Schuldbelijdenis

[Zonderling]

O.k. goed als je het nazoekt.

Feit is dat wat ds. Silfhout schrijft over het mogen hertrouwen van de verlatene in deze situatie, niet is overgenomen door de commissie. Men meent dat 1 Korinthe 7 daar geen grond voor geeft en verwijst dan naar vs. 11.

De commissie gaat echter niet in op wat er staat in vers 15: "de broeder of zuster wordt in zodanige gevallen niet dienstbaar gemaakt". Evenmin op de uitleg in de kanttekening in de SV bij deze tekst (nr 28), waar het hertrouwen in deze situatie expliciet wordt toegestaan ('Dat is, niet gehouden van hun zijde den band des huwelijks verder te houden, of ongetrouwd te blijven, gelijk hij den getrouwden vers 11 in het gemeen had bevolen; van welk gebod die ook uitgezonderd worden').

Het rapport wijk op dit punt dus af van hetgeen in de gereformeerde traditie gangbaar is geweest, en dus ook heel expliciet van de kanttekening in de SV zoals ik hierboven aantoon. Dit vind ik echt onvoldoende onderbouwd, de kanttekening wordt zelfs helemaal niet besproken. Voor mij is het een van de redenen (niet de enige) waarom dit rapport mij teleurgesteld heeft.

Ik hoor wel wanneer je hier meer informatie over hebt.

[Chrisje72]

Maar heeft de TS het wel over hertrouwen na scheiding? Hij heeft het over het mag weer na schuldbelijdenis m.a.w daarvoor mocht het niet. En als je schuldloos gescheiden bent hoef je toch ook geen schuldbelijdenis te doen? Ik had steeds het idee dat het over iets anders ging bv vooruit lopen op het huwelijk.

[parel]

Maar heeft de TS het wel over hertrouwen na scheiding? Hij heeft het over het mag weer na schuldbelijdenis m.a.w daarvoor mocht het niet. En als je schuldloos gescheiden bent hoef je toch ook geen schuldbelijdenis te doen? Ik had steeds het idee dat het over iets anders ging bv vooruit lopen op het huwelijk.

Dat idee had ik ook eigenlijk.

[Zita]

De topicstarter had drie topics over hetzelfde onderwerp geopend, met steeds iets uitgebreidere informatie. Ik heb het topic waarop was gereageerd laten staan, de rest verwijderd. Uit een van de andere berichten blijkt dat het gaat om hertrouwen na echtscheiding.

[1907]

De topicstarter had drie topics over hetzelfde onderwerp geopend, met steeds iets uitgebreidere informatie. Ik heb het topic waarop was gereageerd laten staan, de rest verwijderd. Uit een van de andere berichten blijkt dat het gaat om hertrouwen na echtscheiding.

Ds. Roos heeft volgens mij ooit eens een echtpaar getrouwd dat eerst van elkaar gescheiden was. Wanneer dat hier ook het geval is, neem ik dus aan dat hertrouwen geoorloofd is

[Tiberius]

O.k. goed als je het nazoekt.

Feit is dat wat ds. Silfhout schrijft over het mogen hertrouwen van de verlatene in deze situatie, niet is overgenomen door de commissie. Men meent dat 1 Korinthe 7 daar geen grond voor geeft en verwijst dan naar vs. 11.

De commissie gaat echter niet in op wat er staat in vers 15: "de broeder of zuster wordt in zodanige gevallen niet dienstbaar gemaakt". Evenmin op de uitleg in de kanttekening in de SV bij deze tekst (nr 28), waar het hertrouwen in deze situatie expliciet wordt toegestaan ('Dat is, niet gehouden van hun zijde den band des huwelijks verder te houden, of ongetrouwd te blijven, gelijk hij den getrouwden vers 11 in het gemeen had bevolen; van welk gebod die ook uitgezonderd worden').

Het rapport wijk op dit punt dus af van hetgeen in de gereformeerde traditie gangbaar is geweest, en dus ook heel expliciet van de kanttekening in de SV zoals ik hierboven aantoon. Dit vind ik echt onvoldoende onderbouwd, de kanttekening wordt zelfs helemaal niet besproken. Voor mij is het een van de redenen (niet de enige) waarom dit rapport mij teleurgesteld heeft.

Ik hoor wel wanneer je hier meer informatie over hebt.

Zonderling,

Ik neem aan, dat je de exegese van de commissie gelezen hebt in paragraaf 2.3. op de pagina's 50 en 51. Ze geeft daar de grond aan voor de conclusie op pagina 69. Ik kan me daar wel in vinden.

Kort samengevat (voor de lezers).
Christus geeft als enige grond voor scheiding overspel. Paulus breidt dit uit tot de causa religiones, iets wat bij de joden niet voorkwam, maar wel in de nieuwe gemeentes die ontstaan waren onder de heidenen.
De exegese van de statenvertalers in kanttekening 77 is in tegenspraak met die van kanttekening 16. Bovendien wordt die exegese (nr. 77) nergens anders in de Bijbel ondersteund. Zolang de commissie geen andere ondersteuning van deze exegese elders in de Bijbel vindt, houdt ze zich aan de exegese van kanttekening 16.

In de laatste alinea van paragraaf 2.3 geven ze nog een extra, pragmatische, reden aan: deze causa religiones wordt tegenwoordig opgerekt tot elk verschil in geloof ("Mijn man is PKN geworden, ik kan daarin niet mee, dus wilde hij scheiden. Met een beroep op 1 Kor 7 kan ik hertrouwen"). Dat is onterecht.

Volgens de commissie is de causa religiones alleen maar van toepassing op een huwelijk dat gesloten is tussen 2 heidenen, waarvan één van de partners gelovig wordt. Wanneer de ongelovige dan wil scheiden, is dat toegestaan.

[Zonderling]

@Tiberius,

Bedankt voor deze toelichting. Omdat paragraaf 3.3 over de causa religionis ging, had ik bij het schrijven van mijn posting over het hoofd gezien dat dit onderwerp ook in paragraaf 2.3 besproken wordt.

Overigens bespreekt de commissie wel kanttekening 77, maar niet kanttekening 28. Kanttekening 28 en 77 komen geheel met elkaar overeen. In kanttekening 28 staat expliciet dat hertrouwen in het geval van de causa religionis mogelijk is. Het is dus niet één kanttekening (zoals door de commissie besproken), maar het zijn twee kanttekeningen die hierover gaan. Voor mij is het bovendien de vraag of de exegese van de commissie van vs. 15 juist is (ik vind deze uitleg zo snel ook niet bij anderen terug). De uitleg van de kanttekening (nr. 28) komt mij meer waarschijnlijk voor.

De exegese van de statenvertalers in kanttekening 77 is in tegenspraak met die van kanttekening 16.

Zo dom waren de statenvertalers niet, hoor! In kanttekening 28 wordt namelijk aangegeven dat in vers 15 sprake is van een uitzondering op de algemene regel van vers 11 (en dus ook van kanttekening 16). In kanttekening 77 wordt dat niet herhaald - logischerwijs omdat dit al gezegd is in kanttekening 28. Van tegenspraak in de kanttekeningen is geen sprake. Dit was eenvoudigweg de exegese van de vertalers en overzieners, of je het er mee eens bent of niet.

Verder suggereert de commissie dat deze kanttekening een vorm is van ontwikkeling van een nieuwe leerregel, 'op eigen initiatief' (blz. 50). Dit is echter onjuist. Ook Calvijn heeft in enkele specifieke gevallen (een ervan heb ik gelezen; dit geval is beschreven) het hertrouwen na kwaadwillige verlating / causa religionis toegestaan. Ook vinden we dit terug in andere Gereformeerde uitleggingen en handboeken. Piscator schrijft bv in een kanttekening bij 1 Kor. 7:15: 'Dat is: wanneer het gelovige deel door het ongelovige [deel] verlaten wordt, zo heeft het vrijheid opnieuw in het huwelijk te treden.' Dit is geheel hetzelfde geluid als kanttekening 28 en 77. Calvijn maakt het niet heel erg expliciet, maar tussen de regels door vind je in zijn uitleg bij 1 Kor. 7:15 hetzelfde geluid. Er zijn ongetwijfeld andere bronnen mbt Calvijn en anderen die hetzelfde zeggen. Hoe van een 'eigen initiatief' van de kanttekenaars sprake kan zijn, begrijp ik daarom niet. De commissie bespreekt de andere bronnen, waaronder Calvijn en andere Gereformeerde theologen, helaas niet.

Natuurlijk mag de causa religionis niet opgerekt worden tot allerlei gevallen, maar moet tot dit specifieke geval, namelijk een echte echtscheiding vanwege de (ware) religie, & buiten het toedoen en de wil van de verlaten partij.

[Marc_44]

even een vraag tussendoor:

Stel een vrouw wordt zeer regelmatig geslagen door haar man. De man heeft al therapie gehad maar het geweld houdt maar aan. De vrouw kan het niet meer aan en besluit op een gegeven moment om van haar man te scheiden.
Drie jaar later wil de vrouw trouwen met een andere man.

De scheiding van de vrouw valt niet onder (1) overspel of (2) de causa religionis. Wat zou de kerkenraad in een dergelijk geval doen?

[WimA]

even een vraag tussendoor:

Stel een vrouw wordt zeer regelmatig geslagen door haar man. De man heeft al therapie gehad maar het geweld houdt maar aan. De vrouw kan het niet meer aan en besluit op een gegeven moment om van haar man te scheiden.
Drie jaar later wil de vrouw trouwen met een andere man.

De scheiding van de vrouw valt niet onder (1) overspel of (2) de causa religionis. Wat zou de kerkenraad in een dergelijk geval doen?

Dit is eenvoudig. Een scheiding van tafel en bed wordt toegestaan, een echtscheiding (voor de wet) niet.

[eilander]

even een vraag tussendoor:

Stel een vrouw wordt zeer regelmatig geslagen door haar man. De man heeft al therapie gehad maar het geweld houdt maar aan. De vrouw kan het niet meer aan en besluit op een gegeven moment om van haar man te scheiden.
Drie jaar later wil de vrouw trouwen met een andere man.

De scheiding van de vrouw valt niet onder (1) overspel of (2) de causa religionis. Wat zou de kerkenraad in een dergelijk geval doen?

Dit is eenvoudig. Een scheiding van tafel en bed wordt toegestaan, een echtscheiding (voor de wet) niet.

Hoe moeilijk de situatie ook is - ik weet ook geen oplossing. Maar is scheiding van tafel en bed dan een Bijbelse oplossing? Ik geloof het niet.

[DDD]

Nou, ik vind dit -als het waar is- toch wel neigen naar biblicisme.

[Tiberius]

even een vraag tussendoor:

Stel een vrouw wordt zeer regelmatig geslagen door haar man. De man heeft al therapie gehad maar het geweld houdt maar aan. De vrouw kan het niet meer aan en besluit op een gegeven moment om van haar man te scheiden.
Drie jaar later wil de vrouw trouwen met een andere man.

De scheiding van de vrouw valt niet onder (1) overspel of (2) de causa religionis. Wat zou de kerkenraad in een dergelijk geval doen?

Dit is eenvoudig. Een scheiding van tafel en bed wordt toegestaan, een echtscheiding (voor de wet) niet.

Hoe moeilijk de situatie ook is - ik weet ook geen oplossing. Maar is scheiding van tafel en bed dan een Bijbelse oplossing? Ik geloof het niet.

Een formele scheiding van tafel en bed heeft weinig zin: tegenwoordig is samenwonen niet meer verplicht als men getrouwd is. Bovendien gaat het via de rechtbank. Het wordt ook bij mijn weten niet geadviseerd.
Dan kan men net zo goed met medeweten van elkaar een poosje apart gaan wonen.

Hertrouwen is in zo'n geval Bijbels niet mogelijk.

[Tiberius]

even een vraag tussendoor:

Stel een vrouw wordt zeer regelmatig geslagen door haar man. De man heeft al therapie gehad maar het geweld houdt maar aan. De vrouw kan het niet meer aan en besluit op een gegeven moment om van haar man te scheiden.
Drie jaar later wil de vrouw trouwen met een andere man.

De scheiding van de vrouw valt niet onder (1) overspel of (2) de causa religionis. Wat zou de kerkenraad in een dergelijk geval doen?

Dit is eenvoudig. Een scheiding van tafel en bed wordt toegestaan, een echtscheiding (voor de wet) niet.

Hoe moeilijk de situatie ook is - ik weet ook geen oplossing. Maar is scheiding van tafel en bed dan een Bijbelse oplossing? Ik geloof het niet.

Een formele scheiding van tafel en bed heeft weinig zin: tegenwoordig is samenwonen niet meer verplicht als men getrouwd is. Bovendien gaat het via de rechtbank. Het wordt ook bij mijn weten niet geadviseerd.
Dan kan men net zo goed met medeweten van elkaar een poosje apart gaan wonen.

Hertrouwen is in zo'n geval Bijbels niet mogelijk.