Wel attest, maar afgewezen door het curatorium

[GGBeroopingswerk]

In de 'curatorium-tijd' is er vaak een wilde discussie over het curatorium. Eén van de punten die daarin regelmatig terugkomt, is hoe het kan dat iemand wel een attest krijgt, maar niet wordt toegelaten door het curatorium.

Enkele kreten uit dergelijke discussies:

Misschien ligt het aan het feit dat de kerkenraden die een attest verlenen een andere ligging hebben, dan het curatorium. Zoals iedereen wel weet, is er (helaas) nogal wat verschil binnen gemeentes en predikanten in de Ger. Gem.

Ik heb nooit zo gedacht dat het niet aannemen van studenten door het curatorium een motie van wantrouwen is richting de kerkenraad die een attest verleende. Jij opteert dat wel. De kerkenraad geeft een attest. Dat betekent dat de kerkenraad de beslissing bij het curatorium legt. De kerkenraad kan ook een attest niet verlenen. Dan komt zo iemand niet bij het curatorium.

Nee, een kerkenraad die een attest geeft, spreekt daarmee uit dat zij deze persoon geschikt acht om met vrucht de gemeenten te dienen als predikant, gehoord hebbende zijn verslag van bekering en roeping.

Zelf heb ik me hierin verdiept. Diverse mensen gesproken. En nu krijg ik de indruk dat het niet specifiek negatieve verklaringen hoeven te zijn. Ik ben op drie mogelijke verklaringen gekomen. En dat zonder eigen-wijsheid, slechts van min of meer betrokkenen.

1) Soms (zei een predikant) weet ik het niet. Dan hoor ik te weinig om 'ja' te zeggen, maar teveel om 'nee' te zeggen. In zo'n geval leggen we het oordeel graag in handen van de curatoren.
2) Een attest wordt afgegeven bij meerderheid van stemmen voor. Niet voor niets moet de stemverhouding van ouderlingen en diakenen apart worden vermeld richting het curatorium, als ook het standpunt van de predikant/consulent. Kort door de bocht: Diakenen voor, meeste ouderlingen tegen en predikant ook tegen, geeft wel een attest, maar doorgaans geen positief antwoord bij het curatorium.
3) Waarom denken mensen wel dat curatoren zich kunnen vergissing, sprak een predikant, maar geloven ze niet dat ik me kan vergissen bij het afgeven van een attest?

Misschien is het nu wel mogelijk hier rustig over te discussiëren?

[-DIA-]

In de 'curatorium-tijd' is er vaak een wilde discussie over het curatorium. Eén van de punten die daarin regelmatig terugkomt, is hoe het kan dat iemand wel een attest krijgt, maar niet wordt toegelaten door het curatorium.

Enkele kreten uit dergelijke discussies:

Misschien ligt het aan het feit dat de kerkenraden die een attest verlenen een andere ligging hebben, dan het curatorium. Zoals iedereen wel weet, is er (helaas) nogal wat verschil binnen gemeentes en predikanten in de Ger. Gem.

Ik heb nooit zo gedacht dat het niet aannemen van studenten door het curatorium een motie van wantrouwen is richting de kerkenraad die een attest verleende. Jij opteert dat wel. De kerkenraad geeft een attest. Dat betekent dat de kerkenraad de beslissing bij het curatorium legt. De kerkenraad kan ook een attest niet verlenen. Dan komt zo iemand niet bij het curatorium.

Nee, een kerkenraad die een attest geeft, spreekt daarmee uit dat zij deze persoon geschikt acht om met vrucht de gemeenten te dienen als predikant, gehoord hebbende zijn verslag van bekering en roeping.

Zelf heb ik me hierin verdiept. Diverse mensen gesproken. En nu krijg ik de indruk dat het niet specifiek negatieve verklaringen hoeven te zijn. Ik ben op drie mogelijke verklaringen gekomen. En dat zonder eigen-wijsheid, slechts van min of meer betrokkenen.

1) Soms (zei een predikant) weet ik het niet. Dan hoor ik te weinig om 'ja' te zeggen, maar teveel om 'nee' te zeggen. In zo'n geval leggen we het oordeel graag in handen van de curatoren.
2) Een attest wordt afgegeven bij meerderheid van stemmen voor. Niet voor niets moet de stemverhouding van ouderlingen en diakenen apart worden vermeld richting het curatorium, als ook het standpunt van de predikant/consulent. Kort door de bocht: Diakenen voor, meeste ouderlingen tegen en predikant ook tegen, geeft wel een attest, maar doorgaans geen positief antwoord bij het curatorium.
3) Waarom denken mensen wel dat curatoren zich kunnen vergissing, sprak een predikant, maar geloven ze niet dat ik me kan vergissen bij het afgeven van een attest?

Misschien is het nu wel mogelijk hier rustig over te discussiëren?

Zowel curatoren als kerkenraden zijn feilbare mensen. Ik denk dat (als het goed ligt) deze mensen de eersten zullen om te erkennen dat zij maar mensen zijn, en dat mensenwerk feilbaar is.

[Johann Gottfried Walther]

Het is niet ondenkbaar dat het feit dat er max. 5 studenten worden aangenomen, dit het oordeel van de curatoren enigszins beïnvloed.
Ook moet men het attest wel zeer serieus nemen. Ik geloof niet dat een attest zo maar even wordt afgegeven.
Ja iemand moet werkelijk van Godswege geroepen zijn!
Maar er moeten ook wel grondige redenen zijn om de overtuig van de persoon zelf en de overtuiging van de kerkenraadsleden te verwerpen.

[-DIA-]

Het is niet ondenkbaar dat het feit dat er max. 5 studenten worden aangenomen, dit het oordeel van de curatoren enigszins beïnvloed.
Ook moet men het attest wel zeer serieus nemen. Ik geloof niet dat een attest zo maar even wordt afgegeven.
Ja iemand moet werkelijk van Godswege geroepen zijn!
Maar er moeten ook wel grondige redenen zijn om de overtuig van de persoon zelf en de overtuiging van de kerkenraadsleden te verwerpen.

Als dat het geval zou zijn heeft een curatorium mijn respect niet meer. Dan wordt uitgegaan van puur rationeel denken,
en daar God toch geen rekening mee?
Ik heb ze gekend: Mensen die de eerste keer werden afgewezen: Het was toen Gods tijd nog niet. Als het goed ligt gaat
een afgewezene zich niet bij een ander kerkverband melden, maar wacht op de vervulling van de roeping Gods.

[Johann Gottfried Walther]

Het is niet ondenkbaar dat het feit dat er max. 5 studenten worden aangenomen, dit het oordeel van de curatoren enigszins beïnvloed.
Ook moet men het attest wel zeer serieus nemen. Ik geloof niet dat een attest zo maar even wordt afgegeven.
Ja iemand moet werkelijk van Godswege geroepen zijn!
Maar er moeten ook wel grondige redenen zijn om de overtuig van de persoon zelf en de overtuiging van de kerkenraadsleden te verwerpen.

Als dat het geval zou zijn heeft een curatorium mijn respect niet meer. Dan wordt uitgegaan van puur rationeel denken,
en daar God toch geen rekening mee?
Ik heb ze gekend: Mensen die de eerste keer werden afgewezen: Het was toen Gods tijd nog niet. Als het goed ligt gaat
een afgewezene zich niet bij een ander kerkverband melden, maar wacht op de vervulling van de roeping Gods.

Wat bedoel je? dat de overtuiging van de persoon van Godswege geroepen te zijn, en het attest van de kerkenraad eigenlijk niets voorstellen en niet serieus genomen dienen te worden?

[windorgel]

Ik denk niet dat DIA dat bedoelt, maar lees de levensbeschrijving van ds Chr. van Dam. Wel een roeping, wel een attest, dat was zeker echt, maar het was Gods tijd nog niet. Dat was een zware beproeving maar niet zonder zegen. Toen het Gods tijd was werd hij aangenomen.

[-DIA-]

Ik denk niet dat DIA dat bedoelt, maar lees de levensbeschrijving van ds Chr. van Dam. Wel een roeping, wel een attest, dat was zeker echt, maar het was Gods tijd nog niet. Dat was een zware beproeving maar niet zonder zegen. Toen het Gods tijd was werd hij aangenomen.

Dat is een voorbeeld, er zijn er meer te noemen. En dat bedoel ik ook. Niet het curatorium roept, om zo te zeggen, maar God, op Zijn tijd, en niet op onze tijd.

[Hendrikus]

Dat is een voorbeeld, er zijn er meer te noemen. En dat bedoel ik ook. Niet het curatorium roept, om zo te zeggen, maar God, op Zijn tijd, en niet op onze tijd.

Als het goed ligt gaat een afgewezene zich niet bij een ander kerkverband melden, maar wacht op de vervulling van de roeping Gods.

Kijk, en dat gaat mij dus veel te ver. Je zegt dus dat het niet goed heeft gelegen wanneer iemand die zich bij een ander kerkverband meldt. Het aantal predikanten dat in de Hervormde kerk velen tot zegen is geweest, terwijl ze door het GG-curatorium waren afgewezen, is indrukwekkend. Ik ben ervan overtuigd dat ook dié weg een weg in de gunst van de Heere is geweest: hun plek was niet in de GG, maar elders - en dáár konden zij tot zegen zijn. Want de Kerk-met-een-hoofdletter reikt vele malen verder dan de GG!

[-DIA-]

Dat is een voorbeeld, er zijn er meer te noemen. En dat bedoel ik ook. Niet het curatorium roept, om zo te zeggen, maar God, op Zijn tijd, en niet op onze tijd.

Als het goed ligt gaat een afgewezene zich niet bij een ander kerkverband melden, maar wacht op de vervulling van de roeping Gods.

Kijk, en dat gaat mij dus veel te ver. Je zegt dus dat het niet goed heeft gelegen wanneer iemand die zich bij een ander kerkverband meldt. Het aantal predikanten dat in de Hervormde kerk velen tot zegen is geweest, terwijl ze door het GG-curatorium waren afgewezen, is indrukwekkend. Ik ben ervan overtuigd dat ook dié weg een weg in de gunst van de Heere is geweest: hun plek was niet in de GG, maar elders - en dáár konden zij tot zegen zijn. Want de Kerk-met-een-hoofdletter reikt vele malen verder dan de GG!

Maar als de roeping waar is, dan kan die toch wachten? Ook al onderschat ik niet de beproeving die dat kan inhouden. Zelf gaan meehelpen is nooit vruchtbaar gebleken in elk opzicht. Lees de Bijbel er ook maar op na.

[Hendrikus]

Maar als de roeping waar is, dan kan die toch wachten? Ook al onderschat ik niet de beproeving die dat kan inhouden. Zelf gaan meehelpen is nooit vruchtbaar gebleken in elk opzicht. Lees de Bijbel er ook maar op na.

De roeping kan ook elders liggen. Het is niet per definitie fout als iemand na een afwijzing in de GG het net aan de andere zijde uitwerpt.

[-DIA-]

Maar als de roeping waar is, dan kan die toch wachten? Ook al onderschat ik niet de beproeving die dat kan inhouden. Zelf gaan meehelpen is nooit vruchtbaar gebleken in elk opzicht. Lees de Bijbel er ook maar op na.

De roeping kan ook elders liggen. Het is niet per definitie fout als iemand na een afwijzing in de GG het net aan de andere zijde uitwerpt.

Dat kan inderdaad... maar toch is dat zeldzaam. Jona probeerde onder een roeping uit te komen, maar werd pijnlijk achterhaald. Meestal zijn roepingen tot het leraarsambt zo zwaar en gewichtig dat de geroepene er alles aan doet om onder de roeping uit te komen. Daar lijkt verandering in te komen. Men lijkt de laatste tijden een stukje gewilliger om de last des Heeren uit te dragen...
Of... is het voor sommigen niet meer een last? Er zijn er ook die voor dominee leren en dat als een beroep zijn gaan zien. Een beroep
is toch wat anders als een Goddelijke roeping, dacht ik...

[ejvl]

DIA, een (aankomend) predikant krijgt denk ik geen roeping binnen een bepaald kerkgenootschap, hij krijgt een roeping om het woord uit te dragen. En of dit nu in de PKN, GG, OGG of waar dan ook is, de roeping is om het woord uit te dragen, en er zijn er velen waar dat op een andere manier gebeurt. En ik weet zeker dat God Zijn eigen weg gaat met Zijn geroepen knechten, in welk verband dit ook is, op welke manier dit ook is, dwars door alle redeneringen en menselijke regels heen.
Kijk alleen maar naar ds vd Poel, of alle 4 de predikanten van de vrije oud gereformeerde gemeenten waar jij ook goed naar kan luisteren heb ik begrepen. De weg van ds v Voorthuijsen, ds Smit, ds Kort, er zijn er tientallen te noemen die uiteindelijk in een ander verband terecht kwamen.
Natuurlijk is iemand in een bepaalde kerk geplaatst en heeft liefde bij een bepaalde kerk, maar als het goed is bestaan er voor predikanten geen kerkmuren, hij zal hooguit worden tegengehouden door menselijke regels om elders de kansel te beklimmen in bijvoorbeeld doordeweekse diensten (behalve GBS diensten).

[Mannetje]

Maar als de roeping waar is, dan kan die toch wachten? Ook al onderschat ik niet de beproeving die dat kan inhouden. Zelf gaan meehelpen is nooit vruchtbaar gebleken in elk opzicht. Lees de Bijbel er ook maar op na.

De roeping kan ook elders liggen. Het is niet per definitie fout als iemand na een afwijzing in de GG het net aan de andere zijde uitwerpt.

Dat kan inderdaad... maar toch is dat zeldzaam. Jona probeerde onder een roeping uit te komen, maar werd pijnlijk achterhaald. Meestal zijn roepingen tot het leraarsambt zo zwaar en gewichtig dat de geroepene er alles aan doet om onder de roeping uit te komen. Daar lijkt verandering in te komen. Men lijkt de laatste tijden een stukje gewilliger om de last des Heeren uit te dragen...
Of... is het voor sommigen niet meer een last? Er zijn er ook die voor dominee leren en dat als een beroep zijn gaan zien. Een beroep
is toch wat anders als een Goddelijke roeping, dacht ik...

Prof. de Reuver verwoordde het eens zo: "Niet in de Ger.Gem. zoals ik dacht, maar in de Herv. Kerk, zoals de Heere dacht."
Juist het predikantschap in de Ger.Gem. was zijn zelf bedachte weg, maar de Heere wilde hem ergens anders gebruiken.

[DDD]

Ik betwijfel toch of dat inderdaad de bedoeling is. De bijbel openbaart ons er bij mijn weten niets over, maar ik vermoed dat in ieder kerkverband voldoende mensen worden geroepen zodat alle gemeenten een eigen predikant zouden kunnen hebben. Dat predikanten vervolgens in een andere kerk dominee worden zal ik hen niet kwalijk nemen, maar het is mijns inziens wel erg jammer.

[Mannetje]

Ik betwijfel toch of dat inderdaad de bedoeling is. De bijbel openbaart ons er bij mijn weten niets over, maar ik vermoed dat in ieder kerkverband voldoende mensen worden geroepen zodat alle gemeenten een eigen predikant zouden kunnen hebben. Dat predikanten vervolgens in een andere kerk dominee worden zal ik hen niet kwalijk nemen, maar het is mijns inziens wel erg jammer.

Dat is ook een moeilijk punt.
Enerzijds heb je de menselijke gedachten en daden, die soms vragen oproepen.
Anderzijds werkt de Heere dingen naar de raad van Zijn wil.
Daarom zeggen mensen soms achteraf: hoewel ik het niet begrijp, toch is het goed zo.