directheid gepreekt? Is er de scherpte nog?
Refo zei dat in het topic over het artikel m.b.t. refo-jongeren mijn inziens terecht. Ik zeg het maar even in mijn eigen woorden: Dekken we zonde niet ongelooflijk toe? Sussen we mensen niet in valse lijdelijkheid? Worden we in de prediking nog de schaamrood op de kaken gezet? Doorleven we nog "mijn zonden hebben Jezus de diep doorboorde worden aangedaan"? Beseffen we dat elke zonde, onbekeerd of bekeerd, Jezus in Zijngezicht slaat?

We belijden toch dat als er geen doorbrekend werk is, dat er dan iets tussen ligt wat weggenomen moet worden. Mensen hebben allen wel een boezemzonde. Die opruimen is uit onszelf onmogelijk en dat kost veel strijd, maar het is wel een behoorlijke plicht. In dit geval hebben we niet over anderen te denken, dan kunnen we bij onszelf blijven.

Eens! Maar we hebben toch een Machtige God Die gewillig is in Christus om ons te heiligen?
Wij hoeven hetzelf niet te doen, maar in Christus te zijn betekent dat we het toch van Hem mogen verwachten?
Luther en Kohlbrugge (Lees zijn preek over Rom. 7:14) waren hier zo helder in. Niks in een mens en alles wat de mens voorbrengt is enkel wettische heiligheid, maar alles in Christus te mogen ontvangen door het geloof. het zoeken in Christus te zijn en steeds meer in Christus te geraken, dat is het medicijn tegen onze onheiligheid.

We hebben nogal wat last van een onwillige natuur. Eigenlijk zijn we het nooit met God eens. Ik denk dat u dat toch ook wel een beetje hebt ervaren? Verder is het wel waar wat u zegt, en dat zal ieder beamen die er iets van kent: "Niks in een mens en alles wat de mens voorbrengt is enkel wettische heiligheid, maar alles in Christus te mogen ontvangen door het geloof. het zoeken in Christus te zijn en steeds meer in Christus te geraken, dat is het medicijn tegen onze onheiligheid." Er is ook een Almachtig God, die wel gewillig is, maar daar staat wel een onwillig en weerstrevend mens tegenover. Deze mens kan, wil en zal nooit God toevallen buiten overbuigende genade. Zelf een Paulus moest nog zeggen: Het goede dat ik wil dat doe ik niet, en het kwade wat ik haat dat doe ik. Dat is en blijft toch een strijd?

[RefoCalvinist]

Zeker is een mens daar onwillig in, maar het hoort wel bij het leven der genade of niet? De strijd te strijden van het geloof. En ja wij geven de oude mens zoveel ruimte, maar Gods Woord leert het ons toch ook dat we de strijd niet alleen te strijden hebben? Christus strijdt met ons mee door Zijn lieve Geest. De strijd te strijden door afhankelijk geloof dat God schenken wil en zal, aan een ieder die Hem nederig te voet valt.
Dan moeten we maar niet in en op onszelf zien, maar op het Lam van God, Die alles betaald heeft in Zijn lijden en sterven. Het kruis heeft verdragen en de schande heeft veracht, dat brengt ons de vrede aan. Ja maar het moet toch geopenbaard en toegepast worden? De oude Ds. Smits zei: Zien is hebben! Dan moeten we ons maar zalig kijken en staren op Christus. Niets in of uit de mens, maar alles in Christus.

[-DIA-]

Zeker is een mens daar onwillig in, maar het hoort wel bij het leven der genade of niet? De strijd te strijden van het geloof. En ja wij geven de oude mens zoveel ruimte, maar Gods Woord leert het ons toch ook dat we de strijd niet alleen te strijden hebben? Christus strijdt met ons mee door Zijn lieve Geest. De strijd te strijden door afhankelijk geloof dat God schenken wil en zal, aan een ieder die Hem nederig te voet valt.
Dan moeten we maar niet in en op onszelf zien, maar op het Lam van God, Die alles betaald heeft in Zijn lijden en sterven. Het kruis heeft verdragen en de schande heeft veracht, dat brengt ons de vrede aan. Ja maar het moet toch geopenbaard en toegepast worden? De oude Ds. Smits zei: Zien is hebben! Dan moeten we ons maar zalig kijken staren op Christus. Niet in of uit de mens, maar alles in Christus.

Nee dan verschillen we toch van mening. Dat hoort niet bij het leven der genade, maar tot de natuurstaat van de mens.
De strijd die ontstaat zal een dode inderdaad wel onberoerd laten. Maar daarmee is de onwilligheid geen vrucht van genade.

[RefoCalvinist]

Zeker is een mens daar onwillig in, maar het hoort wel bij het leven der genade of niet? De strijd te strijden van het geloof. En ja wij geven de oude mens zoveel ruimte, maar Gods Woord leert het ons toch ook dat we de strijd niet alleen te strijden hebben? Christus strijdt met ons mee door Zijn lieve Geest. De strijd te strijden door afhankelijk geloof dat God schenken wil en zal, aan een ieder die Hem nederig te voet valt.
Dan moeten we maar niet in en op onszelf zien, maar op het Lam van God, Die alles betaald heeft in Zijn lijden en sterven. Het kruis heeft verdragen en de schande heeft veracht, dat brengt ons de vrede aan. Ja maar het moet toch geopenbaard en toegepast worden? De oude Ds. Smits zei: Zien is hebben! Dan moeten we ons maar zalig kijken staren op Christus. Niet in of uit de mens, maar alles in Christus.

Nee dan verschillen we toch van mening. Dat hoort niet bij het leven der genade, maar tot de natuurstaat van de mens.
De strijd die ontstaat zal een dode inderdaad wel onberoerd laten. Maar daarmee is de onwilligheid geen vrucht van genade.

Nee wacht DIA. Bij het leven der genade hoort de strijd van het geloof. Dat bedoelde ik. Sorry voor deze onduidelijkheid. Onwilligheid kan nooit een vrucht van genade zijn, maar alleen van eigen akker (natuurstaat). Het staat er wat onduidelijk, dat zie ik achter ook.