Welk boek ben jij nu aan het lezen?

[Dodo]

Ja, ze gingen ver in het doorbehandelen. Maar ik hoor 'gekkere' verhalen. Ik vind België nog niet zo heel extreem.
Je schrijft over de waarde van het lezen van hoe anderen rouw verwerken. Dat vond ik juist een minpunt van dit boek: het stopt bij het overlijden. Het is de beschrijving van het ziekteproces, maar hoe zijn ze verder gegaan?
Wat ik heel mooi vond in dit boek, was dat ze geen tijd wilden verspillen aan schuldvragen en dergelijke, maar de tijd die ze nog hadden zoveel mogelijk uitbuiten.

[Hendrikus]

http://www.skandalon.nl/shop/nl/theolog ... groot.html

want ook in de protestantse traditie zit heel wat mystiek

[Mara]

Ja, ze gingen ver in het doorbehandelen. Maar ik hoor 'gekkere' verhalen. Ik vind België nog niet zo heel extreem.
Je schrijft over de waarde van het lezen van hoe anderen rouw verwerken. Dat vond ik juist een minpunt van dit boek: het stopt bij het overlijden. Het is de beschrijving van het ziekteproces, maar hoe zijn ze verder gegaan?
Wat ik heel mooi vond in dit boek, was dat ze geen tijd wilden verspillen aan schuldvragen en dergelijke, maar de tijd die ze nog hadden zoveel mogelijk uitbuiten.

Dat bedoelde ik eigenlijk te zeggen. Dit valt meer onder het onderwerp: de ongeneeslijke ziekte van een kind.
Als je Tonio leest of het boek van Renate Dorrestein (Vonne van der Meer heeft er volgens mij ook één geschreven) gaat dat over het proces daarna.
Hoe ouders vaak eenzaam worstelen, elkaar niet begrijpen in het rouwen.
Vaak wordt gedacht dat verdriet of rouw mensen dichter bij elkaar brengen. Maar dat is lang niet altijd waar!

[Afgewezen]

Bovengenoemd boek inderdaad niet verder gelezen.
In één ruk uitgelezen: De juiste trein vanaf het verkeerde perron - Jolande Heijboer

Ik heb het gisteren gelezen, ook achter elkaar door.
Aan de ene kant heel boeiend, ontroerend ook soms, maar ik heb toch wat vraagtekens.

In z'n algemeenheid: waarom schrijven mensen boeken over hun overleden kind, en de manier waarop alles ging rond dat overlijden? Pas stonden er nog een paar recensies over zulke boeken in het RD, ik denk dat er inmiddels een fikse rij boeken over dit onderwerp is verschenen.
Ik begrijp het opschrijven voor jezelf, voor de familie, als liefdevolle herinnering. Maar waarom als boek?

Tja, waarom schrijft iemand een boek. Het boek heeft mij ontzettend geraakt, in die zin heeft het voor mij dus al bestaansrecht. Wel moet de Banier ervoor oppassen dat het geen recept wordt voor een serie boeken. Een boek over een man met een dwarslesie en nu weer over een meisje met botkanker. Dan denk ik: tja...

[jakobmarin]

http://www.skandalon.nl/shop/nl/theolog ... groot.html

want ook in de protestantse traditie zit heel wat mystiek

Lijkt me mooi zeg!
Zelf lees ik wel Soliloquium van Willem Teelinck, bijv.:

Och, Heere, Heere, U bent alles, U bent het alleen, U hebt de woorden van het eeuwig leven om het leven te geven aan hen die in de dood liggen.
U hebt de verzachtende olie van de genade om de gewonde zielen te genezen.
U hebt de vreugde wijn om de bedroefde harten te verkwikken.
U hebt de appelen van de troost om de versmachte gemoederen te laven.
Wanneer U, Heere, Uw linkerhand maar onder mijn hoofd wilde leggen en Uw rechterhand over mijn borst slaan, zou mijn ziel zacht liggen, dan zou ze meer dan in een aards Paradijs zijn.
Als U Uw vleugelen der genade over me wilde uitbreiden, zou ik goed beschermd zijn en mijn ziel zou in vettigheid zich verlustigen.
Want U alleen bent toch de God van mijn allesovertreffende vrolijkheid.
In Uw licht kan ik alleen het licht zien en door Uw genade ben ik wat ik ben.

Dit is toch werkelijk schitterend!!

En dan kom je als vanzelf uit bij Thomas a Kempis en bij Augustinus.

[Dodo]

Ja, ze gingen ver in het doorbehandelen. Maar ik hoor 'gekkere' verhalen. Ik vind België nog niet zo heel extreem.
Je schrijft over de waarde van het lezen van hoe anderen rouw verwerken. Dat vond ik juist een minpunt van dit boek: het stopt bij het overlijden. Het is de beschrijving van het ziekteproces, maar hoe zijn ze verder gegaan?
Wat ik heel mooi vond in dit boek, was dat ze geen tijd wilden verspillen aan schuldvragen en dergelijke, maar de tijd die ze nog hadden zoveel mogelijk uitbuiten.

Dat bedoelde ik eigenlijk te zeggen. Dit valt meer onder het onderwerp: de ongeneeslijke ziekte van een kind.
Als je Tonio leest of het boek van Renate Dorrestein (Vonne van der Meer heeft er volgens mij ook één geschreven) gaat dat over het proces daarna.
Hoe ouders vaak eenzaam worstelen, elkaar niet begrijpen in het rouwen.
Vaak wordt gedacht dat verdriet of rouw mensen dichter bij elkaar brengen. Maar dat is lang niet altijd waar!

Wat ik miste in het boek was de dynamiek tussen de ouders, en tussen de moeder (en vader) en de andere kinderen. Die blijven allemaal randfiguren.
Dit boek ging heel erg over de moeder en de zoon, en wat er met hen gebeurde. Wel mooi dat ze zo'n speciale band hadden, maar de overige kinderen blijven wel een beetje in de schaduw.

[Mara]

Ja, ze gingen ver in het doorbehandelen. Maar ik hoor 'gekkere' verhalen. Ik vind België nog niet zo heel extreem.
Je schrijft over de waarde van het lezen van hoe anderen rouw verwerken. Dat vond ik juist een minpunt van dit boek: het stopt bij het overlijden. Het is de beschrijving van het ziekteproces, maar hoe zijn ze verder gegaan?
Wat ik heel mooi vond in dit boek, was dat ze geen tijd wilden verspillen aan schuldvragen en dergelijke, maar de tijd die ze nog hadden zoveel mogelijk uitbuiten.

Dat bedoelde ik eigenlijk te zeggen. Dit valt meer onder het onderwerp: de ongeneeslijke ziekte van een kind.
Als je Tonio leest of het boek van Renate Dorrestein (Vonne van der Meer heeft er volgens mij ook één geschreven) gaat dat over het proces daarna.
Hoe ouders vaak eenzaam worstelen, elkaar niet begrijpen in het rouwen.
Vaak wordt gedacht dat verdriet of rouw mensen dichter bij elkaar brengen. Maar dat is lang niet altijd waar!

Wat ik miste in het boek was de dynamiek tussen de ouders, en tussen de moeder (en vader) en de andere kinderen. Die blijven allemaal randfiguren.
Dit boek ging heel erg over de moeder en de zoon, en wat er met hen gebeurde. Wel mooi dat ze zo'n speciale band hadden, maar de overige kinderen blijven wel een beetje in de schaduw.

Daar heb ik het met Afgewezen over gehad in een pb. Wij zagen dit ook. Heeft de vader een autistisch probleem en zit hij daarom op een eiland? Vindt moeder bij de zoon die geestelijke band die ze met haar man mist?
Daarom vond ik het technisch geen goed boek. Je zegt het juist, het bleven randfiguren, je leerde hen niet kennen.
Terwijl ziekte en sterven het hele gezin betreft en raakt, ieder op zijn eigen manier.

[dennis]

http://www.skandalon.nl/shop/nl/theolog ... groot.html

want ook in de protestantse traditie zit heel wat mystiek

Lijkt me mooi zeg!
Zelf lees ik wel Soliloquium van Willem Teelinck, bijv.:

Och, Heere, Heere, U bent alles, U bent het alleen, U hebt de woorden van het eeuwig leven om het leven te geven aan hen die in de dood liggen.
U hebt de verzachtende olie van de genade om de gewonde zielen te genezen.
U hebt de vreugde wijn om de bedroefde harten te verkwikken.
U hebt de appelen van de troost om de versmachte gemoederen te laven.
Wanneer U, Heere, Uw linkerhand maar onder mijn hoofd wilde leggen en Uw rechterhand over mijn borst slaan, zou mijn ziel zacht liggen, dan zou ze meer dan in een aards Paradijs zijn.
Als U Uw vleugelen der genade over me wilde uitbreiden, zou ik goed beschermd zijn en mijn ziel zou in vettigheid zich verlustigen.
Want U alleen bent toch de God van mijn allesovertreffende vrolijkheid.
In Uw licht kan ik alleen het licht zien en door Uw genade ben ik wat ik ben.

Dit is toch werkelijk schitterend!!

En dan kom je als vanzelf uit bij Thomas a Kempis en bij Augustinus.

Daar is natuurlijk ook heel veel geestelijke herkenning. Voetius roemde niet voor niets 'De navolging van Christus.' Persoonlijk vind ik mystiek een wat ongelukkig woord, omdat er helaas tegenwoordig veel mee wordt aangeduid dat los staat van Gods Woord. Maar het ware geloof kent zeker de bevinding. Het ervaren wie God is en wil zijn in Christus. Dat is zelfs de kern van de zaak.

[dennis]

Bovengenoemd boek inderdaad niet verder gelezen.
In één ruk uitgelezen: De juiste trein vanaf het verkeerde perron - Jolande Heijboer

Ik heb het gisteren gelezen, ook achter elkaar door.
Aan de ene kant heel boeiend, ontroerend ook soms, maar ik heb toch wat vraagtekens.

In z'n algemeenheid: waarom schrijven mensen boeken over hun overleden kind, en de manier waarop alles ging rond dat overlijden? Pas stonden er nog een paar recensies over zulke boeken in het RD, ik denk dat er inmiddels een fikse rij boeken over dit onderwerp is verschenen.
Ik begrijp het opschrijven voor jezelf, voor de familie, als liefdevolle herinnering. Maar waarom als boek?

Tja, waarom schrijft iemand een boek. Het boek heeft mij ontzettend geraakt, in die zin heeft het voor mij dus al bestaansrecht. Wel moet de Banier ervoor oppassen dat het geen recept wordt voor een serie boeken. Een boek over een man met een dwarslesie en nu weer over een meisje met botkanker. Dan denk ik: tja...

Voor de schrijver zelf is het schrijven van een boek vaak ook deel van het verwerkingsproces. Of dat in dit geval ook zo is? Ik vermoed het wel.

[Ad Anker]

Zojuist Nynke van Leendert van Wezel uitgelezen. Wat een mooi boek! Wat een triest verhaal. Wel mooi dat het zich afspeelt in mijn omgeving, ik zie de boerderijtjes, straatjes, de markt en de haven zo voor me.
Ik ben dan ook maar een gewone lezer...

[helma]

Vorige week op vakantie gelezen: Ann Tatlock; Het huis van Musume
Geen doorsneeboek. (maar dat ben ik van deze schrijfster ook niet gewend)


http://www.bruna.nl/boeken/het-huis-van ... 9085201090

[Posthoorn]

J.F. van der Poel, 'Een blinkende traan'

[helma]

J.F. van der Poel, 'Een blinkende traan'

daar zou ik niet eens aan beginnen

[Posthoorn]

J.F. van der Poel, 'Een blinkende traan'

daar zou ik niet eens aan beginnen

Ik moet 'm van mezelf uitlezen.

[freek]

Daar is natuurlijk ook heel veel geestelijke herkenning. Voetius roemde niet voor niets 'De navolging van Christus.' Persoonlijk vind ik mystiek een wat ongelukkig woord, omdat er helaas tegenwoordig veel mee wordt aangeduid dat los staat van Gods Woord. Maar het ware geloof kent zeker de bevinding. Het ervaren wie God is en wil zijn in Christus. Dat is zelfs de kern van de zaak.

Ik vind mystiek soms beter de lading dekken. In de huidige inkleuring van de term gaat bevinding, zeker in de bevindelijk-gereformeerde traditie, voornamelijk over de beleving van het 'erbuiten staan', terwijl mystiek verwijst naar de beleving van het delen in het heil.