Omdat het er misschien niet voor niets impliciet staat. Het is geen alleen A zeggen. Dat is de hele misvatting over de evangelische wereld. Die zeggen het bijzonder vaak zo: Je moet zelf voor God kiezen. Maar als ze dan over hun eigen vermogens praten dan zeggen ze ook dat God het is die het geloof werkt. En tóch blijven ze zeggen dat je zelf moet kiezen. Dan heb je het bij de reformatorischen meteen al verkeerd gedaan.Posthoorn schreef:Het staat er wel in, maar niet expliciet. Je zegt zelf al: wat Henry zegt zal ongetwijfeld waar zijn.Floppy schreef:Wat Henry zegt zal ongetwijfeld waar zijn, maar het staat NIET in dit bijbelgedeelte.
De discussie loopt nu juist over de vraag wat je 'achter' dit soort Bijbelse uitspraken lezen moet: Gods welbehagen. Jullie: niets, gewoon doen.
Waarom die angst expliciet uit te spreken, wat er impliciet staat? De Bijbel zelf doet dat ook. Er staat echt meer in de Bijbel, véél meer, dan uitsluitend oproepen tot geloof en bekering. Waarom wel A zeggen en niet B?
Maar ik heb het hier al zo vaak gezegd: dan heeft zo ongeveer de gehele vroege kerk het verkeerd gedaan. Kan Ambrosius bijvoorbeeld linea recta de prullenbak in.
Uit angst voor vrije wil dwepen, uit angst voor activiteit, wordt de gehele geloofservaring gegrond in het passieve. Het moet de mens gegeven worden, het moet de mens geleerd worden etc. etc. Ik geloof volstrekt niet dat dit de geloofservaring van de bijbel en ook niet dat dit de geloofservaring van de reformatie is. De mens wordt in de bijbel zóveel aangesproken als een actief mens die de actieve geloofskeuze moet maken dat dit niet vol te houden is.
De vraag is dan ook niet wat je achter deze uitspraken moet lezen. De vraag is of je dit 'achter' (Gods welbehagen) moet overplaatsen naar een bekeringsschema waarin het moment van de rechtvaardiging volledig bestaat uit een passieve ervaring.