Bussemaker: vrouw te veel afhankelijk van man

[helma]

Daar gaat het niet om Helma, maar het begrip volgen kan zo moeilijk zijn.
Als 1 van mijn vriendinnen op zondagavond uit de kerk thuis komt, zit haar man voor studio sport.
Ze ging dan met haar kopje koffie in een andere kamer zitten, maar op een dag pikte hij dat niet meer, zij moest met hem koffie drinken.
Maar zij wilde niet bij dat voetballen zitten. Dat werd elke zondag ruzie..

Dat lijkt me ook echt moeilijk. Ik zou dat proberen uit te praten. Waarom wil je dat ik hier kom zitten?

Mag ze dan niet wat voor zichzelf doen of wil hij dat ze met hem meekijkt?
Of zoekt hij dan toch een stukje gezelligheid van haar en kan ze zo proberen hem toch daarin tegemoet te komen. En op het moment dat zijn aandacht weer naar de sport gaat vragen of zij dan ergens mag zitten waar ze ongestoord kan lezen.
Ik zou rustig en duidelijk zeggen dat de sporttv voor mij helemaal geen aantrekkingskracht heeft en zeker na een kerkdienst niet. Dat ik heel graag samen met hem wil koffiedrinken maar of de tv dan even uit mag.
Zou hij perse willen dat ik erbij bleef zitten zou ik mezelf proberen met wat anders bezig te houden en me af te sluiten voor de tv.
Ik zou er geen ruzie over maken. Maar proberen de (on)redelijkheid van dingen in te laten zien.


Ik vind dat sowieso een vreemde verhouding waar ik me helemaal niets bij voor kan stellen gelukkig.

[helma]

Ik denk dat juist dan 'gebekt' zijn niet de goede oplossing is. Moeder Monica, de moeder van Augustinus, is dan een voorbeeld: een biddende vrouw in de stilte. Ik vermoed dat ze tegen haar man steeds meer gezwegen zal hebben, maar altijd heeft laten zien wat onvoorwaardelijke liefde en trouw betekenen.

Lees deze vraag en antwoord eens op RW, van een vrouw die een man heeft met diagnose autisme.
Een voorbeeld uit de praktijk!
http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/200 ... ante-kenau

Ben je het met deze dominee eens?

Ja ik wel.

[Mara]

Daar gaat het niet om Helma, maar het begrip volgen kan zo moeilijk zijn.
Als 1 van mijn vriendinnen op zondagavond uit de kerk thuis komt, zit haar man voor studio sport.
Ze ging dan met haar kopje koffie in een andere kamer zitten, maar op een dag pikte hij dat niet meer, zij moest met hem koffie drinken.
Maar zij wilde niet bij dat voetballen zitten. Dat werd elke zondag ruzie..

Dat lijkt me ook echt moeilijk. Ik zou dat proberen uit te praten. Waarom wil je dat ik hier kom zitten?

Mag ze dan niet wat voor zichzelf doen of wil hij dat ze met hem meekijkt?
Of zoekt hij dan toch een stukje gezelligheid van haar en kan ze zo proberen hem toch daarin tegemoet te komen. En op het moment dat zijn aandacht weer naar de sport gaat vragen of zij dan ergens mag zitten waar ze ongestoord kan lezen.
Ik zou rustig en duidelijk zeggen dat de sporttv voor mij helemaal geen aantrekkingskracht heeft en zeker na een kerkdienst niet. Dat ik heel graag samen met hem wil koffiedrinken maar of de tv dan even uit mag.
Zou hij perse willen dat ik erbij bleef zitten zou ik mezelf proberen met wat anders bezig te houden en me af te sluiten voor de tv.
Ik zou er geen ruzie over maken. Maar proberen de (on)redelijkheid van dingen in te laten zien.

Het is verdrietig en eenzaam voor haar. Ze verwijt zichzelf voornamelijk dat ze in het begin van hun huwelijk heeft toegestaan dat er tv in huis kwam en deze 7 dagen per week aan ging.
Hij gaat wel eens mee naar de kerk hoor, maar het zegt hem niets.
Er is zoveel stil verdriet en eenzaamheid achter sommige voordeuren, waar je geen weet van hebt.
Ik was bij een oude mevrouw, ik had haar al een aantal weken gemist in de kerk smiddags, terwijl ze altijd trouw kwam.
Haar kinderen hadden ineens het besluit genomen om om beurten op zondagmiddag naar moeder te gaan. Maar daardoor kon zij niet meer naar de kerk.
Toen ze er een keer over begon tegen hen, zeiden ze keihard: dan komen we helemaal niet, want we kunnen alleen op zondagmiddag.

Ik vind dat sowieso een vreemde verhouding waar ik me helemaal niets bij voor kan stellen gelukkig.

Ik dus ook niet, maar het zou zomaar toch ook ons probleem kunnen worden, je weet het niet.

[Luther]

Ik denk dat juist dan 'gebekt' zijn niet de goede oplossing is. Moeder Monica, de moeder van Augustinus, is dan een voorbeeld: een biddende vrouw in de stilte. Ik vermoed dat ze tegen haar man steeds meer gezwegen zal hebben, maar altijd heeft laten zien wat onvoorwaardelijke liefde en trouw betekenen.

Lees deze vraag en antwoord eens op RW, van een vrouw die een man heeft met diagnose autisme.
Een voorbeeld uit de praktijk!
http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/200 ... ante-kenau

Ben je het met deze dominee eens?

Wat een prachtig, pastoraal antwoord! Helemaal mee eens.
Dank voor het delen!

[Coosje]

Ook bij het 'ideale' plaatje zal het voor de gelovige vrouw een strijd zijn om de wil van God te doen in deze.
De wil van God is altijd een vrucht uit Christus en die liggen niet voor het oprapen dat geeft strijd tegen het vlees.
'Het goede wat ik wil dat doe ik niet'.
De heerschappij van de man over de vrouw is een straf voor Eva (en in haar voor ons)
De kanttekening zegt daarover in Gen 3-16:
Dat is, hij zal macht hebben over U te gebieden, hetwelk voor Uw vlees nu lastig zal zijn, terwijl het voor de val niet dan lieflijk was.
Geen vruchten zonder strijd en lijden en vallen en struikelen elke dag maar weer.
'Maar bij U is vergeving, opdat Gij gevreesd wordt'. Psalm 130-4 Ook voor dezen onze zonden.

[Mara]

Een noodkreet van een wanhopig jong iemand, over het "rothuwelijk" van hun ouders.
http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/231 ... othuwelijk
Deze ouders blijven (toch maar) bij elkaar, maar tot welke prijs?

[helma]

is het een straf of een gevolg? Ik denk het laatste en dat heb ik ook verwoord in een eerdere rectie:

Door de zondeval is het 'hoofd zijn' van de man voor de vrouw als iets knellends geworden. De man zal door de zonde willen heersen en de vrouw zal het onderdanig zijn als knellend ervaren.
Door het werk van Christus is er herstel en worden huwelijken weer als een afspiegeling van Christus en Zijn bruidsgemeente.

Dat kost ook strijd en zelfverloochening. Maar omdat het verlangen er is om te doen wat God van ons vraagt geeft het blijdschap. En ook omdat dit het meest zegenrijk is.
En ja dan is er ook in dit opzicht een weg van struikelen en opstaan.

[Zita]

Toch heb ik het idee dat het hoofd-zijn in veel gevallen een theoretische notie is. Bij de stellen die ik ken en die het hoofd-zijn van de man onderschrijven, zie ik er in de praktijk heel weinig van terug. Beslissingen worden in overleg en harmonie genomen, waarbij het niet altijd de man is die de uiteindelijke leiding neemt of de knoop doorhakt. ook niet persé de vrouw, al hebben de vrouwen het in de huishoudelijke aangelegenheden meestal behoorlijk voor het zeggen. Bij de stellen waarbij de man de leidende figuur is, is meestal de vrouw geen krachtige persoonlijkheid, en komt het meer voort uit karakter dan uit principe.
Dat de vrouw zich daadwerkelijk door de man laat leiden, zoals man en vrouw zich door Christus laten leiden, zie ik in de praktijk gewoon niet zo gebeuren. Maar misschien zijn dat nou juist de dingen die je niet deelt met de buitenwacht.

[helma]

Toch heb ik het idee dat het hoofd-zijn in veel gevallen een theoretische notie is. Bij de stellen die ik ken en die het hoofd-zijn van de man onderschrijven, zie ik er in de praktijk heel weinig van terug. Beslissingen worden in overleg en harmonie genomen, waarbij het niet altijd de man is die de uiteindelijke leiding neemt of de knoop doorhakt. ook niet persé de vrouw, al hebben de vrouwen het in de huishoudelijke aangelegenheden meestal behoorlijk voor het zeggen. Bij de stellen waarbij de man de leidende figuur is, is meestal de vrouw geen krachtige persoonlijkheid, en komt het meer voort uit karakter dan uit principe.
Dat de vrouw zich daadwerkelijk door de man laat leiden, zoals man en vrouw zich door Christus laten leiden, zie ik in de praktijk gewoon niet zo gebeuren. Maar misschien zijn dat nou juist de dingen die je niet deelt met de buitenwacht.

Vraag er eens naar; als merel er mij niet naar gevraagd had wist zij het ook niet van mij.
En misschien.....zijn we die Bijbelse notities in onze gezindte ook inderdaad aan het kwijtraken...

[helma]

Eens in de 6 weken leid ik een 'jonge-moeder-groep'. Dan bespreken we opvoeding/huwelijk e.d. in het licht van de Bijbel.
Die jonge moeders hebben het verlangen om de vrouw te zijn zoals God het vraagt. En van hen weet ik dat ze verlangen hun man te erkennen als hoofd van het gezin. Dingen waar we tegen aan lopen delen we met elkaar en proberen we met elkaar een Bijbels antwoord te zoeken.

En ook bij vriendinnen zie ik dat ze hun man erkennen als eindverantwoordelijke. Het komt meer voor dan je denkt; gelukkig.

[Luther]

Toch heb ik het idee dat het hoofd-zijn in veel gevallen een theoretische notie is. Bij de stellen die ik ken en die het hoofd-zijn van de man onderschrijven, zie ik er in de praktijk heel weinig van terug. Beslissingen worden in overleg en harmonie genomen, waarbij het niet altijd de man is die de uiteindelijke leiding neemt of de knoop doorhakt. ook niet persé de vrouw, al hebben de vrouwen het in de huishoudelijke aangelegenheden meestal behoorlijk voor het zeggen. Bij de stellen waarbij de man de leidende figuur is, is meestal de vrouw geen krachtige persoonlijkheid, en komt het meer voort uit karakter dan uit principe.
Dat de vrouw zich daadwerkelijk door de man laat leiden, zoals man en vrouw zich door Christus laten leiden, zie ik in de praktijk gewoon niet zo gebeuren. Maar misschien zijn dat nou juist de dingen die je niet deelt met de buitenwacht.

Van dat laatste is het ook maar de vraag wat voor beeld je daarbij hebt.

[samanthi]

Merel; met de kinderen heb je inderdaad een ander soort band. Je voedt je kinderen op tot zelfstandigheid en na een jaar of 20 'verlaten ze je' en gaan hun eigen weg. Dan blijf je met je eigen man/vrouw 'over'.
Daarom zegt de Heere ook dat de man zijn vader en moeder zal verlaten, en die twee zullen tot één vlees zijn.
Die samensmelting heb je met je kinderen niet.
Twee van mijn zoons zijn getrouwd; zij hebben nu die éénwording met hun eigen vrouw. Zodra zij verkering kregen heb ik een stap terug gedaan. En ook altijd gezegd: zij is nu belangrijker dan ik.
Ik denk dat dat Gods bedoeling is.

Verder kan ik niet zo goed begrijpen waarom God dit alleen zou bedoeld hebben voor die tijd en die cultuur. Zowel het OT als het NT spreekt erover en dat beslaat toch samen zo'n 4000 jaar....zou het dan in de laatste decennia niet meer gelden?
Waarom denk je dat Paulus dit zo uitgebreid heeft behandeld in zijn brieven aan gemeentes die uit een andere cultuur kwamen? Zij hadden daar blijkbaar specifiek onderwijs over nodig omdat het in hun eigen cultuur haaks stond op de gebruikelijke opvattingen.

Ja Helma dat klopt helemaal, dat zij mijn man ook direct toen ik het hem vroeg.

[samanthi]

Toch heb ik het idee dat het hoofd-zijn in veel gevallen een theoretische notie is. Bij de stellen die ik ken en die het hoofd-zijn van de man onderschrijven, zie ik er in de praktijk heel weinig van terug. Beslissingen worden in overleg en harmonie genomen, waarbij het niet altijd de man is die de uiteindelijke leiding neemt of de knoop doorhakt. ook niet persé de vrouw, al hebben de vrouwen het in de huishoudelijke aangelegenheden meestal behoorlijk voor het zeggen. Bij de stellen waarbij de man de leidende figuur is, is meestal de vrouw geen krachtige persoonlijkheid, en komt het meer voort uit karakter dan uit principe.
Dat de vrouw zich daadwerkelijk door de man laat leiden, zoals man en vrouw zich door Christus laten leiden, zie ik in de praktijk gewoon niet zo gebeuren. Maar misschien zijn dat nou juist de dingen die je niet deelt met de buitenwacht.

Van dat laatste is het ook maar de vraag wat voor beeld je daarbij hebt.

Het beeld van een zwakke vrouw is iets anders dan een onderdanige vrouw, in de Bijbel staat het woord onderdanig bij de twaalf jarige Jezus, was hij een zwakke persoonlijkheid? hij ging de puberteit in, maar was Zijn ouders onderdanig.
Ik denk echt dat de beeldvorming verkeerd is.

[Mara]

Toch heb ik het idee dat het hoofd-zijn in veel gevallen een theoretische notie is. Bij de stellen die ik ken en die het hoofd-zijn van de man onderschrijven, zie ik er in de praktijk heel weinig van terug. Beslissingen worden in overleg en harmonie genomen, waarbij het niet altijd de man is die de uiteindelijke leiding neemt of de knoop doorhakt. ook niet persé de vrouw, al hebben de vrouwen het in de huishoudelijke aangelegenheden meestal behoorlijk voor het zeggen. Bij de stellen waarbij de man de leidende figuur is, is meestal de vrouw geen krachtige persoonlijkheid, en komt het meer voort uit karakter dan uit principe.
Dat de vrouw zich daadwerkelijk door de man laat leiden, zoals man en vrouw zich door Christus laten leiden, zie ik in de praktijk gewoon niet zo gebeuren. Maar misschien zijn dat nou juist de dingen die je niet deelt met de buitenwacht.

Dat zie ik ook. En komt het niet (ook) dat veel jonge vrouwen hoger opgeleid zijn?
Als ik zie hoe assertief mijn dochter al is, dat was ik echt niet op haar leeftijd.
Wij werden heel anders opgevoed. Nu voed je je dochter op met het gegeven dat ze NEE moet zeggen als ze nee bedoelt.
Er zijn ook huwelijken waar de vrouw meer verdient dan de man, of zelfs kostwinster is.
Dan krijg je toch eigenlijk sowieso een andere verhouding lijkt mij?

[samanthi]

Toch heb ik het idee dat het hoofd-zijn in veel gevallen een theoretische notie is. Bij de stellen die ik ken en die het hoofd-zijn van de man onderschrijven, zie ik er in de praktijk heel weinig van terug. Beslissingen worden in overleg en harmonie genomen, waarbij het niet altijd de man is die de uiteindelijke leiding neemt of de knoop doorhakt. ook niet persé de vrouw, al hebben de vrouwen het in de huishoudelijke aangelegenheden meestal behoorlijk voor het zeggen. Bij de stellen waarbij de man de leidende figuur is, is meestal de vrouw geen krachtige persoonlijkheid, en komt het meer voort uit karakter dan uit principe.
Dat de vrouw zich daadwerkelijk door de man laat leiden, zoals man en vrouw zich door Christus laten leiden, zie ik in de praktijk gewoon niet zo gebeuren. Maar misschien zijn dat nou juist de dingen die je niet deelt met de buitenwacht.

Dat zie ik ook. En komt het niet (ook) dat veel jonge vrouwen hoger opgeleid zijn?
Als ik zie hoe assertief mijn dochter al is, dat was ik echt niet op haar leeftijd.
Wij werden heel anders opgevoed. Nu voed je je dochter op met het gegeven dat ze NEE moet zeggen als ze nee bedoelt.
Er zijn ook huwelijken waar de vrouw meer verdient dan de man, of zelfs kostwinster is.
Dan krijg je toch eigenlijk sowieso een andere verhouding lijkt mij?

Ik heb het nooit anders gevoeld, ik heb een hogere opleiding dan mijn man, ik heb ook moeten leren om nee te zeggen als ik nee bedoel en toch heeft dat niets met onderdanigheid te maken, ik denk echt dat jullie het zien als iemand zonder initiatieven en zonder body en een man als iemand wiens wil wet is. Terwijl we alles samen doen, alleen als weer niet uit komen heeft hij het laatste woord.