Je hebt me er niet van overtuigd dat het niet beide waar zou kunnen zijn. Is dát niet de rijkste vervulling?ZWP schreef:Maar waarom zou je een rijkere vervulling (heil door Christus voor wie in Hem gelooft, geldig voor alle volken) weer laten volgen door een minder rijke vervulling (heil voor het volk/ de staat (?) Israël)?eilander schreef: De uitleiding uit Egypte is een voorbeeld van de geestelijke uitleiding, daar is m.i. niets mis mee om dat zo in de preek te verwerken. Maar de feitelijke/letterlijke uitleiding is Egypte is daarom niet minder waar, het is een stukje heilshistorie.
Zo kun je het ook voor de beloften zien, mijns inziens. B.v. Ezechiël 37 mag je zeker ook geestelijk uitleggen; dat betekent echter niet dat er geen letterlijke beloften voor het letterlijke volk Israël in te vinden zijn, die deels nog vervuld zullen worden.
Het lijkt mij theologisch het meest gepast om die rijkere vervulling te zien als de enige vervulling.
Is dat geen lijn die we in de Bijbel zien: in het OT gaat het over vleselijke/tastbare zaken (land, tempel, oorlog tegen vijanden), terwijl in het NT de blik rijker en wijder wordt (landwereld, volk van God ook incl. heidenen, oorlog tegen letterlijke vijanden
geestelijk strijd). Het komt me onlogisch voor om daarna weer terug te gaan naar dat eerste perspectief...?
Ik zie de terugkeer van de Joden naar het land Israël als een gedeeltelijke vervulling van de beloften in het OT. Je mag daar wel anders over denken - al begrijp ik dat dan niet.
Maar theologisch gezien lijkt het mij niet juist om iets te 'kiezen' als het gaat over de vervulling van beloften: toen God beloofde dat de twee stammen uit Babel zouden terugkeren, heeft Daniël dat heel letterlijk opgevat. We hebben daarin niet te kiezen.
God belooft ook in het NT wel degelijk ook vleselijke/tastbare zaken. De opstanding uit de doden zal toch echt vleselijk en tastbaar zijn. Waarom de belofte van de bekering van Israël niet?