Nadenken over je begrafenis

[-DIA-]

Het ene sluit het andere niet uit.

Reken maar dat de mensen rouwen en dat er een rouwstemming(innerlijk en uiterlijk) heerst ook voor/tijdens/na de rouw/uitvaart/afscheid/dank dienst.
Het is echt de invulling die bepalend is, niet de naamgeving.

Maar het zal ook wel samenhangen wat je allemaal hebt meegemaakt tijdens zulke diensten.

Ik heb zo'n dienst nooit meegemaakt, een 'dankdienst voor het leven', maar ik vind het een onzinnige benaming. Danken voor het leven doe je er als er iemand geboren, niet als iemand gestorven is.

Je antwoord is veelzeggend. Je weet dus niet eens wat de inhoud is tijdens zo'n dienst. De benaming staat niet aan dus alles moet maar neergesabeld worden.

Ik pleit voor meer nuance. Ook tijdens een begrafenis mag er van mij de blik zijn op het achterliggende leven en het leven na de dood. En de dood als straf op zonde blijft dan ook 100% overeind en wordt niet weggestopt.

De dienst die ik meemaakte had weinig over van ons christelijke verleden.

De voorgangster sprak tot de overledene, bad zelfs voor zijn hondje, die als enige was overgebleven.
Aan het graf sprak ze een of andere formule uit en legde daarmede de dode 'in de armen van Jezus'.

Betreffende persoon, ik heb hem goed gekend, was nooit te bereiken door het Woord. Hij was wel stil omtrent zichzelf wat zijn geloof betrof, daarover sprak hij nooit. Maar wàt hij ook geloofde: hij was een vijand van de gereformeerde leer.

Bij de voorbereiding van de begrafenis was, toen bleek dat hij niet lang meer te leven zou hebben, was hem gevraagd wat ze zouden zingen: Ik ken geen liedjes, maar psalm 118 was de lievelingspsalm van mijn moeder, doe die dan maar.
Dat geschiedde.

Voor de rest werd er veel gezongen. Het waren het liederen die we normaal niet kennen, en die ook bijna niemand mee kon zingen vanwege de zeer onbekende melodieën.

[Posthoorn]

Je antwoord is veelzeggend. Je weet dus niet eens wat de inhoud is tijdens zo'n dienst. De benaming staat niet aan dus alles moet maar neergesabeld worden.

Ik pleit voor meer nuance. Ook tijdens een begrafenis mag er van mij de blik zijn op het achterliggende leven en het leven na de dood. En de dood als straf op zonde blijft dan ook 100% overeind en wordt niet weggestopt.

Het gaat me inderdaad om de naam. Kennelijk zijn we het hierin niet met elkaar eens.

[Tiberius]

De naam zal toch ook wel iets over de inhoud zeggen, mag ik aannemen?

[Desiree]

Het ene sluit het andere niet uit.

Reken maar dat de mensen rouwen en dat er een rouwstemming(innerlijk en uiterlijk) heerst ook voor/tijdens/na de rouw/uitvaart/afscheid/dank dienst.
Het is echt de invulling die bepalend is, niet de naamgeving.

Maar het zal ook wel samenhangen wat je allemaal hebt meegemaakt tijdens zulke diensten.

Ik heb zo'n dienst nooit meegemaakt, een 'dankdienst voor het leven', maar ik vind het een onzinnige benaming. Danken voor het leven doe je er als er iemand geboren, niet als iemand gestorven is.

Je antwoord is veelzeggend. Je weet dus niet eens wat de inhoud is tijdens zo'n dienst. De benaming staat niet aan dus alles moet maar neergesabeld worden.

Ik pleit voor meer nuance. Ook tijdens een begrafenis mag er van mij de blik zijn op het achterliggende leven en het leven na de dood. En de dood als straf op zonde blijft dan ook 100% overeind en wordt niet weggestopt.

De dienst die ik meemaakte had weinig over van ons christelijke verleden.

De voorgangster sprak tot de overledene, bad zelfs voor zijn hondje, die als enige was overgebleven.
Aan het graf sprak ze een of andere formule uit en legde daarmede de dode 'in de armen van Jezus'.

Betreffende persoon, ik heb hem goed gekend, was nooit te bereiken door het Woord. Hij was wel stil omtrent zichzelf wat zijn geloof betrof, daarover sprak hij nooit. Maar wàt hij ook geloofde: hij was een vijand van de gereformeerde leer.

Bij de voorbereiding van de begrafenis was, toen bleek dat hij niet lang meer te leven zou hebben, was hem gevraagd wat ze zouden zingen: Ik ken geen liedjes, maar psalm 118 was de lievelingspsalm van mijn moeder, doe die dan maar.
Dat geschiedde.

Voor de rest werd er veel gezongen. Het waren het liederen die we normaal niet kennen, en die ook bijna niemand mee kon zingen vanwege de zeer onbekende melodieën.

'

Was er nog wel een woord voor de nabestaanden? Bemoediging (op hun manier) ?

[-DIA-]

Ik heb zo'n dienst nooit meegemaakt, een 'dankdienst voor het leven', maar ik vind het een onzinnige benaming. Danken voor het leven doe je er als er iemand geboren, niet als iemand gestorven is.

Je antwoord is veelzeggend. Je weet dus niet eens wat de inhoud is tijdens zo'n dienst. De benaming staat niet aan dus alles moet maar neergesabeld worden.

Ik pleit voor meer nuance. Ook tijdens een begrafenis mag er van mij de blik zijn op het achterliggende leven en het leven na de dood. En de dood als straf op zonde blijft dan ook 100% overeind en wordt niet weggestopt.

De dienst die ik meemaakte had weinig over van ons christelijke verleden.

De voorgangster sprak tot de overledene, bad zelfs voor zijn hondje, die als enige was overgebleven.
Aan het graf sprak ze een of andere formule uit en legde daarmede de dode 'in de armen van Jezus'.

Betreffende persoon, ik heb hem goed gekend, was nooit te bereiken door het Woord. Hij was wel stil omtrent zichzelf wat zijn geloof betrof, daarover sprak hij nooit. Maar wàt hij ook geloofde: hij was een vijand van de gereformeerde leer.

Bij de voorbereiding van de begrafenis was, toen bleek dat hij niet lang meer te leven zou hebben, was hem gevraagd wat ze zouden zingen: Ik ken geen liedjes, maar psalm 118 was de lievelingspsalm van mijn moeder, doe die dan maar.
Dat geschiedde.

Voor de rest werd er veel gezongen. Het waren het liederen die we normaal niet kennen, en die ook bijna niemand mee kon zingen vanwege de zeer onbekende melodieën.

'

Was er nog wel een woord voor de nabestaanden? Bemoediging (op hun manier) ?

In zoverre, dat men 'verzekerd' kon zijn dat overledene nu in de armen van Jezus was gelegd. Verder was het kil, geen oproep tot bekering of bezinning.

[Mara]

Je ziet steeds vaker dat mensen een hemel in gepraat worden, want God is immers barmhartig.
Ook al heeft de overledene er nooit enig blijk van gegeven, dan noemt men dat gewoon een zwijgzaam of introvert persoon, die moeilijk kon praten over de dingen
die hij beleefde.
En als je dan op een crematie het lied hoort: Ik zie een poort wijd openstaan terwijl de kist langzaam via een luik of klapdeurtjes het podium verlaat, geeft
dat een heel vreemde gewaarwording.
Ik merk ook zo vaak op dat er zo weinig angst of ontzag is voor de dood.
Er worden grapje over gemaakt, liedjes zelfs (Freek de Jonge heeft er een spotlied over geschreven) en men vertrouwt er maar op dat het wel mee zal vallen.
Psalm 23 wordt geciteerd, dus niemand hoeft bang te zijn.
Terwijl doodsangst een ingeschapen emotie is!
Zelfs bij dieren.

[Tiberius]

Via de kerkelijke gemeente hebben we een brochure gekregen (ook voor buitenstaanders leerzaam) hoe wij aankijken tegen de dood en begrafenis. Je wordt ook geacht hier je laatste wensen in te vullen omtrent je eigen begrafenis. Er wordt verwacht dat je dan in de gereformeerde traditie blijft. Zo ziet men steeds meer mensen opgebaard in nette kleren, ja zelfs met een bril op, alsof deze mensen nog onder ons zouden zijn. Men ziet het liefst dat men opgebaard wordt in nachtkleding en zonder opsmuk die de dood camoufleert.
Om deze zaken voor jezelf in te vullen vergt zeker nadenken: "Wil ik mij nog aan de gereformeerde traditie houden of zie ik het alleemaal maar als bijzaken, en zaken die in deze tijd nu eenmaal anders zijn komen te liggen?"
De (ingevulde) brochure moet bewaard worden bij je (eventuele) andere instructies betreffende je begrafenis.

Is dat het boekje "Zo wil ik het" van Cedrah? Of een andere?

"Zo wil ik het" er liggen ook boekjes voor gasten in de kerk.

Ik heb het boekje nog eens nagelezen, maar ik kan niets vinden dat men het liefst ziet, dat mensen opgebaard worden in nachtkleding.
Reikt jullie gemeente soms nog een extra brochure uit? Zo ja, dan zou ik die graag ontvangen.

[modesto]

Terwijl doodsangst een ingeschapen emotie is!
Zelfs bij dieren.

Mara, wat is volgens jou de functie van deze ingeschapen doodsangst?

Wat betekent het dat dieren ook doodsangst kennen, terwijl we geloven dat een dier geen ziel zoals een mens heeft?

[Desiree]

Dia, even terugkomend op je reactie... Het lijkt me heel moeilijk zo'n begrafenis. Zelfs geen bemoediging voor de nabestaanden. Want je moet of mag zelf namelijk door.. en dan is het goed als men daar aandacht aan schenkt ook al wordt je overmand door verdriet.

[-DIA-]

Via de kerkelijke gemeente hebben we een brochure gekregen (ook voor buitenstaanders leerzaam) hoe wij aankijken tegen de dood en begrafenis. Je wordt ook geacht hier je laatste wensen in te vullen omtrent je eigen begrafenis. Er wordt verwacht dat je dan in de gereformeerde traditie blijft. Zo ziet men steeds meer mensen opgebaard in nette kleren, ja zelfs met een bril op, alsof deze mensen nog onder ons zouden zijn. Men ziet het liefst dat men opgebaard wordt in nachtkleding en zonder opsmuk die de dood camoufleert.
Om deze zaken voor jezelf in te vullen vergt zeker nadenken: "Wil ik mij nog aan de gereformeerde traditie houden of zie ik het alleemaal maar als bijzaken, en zaken die in deze tijd nu eenmaal anders zijn komen te liggen?"
De (ingevulde) brochure moet bewaard worden bij je (eventuele) andere instructies betreffende je begrafenis.

Is dat het boekje "Zo wil ik het" van Cedrah? Of een andere?

"Zo wil ik het" er liggen ook boekjes voor gasten in de kerk.

Ik heb het boekje nog eens nagelezen, maar ik kan niets vinden dat men het liefst ziet, dat mensen opgebaard worden in nachtkleding.
Reikt jullie gemeente soms nog een extra brochure uit? Zo ja, dan zou ik die graag ontvangen.

Het is een boekje met de titel "Zó wil ik het", met als ondertitel: Handreiking voor het regelen van mijn begrafenis.
Op de achtergrond zie je een wolkenhemel afgebeeld, de kleur is blauwgrijs.

Het voorwoord is geschreven door de Kerkenraad.

Onder het kopje "WILSBESCHIKKING" staat dit:
Ik begin bij punt 2 want punt 1 is persoonlijk.

2. ALGEMENE ZAKEN
1. Het is mijn wens om begraven te worden. Crematie mag onder geen beding plaatsvinden.
(Aan crematie zal op geen enkele wijze kerkelijke medewerking worden verleend)
2. Het is een goed gebruik geweest om begraven te worden in slaapgewaad. Ik wens dat
dit ook bij mij gebeurt (Ja/Nee)
(De nieuwe trend is alsof de overledene nog steeds onder de levenden zou zijn; echter: "Wie
leeft er die de slaap des doods niet eens zal slapen", Ps. 89:19 ber.)
3. Wensen m.b.t. de kist en wijze van opbaren:
a. geen bloemen, kaarsen en dergelijke op of naast de kist en niet bij het graf
b. Niet allerlei spullen zoals brieven, tekeningen en of iets dergelijks mee in of op de kist.
(Dit was een heidense gewoonte. De Egyptenaren gaven de doden ook allerlei dingen mee)

3. ROUWKAART
Het is vanouds geen gewoonte geweest om boven aan de kaart een Bijbeltekst te plaatsen.
1. Ik wens dat dit bij mij wel/niet gebeurt
2. De naam van de Heere niet vermelden met 5 hoofdletters
3. Ik wens vast te houden aan een kaart met een zwarte rand.
(Dit is de Bijbelse rouwkleur)

4. DE ROUWDIENST
Hoewel een rouwplechtigheid geen kerkdienst is, heb ik wat dat betreft mijn wensen.
1. De familie wordt verzocht zoveel als mogelijk te bevorderen, dat de plechtigheid in gepaste
kleding en de vrouwen met 'gedekt' hoofd, bijwoont.
2. Tijdens de rouwplechtigheid in de kerk is het bij ons niet gebruikelijk dat de kist aanwezig
is.
3. In onze gemeente is het niet gewoon om te zingen in de rouwdienst; dat geldt ook aan het
graf.
4. Een dankwoord of in memoriam moet kort en sober zijn en geen afbreuk doen aan de gehouden
meditatie.
5. Mijn uitdrukkelijke wens is ook, dat niet tot de overledene gesproken wordt.

5.DE BEGRAFENIS
1. Bij het uitdragen door eigen familie of anderen dient dit te geschieden in gepaste rouwkleding
2. Het neerlaten van de kist gebeurt vóór dat de predikant of ouderling het woord krijgt.

6 AFSLUITEN VAN DE BEGRAFENIS
Het is mijn wens dat de nabegrafenis/koffietafel stichtelijk geschiedt en niet ontaardt in een
familiereünie.

[gallio]

2. Het is een goed gebruik geweest om begraven te worden in slaapgewaad. Ik wens dat
dit ook bij mij gebeurt (Ja/Nee)
(De nieuwe trend is alsof de overledene nog steeds onder de levenden zou zijn; echter: "Wie
leeft er die de slaap des doods niet eens zal slapen", Ps. 89:19 ber.)
3.......

Ik vindt dit eigenlijk een heel vreemde bepaling. De dode slaapt namelijk niet echt en waarom dan een slaapgewaad? Ps. 89:19 is in dit geval beeldspraak.

Ik zou er juist voor pleiten om de overledene zo op te baren zo dat het verschil met hoe de meesten die persoon gekend hebben, minimaal is. Altijd in pak, dan ook zo opgebaard. Altijd met bril, dan ook zo bij de begrafenis.

[FlyingEagle]

Ik vind het wel een beetje ver gaan, ben er niet tegen dat bepaalde regels worden gesteld maar op deze manier is het wel heel erg dichtgetimmerd.

Wat ik vooral erg jammer vind is dat er niet gezongen mag worden, juist in de Psalmen komt de werkelijkheid van de dood en de eeuwigheid tot uitdrukking. Voor de nabestaanden kan het tot bemoediging zijn wanneer een kind van God is overleden en dan kan er juist van God's genade worden gezongen.

[Wilhelm]

Volgens mij is dit gewoon een boekje aangepast aan de plaatselijke gebruiken. (Waarbij de formuleringen zo zijn dat de kerkenraad duidelijk uitspreekt hoe zij het liefst zouden zien, over gewetensdrang gesproken....)
Begraven in gewone kleding, kist in de kerk en zingen tijdens de rouwdienst is in de meeste gemeenten binnen de gereformeerde gezindte heel gewoon nl.


Dit is toch het boekje "Zo wil ik het" ? http://mansuitvaartverzorging.com/onewe ... %20het.pdf

[Hendrikus]

2. Het is een goed gebruik geweest om begraven te worden in slaapgewaad. Ik wens dat
dit ook bij mij gebeurt (Ja/Nee)
(De nieuwe trend is alsof de overledene nog steeds onder de levenden zou zijn; echter: "Wie
leeft er die de slaap des doods niet eens zal slapen", Ps. 89:19 ber.)
3.......

Ik vindt dit eigenlijk een heel vreemde bepaling. De dode slaapt namelijk niet echt en waarom dan een slaapgewaad? Ps. 89:19 is in dit geval beeldspraak.

Ik zou er juist voor pleiten om de overledene zo op te baren zo dat het verschil met hoe de meesten die persoon gekend hebben, minimaal is. Altijd in pak, dan ook zo opgebaard. Altijd met bril, dan ook zo bij de begrafenis.

Het is sowieso een opsomming van vreemde bepalingen.

Hoewel een rouwplechtigheid geen kerkdienst is, heb ik wat dat betreft mijn wensen.

2. Tijdens de rouwplechtigheid in de kerk is het bij ons niet gebruikelijk dat de kist aanwezig
is.
3. In onze gemeente is het niet gewoon om te zingen in de rouwdienst; dat geldt ook aan het
graf.

...is het bij ons niet gebruikelijk dat.., ...is het niet gewoon om..: dat zijn mededelingen. Mededelingen die nog niets zeggen over de wens van de persoon in kwestie.

Helaas is het wel realiteit. Ik herinner me heel goed de narigheid die ontstond toen een oud-burgemeester, wiens zonen predikant waren maar niet in de GG, overleed. De dienst werd gehouden in de GG, uiteraard geleid door de plaatselijke predikant. De kinderen wilden graag dat er in de dienst ook gezongen zou worden, maar nee, daar was geen sprake van. Bij hoge uitzondering mocht er wel voor en na de rouwdienst orgel worden gespeeld, want ook dat is normaliter niet aan de orde. Maar zingen tijdens de dienst? Vergeet het maar...

Extra wrang is, dat de kerkenraad met zo'n weigering impliciet een oordeel uitspreekt over de overledene. Als er namelijk iemand overlijdt van wie men gelooft dat hem of haar nu een beter lot bereid is, dan wordt er wél gezongen tijdens de rouwdienst. Wel of geen groen licht om te laten zingen tijdens de rouwdienst is dus afhankelijk van de visie van de kerkenraad op de geestelijke staat van de overledene. En dat gaat m.i. véel en véél te ver.

[refo]

Een begrafenis is geen kerkdienst. Als de predikant er toch spreekt is dat als privépersoon of als huisvriend. Maar niet als afgevaardigde van de kerkenraad.