Gelezen, gedacht, gehoord... [1]

[-DIA-]

Gelezen:

DE DORDTSE LEERREGELS: ECHTE GENADE IS VRIJE GENADE

Er zijn van die woorden die overbodig lijken. Wie bijvoorbeeld spreekt van een ronde cirkel kan het woordje ‘rond’ natuurlijk gewoon weglaten. Waarom spreken we dan eigenlijk van ‘vrije genade’? Als genade niet vrij is, dan is het toch eigenlijk geen genade?

Helemaal waar! Maar zoals mensen van een ronde cirkel soms een vierkante cirkel weten te maken, zo is het ook met het woordje genade. Het wordt nogal eens verbogen en misbruikt. Dat wordt duidelijk als we letten op de strijd die geleid heeft tot het ontstaan van de Dordtse Leerregels, het laatste belijdenisgeschrift waaraan we onze aandacht geven.

TOETSSTEEN
Waar gaat het eigenlijk over in de Dordtse Leerregels? Als het er op aan komt spreekt elke kerk en iedere christen over genade. Denk alleen maar aan het bekende gezang van John Newton “Amazing Grace” (Verbazingwekkende genade), een lied dar inmiddels is gekaapt door predikers die neits moeten hebben van het calvinisme, door doedelzakspelers van de Schotse Hooglanden en zelfs door wereldberoemde rockzangers. Het lijkt er haast op dat iedereen in genade gelooft.

Toch moeten we nuchter blijven. Wat bedoelen mensen als ze van ‘genade’ spreken? Gaat het om genade in het algemeen, of om genade in de Bijbelse zin van het woord? Om vrije en soevereine genade, of om genade die je zelf kunt pakken? Om helpende genade (genade die aanvult was bij mij ontbreekt), of om verlossende genade (genade die mij uit het moeras van mijn onmacht en vijandschap trekt)?
Is Gods bijzondere genade iets dat ik kan afwijzen, of is zij krachtdadig en onweerstaanbaar? Deze vragen kunnen dienen om een toetssteen in de verwarring op kerkelijk en godsdienstig gebied. Ze zullen ons ook helpen om het grote belang van de Dordtse Leerregels in te zien.

DOOR DE ACHTERDEUR
De Dordtse Leerregels zijn geschreven in de zeventiende eeuw. Ongeveer honderd jaar eerder was het licht gaan schijnen. Hervormers als Luther, Zwingli en Calvijn stelden zich teweer tegen de dwalingen van de Roomse Kerk. Zij waren aan de weet gekomen dat een mens met zijn zogenaamde goede werken niets kan verdienen. Ze leerden dat een arme zondaar alleen maar gered kan worden uit vrije genade, door het geloof in Christus. Zo werd de banier van het Evangelie weer opgeheven.
Helaas, de natuurlijke mens geeft niet zo gauw op, ook niet als hij godsdienstig is. De ‘nieuwe leer’ kreeg dan ook te maken met felle tegenstand. Terwijl de Roomse Kerk een contrareformatie organiseerde, ontstond er ook strijd in het eigen kamp. Sommige protestanten wilden wel toegeven dat je alleen zalig wordt door het geloof, maar zij maakten van dat geloof een werk dat wij tot stand moeten brengen. Heel subtiel ging er een wissel om. De mens kwam in het middelpunt te staan – de gelovende mens, de gewillige mens, de mens die meewerkt met God. Kortom, de dwaling die door de voordeur was uitgeworpen, werd door de achterdeur weer binnengehaald.

VRIJE WIL OF VRIJE GENADE
Nederland heeft de twijfelachtige eer het land te zijn waar djt alles plaatsvond. Het zijn de Nederlanders die de remonstrantse leer op de kaart hebben gezet. In het buitenland worden remonstranten doorgaans Arminianen genoemd – aanhangers van Arminius, een man uit Oudewater die grote onrust verwekte in de vaderlandse kerk. Een jaar na zijn dood, in 1609 stelden zijn volgelingen een ‘remonstrantie’ op (een protest) dat uit vijf punten bestond. Zij vroegen daarin om herziening van de Nederlandse Geloofsbelijdenis en de Heidelbergse Catechismus. Ze geloofden nog wel in een uitverkiezing, maar – zeiden ze – mensen worden verkoren om hun geloof en niet tot het geloof. Zodoende werd de zaligheid afhankelijk van de instemming en volharding van de mens.
Twee jaar later schreven calvinistische predikanten een ‘contra-remonstrantie’. De hele natie raakte verdeeld en het volk begon af te drijven in de richting van een burgeroorlog. Er moest iets gebeuren, en de tijd drong!

NATIONAAL EN INTERNATIONAAL
Op aandringen van Prins Maurits werd in 1618 een belangrijke bijeenkomst belegd: De Nationale Synode van Dordrecht. Deze vergadering had overigens een internationaal tintje door de aanwezigheid van 27 theologen uit Engeland, Schotland, Zwitserland en andere landen. Op de 132e zitting van de synode – het was inmiddels in de lente van 1619 – werden de Vijf Artikelen tegen de Remonstranten aanvaard. Alle ambtsdragers werden aangespoord de leer van vrije genade te bevorderen waar ze maar konden.

Een groot wonder was gebeurd. Het had er donker uitgezien in Nederland. Bijna alle rechtzinnige predikers was de mond gesnoerd. De politieke leider van de remonstranten had dominee Rossaeus uit Den Haag spottend toegeroepen: ‘Je staat helemaal alleen!’ ‘Nee meneer’, had deze geantwoord, ‘God de Heere is met mij, en ook de duizenden vromen die er in dit land nog gevonden worden’. Zijn vertrouwen werd niet beschaamd. Binnen een jaar was de valse leer veroordeeld en waren 200 remonstrantse predikanten afgezet.

EEN SCHAT, OOK VANDAAG!
Nu zou iemand kunnen vragen: ‘Maar zijn dit geen dingen uit een grijs verleden? Is het zo belangrijk om deze geschiedenis te kennen en je te verdiepen in dat oude geschrift?’ Het antwoord is: ‘Jazeker!’ De strijd die 400 jaar geleden begon is nooit ten volle gestreden zolang Gods Kerk hier op aarde is. Waarom niet? Omdat de remonstrant nooit sterft! Hij woont in ons hart. Wij kunnen gewoon niet aanvaarden dat vijanden met God worden verzoend. Wij kleden die vijand netjes aan en maken er een deugdzame man of een gewillige gelovige van. Het maakt ons boos dat de Heere niets van ons kan gebruiken. We zien het niet, en we willen het niet ook!
Velen vandaag die zich reformatorisch noemen hebben niet het minste begrip van wat onze vaderen geloofden. Zij gaan ervan uit dat de mens in staat is zich te bekeren en – op eigen kracht, desnoods met hulp van boven – de goede keuze te maken. Als er nog gesproken wordt van de uitverkiezing, dan wordt daar een enorme zwaai aan gegeven. Christus wordt voorgesteld als een Zaligmaker Die voor alle mensen is gestorven, maar voor niemand in het bijzonder. De nieuwe geboorte heet niet langer een eenzijdig Godswerk, maar ‘Gods antwoord op de beslissing van de mens’.

EEN BOODSCHAP
De moderne gelovige voelt weerzin tegen de oude waarheid. Hij wordt er kriegel van. Deze waarheid is niet meer van deze tijd, en mensen worden er maar wanhopig van. Kennelijk vraagt hij zich niet eens af of wanhoop wel eens heilzaam zou kunnen zijn. Het enige wat lijkt te tellen is dat mensen ‘een goed gevoel’ krijgen. Dit mensgerichte evangelie lijkt warm en aantrekkelijk, maar is zij dat ook?
Stel dat iemand in een diep ravijn is gevallen en daar met gebroken ledematen kreunt: ‘Blijf alstublieft uit mijn buurt’, dan heeft hij een redder nodig die afdaalt naar de diepte, hem radicaal op andere gedachten brengt en hem vervolgens naar boven draagt. Een remonstratse prediker werpt eigenlijk alleen maar een touw toe aan de ongelukkige man. ‘Aanpakken!’ roept hij; ‘en vasthouden!’ Dat lijkt barmhartig, maar in feite is het wreed.
Begrijpen we het? Gaat het hier om kleine dingen? We weten het antwoord. Als genade geen vrije genade is, dan is het helemaal geen genade. Maar als genade vrij valt, dan is er nog een boodschap. Dan is er doen aan voor de slechtste van de slechten!

Ds. C. Sonnevelt

Bron: DE SAAMBINDER 15 augustus 2013

Een reactie op het volgende:

De moderne gelovige voelt weerzin tegen de oude waarheid. Hij wordt er kriegel van.
Deze waarheid is niet meer van deze tijd, en mensen worden er maar wanhopig van.
Kennelijk vraagt hij zich niet eens af of wanhoop wel eens heilzaam zou kunnen zijn.
Het enige wat lijkt te tellen is dat mensen ‘een goed gevoel’ krijgen.
Dit mensgerichte evangelie lijkt warm en aantrekkelijk, maar is zij dat ook?
Totzover Ds. C. Sonnevelt.

Mijn vragen hierbij:

1. De weerzin is toch ook van alle tijden? en bovendien ook van de rechtzinnig belijdende kerkmens: ons aller hart van nature?
2. Waaruit blijkt dat de Dordtse Leeregels een wanhopig gevoel geven? Bij de wanhopende gedachten en vragen zijn toch ook hoopvolle antwoorden?
3. Een mensgericht evangelie niet aantrekkelijk? Voor het natuurlijke hart wel, lijkt me.
Wijlen Ds. D. Monster (Oud Gereformeerd Gemeente) van Barneveld zei vaak in zijn preken:
Het Evangelie is niet naar de mens, maar het Evangelie is wel: VOOR de mens!
Niet naar de mens, maar: ter verheerlijking van God.
En omdat het tot verheerlijking van God is, is het Evangelie voor de mens.

Ik voel helemaal aan wat je bedoelt. Maar ik had bewust een stukje van een "moderne"
predikant genomen. Dan zie je toch wel vaak van die zaakjes die de ouden beslist niet
zo zouden opmerken. Volkomen recht opgemerkt. Ik moet zeggen dat ik ook niet altijd
de gave des onderscheids zo duidelijk heb. Er zijn er ook die het veel nauwer kunnen
opluisteren.

[SecorDabar]

Gelezen:

DE DORDTSE LEERREGELS: ECHTE GENADE IS VRIJE GENADE

Er zijn van die woorden die overbodig lijken. Wie bijvoorbeeld spreekt van een ronde cirkel kan het woordje ‘rond’ natuurlijk gewoon weglaten. Waarom spreken we dan eigenlijk van ‘vrije genade’? Als genade niet vrij is, dan is het toch eigenlijk geen genade?

Helemaal waar! Maar zoals mensen van een ronde cirkel soms een vierkante cirkel weten te maken, zo is het ook met het woordje genade. Het wordt nogal eens verbogen en misbruikt. Dat wordt duidelijk als we letten op de strijd die geleid heeft tot het ontstaan van de Dordtse Leerregels, het laatste belijdenisgeschrift waaraan we onze aandacht geven.

TOETSSTEEN
Waar gaat het eigenlijk over in de Dordtse Leerregels? Als het er op aan komt spreekt elke kerk en iedere christen over genade. Denk alleen maar aan het bekende gezang van John Newton “Amazing Grace” (Verbazingwekkende genade), een lied dar inmiddels is gekaapt door predikers die neits moeten hebben van het calvinisme, door doedelzakspelers van de Schotse Hooglanden en zelfs door wereldberoemde rockzangers. Het lijkt er haast op dat iedereen in genade gelooft.

Toch moeten we nuchter blijven. Wat bedoelen mensen als ze van ‘genade’ spreken? Gaat het om genade in het algemeen, of om genade in de Bijbelse zin van het woord? Om vrije en soevereine genade, of om genade die je zelf kunt pakken? Om helpende genade (genade die aanvult was bij mij ontbreekt), of om verlossende genade (genade die mij uit het moeras van mijn onmacht en vijandschap trekt)?
Is Gods bijzondere genade iets dat ik kan afwijzen, of is zij krachtdadig en onweerstaanbaar? Deze vragen kunnen dienen om een toetssteen in de verwarring op kerkelijk en godsdienstig gebied. Ze zullen ons ook helpen om het grote belang van de Dordtse Leerregels in te zien.

DOOR DE ACHTERDEUR
De Dordtse Leerregels zijn geschreven in de zeventiende eeuw. Ongeveer honderd jaar eerder was het licht gaan schijnen. Hervormers als Luther, Zwingli en Calvijn stelden zich teweer tegen de dwalingen van de Roomse Kerk. Zij waren aan de weet gekomen dat een mens met zijn zogenaamde goede werken niets kan verdienen. Ze leerden dat een arme zondaar alleen maar gered kan worden uit vrije genade, door het geloof in Christus. Zo werd de banier van het Evangelie weer opgeheven.
Helaas, de natuurlijke mens geeft niet zo gauw op, ook niet als hij godsdienstig is. De ‘nieuwe leer’ kreeg dan ook te maken met felle tegenstand. Terwijl de Roomse Kerk een contrareformatie organiseerde, ontstond er ook strijd in het eigen kamp. Sommige protestanten wilden wel toegeven dat je alleen zalig wordt door het geloof, maar zij maakten van dat geloof een werk dat wij tot stand moeten brengen. Heel subtiel ging er een wissel om. De mens kwam in het middelpunt te staan – de gelovende mens, de gewillige mens, de mens die meewerkt met God. Kortom, de dwaling die door de voordeur was uitgeworpen, werd door de achterdeur weer binnengehaald.

VRIJE WIL OF VRIJE GENADE
Nederland heeft de twijfelachtige eer het land te zijn waar djt alles plaatsvond. Het zijn de Nederlanders die de remonstrantse leer op de kaart hebben gezet. In het buitenland worden remonstranten doorgaans Arminianen genoemd – aanhangers van Arminius, een man uit Oudewater die grote onrust verwekte in de vaderlandse kerk. Een jaar na zijn dood, in 1609 stelden zijn volgelingen een ‘remonstrantie’ op (een protest) dat uit vijf punten bestond. Zij vroegen daarin om herziening van de Nederlandse Geloofsbelijdenis en de Heidelbergse Catechismus. Ze geloofden nog wel in een uitverkiezing, maar – zeiden ze – mensen worden verkoren om hun geloof en niet tot het geloof. Zodoende werd de zaligheid afhankelijk van de instemming en volharding van de mens.
Twee jaar later schreven calvinistische predikanten een ‘contra-remonstrantie’. De hele natie raakte verdeeld en het volk begon af te drijven in de richting van een burgeroorlog. Er moest iets gebeuren, en de tijd drong!

NATIONAAL EN INTERNATIONAAL
Op aandringen van Prins Maurits werd in 1618 een belangrijke bijeenkomst belegd: De Nationale Synode van Dordrecht. Deze vergadering had overigens een internationaal tintje door de aanwezigheid van 27 theologen uit Engeland, Schotland, Zwitserland en andere landen. Op de 132e zitting van de synode – het was inmiddels in de lente van 1619 – werden de Vijf Artikelen tegen de Remonstranten aanvaard. Alle ambtsdragers werden aangespoord de leer van vrije genade te bevorderen waar ze maar konden.

Een groot wonder was gebeurd. Het had er donker uitgezien in Nederland. Bijna alle rechtzinnige predikers was de mond gesnoerd. De politieke leider van de remonstranten had dominee Rossaeus uit Den Haag spottend toegeroepen: ‘Je staat helemaal alleen!’ ‘Nee meneer’, had deze geantwoord, ‘God de Heere is met mij, en ook de duizenden vromen die er in dit land nog gevonden worden’. Zijn vertrouwen werd niet beschaamd. Binnen een jaar was de valse leer veroordeeld en waren 200 remonstrantse predikanten afgezet.

EEN SCHAT, OOK VANDAAG!
Nu zou iemand kunnen vragen: ‘Maar zijn dit geen dingen uit een grijs verleden? Is het zo belangrijk om deze geschiedenis te kennen en je te verdiepen in dat oude geschrift?’ Het antwoord is: ‘Jazeker!’ De strijd die 400 jaar geleden begon is nooit ten volle gestreden zolang Gods Kerk hier op aarde is. Waarom niet? Omdat de remonstrant nooit sterft! Hij woont in ons hart. Wij kunnen gewoon niet aanvaarden dat vijanden met God worden verzoend. Wij kleden die vijand netjes aan en maken er een deugdzame man of een gewillige gelovige van. Het maakt ons boos dat de Heere niets van ons kan gebruiken. We zien het niet, en we willen het niet ook!
Velen vandaag die zich reformatorisch noemen hebben niet het minste begrip van wat onze vaderen geloofden. Zij gaan ervan uit dat de mens in staat is zich te bekeren en – op eigen kracht, desnoods met hulp van boven – de goede keuze te maken. Als er nog gesproken wordt van de uitverkiezing, dan wordt daar een enorme zwaai aan gegeven. Christus wordt voorgesteld als een Zaligmaker Die voor alle mensen is gestorven, maar voor niemand in het bijzonder. De nieuwe geboorte heet niet langer een eenzijdig Godswerk, maar ‘Gods antwoord op de beslissing van de mens’.

EEN BOODSCHAP
De moderne gelovige voelt weerzin tegen de oude waarheid. Hij wordt er kriegel van. Deze waarheid is niet meer van deze tijd, en mensen worden er maar wanhopig van. Kennelijk vraagt hij zich niet eens af of wanhoop wel eens heilzaam zou kunnen zijn. Het enige wat lijkt te tellen is dat mensen ‘een goed gevoel’ krijgen. Dit mensgerichte evangelie lijkt warm en aantrekkelijk, maar is zij dat ook?
Stel dat iemand in een diep ravijn is gevallen en daar met gebroken ledematen kreunt: ‘Blijf alstublieft uit mijn buurt’, dan heeft hij een redder nodig die afdaalt naar de diepte, hem radicaal op andere gedachten brengt en hem vervolgens naar boven draagt. Een remonstratse prediker werpt eigenlijk alleen maar een touw toe aan de ongelukkige man. ‘Aanpakken!’ roept hij; ‘en vasthouden!’ Dat lijkt barmhartig, maar in feite is het wreed.
Begrijpen we het? Gaat het hier om kleine dingen? We weten het antwoord. Als genade geen vrije genade is, dan is het helemaal geen genade. Maar als genade vrij valt, dan is er nog een boodschap. Dan is er doen aan voor de slechtste van de slechten!

Ds. C. Sonnevelt

Bron: DE SAAMBINDER 15 augustus 2013

Een reactie op het volgende:

De moderne gelovige voelt weerzin tegen de oude waarheid. Hij wordt er kriegel van.
Deze waarheid is niet meer van deze tijd, en mensen worden er maar wanhopig van.
Kennelijk vraagt hij zich niet eens af of wanhoop wel eens heilzaam zou kunnen zijn.
Het enige wat lijkt te tellen is dat mensen ‘een goed gevoel’ krijgen.
Dit mensgerichte evangelie lijkt warm en aantrekkelijk, maar is zij dat ook?
Totzover Ds. C. Sonnevelt.

Mijn vragen hierbij:

1. De weerzin is toch ook van alle tijden? en bovendien ook van de rechtzinnig belijdende kerkmens: ons aller hart van nature?
2. Waaruit blijkt dat de Dordtse Leeregels een wanhopig gevoel geven? Bij de wanhopende gedachten en vragen zijn toch ook hoopvolle antwoorden?
3. Een mensgericht evangelie niet aantrekkelijk? Voor het natuurlijke hart wel, lijkt me.
Wijlen Ds. D. Monster (Oud Gereformeerd Gemeente) van Barneveld zei vaak in zijn preken:
Het Evangelie is niet naar de mens, maar het Evangelie is wel: VOOR de mens!
Niet naar de mens, maar: ter verheerlijking van God.
En omdat het tot verheerlijking van God is, is het Evangelie voor de mens.

Ik voel helemaal aan wat je bedoelt. Maar ik had bewust een stukje van een "moderne"
predikant genomen. Dan zie je toch wel vaak van die zaakjes die de ouden beslist niet
zo zouden opmerken. Volkomen recht opgemerkt. Ik moet zeggen dat ik ook niet altijd
de gave des onderscheids zo duidelijk heb. Er zijn er ook die het veel nauwer kunnen
opluisteren.

Dat is een beetje ongelukkig uitgedrukt, alsof het een "moderne"dominee zou zijn.
Ik denk dat ook Ds. C. Sonnevelt het hierin wel eens zou zijn, ondanks dat hij dit in dit artikel niet benoemd heeft.
Menig predikant zal de verzuchting kennen: wie is tot deze dingen bekwaam?
En wij? Laten we de dienaren des Woords niet in onze gebeden vergeten.

[Zeemeeuw]

@SecorDabar. Wat je eerste vraag betreft; deze wordt door ds. Sonnevelt in de voorlaatste alinea beantwoord.

[SecorDabar]

@SecorDabar. Wat je eerste vraag betreft; deze wordt door ds. Sonnevelt in de voorlaatste alinea beantwoord.

U bedoeld deze zinssnede?
"Velen vandaag die zich reformatorisch noemen hebben niet het minste begrip van wat onze vaderen geloofden,....en wat daar verder volgt" ??

Het gaat dan om veel refomatorischen, maar niet allemaal.
Dan schrijf ik, me zelf kennende: juist allemaal.

Een toestemmen van de waarheid, is nog niet een beoefenen van de waarheid.

Kijk, u zult het met me eens zijn dat er in ons land wegenbelasting dient betaalt te worden tot onderhoud voor onze wegen.
Maar doen we dan ook van harte voor ons autootje de wegenbelasting betalen ?
En als we alleen maar voetganger zijn, dan gaat de wegenbelasting al helemaal aan ons voorbij.
Ja, dan is het makkelijk toestemmen.

[Zeemeeuw]

@ SecorDabar. Nee, de opmerking dat de remonstrant nooit sterft en in ons aller hart woont en dat die strijd daarom nooit ten volle gestreden is.

[SecorDabar]

@ SecorDabar. Nee, de opmerking dat de remonstrant nooit sterft en in ons aller hart woont en dat die strijd daarom nooit ten volle gestreden is.

Nou, daar kunnen we het van harte mee eens zijn.

Toch denk ik niet een ieder.
Want hoevelen in de geref. gezindte gaan met de stroom mee, dat we niet alles meer behoeven te onderschrijven wat de 3 forumulieren van enigheid betreft.
Laat ieder op zijn / haar wijze geloven: "niet de leer maar de Heer' is de uitspraak.

Als we in een grazige weide zijn, dan zit er een afrastering om die weide.
Anders zouden we naar een andere weide kunnen gaan, die ons beter schijnt, maar bedekt is met vergif.
Zo is dan ook de belijdenis, de leer naar de Godzaligheid een afrastering om ons te bewaren voor verderfelijke wegen.

[Marco]

@ SecorDabar. Nee, de opmerking dat de remonstrant nooit sterft en in ons aller hart woont en dat die strijd daarom nooit ten volle gestreden is.

Nou, daar kunnen we het van harte mee eens zijn.

Toch denk ik niet een ieder.
Want hoevelen in de geref. gezindte gaan met de stroom mee, dat we niet alles meer behoeven te onderschrijven wat de 3 forumulieren van enigheid betreft.
Laat ieder op zijn / haar wijze geloven: "niet de leer maar de Heer' is de uitspraak.

Als we in een grazige weide zijn, dan zit er een afrastering om die weide.
Anders zouden we naar een andere weide kunnen gaan, die ons beter schijnt, maar bedekt is met vergif.
Zo is dan ook de belijdenis, de leer naar de Godzaligheid een afrastering om ons te bewaren voor verderfelijke wegen.

Dat is allemaal waar. Maar wat staat er dan in die belijdenis? Er wordt hier heel veel over die belijdenis gesproken, maar ik krijg niet de indruk dat iedereen die belijdenis - met name de Dordtse Leerregels - echt kent. Uitnodigingen om eens in te gaan op een concreet artikel uit die belijdenis worden gevolgd door een oorverdovende stilte.

[-DIA-]

@ SecorDabar. Nee, de opmerking dat de remonstrant nooit sterft en in ons aller hart woont en dat die strijd daarom nooit ten volle gestreden is.

Nou, daar kunnen we het van harte mee eens zijn.

Toch denk ik niet een ieder.
Want hoevelen in de geref. gezindte gaan met de stroom mee, dat we niet alles meer behoeven te onderschrijven wat de 3 forumulieren van enigheid betreft.
Laat ieder op zijn / haar wijze geloven: "niet de leer maar de Heer' is de uitspraak.

Als we in een grazige weide zijn, dan zit er een afrastering om die weide.
Anders zouden we naar een andere weide kunnen gaan, die ons beter schijnt, maar bedekt is met vergif.
Zo is dan ook de belijdenis, de leer naar de Godzaligheid een afrastering om ons te bewaren voor verderfelijke wegen.

Dat is allemaal waar. Maar wat staat er dan in die belijdenis? Er wordt hier heel veel over die belijdenis gesproken, maar ik krijg niet de indruk dat iedereen die belijdenis - met name de Dordtse Leerregels - echt kent. Uitnodigingen om eens in te gaan op een concreet artikel uit die belijdenis worden gevolgd door een oorverdovende stilte.

De belijdenis wordt toch elke zondagmiddag voorgelezen? Hier tenminste wel. 's Morgens de Decaloog,
's middags uit de Dordtse Leerregels/Nederlandse Geloofsbelijdenis en 's avonds de Apostolische geloofsbelijdenis.

[eilander]

Dat is allemaal waar. Maar wat staat er dan in die belijdenis? Er wordt hier heel veel over die belijdenis gesproken, maar ik krijg niet de indruk dat iedereen die belijdenis - met name de Dordtse Leerregels - echt kent. Uitnodigingen om eens in te gaan op een concreet artikel uit die belijdenis worden gevolgd door een oorverdovende stilte.

De belijdenis wordt toch elke zondagmiddag voorgelezen? Hier tenminste wel. 's Morgens de Decaloog,
's middags uit de Dordtse Leerregels/Nederlandse Geloofsbelijdenis en 's avonds de Apostolische geloofsbelijdenis.

Op plaatsen waar twee maal kerk is (en dat is nogal op wat plaatsen), leest men denk ik wel altijd de Tien geboden, en meestal de tweede dienst de Apostolische geloofsbelijdenis.
Er wordt denk ik maar weinig uit de Dordtse Leerregels gelezen.

Daarom is het wel goed om uit de DL te preken, zoals bijvoorbeeld ds. J. Lohuis op dit moment doet in Scherpenisse.

[jakobmarin]

Op plaatsen waar twee maal kerk is (en dat is nogal op wat plaatsen), leest men denk ik wel altijd de Tien geboden, en meestal de tweede dienst de Apostolische geloofsbelijdenis.
Er wordt denk ik maar weinig uit de Dordtse Leerregels gelezen.

Daarom is het wel goed om uit de DL te preken, zoals bijvoorbeeld ds. J. Lohuis op dit moment doet in Scherpenisse.

Wij hebben 2x kerk en smiddags wordt zowel de 3FvE gelezen als de 12 artikelen.

Preken uit DL of NGB i.p.v. de HC vind ik een goede ontwikkeling ja. Er staan zulke mooie dingen in de 3FvE (buiten de HC), die anders amper aan bod komen.

[albion]

Op plaatsen waar twee maal kerk is (en dat is nogal op wat plaatsen), leest men denk ik wel altijd de Tien geboden, en meestal de tweede dienst de Apostolische geloofsbelijdenis.
Er wordt denk ik maar weinig uit de Dordtse Leerregels gelezen.

Daarom is het wel goed om uit de DL te preken, zoals bijvoorbeeld ds. J. Lohuis op dit moment doet in Scherpenisse.

Wij hebben 2x kerk en smiddags wordt zowel de 3FvE gelezen als de 12 artikelen.

Preken uit DL of NGB i.p.v. de HC vind ik een goede ontwikkeling ja. Er staan zulke mooie dingen in de 3FvE (buiten de HC), die anders amper aan bod komen.

Wij hebben 3x kerk. 's Morgens de Tien geboden, 's middags de Apostolische geloofsbelijdenis, 's avonds de Dordtse Leerregels afgewisseld met de Belijdenis des Geloofs.

[jakobmarin]

Als het tussendoor mag: voor mij een van de meest wijze en evenwichtige beschrijvingen van 2 aspecten van het Geloof: Gave en Opgave.
Of noem het Verkiezing en Verantwoordelijkheid, Bekering en Wedergeboorte, etc.

Is niet door een theoloog overigens, maar door CS Lewis (uit Onversneden Christendom).

(als je deze lap tekst kopieert en plakt in Word, leest het wat makkelijker).

Geloof
Ik probeer nu te spreken over Geloof in de tweede betekenis, de hogere. Daarstraks zei ik dat Geloof in deze zin aan de orde komt nadat een mens zijn uiterste best heeft gedaan om de christelijke deugden te beoefenen, en gemerkt heeft dat dit niet lukt, en begrijpt dat hij zelfs als het lukte alleen maar iets aan God zou teruggeven wat al Gods eigendom was. Met andere woorden, hij ontdekt zijn machteloosheid. Waar het God nu precies om gaat is, opnieuw, niet wat we dan doen. Waar het Hem om gaat is dat wij schepselen zijn van een bepaald soort, of met bepaalde eigenschappen – schepselen naar zijn bedoeling – schepselen die in een bepaalde verhouding tot Hem staan. Ik zeg er niet bij ‘en in een bepaalde houding tot elkaar’, want dat ligt er al in besloten. Als je goed tegenover Hem staat, sta je onvermijdelijk ook goed tegenover al je medeschepselen, net zoals alle spaken van een wiel in de juiste positie ten opzichte van elkaar moeten staan als ze op een goede manier in de naaf en de velg zijn bevestigd. En zolang een mens zich God voorstel als een examinator die hem een soort proef laat afleggen, of als wederpartij in een soort overeenkomst – zolang hij denkt in wederzijdse rechten en plichten tussen hem en God – staat hij nog niet in de goede verhouding tot Hem. Hij begrijpt dan niet goed wat hijzelf is en wat God is. En hij kan pas in de goede verhouding komen te staat als hij het feit van onze machteloosheid heeft ontdekt.
Als ik ‘ontdekken’ zeg, bedoel ik ook echt ontdekken en niet alleen maar napraten. Ieder kind met een bepaalde soort religieuze opvoeding leert al gauw zeggen dat we God niets kunnen geven wat al niet van Hem was, en dat we zelf dat nog niet blijken te kunnen geven zonder iets achter te houden. Maar ik heb het over een werkelijke ontdekking: uit eigen ervaring te weten komen dat het zo zit.
Ons onvermogen om naar Gods wet te leven kunnen we in die zin nooit ontdekken tenzij we ons uiterste best doen (en er dan niet in slagen). Als we het niet echt proberen, kunnen we zeggen wat we willen maar we zullen nooit helemaal de gedachte kwijtraken dat het volkomen goed-zijn een volgende keer, als we het nog eens beter proberen, wel zal lukken. De weg terug naar God is dan ook in zeker opzicht een weg van morele inspanning, van steeds krachtiger pogingen. Maar in een ander opzicht zul je er met pogingen nooit komen. Al dat proberen leidt tot het cruciale moment waarop je je tot God wendt en zegt: ‘U moet het doen. Ik kan het niet.’ Begin nu alstublieft niet u af te vragen of u al zover bent. Ga uzelf niet zitten observeren om te zien of er al iets komt. Zo raakt een mens op het verkeerde spoor. Bij de belangrijkste dingen die er in je leven gebeuren weet je heel vaak op het moment zelf niet wat er gaande is. Een mens zegt niet altijd bij zichzelf: ‘Oei, ik groei.’ Vaak besef je pas wanneer je terugkijkt wat er gebeurd is en dan herken je het als iets dat ‘opgroeien’ heet. Je ziet het zelfs in eenvoudige dingen. Als je erop gaat letten of je al in slaapt valt, blijf je meestal klaarwakker. Zo zal ook datgene waar ik het nu over heb wellicht niet bij iedereen in een flits gebeuren, zoals bij Paulus of John Bunyan; het kan zo geleidelijk gaan dat niemand ooit precies een uur of zelf maar een jaar kan noemen waarin het gebeurde. En waar het om gaat is de aard van de verandering zelf, niet hoe je je voelt terwijl het zich voltrekt.
Het is de verandering waarbij het vertrouwen op eigen inspanningen plaatsmaakt voor een toestand waarin je wanhoopt aan wat je zelf kunt uitrichten, en het aan God overlaat.
Ik weet dat de woorden ‘het aan God overlaten’ verkeerd begrepen kunnen worden, maar ik moet ze nu even zo laten staan. Een christen laat het aan God over in de zin dat hij al zijn vertrouwen op Christus stelt; je vertrouwt dan dat Christus je op een of andere manier deelgenoot zal maken van de volmaakte menselijke gehoorzaamheid die Hij van zijn geboorte tot zijn kruisiging volbracht – dat Christus je meer op Hemzelf zal doen lijken en, in zekere zin, je gebreken zal goedmaken. Of in christelijke taal: Hij zal zijn ‘zoonschap’ met ons delen, ‘kinderen Gods’ zoals Hijzelf van ons maken. In het vierde deel van dit boek zal ik proberen de betekenis van die woorden wat verder te analyseren. Christus biedt ons iets voor niets, als u het zo zeggen wilt; Hij biedt zelfs alles voor niets. In zekere zin betekent een christelijk leven niet anders dan het aanvaarden van dit zeer opmerkelijke aanbod. Maar de moeilijkheid zit in het bereiken van het punt waarop je erkent dat alles wat we hebben gedaan en kunnen doen nog niet is. We zouden liever zien dat God je pluspunten optelt en niet naar je minpunten kijkt. Verder is, in zekere zin, verleiding pas overwonnen wanneer je het niet langer probeert te winnen – als je het bijltje erbij neergooit. Maar ‘niet langer proberen’ kun je pas op de goede manier en om de goede reden als je het uiterste hebt geprobeerd. En alles overlaten aan Christus betekent, in weer een andere zin, niet dat je niets meer probeert. Op Hem vertrouwen betekent natuurlijk: alles doen wat Hij zegt. Het zou geen zin hebben te zeggen dat je iemand vertrouwt als je zijn raad niet wilt opvolgen. Dus wanneer je je werkelijk aan Hem hebt uitgeleverd, dan moet daaruit volgen dat je Hem probeert te gehoorzamen. Maar dan wel op een nieuwe manier, minder bezorgd. Niet om daarmee te worden gered, maar omdat Hij al is begonnen jou te redden. Niet in de hoop dat je in de hemel zult komen als beloning voor je daden, maar in het onvermijdelijke verlangen naar een bepaalde manier van doen, doordat je het eerste zwakke afschijnsel van de hemel al hebt opgevangen.
Christenen hebben veel geredetwist over de vraag of een christen er nu komt door goede daden of door geloof in Christus. Eigenlijk heb ik niet het recht om mij over zo’n moeilijk vraagstuk uit te laten, maar het lijkt mij zoiets als de vraag welke helft van een schaar het belangrijkst is. Serieuze morele inspanningen zijn de enige manier om het punt te bereiken waarop je het bijltje erbij neergooit. Geloof in Christus is op dat punt het enige dat je behoedt voor wanhoop; en uit dat geloof in Hem moeten onvermijdelijk goede daden voortkomen. Er zijn twee karikaturen van de waarheid waar diverse groepen christenen elkaar vroeger van hebben beticht; samen zouden die karikaturen misschien de waarheid kunnen verduidelijken. De ene groep werd ervan beschuldigd dat men zei: ‘Het gaat er alleen maar om dat je goede dingen doet. Het beste wat je kunt doen is liefdadigheid. Het beste soort liefdadigheid is geld geven. Waar je het best geld aan kunt geven, dat is de kerk. Dus geef €10.000 en wij zorgen dat jij erdoor komt.’ Het antwoord op deze onzin luidt natuurlijk dat goede daden die om die reden worden gedaan, met de gedachte dat de hemel te koop is, helemaal geen goede daden zouden zijn maar commerciële waagstukjes. De andere groep werd ervan beschuldigd dat ze zeiden: ‘Het gaat alleen maar om geloof. Dus als je gelooft, maakt het niet uit wat je doet. Zondig erop los, jongens, maak er wat leuks van en Christus zorgt wel dat het uiteindelijk allemaal geen verschil maakt’. Het antwoord op deze onzin luidt dat dit zogenaamde ‘geloof’ in Christus helemaal geen geloof is als je daarbij totaal geen acht slaat op wat Hij zegt; dan is het geen geloof of vertrouwen in Hem, maar slechts een verstandelijke beaming van een theorie over Hem.
Het lijkt er eigenlijk op dat de Bijbel de knoop doorhakt met één verbijsterend zinnetje waarin deze beide dingen naast elkaar staan. De eerst helft luidt: ‘Blijft uw behoudenis bewerken met vreze en beven’- hetgeen suggereert dat alles afhangt van ons en onze goede daden; maar dan komt dit: ‘want God is het die in u werkt’- hetgeen suggereert dat God alles doet en wij niets. Ik vrees dat je in het christelijk geloof met dit soort dingen te maken krijgt. Verbazen doet het mij wel, maar verrassen niet. We proberen hier immers te begrijpen wat God en de mens nu precies doet wanneer God en mens samenwerken, en hier proberen we waterdichte onderscheidingen in aan te brengen. Natuurlijk beginnen we dan met de gedachte dat het gaat zoals met twee samenwerkende mensen van wie je kunt zeggen: ‘Hij heeft stukje gedaan en ik dat.’ Maar met deze manier van denken oop je vast. Zo is God niet. Hij is binnen in je en ook buiten je. Ook al konden we begrijpen wie wat doet, dat denk ik dat het in menselijke taal nog niet goed te verwoorden zou zijn. In hun pogingen om het te verwoorden zeggen verschillende kerken verschillende dingen. Maar u zult zien dat zelfs zij die de meeste nadruk leggen op goeddoen, toch zeggen dat je geloof nodig hebt; en zelfs zij die de meeste nadruk leggen op geloof zeggen dat je goed moet doen. Zoveel men ik in elke geval te kunnen beweren.
Alle christenen zouden het denk ik met mij eens zijn als ik zei dat het christelijk geloof weliswaar eerst een en al moraal, plichten en regels, schuld en deugd lijkt te zijn, maar dat het je toch verder help, uit dat alles naar iets daar voorbij. Je vang een glimp op van een land waar ze over dat soort dingen niet praten, tenzij misschien voor de grap. Iedereen is daar net zo vervuld van wat we goedheid zouden noemen als een spiegel vervuld is van licht. Ze noemen het helemaal niets. De denker er niet aan. Ze hebben het te druk met kijken naar de bron waar het vandaan komt. Maar we zijn dan dicht bij het stadium waar de weg over de rand van onze wereld gaat. Niemand heeft ogen die daar heel ver voorbij kunnen zien; er zijn heel veel ogen die verder zien dan de mijne.

[joy]

Wat een geweldige stuk lees ik hier, heel herkenbaar de worsteling van het wel willen maar niet kunnen.
Hij is een werk begonnen in ons en Hij zal het afmaken, maar dan is het van belang om niet bij de pakken neer te gaan zitten, dat overkomt mij nog wel eens, als je tot wanhoop wordt gebracht door je natuurlijke aard.

[Jo-Ann]

Wow, wat moeilijk:
Want hiertoe zijt gij geroepen, dewijl ook Christus voor ons geleden heeft, ons een voorbeeld nalatende, opdat gij Zijn voetstappen zoudt navolgen; Die geen zonde gedaan heeft, en er is geen bedrog in Zijn mond gevonden; Die, als Hij gescholden werd, niet wederschold, en als Hij leed, niet dreigde; maar gaf het over aan Dien, Die rechtvaardiglijk oordeelt.

[jakobmarin]

Wow, wat moeilijk:
Want hiertoe zijt gij geroepen, dewijl ook Christus voor ons geleden heeft, ons een voorbeeld nalatende, opdat gij Zijn voetstappen zoudt navolgen; Die geen zonde gedaan heeft, en er is geen bedrog in Zijn mond gevonden; Die, als Hij gescholden werd, niet wederschold, en als Hij leed, niet dreigde; maar gaf het over aan Dien, Die rechtvaardiglijk oordeelt.

Om dit na te volgen bedoel je?
Zeker moeilijk, maar je hoeft (kan) het niet alleen te doen.