Dodo schreef:Mara schreef:Bovengenoemd boek inderdaad niet verder gelezen.
In één ruk uitgelezen:
De juiste trein vanaf het verkeerde perron - Jolande Heijboer

Ik heb het gisteren gelezen, ook achter elkaar door.
Aan de ene kant heel boeiend, ontroerend ook soms, maar ik heb toch wat vraagtekens.
In z'n algemeenheid: waarom schrijven mensen boeken over hun overleden kind, en de manier waarop alles ging rond dat overlijden? Pas stonden er nog een paar recensies over zulke boeken in het RD, ik denk dat er inmiddels een fikse rij boeken over dit onderwerp is verschenen.
Ik begrijp het opschrijven voor jezelf, voor de familie, als liefdevolle herinnering. Maar waarom als boek?
Het verhaal op zich boeit, maar ik vind het boek niet goed geschreven. Ik heb betere boeken gelezen over een dergelijk onderwerp.
Toch raakte het me wel.
Ik denk zeker dat er ook een markt voor is. Er zijn veel ouders met een overleden kind en dan is het soms troostrijk om te lezen hoe anderen dit verwerken, ook boos zijn misschien of wanhopig, of met schuldgevoel kampen. En dat er geen vaste tijd staat voor een rouwproces.
Een kind verliezen is denk ik één van de ergste dingen die je mee kunt maken. Het heeft ook een heel hoge stressfactor.
Ik vind het ook wel fijn als mensen open en eerlijk over de gang van zaken in een ziekenhuis schrijven.
In dit geval heb ik er over na lopen denken: hoever zou ik gaan met een kind? Eindeloos doorgaan met behandelen? Want het ging in dit boek wel heel erg ver, vond je niet Dodo?