De kanteling

[Mara]

Niet alle vriendschappen zijn oneindig. Soms groeien ook goede vrienden uit elkaar, of dat er vanwege een (ander) huwelijk verwijdering komt.
Als je als echtpaar toevallig klikt met een ander echtpaar, is dat al heel wat.
En tegenwoordig menen mensen veel vrienden te hebben, op FB, maar in de praktijk valt dat dan tegen. Die komen echt niet allemaal een boodschapje voor je doen, of je uit bed helpen.

Ik werk veel bij oudere mensen (boven de 65) zij hebben veel voor hun ouders gedaan, of doen dat zelfs nog steeds. Ze verwachten echter niet hetzelfde van hun kinderen. Want die hebben het te druk. Ze vergeten even dat zij het ook druk hadden/hebben.
Het is een veranderende mentaliteit.

Daar heb je deels gelijk in. Vooral wanneer gehuwden perse alle vriendschappen samen willen, wat ik niet zo goed vind overigens.

En natuurlijk zijn Facebookvrienden niet van belang in deze discussie. Maar het is echt waar dat je nog zo bijzonder kunt zijn, als je belangstelling hebt én toont voor andere mensen en het goede met andere mensen voorhebt, dan hoef je niet eenzaam te zijn. Als je dat wel bent dan is het goed om daar een boek over te lezen of in therapie te gaan en daar niet in te berusten.

Ik ben het wel eens met je opmerkingen over drukte. Vooral als de generatie-afstand lang is en ouderen in een verpleeghuis zitten terwijl de kinderen een jong gezin hebben.

Tja, ik had destijds geen werk buitenshuis, maar wel een druk en ingewikkeld gezin met ook jonge kindjes nog. Ik deed het gewoon. (ik denk nu wel eens, hoe heb ik het allemaal gekund en voor elkaar gekregen?) maar het lukte.
En nu mijn ouders er niet meer zijn, kan ik wel terugdenken aan een heel mooie periode.
Als je je ouders tot het einde mag begeleiden en verzorgen, geeft dat een heel intieme band, ik vond het heel bijzonder om te doen.
Je leert er ook veel van.

[Afgewezen]

En natuurlijk zijn Facebookvrienden niet van belang in deze discussie. Maar het is echt waar dat je nog zo bijzonder kunt zijn, als je belangstelling hebt én toont voor andere mensen en het goede met andere mensen voorhebt, dan hoef je niet eenzaam te zijn. Als je dat wel bent dan is het goed om daar een boek over te lezen of in therapie te gaan en daar niet in te berusten.

Je kunt het leven niet altijd naar je hand zetten, beste DDD.

[DDD]

Dat is waar, maar niet in strijd met wat ik schreef.

Het is bovendien een veel misbruikt argument om de eigen verantwoordelijkheid te verminderen. Natuurlijk zijn er mensen met ernstige beperkingen, bijvoorbeeld omdat ze zich niet bewegen kunnen of niet kunnen praten. Ik weet niet hoe het is om zo door het leven te gaan. Maar in de meeste gevallen gaat mijn stelling wel op.

[Afgewezen]

Dat is waar, maar niet in strijd met wat ik schreef.

Het is bovendien een veel misbruikt argument om de eigen verantwoordelijkheid te verminderen. Natuurlijk zijn er mensen met ernstige beperkingen, bijvoorbeeld omdat ze zich niet bewegen kunnen of niet kunnen praten. Ik weet niet hoe het is om zo door het leven te gaan. Maar in de meeste gevallen gaat mijn stelling wel op.

Alleen mensen die niet kunnen bewegen of kunnen praten, hebben het recht om eenzaam te zijn. En anders is het 'eigen schuld, dikke bult'.
Als je fiets kapot is, ga je naar de fietsenmaker.
Als je ziek bent, ga je naar de dokter.
Als je eenzaam bent, ga je naar de therapeut.
Wat is het leven toch eigenlijk simpel.

[DDD]

Je kunt ook thuisblijven. Maar dan moet je ook niet zeuren over de lekke band, of hem zelf maken. Zo is het dus wel ongeveer, ja. Maar met één ding verschil.

Als je eenzaam bent, kun je ook eens op bezoek gaan bij iemand die eenzaam is. Dat is nog een christelijke deugd ook. Er schijnen genoeg mensen eenzaam te zijn, hoewel dat moeilijk te beoordelen is, want alleen zijn is niet hetzelfde als eenzaam zijn.

Het is wel goed de cynisch modus even uit te zetten voor het bezoek natuurlijk. Maar goed, daar helpt een therapeut ook graag mee;-)

[refo]

Als je fiets kapot is, maak je hem en als dat niet lukt: ga je naar de fietsenmaker.
Als je ziek bent, kruip je met paracetamol in bed. Helpt dat niet: ga je naar de dokter.
Als je eenzaam bent, zoek je iemand op die ook eenzaam is.
Een therapeut is daarvoor overbodig.

Een netwerk is als een oplaadbare batterij. Je moet er energie instoppen, want ander werkt-ie niet. Je kunt er niet ongestraft alleen maar energie aan onttrekken. Dan is zo'n ding onherroepelijk een keer leeg. Gelukkig staat er vaak op: meer dan 1000x te herladen.

[Chrisje72]

De reden voor eenzaamheid kan ook zijn dat je moeite hebt met contact maken, een ander niet zomaaar durft aan te spreken , of niet weten hoe je een contact in stand moet houden...
Maar ja, sociaal vaardige personen kunnen zich dat meestal niet indenken, en vinden het daarom eigen schuld als iemand geen vrienden heeft.

[DDD]

Nee. Ik kan me dat prima indenken. Ik was vroeger ook in sommige opzichten heel verlegen.

Ik benadruk alleen dat je daar een eigen verantwoordelijkheid in hebt. Anders dan Refo zie ik heus wel in dat sommige mensen daar een therapeut voor nodig hebben, omdat ze zich er niet toe durven of kunnen zetten.

Het punt dat ik wil maken is dat mensen ondanks al hun beperkingen zelf verantwoordelijk zijn voor én kunnen beslissen wat ze met hun leven doen. Je kunt ervoor in therapie gaan, in plaats van je weg in zelfbeklag of berusting te gaan omdat zoiets voor jou niet is weggelegd. Dat is namelijk onzin.

Er zullen altijd mensen zijn die dat ook niet durven. Dat is dan hun eigen verantwoordelijkheid. Ik ga niet mee in het slachtofferdenken dat alle onvolkomenheden als eenzaamheid en verslavingen rechtstreeks te herleiden zijn tot de omstandigheden en slechte jeugd van betrokkenen.

[Dodo]

Eenzaamheid gaat meer over de kwaliteit van je contacten, dan over de aantallen. Je hebt toch een paar mensen nodig die je wat beter kennen, en waarbij je je wat meer kunt uitspreken. Over en weer. En juist deze mensen kun je niet zomaar uit de kast pakken, misschien omdat je je niet zo makkelijk geeft, of omdat je niet zoveel mensen kent, of omdat er gewoon weinig mensen in je omgeving zijn met wie het klikt.
De meer oppervlakkige contacten hebben natuurlijk ook waarde, het is ook goed om gewoon wat mensen te kennen voor een gesprekje.
Maar je kunt niet stellen dat je deze dingen geheel in eigen hand hebt.

[DDD]

Klopt. Maar dat neemt niet weg dat het wel geheel je eigen verantwoordelijkheid is hoe je daarmee omgaat.

[WimA]

Klopt. Maar dat neemt niet weg dat het wel geheel je eigen verantwoordelijkheid is hoe je daarmee omgaat.

Hier wordt - net als in het topic over de dorsvloer - feiten en te herleiden oorzaken/redenen tot het feit door elkaar gehaald. Dat vertroebeld de discussie.

[Mara]

Klopt. Maar dat neemt niet weg dat het wel geheel je eigen verantwoordelijkheid is hoe je daarmee omgaat.

Hier wordt - net als in het topic over de dorsvloer - feiten en te herleiden oorzaken/redenen tot het feit door elkaar gehaald. Dat vertroebeld de discussie.

Maar je kunt een dergelijke discussie eigenlijk niet zonder emoties voeren. Het raakt iedereen. Ook als je nog jong bent, want het kan je moeder/vader zijn.
De wat ouderen zien dit schrikbeeld dichterbij komen.
Mijn man en ik bouwen een spaarpotje op, om zorg evt. te kunnen betalen.
Je hoort echter van diverse kanten dat dit ook niet zo slim is, omdat je dan een hoge eigen bijdrage moet gaan betalen.
Oftewel: je eigen spaarpotje opeten.

[DDD]

Emoties zijn nog geen drogredenen. Maar het zou handiger zijn als WimA eerst eens aangaf waar de redenering fout gaat. Het vervelende aan vergissingen is dat je ze vaak zelf niet opmerkt.

[Tiberius]

On-topic aub

[Dodo]