Zijn onze zonden ons van harte leed?

[Marco]

Erasmiaan wat jij Marco verwijt doe jij ook: Dat blijkt alleen uit het feit dat telkens maar erbij wordt gehaald de kennis der ellende in de weg der heiligmaking.

Je gebruikt teksten die duidelijk in het kader staan van de heiligmaking (Psalm 51) als bewijs voor de kennis in het stuk van ellende.

Je moet de discussie zuiver voeren. Breng eens andere teksten in.

Allereerst denk ik dat Psalm 51 nog wel van toepassing is; dat beschrijft zowel een situatie voor als na de kennis van Christus. Ze zijn God immers ALTIJD welbehagelijk. Als andere zeer duidelijke voorbeelden van ellendekennis wil ik wijzen op de Samaritaanse vrouw, waar de Heere Jezus, voordat hij haar de ogen voor het evangelie opende, haar zonden aanwees, de schare op de pinksterdag, de stokbewaarder, enz., enz.

Van bijna al deze voorbeelden durf ik te beweren dat ze op het moment dat hen het goede nieuws werd verteld geen idee hadden hoe diep ze echt schuldig waren. Misschien hebben sommige van de Joden op de pinksterdag beseft, dat ze de Zoon van God aan het kruis geslagen hadden, maar bijvoorbeeld die stokbewaarder zal geen idee hebben gehad van erfzonde, van de diepte van zijn schuld. Ik denk dat hij zich dat pas later gerealiseerd heeft. Van hem weten we eigenlijk alleen dat hij op het punt stond om zelfmoord te plegen en tot geloof kwam omdat de gevangenen er nog waren. Op dat moment wist hij eigenlijk nog niets van het geloof. Dat blijkt ook uit zijn vraag: "Wat moet ik doen om behouden te worden?". Waarop hij recht voor z'n raap antwoord krijgt: geloof en je wordt behouden. Juist die stokbewaarder is een voorbeeld van iemand die niet tot diep schuldbesef gekomen was. Hij dacht waarschijnlijk eerder dat hij alleen schuldig stond tegenover Paulus en Silas.
De samaritaanse vrouw komt tot geloof, niet zozeer omdat zij zich heel schuldig voelt, maar vooral omdat Jezus blijkt te weten wat zij allemaal gedaan had. En dat was ook de aanleiding voor de hele stad om te gaan geloven:
"En velen der Samaritanen uit die stad geloofden in Hem, om het woord der vrouw, die getuigde: Hij heeft mij gezegd alles, wat ik gedaan heb."
Dat neemt natuurlijk niet weg, dat er vanaf het begin zondenbesef is bij hen die geloven. Anders hebben zij de Heelmeester inderdaad niet nodig. Maar het is niet zo dat deze gelovigen éérst een diep zondenbesef hadden vóórdat ze geloofden dat Jezus de Zaligmaker is.

Kortom: Hoe mensen bekeerd worden, weet ik niet. Blijkens DL 3,4 art. 13 wisten onze voorvaderen dat ook niet.

[ejvl]

Dat neemt natuurlijk niet weg, dat er vanaf het begin zondenbesef is bij hen die geloven. Anders hebben zij de Heelmeester inderdaad niet nodig. Maar het is niet zo dat deze gelovigen éérst een diep zondenbesef hadden vóórdat ze geloofden dat Jezus de Zaligmaker is.

Precies.
De Joden in de woestijn, wanneer moesten ze naar de koperen slang kijken? Als ze gebeten waren, moesten ze dan eerst afwachten totdat ze genoeg gebeten waren of dat het gif genoeg door was gedrongen, of ze de verlammingsverschijnselen kregen?
Nee, ze wisten dat ze gebeten waren, hadden wellicht nog geen enkel idee hoe diep, hoe vaak, wat het gevaar was, maar ze moesten per direct op de koperen slang zien.
En toen waren ze genezen, en als ze terug keken zagen ze wellicht pas van een welk groot gevaar ze ontkomen waren en waren ze dankbaar...

[refo]

Van Adam en Eva wordt ook niet beschreven dat ze erg 'schuldverslagen' waren. Dat wordt er vaak wel in gepreekt, maar dat zie je niet. Echter terwijl ze beide naar een ander wijzen gaat God Zelf wijzen op een Ander.

[Afgewezen]

Ik ben het gedeeltelijk met Erasmiaan eens, gedeeltelijk niet.
Persoonlijk geloof ik dat Christus aan de ziel wordt geopenbaard op het moment dat de zondaar de dood op het al het zijne heeft leren schrijven. Het zichzelf schuldig verklaren voor God, is een wezenlijk element van de bekering. En niet alleen in de heiligmaking, maar juist ook daar waar Christus aangenomen wordt en de boodschap van het Evangelie wordt verstaan, als een boodschap van verlossing, van redding.
De fout van Erasmiaan is dat hij het schuldverslagen-zijn als blokkade opwerpt vóór de bekering. Ik weet uit ervaring hoe verlammend dit werkt. "Eerst moet ik mijn zonden kennen, pas dan..." Maar wat als je nu je zonden níét kent en je weet toch dat je buiten God bent en dat je die God tot je deel wilt hebben?
Als God doorwerkt, weet Hij Zelf wel hoe hij de zondaar op de knieën krijgt. Want zover komt het wel, daar heeft Erasmiaan gelijk in.
Wat die Bijbelse voorbeelden betreft: het is altijd moeilijk om iets te bewijzen door wat er niet staat.

[Erasmiaan]

Erasmiaan wat jij Marco verwijt doe jij ook: Dat blijkt alleen uit het feit dat telkens maar erbij wordt gehaald de kennis der ellende in de weg der heiligmaking.

Je gebruikt teksten die duidelijk in het kader staan van de heiligmaking (Psalm 51) als bewijs voor de kennis in het stuk van ellende.

Je moet de discussie zuiver voeren. Breng eens andere teksten in.

Allereerst denk ik dat Psalm 51 nog wel van toepassing is; dat beschrijft zowel een situatie voor als na de kennis van Christus. Ze zijn God immers ALTIJD welbehagelijk. Als andere zeer duidelijke voorbeelden van ellendekennis wil ik wijzen op de Samaritaanse vrouw, waar de Heere Jezus, voordat hij haar de ogen voor het evangelie opende, haar zonden aanwees, de schare op de pinksterdag, de stokbewaarder, enz., enz.

Van bijna al deze voorbeelden durf ik te beweren dat ze op het moment dat hen het goede nieuws werd verteld geen idee hadden hoe diep ze echt schuldig waren. Misschien hebben sommige van de Joden op de pinksterdag beseft, dat ze de Zoon van God aan het kruis geslagen hadden, maar bijvoorbeeld die stokbewaarder zal geen idee hebben gehad van erfzonde, van de diepte van zijn schuld. Ik denk dat hij zich dat pas later gerealiseerd heeft. Van hem weten we eigenlijk alleen dat hij op het punt stond om zelfmoord te plegen en tot geloof kwam omdat de gevangenen er nog waren. Op dat moment wist hij eigenlijk nog niets van het geloof. Dat blijkt ook uit zijn vraag: "Wat moet ik doen om behouden te worden?". Waarop hij recht voor z'n raap antwoord krijgt: geloof en je wordt behouden. Juist die stokbewaarder is een voorbeeld van iemand die niet tot diep schuldbesef gekomen was. Hij dacht waarschijnlijk eerder dat hij alleen schuldig stond tegenover Paulus en Silas.
De samaritaanse vrouw komt tot geloof, niet zozeer omdat zij zich heel schuldig voelt, maar vooral omdat Jezus blijkt te weten wat zij allemaal gedaan had. En dat was ook de aanleiding voor de hele stad om te gaan geloven:
"En velen der Samaritanen uit die stad geloofden in Hem, om het woord der vrouw, die getuigde: Hij heeft mij gezegd alles, wat ik gedaan heb."
Dat neemt natuurlijk niet weg, dat er vanaf het begin zondenbesef is bij hen die geloven. Anders hebben zij de Heelmeester inderdaad niet nodig. Maar het is niet zo dat deze gelovigen éérst een diep zondenbesef hadden vóórdat ze geloofden dat Jezus de Zaligmaker is.

Kortom: Hoe mensen bekeerd worden, weet ik niet. Blijkens DL 3,4 art. 13 wisten onze voorvaderen dat ook niet.

Wat betreft de stokbewaarder: hier een meditatie die het beter en mooier verwoordt dan ik kan doen. Waarom begint de stokbewaarder ineens over wat hij moet doen om zalig te worden?

Bevend over zijn gehele lichaam en benauwd naar de ziel werpt de stokbewaarder zich neer aan de voeten van Paulus en Silas. Daarna springt hij weer op en brengt hen vanuit het binnenste van de gevangenis naar zijn huis. Daar schreeuwt hij het uit: Lieve heren, wat moet ik doen, opdat ik zalig worde? Nog maar een ogenblik geleden stond hij met de punt van het zwaard op de borst en zou zichzelf om het leven gebracht hebben indien de Heere hem niet zou hebben tegengehouden door middel van Paulus: “Doe uzelven geen kwaad; want wij zijn allen hier.” Nu staat hij bevende voor de apostelen. Het is het beven van een ontwaakt geweten. Eerst had hij gebeefd voor de aardbeving en voor de gevolgen voor zichzelf van het feit dat de gevangenisdeuren waren opengegaan. Daar denkt hij nu niet meer aan. Er is een andere oorzaak voor zijn beven: Hij moet zalig worden. Hij is uit zijn geestelijke doodsslaap gewekt door de Heilige Geest. Hij moet verlost worden van het grootste kwaad, de zonde en gebracht tot het hoogste goed, hersteld worden in de gemeenschap met God. Een schreeuw om leven stijgt op uit zijn hart.
Zo gaat het in het leven van een mens, die door de Heere wordt getrokken uit de duisternis tot Zijn wonderbaar licht. Dan gaan we beven voor Gods majesteit. We komen aan de voeten des Heeren terecht met smeking en geween. In ware verootmoediging gaan we belijden: ‘k Bekend’ o Heer’, aan U oprecht mijn zonden. Dan wordt een ruwe cipier als een kind. Dan komt de meest brute zondaar aan de voeten des Heeren terecht als een kind. Kennen we daar iets van, lezers? Is ons hart al verbroken onder het gewicht van en het gezicht op onze zonden en schuld voor God? Waar de Heere die zelfkennis schenkt wordt de levensvraag geboren: Wat moet ik doen? Die vraag vervulde Paulus op de weg naar Damaskus: Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal? Zij, die op de Pinksterdag werden doorstoken in het hart, gingen roepen: Wat moeten wij doen? Is die vraag bij u al geboren? Dan gaat het niet meer over een ander. Dan is de vraag niet: Wat moet een mens doen om zalig te worden? Maar dan gaat het over mij. Wat moet ik doen, opdat ik zalig worde. Is er voor mij nog een weg om de welverdiende straf te ontgaan en wederom tot genade te komen? Kan ik nog met God verzoend worden? Wat moet ik doen? Misschien zegt u wel: Dat is een verkeerde vraag. Het Koninkrijk der hemelen wordt toch niet ingenomen door doen en laten? Alles is toch gedaan door Christus? Wat doen? Geen vlees wordt toch gerechtvaardigd door de werken van de wet. Toch is het geen vreemde vraag. Ik hoop dat het voor u geen vreemde vraag is. De Heere brengt een ontdekte zondaar in het werkhuis. Werken zit ons zo in het bloed, dat we ons liever doodwerken dan uit genade zalig te worden. Wat kan een mens al niet proberen om zelf de breuk tussen God en zijn ziel te dichten. Door zijn ijver voor de dienst des Heeren, door zijn bidden, het onderzoek van de Bijbel, het proberen in eigen kracht de zonde te overwinnen. Maar in die weg wordt het al maar onmogelijker om zalig te worden. Een beroep op Gods barmhartigheid baat niet, want God wil dat aan Zijn gerechtigheid genoeg geschiede. Alle pogingen om zichzelf te verlossen worden afgesneden. Waarom? Opdat verstaan en bewonderd zal worden: Uit genade zijt gij zalig geworden door het geloof en dat niet uit u, het is Gods gave. In die weg maakt de Heilige Geest plaats voor Jezus en richt Hij het geloofsoog op die dierbare Middelaar. Geloof in de Heere Jezus Christus en gij zult zalig worden. Voor een mens in de nood van zijn leven en in de onmogelijkheid van zalig worden aan zijn kant een boodschap van heil en zaligheid. De zaligheid ligt buiten de mens, in een Ander. Hij heeft alles gedaan! De Heere werkte in de begintijd van de nieuwtestamentische kerk zo wonderlijk. In korte tijd bracht Hij zondaren tot de kennis van Christus. Hij is nog Dezelfde. Is uw hart doorstoken door het zwaard des Geestes? Weet u niet meer hoe u zalig moet worden? Met al uw doen is het op niets uitgelopen, u zinkt steeds dieper weg in de doorleving van uw verlorenheid? Luister dan naar het antwoord vanuit het Woord: Geloof in de Heere Jezus Christus en gij zult zalig worden. Kunt u het niet geloven? Bid om de ontdekkende bediening van de Heilige Geest, opdat Hij uw ogen moge verlichten en de nevels op doe klaren. Vraag of Hij weg wil nemen wat in de weg staat.

Ook de Samaritaanse vrouw wordt door Christus' alwetendheid aan haar zonde ontdekt. Daardoor wordt plaats gemaakt voor het evangelie. Op de pinksterdag werd de menigte verslagen in het hart. Niet sommige; tot allen was die prediking gekomen. En die met die vraag bezet waren en antwoord kregen van Petrus, die geloofden en werden gedoopt. Verder wil ik nog wijzen op het duidelijke voorbeeld dat Christus geeft, in de gelijkenis van de verloren zoon.

Wat betreft de Dordtse Leerregels: dit zegt toch niets over het niet hebben van zondebesef?

[Fjodor]

Wat moet ik mij voorstellen bij een aanneming die een vernedering tot stand brengt? Werkt Erskine dat ook nog uit? De vraag of berouw wel goed genoeg is, is overigens een verkeerde vraag. Als het "genoeg" is, neem je Christus aan, als het te weinig is, ga je zulke (vleselijke) vragen stellen. Nu, ik dit teruglees, zijn dit eigenlijk beide standpunten ineen. Maar dat kan volgens jou niet. Prima, dat zij dan zo. Ik hoef ook niet met Erskine precies op een lijn te zitten, al denk ik dat er weinig verschil is. Vooralsnog heb ik het idee dat jij krampachtig een bepaald standpunt bewezen wilt zien met Erskine in je hand, waarvoor je zelfs Van der Groe op wilt offeren.

Ja. Inderdaad, jij zegt dat het dus nog niet genoeg is als je zulke vragen stelt. Zo spreekt Erskine volgens mij niet. Hij geeft juist aan dat je je, als je dat stadium bereikt hebt (er is dus blijkbaar bepaalde kennis van de zonde), niet meer druk hoeft te maken over de mate. Maar neem Christus aan. Natuurlijk werkt Erskine dat (elders) uit. Hoe beter je Christus leert kennen des te meer leer je je eigen schuld kennen.
Nee, ik hoef niet krampachtig iets te bewijzen. Denk ik. Dit standpunt is gewoon gekomen omdat ik eerst Erskine las, en toen later oa een voorrede van Van der Groe. Dat vond ik niet hetzelfde. Dus dat ben ik nog steeds van mening.

En verder is Comrie op dit punt volgens mij nogal een uitzondering. En ook nogal afwijkend van de reformatoren. Want de schenking gaat natuurlijk niet aan de aanneming vooraf. Want er wordt door het geloof aangenomen en de schenking is door het aannemende geloof. En als je zegt dat dat remonstrantisme is ga je volgens mij voorbij aan de gehele reformatie..

Natuurlijk wel. Dat hebben de reformatoren altijd met kracht verdedigd. De bedelhand kan toch alleen wat aannemen als het er in gelegd wordt? Dit voorbeeld wordt onder andere ook in het Schatboek door Ursinus gebruikt.

Citaat:

Want God eigent ze zó toe, dat wij zelf ze ons ook toe-eigenen zullen door het geloof. De Goddelijke toe-eigening gaat echter steeds aan die van ons vooraf, zoals de oorzaak voorafgaat aan hetgeen daardoor bewerkt is (…).

Zou je kunnen aangeven waar ik dit precies kan vinden?

Met dank aan vragensteller (forumster), op pagina's 514-515 (deel I, bij zondag 23) van het Schatboek.

Mm, ja daar staat dat inderdaad. Dit is echt nieuw voor me. Bedankt.
Ik ben het er echt niet mee eens. Maargoed, dat is mijn probleem. Misschien reageer ik hier nog op.

[Afgewezen]

Mm, ja daar staat dat inderdaad. Dit is echt nieuw voor me. Bedankt.
Ik ben het er echt niet mee eens. Maargoed, dat is mijn probleem. Misschien reageer ik hier nog op.

Hierover zijn al uitgebreide discussies geweest, o.a. met vragensteller.
http://www.refoforum.nl/forum/viewtopic ... &start=180
http://www.refoforum.nl/forum/viewtopic ... 3&start=75

[Fjodor]

Mm, ja daar staat dat inderdaad. Dit is echt nieuw voor me. Bedankt.
Ik ben het er echt niet mee eens. Maargoed, dat is mijn probleem. Misschien reageer ik hier nog op.

Hierover is al een uitgebreide discussie geweest, o.a. met vragensteller. Ik ga dat topic eens opzoeken.

Ja, graag. Vind het toch een lastige passage, want het lijkt een beetje alsof Ursinus twee verschillende dingen zegt. Weet je trouwens of ik ergens kan vinden wat door wie is geschreven in het Schatboek?

[Johann Gottfried Walther]

Voor degene die dat willen de gehele preek van Erskine over Kol2v6 willen lezen zie hier:
http://www.tabernakel.nl/product.php?id_product=208
Klik op downloaden en je kunt de gehele preek lezen.

[Fjodor]

Met dank aan vragensteller (forumster), op pagina's 514-515 (deel I, bij zondag 23) van het Schatboek.

Mm, ja daar staat dat inderdaad. Dit is echt nieuw voor me. Bedankt.
Ik ben het er echt niet mee eens. Maargoed, dat is mijn probleem. Misschien reageer ik hier nog op.

Mm, blijft wel dat Ursinus maximaal zegt dat de toe-eigening van Gods kant logisch voorafgaat aan de toe-eigening van onze kant. Hij heeft het daar volgens mij niet over een verschil in de tijd. Want hij zegt: "Zonder deze toe-eigening onzerzijds geschiedt de Goddelijke ook niet, maar het is noodzakelijk dat ze beide samengaan."

[Marco]

Wat betreft de stokbewaarder: hier een meditatie die het beter en mooier verwoordt dan ik kan doen. Waarom begint de stokbewaarder ineens over wat hij moet doen om zalig te worden?

Bevend over zijn gehele lichaam en benauwd naar de ziel werpt de stokbewaarder zich neer aan de voeten van Paulus en Silas. Daarna springt hij weer op en brengt hen vanuit het binnenste van de gevangenis naar zijn huis. Daar schreeuwt hij het uit: Lieve heren, wat moet ik doen, opdat ik zalig worde? Nog maar een ogenblik geleden stond hij met de punt van het zwaard op de borst en zou zichzelf om het leven gebracht hebben indien de Heere hem niet zou hebben tegengehouden door middel van Paulus: “Doe uzelven geen kwaad; want wij zijn allen hier.” Nu staat hij bevende voor de apostelen. Het is het beven van een ontwaakt geweten. Eerst had hij gebeefd voor de aardbeving en voor de gevolgen voor zichzelf van het feit dat de gevangenisdeuren waren opengegaan. Daar denkt hij nu niet meer aan. Er is een andere oorzaak voor zijn beven: Hij moet zalig worden. Hij is uit zijn geestelijke doodsslaap gewekt door de Heilige Geest. Hij moet verlost worden van het grootste kwaad, de zonde en gebracht tot het hoogste goed, hersteld worden in de gemeenschap met God. Een schreeuw om leven stijgt op uit zijn hart.
Zo gaat het in het leven van een mens, die door de Heere wordt getrokken uit de duisternis tot Zijn wonderbaar licht. Dan gaan we beven voor Gods majesteit. We komen aan de voeten des Heeren terecht met smeking en geween. In ware verootmoediging gaan we belijden: ‘k Bekend’ o Heer’, aan U oprecht mijn zonden. Dan wordt een ruwe cipier als een kind. Dan komt de meest brute zondaar aan de voeten des Heeren terecht als een kind. Kennen we daar iets van, lezers? Is ons hart al verbroken onder het gewicht van en het gezicht op onze zonden en schuld voor God? Waar de Heere die zelfkennis schenkt wordt de levensvraag geboren: Wat moet ik doen? Die vraag vervulde Paulus op de weg naar Damaskus: Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal? Zij, die op de Pinksterdag werden doorstoken in het hart, gingen roepen: Wat moeten wij doen? Is die vraag bij u al geboren? Dan gaat het niet meer over een ander. Dan is de vraag niet: Wat moet een mens doen om zalig te worden? Maar dan gaat het over mij. Wat moet ik doen, opdat ik zalig worde. Is er voor mij nog een weg om de welverdiende straf te ontgaan en wederom tot genade te komen? Kan ik nog met God verzoend worden? Wat moet ik doen? Misschien zegt u wel: Dat is een verkeerde vraag. Het Koninkrijk der hemelen wordt toch niet ingenomen door doen en laten? Alles is toch gedaan door Christus? Wat doen? Geen vlees wordt toch gerechtvaardigd door de werken van de wet. Toch is het geen vreemde vraag. Ik hoop dat het voor u geen vreemde vraag is. De Heere brengt een ontdekte zondaar in het werkhuis. Werken zit ons zo in het bloed, dat we ons liever doodwerken dan uit genade zalig te worden. Wat kan een mens al niet proberen om zelf de breuk tussen God en zijn ziel te dichten. Door zijn ijver voor de dienst des Heeren, door zijn bidden, het onderzoek van de Bijbel, het proberen in eigen kracht de zonde te overwinnen. Maar in die weg wordt het al maar onmogelijker om zalig te worden. Een beroep op Gods barmhartigheid baat niet, want God wil dat aan Zijn gerechtigheid genoeg geschiede. Alle pogingen om zichzelf te verlossen worden afgesneden. Waarom? Opdat verstaan en bewonderd zal worden: Uit genade zijt gij zalig geworden door het geloof en dat niet uit u, het is Gods gave. In die weg maakt de Heilige Geest plaats voor Jezus en richt Hij het geloofsoog op die dierbare Middelaar. Geloof in de Heere Jezus Christus en gij zult zalig worden. Voor een mens in de nood van zijn leven en in de onmogelijkheid van zalig worden aan zijn kant een boodschap van heil en zaligheid. De zaligheid ligt buiten de mens, in een Ander. Hij heeft alles gedaan! De Heere werkte in de begintijd van de nieuwtestamentische kerk zo wonderlijk. In korte tijd bracht Hij zondaren tot de kennis van Christus. Hij is nog Dezelfde. Is uw hart doorstoken door het zwaard des Geestes? Weet u niet meer hoe u zalig moet worden? Met al uw doen is het op niets uitgelopen, u zinkt steeds dieper weg in de doorleving van uw verlorenheid? Luister dan naar het antwoord vanuit het Woord: Geloof in de Heere Jezus Christus en gij zult zalig worden. Kunt u het niet geloven? Bid om de ontdekkende bediening van de Heilige Geest, opdat Hij uw ogen moge verlichten en de nevels op doe klaren. Vraag of Hij weg wil nemen wat in de weg staat.

Hij verwoordt het inderdaad heel mooi..

Ook de Samaritaanse vrouw wordt door Christus' alwetendheid aan haar zonde ontdekt. Daardoor wordt plaats gemaakt voor het evangelie. Op de pinksterdag werd de menigte verslagen in het hart. Niet sommige; tot allen was die prediking gekomen. En die met die vraag bezet waren en antwoord kregen van Petrus, die geloofden en werden gedoopt. Verder wil ik nog wijzen op het duidelijke voorbeeld dat Christus geeft, in de gelijkenis van de verloren zoon.

Waaraan wordt de Samaritaanse vrouw ontdekt? Heeft ze echt door hoe het met haar staat? Wel vreemd dat ze dan eerst nog begint over de kwestie Sion of de Gerizim. Ze is geïnteresseerd, maar pas nadat Jezus zich als de Messias heeft geopenbaard lijkt ze echt enthousiast te worden. In hoeverre ze door verdriet over haar zonde overmand was, heeft de Geest niet nodig gevonden aan ons te vertellen.

Wat betreft de Dordtse Leerregels: dit zegt toch niets over het niet hebben van zondebesef?

Klopt. De Leerregels zeggen niets over zondebesef. Terwijl ze wel ingaan op bekering en wedergeboorte. Over hoe een mens bekeerd wordt, laten ze zich niet uit. Dat laten ze nadrukkelijk aan God over: "Hoe dit in zijn werk gaat, kunnen de gelovigen in dit leven niet volledig begrijpen. Intussen vinden zij rust in de wetenschap en ervaring, dat zij door deze genade van God van harte geloven en hun Verlosser liefhebben".

Begrijp me goed: ik zeg niet dat God de zondaar niet op de knieën brengt. Dat zie je in de gelijkenis van de verloren zoon inderdaad gebeuren. Maar door zondenbesef als drempel op te werpen voor de bekering maak je het voor velen onnodig moeilijk, voor sommigen verlammend.

[Jacobse]

Wat betreft de stokbewaarder: hier een meditatie die het beter en mooier verwoordt dan ik kan doen. Waarom begint de stokbewaarder ineens over wat hij moet doen om zalig te worden?

Bevend over zijn gehele lichaam en benauwd naar de ziel werpt de stokbewaarder zich neer aan de voeten van Paulus en Silas. Daarna springt hij weer op en brengt hen vanuit het binnenste van de gevangenis naar zijn huis. Daar schreeuwt hij het uit: Lieve heren, wat moet ik doen, opdat ik zalig worde? Nog maar een ogenblik geleden stond hij met de punt van het zwaard op de borst en zou zichzelf om het leven gebracht hebben indien de Heere hem niet zou hebben tegengehouden door middel van Paulus: “Doe uzelven geen kwaad; want wij zijn allen hier.” Nu staat hij bevende voor de apostelen. Het is het beven van een ontwaakt geweten. Eerst had hij gebeefd voor de aardbeving en voor de gevolgen voor zichzelf van het feit dat de gevangenisdeuren waren opengegaan. Daar denkt hij nu niet meer aan. Er is een andere oorzaak voor zijn beven: Hij moet zalig worden. Hij is uit zijn geestelijke doodsslaap gewekt door de Heilige Geest. Hij moet verlost worden van het grootste kwaad, de zonde en gebracht tot het hoogste goed, hersteld worden in de gemeenschap met God. Een schreeuw om leven stijgt op uit zijn hart.
Zo gaat het in het leven van een mens, die door de Heere wordt getrokken uit de duisternis tot Zijn wonderbaar licht. Dan gaan we beven voor Gods majesteit. We komen aan de voeten des Heeren terecht met smeking en geween. In ware verootmoediging gaan we belijden: ‘k Bekend’ o Heer’, aan U oprecht mijn zonden. Dan wordt een ruwe cipier als een kind. Dan komt de meest brute zondaar aan de voeten des Heeren terecht als een kind. Kennen we daar iets van, lezers? Is ons hart al verbroken onder het gewicht van en het gezicht op onze zonden en schuld voor God? Waar de Heere die zelfkennis schenkt wordt de levensvraag geboren: Wat moet ik doen? Die vraag vervulde Paulus op de weg naar Damaskus: Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal? Zij, die op de Pinksterdag werden doorstoken in het hart, gingen roepen: Wat moeten wij doen? Is die vraag bij u al geboren? Dan gaat het niet meer over een ander. Dan is de vraag niet: Wat moet een mens doen om zalig te worden? Maar dan gaat het over mij. Wat moet ik doen, opdat ik zalig worde. Is er voor mij nog een weg om de welverdiende straf te ontgaan en wederom tot genade te komen? Kan ik nog met God verzoend worden? Wat moet ik doen? Misschien zegt u wel: Dat is een verkeerde vraag. Het Koninkrijk der hemelen wordt toch niet ingenomen door doen en laten? Alles is toch gedaan door Christus? Wat doen? Geen vlees wordt toch gerechtvaardigd door de werken van de wet. Toch is het geen vreemde vraag. Ik hoop dat het voor u geen vreemde vraag is. De Heere brengt een ontdekte zondaar in het werkhuis. Werken zit ons zo in het bloed, dat we ons liever doodwerken dan uit genade zalig te worden. Wat kan een mens al niet proberen om zelf de breuk tussen God en zijn ziel te dichten. Door zijn ijver voor de dienst des Heeren, door zijn bidden, het onderzoek van de Bijbel, het proberen in eigen kracht de zonde te overwinnen. Maar in die weg wordt het al maar onmogelijker om zalig te worden. Een beroep op Gods barmhartigheid baat niet, want God wil dat aan Zijn gerechtigheid genoeg geschiede. Alle pogingen om zichzelf te verlossen worden afgesneden. Waarom? Opdat verstaan en bewonderd zal worden: Uit genade zijt gij zalig geworden door het geloof en dat niet uit u, het is Gods gave. In die weg maakt de Heilige Geest plaats voor Jezus en richt Hij het geloofsoog op die dierbare Middelaar. Geloof in de Heere Jezus Christus en gij zult zalig worden. Voor een mens in de nood van zijn leven en in de onmogelijkheid van zalig worden aan zijn kant een boodschap van heil en zaligheid. De zaligheid ligt buiten de mens, in een Ander. Hij heeft alles gedaan! De Heere werkte in de begintijd van de nieuwtestamentische kerk zo wonderlijk. In korte tijd bracht Hij zondaren tot de kennis van Christus. Hij is nog Dezelfde. Is uw hart doorstoken door het zwaard des Geestes? Weet u niet meer hoe u zalig moet worden? Met al uw doen is het op niets uitgelopen, u zinkt steeds dieper weg in de doorleving van uw verlorenheid? Luister dan naar het antwoord vanuit het Woord: Geloof in de Heere Jezus Christus en gij zult zalig worden. Kunt u het niet geloven? Bid om de ontdekkende bediening van de Heilige Geest, opdat Hij uw ogen moge verlichten en de nevels op doe klaren. Vraag of Hij weg wil nemen wat in de weg staat.

Hij verwoordt het inderdaad heel mooi..

Ook de Samaritaanse vrouw wordt door Christus' alwetendheid aan haar zonde ontdekt. Daardoor wordt plaats gemaakt voor het evangelie. Op de pinksterdag werd de menigte verslagen in het hart. Niet sommige; tot allen was die prediking gekomen. En die met die vraag bezet waren en antwoord kregen van Petrus, die geloofden en werden gedoopt. Verder wil ik nog wijzen op het duidelijke voorbeeld dat Christus geeft, in de gelijkenis van de verloren zoon.

Waaraan wordt de Samaritaanse vrouw ontdekt? Heeft ze echt door hoe het met haar staat? Wel vreemd dat ze dan eerst nog begint over de kwestie Sion of de Gerizim. Ze is geïnteresseerd, maar pas nadat Jezus zich als de Messias heeft geopenbaard lijkt ze echt enthousiast te worden. In hoeverre ze door verdriet over haar zonde overmand was, heeft de Geest niet nodig gevonden aan ons te vertellen.

"Vreemd dat ze eerst nog begint over de kwestie Sion of Gerizim "? Dat is het tegendeel van vreemd. Het was een vlucht, een beoogde afleidingsmanoeuvre; omdat ze vooral niet wilde horen van/ingaan op het feit dat de Heere haar kern/zwakste plek/oorzaak van al haar wee/slavernij had open gelegd: vijf mannen hebt ge gehad en die ge nu hebt is uw man niet, hierin - en alleen daarin - hebt ge de waarheid gesproken. Een vlucht weg van haar grote probleem. Wat ze ook later belijdt aan haar stadgenoten ( vers 28 en vers 39 ) : ziet een mens die alles gezegd heeft wat ik gedaan heb. Maar ook die vlucht baat haar niet. De Heere laat niet los, en zet haar Gode zij dank geestelijk uiteindelijk liefdevol met het oog op haar behoud: schaak en mat: IK Die met u spreek, BEN het. Dan kan zij niet anders meer dan door haar knieën gaan. Om hert vervolgens aan al haar stadgenoten te zeggen en die op te wekken naar Christus te gaan.
Zij slaaf van haar hartstochten, vermoeid en belast er mee, ging tot HEM Die uitnodigde en uitnodigt: komt tot MIJ allen die vermoeid en belast zijt, en IK zal u rust geven.

Wat betreft de Dordtse Leerregels: dit zegt toch niets over het niet hebben van zondebesef?

Klopt. De Leerregels zeggen niets over zondebesef. Terwijl ze wel ingaan op bekering en wedergeboorte. Over hoe een mens bekeerd wordt, laten ze zich niet uit. Dat laten ze nadrukkelijk aan God over: "Hoe dit in zijn werk gaat, kunnen de gelovigen in dit leven niet volledig begrijpen. Intussen vinden zij rust in de wetenschap en ervaring, dat zij door deze genade van God van harte geloven en hun Verlosser liefhebben".

Begrijp me goed: ik zeg niet dat God de zondaar niet op de knieën brengt. Dat zie je in de gelijkenis van de verloren zoon inderdaad gebeuren. Maar door zondenbesef als drempel op te werpen voor de bekering maak je het voor velen onnodig moeilijk, voor sommigen verlammend.

[jakobmarin]

Als andere zeer duidelijke voorbeelden van ellendekennis wil ik wijzen op de Samaritaanse vrouw, waar de Heere Jezus, voordat hij haar de ogen voor het evangelie opende, haar zonden aanwees,

wat je zegt klopt niet.

Jezus heeft het eerst over :
Evangelie: "het water dat Ik hem zal geven, zal in eeuwigheid geen dorst meer krijgen. Maar het water dat Ik hem zal geven, zal in hem een bron worden van water dat opwelt tot in het eeuwige leven."
En dan laat Hij haar zelf ontdekken dat ze zondig is: "Ga heen, roep uw man en kom hier."
En als je dan het vervolg leest, krijg je nog niet eens zozeer de indruk dat ze zich zo schuldig voelt over haar overspel, maar dat ze verwondert is over het feit dat Jezus dit weet (als Alwetende: "zou Hij niet de Christus zijn?").

Jezus Zelf maakt haar geen enkel verwijt en noemt niet eens het woord Zonde en prijst haar juist dat ze de waarheid spreekt (wellicht ironisch).
Maar spreekt vooral over de Messias, over Zichzelf.

We moeten eens ophouden met alles in een keurslijf te proppen, over volgordes e.d.

Oudvaders laten zien dat bekeringen niet altijd met ellendekennis beginnen (Brakel, Comrie), maar dat iemand ook overstelpt kan zijn door de schoonheid, liefde en gewilligheid van Christus.
En dán ga je inzien hoe zondig je (ongeloof) bent (is).

En de bijbel geeft ook helemaal geen aanleiding om helemaal uit te pluizen wat er eerstes en tweedes komt, maar de vrucht is belangrijk. Wat werkt het uit?

[hervormde]

Zacharia 12:10

Doch over het huis Davids, en over de inwoners van Jeruzalem, zal Ik uitstorten den Geest der genade en der gebeden; en zij zullen Mij aanschouwen, Dien zij doorstoken hebben, en zij zullen over Hem rouwklagen, als met de rouwklage over een enigen zoon; en zij zullen over Hem bitterlijk kermen, gelijk men bitterlijk kermt over een eerstgeborene.

Henry:

Dit is het gevolg van het aanschouwen van Christus, het doet hen rouwklagen. Dit werd in ‘t bijzonder vervuld in degenen, aan wie Petrus Christus predikte en die gekruist, toen zij dat hoorden, zij, die er de hand in gehad hadden, dat Hij doorboord werd, werden zij verslagen in het hart, en riepen uit: Wat zullen wij doen? Het wordt vervuld in allen, die smart hebben over hun zonde op godzalige wijze; zij zien op Christus en rouwklagen over Hem, niet zo zeer om Zijn lijden als om hun eigen zonden, die er de oorzaak van waren. De oprechte smarten van een boetvaardige ziel vloeien voort uit een gelovig aanschouwen van de doorboorde Verlosser. Het gelovig aanschouwen van het kruis van Christus zal ons doen rouwklagen over de zonde, op godzalige wijze.

Hier wil ik niets aan toevoegen.

[PvS]

Oudvaders laten zien dat bekeringen niet altijd met ellendekennis beginnen (Brakel, Comrie), maar dat iemand ook overstelpt kan zijn door de schoonheid, liefde en gewilligheid van Christus.

...Sommigen van onze oude godgeleerden wilden niet toestaan dat een mens een verlossing zou kunnen hebben, totdat hij ertoe gebracht was God te verheerlijken in zijn verdoemenis. Zo overtuigd waren zij dat alvorens een mens op dit punt gebracht is, hij niet algeheel zijn verloren staat gevoelde...

(De gangen van Gods Kerk - Philpot).