Volwassendoop en bekering

[Fjodor]

Calvijn heeft gelijk als hij stelt dat het om hetzelfde heil gaat. Maar hij heeft m.i. te weinig in het oog gehouden dat de OT verbondsbedeling veel schaduwachtigs had.
Zeker werd in het OT geloof gevraagd en de besnijdenis des harten. Maar ook wie dit niet had, behoorde tot het volk Israël, hoorde bij het verbond.
Echter, in het NT wordt persoonlijk geloof gevraagd en besnijdenis des harten om überhaupt tot de gemeente te kunnen behóren. Dat deze gedachte ook leeft in het gereformeerd protestantisme, blijkt wel uit het feit dat doopleden op een zeker belijdenis van hun geloof af moeten leggen.

En dat laatste gold toch ook voor de tijd van Calvijn? In zijn commentaar op die hoofdstukken van Genesis waar het over Izaäk en Ismaël gaat geeft Calvijn ook aan dat Ismaël door zijn ongeloof niet (meer) tot het verbond behoorde. De spanning die er is bij Calvijn ligt volgens mij vooral tussen het 'niet' en het 'niet meer', in de context van mijn vorige zin. Je kan niet zomaar zeggen dat Calvijn het verbond te breed beschouwt omdat hij er ook niet-verkorenen in beschouwt. Even verder in jouw paragraaf zegt Calvijn dan ook het volgende:

Want daar Hij zich een overblijfsel bewaard heeft, bleek, dat zijn roeping zonder berouw is. Want dat Hij zich liever uit de kinderen van Abraham allengs een kerk heeft verzameld dan uit de onheilige volken, daarin heeft Hij rekening gehouden met zijn verbond, hetwelk Hij, daar het door de menigte zelf geschonden was, tot weinigen beperkt heeft, opdat het niet geheel zou ondergaan.

Het verbond is dus tot weinigen beperkt geworden. Maar eigenlijk gebeurde dat in de tijd van Izaäk ook al (ik heb dat hier volgens mij wel eens gepost).

Daarbij nog uit Boek II, Hoofdstuk IX:
Het eerste onderscheid strekt zich verder uit; want het bevat in zich ook de beloften, die voor de wet gedaan zijn. En dat Augustinus gezegd heeft 1), dat deze beloften niet onder de naam van het Oude Testament mogen gerekend worden, dat heeft hij zeer juist ingezien, en hij heeft niet anders gewild dan wat wij leren; immers hij had op het oog die uitspraken van Jeremia en Paulus, waarin het Oude Testament onderscheiden wordt van het woord der genade en barmhartigheid. Ook dit voegt hij op dezelfde plaats zeer juist er aan toe, dat van het begin der wereld af tot het Nieuwe Testament behoren de kinderen der belofte, die door God wedergeboren zijn en die met het geloof dat door de liefde werkt, aan de geboden gehoorzaam geweest zijn. En dat in de hoop niet op vleselijke, aardse en tijdelijke, maar op geestelijke, hemelse en eeuwige goederen, voornamelijk gelovende in de Middelaar, door wie, naar zij niet betwijfelden, hun de Geest gegeven werd om goed te doen en hun vergiffenis geschonken werd, zo dikwijls als ze zondigden.

[Afgewezen]

Het verbond is dus tot weinigen beperkt geworden. Maar eigenlijk gebeurde dat in de tijd van Izaäk ook al (ik heb dat hier volgens mij wel eens gepost).

Dat is waar, maar dat is mijn punt niet.
Bij Calvijn is de kerk de verzameling van geroepenen door het Evangelie, in het OT was dat Israël, is dat de gemeente. Dat er binnen die verzameling uiteindelijk onderscheid is, leert Calvijn natuurlijk ook wel, maar de kerk is voor hem toch echt die vergadering van uitwendig geroepenen.
Dat men toch aan de plicht tot persoonlijk belijdenis doen, vasthoudt, zou je bijna een gelukkige inconsequentie kunnen noemen.
Maar de tussenstap 'wel tot de gemeente behoren, nog niet gelovig zijn', vind je in het NT niet meer terug. Daar is het tot de gemeente behoren direct verbonden met het geloof in Christus. Dáár gaat het mij om.

[Fjodor]

Het verbond is dus tot weinigen beperkt geworden. Maar eigenlijk gebeurde dat in de tijd van Izaäk ook al (ik heb dat hier volgens mij wel eens gepost).

Dat is waar, maar dat is mijn punt niet.
Bij Calvijn is de kerk de verzameling van geroepenen door het Evangelie, in het OT was dat Israël, is dat de gemeente. Dat er binnen die verzameling uiteindelijk onderscheid is, leert Calvijn natuurlijk ook wel, maar de kerk is voor hem toch echt die vergadering van uitwendig geroepenen.
Dat men toch aan de plicht tot persoonlijk belijdenis doen, vasthoudt, zou je bijna een gelukkige inconsequentie kunnen noemen.
Maar de tussenstap 'wel tot de gemeente behoren, nog niet gelovig zijn', vind je in het NT niet meer terug. Daar is het tot de gemeente behoren direct verbonden met het geloof in Christus. Dáár gaat het mij om.

Ja, en eerder zei je dat niet enkel over de kerk, maar ook over het verbond. Op dat laatste reageerde ik, want daar ben ik het niet mee eens. Nu ben ik het er nog steeds niet helemaal mee eens. Het lijkt me stug dat Calvijn zegt dat de kerk volgens hem de vergadering van uitwendig geroepenen is. Ik geloof niet dat je die tussenstap zomaar aan Calvijn kan toeschrijven.

[Afgewezen]

Ja, en eerder zei je dat niet enkel over de kerk, maar ook over het verbond. Op dat laatste reageerde ik, want daar ben ik het niet mee eens. Nu ben ik het er nog steeds niet helemaal mee eens. Het lijkt me stug dat Calvijn zegt dat de kerk volgens hem de vergadering van uitwendig geroepenen is. Ik geloof niet dat je die tussenstap zomaar aan Calvijn kan toeschrijven.

Zowel voor verbond als voor kerk geldt dat bij Calvijn. Wel is er bij hem een zekere dynamiek, dat blijkt duidelijk uit de door jou gegeven citaten. Maar dat Ismael op een bepaald moment niet 'meer' tot het verbond behoort, betekent dat hij er ooit wel toe behoord heeft. En dat geldt voor het hele OT Israël! Zie ook Calvijns comm. op Gen. 17:7.
Er is in het OT de mogelijkheid om tot het verbond te behoren en toch niet tot het verbond te behoren. Zoals het héle volk Israël het beloofde land ontving, ook de niet-gelovigen. Die situatie is er nu toch ook niet meer?
In het NT is het zo dat je tot het verbond behoort of niet. Dat het er in de praktijk uiteindelijk net zo uit zal zien als bij OT Israël, zal geen baptist ontkennen. Maar de stukken staan anders: Het is nu door (belijdenis van) het geloof je bij de gemeente voegen of erbuiten blijven staan. Bij Israël was het door geboorte of besnijdenis tot de gemeente behoren, ongeacht of je een waar gelovige was of niet.

[Afgewezen]

Vervolg op vorige post:
Het verbond heeft een 'binnenkant' en een 'buitenkant'. De binnenkant is de geloofsverbinding tussen Christus en de gelovige, in het OT, tussen God en de gelovige, de buitenkant is wat men wel de 'bediening van het verbond' noemt.
In OT Israël was beide verenigd in één volk. In het NT is er een andere situatie: degenen die behoren tot de binnenkant van het verbond zijn verenigd in de gemeente, degenen die tot de buitenkant behoren, zijn degenen tot wie het Evangelie komt ("alle creaturen").

[Afgewezen]

Ja, en eerder zei je dat niet enkel over de kerk, maar ook over het verbond. Op dat laatste reageerde ik, want daar ben ik het niet mee eens. Nu ben ik het er nog steeds niet helemaal mee eens. Het lijkt me stug dat Calvijn zegt dat de kerk volgens hem de vergadering van uitwendig geroepenen is. Ik geloof niet dat je die tussenstap zomaar aan Calvijn kan toeschrijven.

Uit 'Van Calvijn tot Comrie':

We kunnen (…) concluderen, dat er bij Calvijn aan de ene kant al sprake is van een verbondssluiting tussen God en de mens (Israël), als God zijn heilsbelofte aan het volk aanbiedt en er nog geen sprake is van het geloof, dat deze belofte aanvaardt. Wanneer dit geloofsantwoord uitblijft, kan er niettemin toch sprake zijn van een verbreking van een (reeds bestaand) verbond, eerst van mensenkant en daarna ook van Gods kant.
Aan de andere kant kunnen wij bij Calvijn ook de gedachte aantreffen, dat het verbond in zijn wezen wederkerig is en daarmee dus veronderstelt, dat God en mens van beide kanten daarop ingaan, van Gods kant met zijn belofte, en van mensenkant met zijn geloof. Opmerkelijk is echter, dat Calvijn meestal in dit kader niet spreek van een verbondssluiting, maar van een vastmaken of daadkrachtig maken, een ratificering van het verbond. Daarin ligt de gedachte opgesloten, dat de verbondssluiting daaraan reeds is voorafgegaan.

[Fjodor]

Ja, en eerder zei je dat niet enkel over de kerk, maar ook over het verbond. Op dat laatste reageerde ik, want daar ben ik het niet mee eens. Nu ben ik het er nog steeds niet helemaal mee eens. Het lijkt me stug dat Calvijn zegt dat de kerk volgens hem de vergadering van uitwendig geroepenen is. Ik geloof niet dat je die tussenstap zomaar aan Calvijn kan toeschrijven.

Uit 'Van Calvijn tot Comrie':

We kunnen (…) concluderen, dat er bij Calvijn aan de ene kant al sprake is van een verbondssluiting tussen God en de mens (Israël), als God zijn heilsbelofte aan het volk aanbiedt en er nog geen sprake is van het geloof, dat deze belofte aanvaardt. Wanneer dit geloofsantwoord uitblijft, kan er niettemin toch sprake zijn van een verbreking van een (reeds bestaand) verbond, eerst van mensenkant en daarna ook van Gods kant.
Aan de andere kant kunnen wij bij Calvijn ook de gedachte aantreffen, dat het verbond in zijn wezen wederkerig is en daarmee dus veronderstelt, dat God en mens van beide kanten daarop ingaan, van Gods kant met zijn belofte, en van mensenkant met zijn geloof. Opmerkelijk is echter, dat Calvijn meestal in dit kader niet spreek van een verbondssluiting, maar van een vastmaken of daadkrachtig maken, een ratificering van het verbond. Daarin ligt de gedachte opgesloten, dat de verbondssluiting daaraan reeds is voorafgegaan.

Ja, dit zijn in grote lijnen de twee gedachten die ik ook zie bij Calvijn.
Toch ben ik het er niet helemaal mee eens. De verbondssluiting die er al is omdat God zijn heilsbelofte aanbiedt, die is er volgens mij (bij Calvijn) enkel binnen de kerk die bestaat uit gelovigen (of die we beschouwen als gelovigen waardoor we kunnen zeggen (maar niet persé weten) dat God zijn verbond sluit met die mensen). Ik geloof niet dat er bij Calvijn een verbondssluiting is buiten de gemeente om door de aanbieding van de heilsbelofte. Dus in het aanbod van genade aan de wereld is er bij Calvijn geen verbondssluiting. Vandaar volgens mij ook, vanwege dit denken van de kerk als verzameling van gelovigen, dat Calvijn zo vaak spreekt van een vastmaken van het verbond.
Ik zou dus toch nog meer dan dr. Graafland die tweede gedachte bij Calvijn willen waarderen.

Daarbij moet ik eerlijk zeggen dat ik het idee heb dat dr. Graafland nogal sterk de mening aanhangt van een verbond dat onafhankelijk van (het geloof van) de mens is. Dan zou hij Calvijn graag in lijn met zijn mening zien. Dit zeg ik ook omdat ik zijn kritiek op (of weergave van, dat weet ik niet meer goed) de tweeverbonders Erskine (die natuurlijk enkel de uitverkorenen als bondelingen zien) behoorlijk verkeerd vond. Maar ik weet eigenlijk bijna niets van dr. Graafland, dus je kan dit gerust met een korrel zout nemen.

[Afgewezen]

Ja, dit zijn in grote lijnen de twee gedachten die ik ook zie bij Calvijn.
Toch ben ik het er niet helemaal mee eens. De verbondssluiting die er al is omdat God zijn heilsbelofte aanbiedt, die is er volgens mij (bij Calvijn) enkel binnen de kerk die bestaat uit gelovigen (of die we beschouwen als gelovigen waardoor we kunnen zeggen (maar niet persé weten) dat God zijn verbond sluit met die mensen).

Waar baseer je deze gedachte op? Dat is namelijk juist niet wat ik aantref bij Calvijn. Calvijn maakt groot onderscheid tussen de uitwendig geroepenen en de gelovigen, ik verwijs maar weer naar zijn commentaar op Gen.17:7, en ook naar de hoofdstukken over de verkiezing in de Institutie. Apart gezet zijn, maar nog niet gelovig, is bij Calvijn iets 'wat tussen de afgevallen wereld en de verkiezing in zit'. In feite vind je bij Calvijn de verbondsleer zoals die fungeert bij bijv. de Christelijke Gereformeerden.

Ik geloof niet dat er bij Calvijn een verbondssluiting is buiten de gemeente om door de aanbieding van de heilsbelofte. Dus in het aanbod van genade aan de wereld is er bij Calvijn geen verbondssluiting. Vandaar volgens mij ook, vanwege dit denken van de kerk als verzameling van gelovigen, dat Calvijn zo vaak spreekt van een vastmaken van het verbond.
Ik zou dus toch nog meer dan dr. Graafland die tweede gedachte bij Calvijn willen waarderen.

Dit zul je dan toch met de stukken aan moeten tonen, want nogmaals, ik vind bij Calvijn de twee lijnen heel duidelijk terug. Voor hem is de kerk een gemengde vergadering, waaruit Christus Zijn gemeente, de Kerk met een hoofdletter dus, vergadert. Dat is de dynamiek bij Calvijn. En dat is natuurlijk naar analogie van de situatie in OT Israël. Mijn punt in deze discussie is nu juist dat de stukken verschoven zijn, en de aanbieding 'wereldwijd' is geworden.

Daarbij moet ik eerlijk zeggen dat ik het idee heb dat dr. Graafland nogal sterk de mening aanhangt van een verbond dat onafhankelijk van (het geloof van) de mens is. Dan zou hij Calvijn graag in lijn met zijn mening zien. Dit zeg ik ook omdat ik zijn kritiek op (of weergave van, dat weet ik niet meer goed) de tweeverbonders Erskine (die natuurlijk enkel de uitverkorenen als bondelingen zien) behoorlijk verkeerd vond. Maar ik weet eigenlijk bijna niets van dr. Graafland, dus je kan dit gerust met een korrel zout nemen.

Graafland heeft een bepaalde visie op Calvijn, dat is waar. Maar dat zijn analyse van zijn verbondsleer onjuist zou zijn, is daarmee nog niet bewezen.

[Simon]

In hoeverre is een verbondsleer nog van toepassing, wanneer Jezus leert dat een ieder die in Hem gelooft (en daar naar leeft) behouden zal worden?

[Afgewezen]

In hoeverre is een verbondsleer nog van toepassing, wanneer Jezus leert dat een ieder die in Hem gelooft (en daar naar leeft) behouden zal worden?

In zoverre Hij de Middelaar van het nieuwe verbond is.

[Fjodor]

Ja, dit zijn in grote lijnen de twee gedachten die ik ook zie bij Calvijn.
Toch ben ik het er niet helemaal mee eens. De verbondssluiting die er al is omdat God zijn heilsbelofte aanbiedt, die is er volgens mij (bij Calvijn) enkel binnen de kerk die bestaat uit gelovigen (of die we beschouwen als gelovigen waardoor we kunnen zeggen (maar niet persé weten) dat God zijn verbond sluit met die mensen).

Waar baseer je deze gedachte op? Dat is namelijk juist niet wat ik aantref bij Calvijn. Calvijn maakt groot onderscheid tussen de uitwendig geroepenen en de gelovigen, ik verwijs maar weer naar zijn commentaar op Gen.17:7, en ook naar de hoofdstukken over de verkiezing in de Institutie. Apart gezet zijn, maar nog niet gelovig, is bij Calvijn iets 'wat tussen de afgevallen wereld en de verkiezing in zit'. In feite vind je bij Calvijn de verbondsleer zoals die fungeert bij bijv. de Christelijke Gereformeerden.

Calvijn op Genesis 17:7
Intusschen wordt deze Godspraak vervuld, waarin God Abraham beloofde, dat hij een vader zou zijn van vele volken. Want terwijl te voren in onafgebrokene reeks de nakomelingen Abrahams door hunne natuurlijke kinderen werden opgevolgd, en de zegening, die bij hem begonnen was, op de natuurlijke nakomelingen overging, heeft de komst van Christus teruggegrepen in de volgorde, en diegenen in zijn huisgezin ingelijfd, die tevoren van zijn zaad afgescheiden waren.
Eindelijk zijn de Joden buitengeworpen, behalve dat bij hen het verborgen zaad der uitverkiezing blijft, opdat de overblijfselen behouden worden. Dit alles moest over het zaad Abrahams hier eens gezegd worden, om het volgende meer verstaanbaar te maken.

Je kan dus de situatie onder het OT bij Calvijn niet zomaar gelijkstellen met de situatie van het NT.
Dat blijkt ook als je die twee hoofdstukken uit de Institutie heeft. Daar stelt hij het nieuwe verbond niet gelijk met het oude verbond in de zin van de uitwendigheid ervan, maar in de zin van de inwendigheid ervan. Maar hier beschrijft hij wel die twee verbondslijnen, en is er inderdaad een uitwendig verbond. Toch is de situatie tegenwoordig, getuige het vette gedeelte, anders.

Immers door de wegneming van den middelmuur en ten laatste door onterving van de natuurlijke kinderen begon Abraham een uit alle streken der wereld aangeworven geslacht te bezitten.

Onterving van de natuurlijke kinderen. Calvijn spreekt in dat commentaar over natuurlijke kinderen (Joden). Niet over een wereld zoals in onze tijd die het evangelie hoort. De (uitwendige) verbondssluiting was daar gebaseerd op de belofte aan Abraham, niet op het aanbod van genade.

Ik geloof niet dat er bij Calvijn een verbondssluiting is buiten de gemeente om door de aanbieding van de heilsbelofte. Dus in het aanbod van genade aan de wereld is er bij Calvijn geen verbondssluiting. Vandaar volgens mij ook, vanwege dit denken van de kerk als verzameling van gelovigen, dat Calvijn zo vaak spreekt van een vastmaken van het verbond.
Ik zou dus toch nog meer dan dr. Graafland die tweede gedachte bij Calvijn willen waarderen.

Dit zul je dan toch met de stukken aan moeten tonen, want nogmaals, ik vind bij Calvijn de twee lijnen heel duidelijk terug. Voor hem is de kerk een gemengde vergadering, waaruit Christus Zijn gemeente, de Kerk met een hoofdletter dus, vergadert. Dat is de dynamiek bij Calvijn. En dat is natuurlijk naar analogie van de situatie in OT Israël. Mijn punt in deze discussie is nu juist dat de stukken verschoven zijn, en de aanbieding 'wereldwijd' is geworden.

Dat je deze analogie niet zomaar mag trekken heb ik hierboven volgens mij laten zien. Er is onterving van de Joden en ik zie nog niet staan dat de oude situatie zomaar overgezet mag worden op de kerk.

Er staat daar ook nog eens dat wij de ware van de onechte kinderen onderscheiden omdat we zien wie gelovigen en wie ongelovigen zijn. En de dooppraktijk maakt vanzelfsprekend dat de kinderen van de ongelovigen niet meer bij de kerk horen, en dus ook niet bij dat uitwendige verbond. Want die gemende vergadering waar jij over schrijft wordt wel beschouwd als een gelovige gemeente.

[Afgewezen]

@Fjodor, het onderscheid tussen de ware en niet-ware kinderen des verbonds bestaat voor Calvijn al bij de Israëlieten in het OT. En dat is voor hem in het NT niet veranderd. Hij ziet dat als de wijze waarop God met mensen omgaat (zie onderstreping door mij):

Wat daar gezegd wordt: "Jakob heb ik liefgehad", heeft betrekking op het ganse nakroost van de aartsvader, hetwelk de profeet daar stelt tegenover de nakomelingen van Ezau. Maar toch verhindert dat niet, dat in de persoon van één mens ons een bewijs der verkiezing is voorgesteld, die niet kan verdwijnen zonder haar einddoel te bereiken. Niet zonder reden merkt Paulus op (Rom. 11:5), dat dezen een overblijfsel genoemd worden; want de ervaring toont, dat uit een grote menigte de meesten vergaan en verdwijnen, zodat meermalen slechts een gering deel overblijft. En dat de algemene verkiezing van een volk niet altijd vast en bekrachtigd is, daarvan ligt de reden voor de hand, namelijk deze, dat God niet terstond hem, met wie Hij zijn verbond sluit, begiftigt met de Geest der wedergeboorte, door wiens kracht zij ten einde toe in het verbond zouden kunnen volharden; maar de uitwendige verandering zonder de innerlijke werking der genade, die krachtig zou zijn om hen bij het verbond te houden, is iets dat in het midden ligt tussen de verwerping van het menselijk geslacht en de verkiezing van een gering getal vromen. (Inst. III, 21, 7).

[Fjodor]

@Fjodor, het onderscheid tussen de ware en niet-ware kinderen des verbonds bestaat voor Calvijn al bij de Israëlieten in het OT. En dat is voor hem in het NT niet veranderd. Hij ziet dat als de wijze waarop God met mensen omgaat (zie onderstreping door mij):

Wat daar gezegd wordt: "Jakob heb ik liefgehad", heeft betrekking op het ganse nakroost van de aartsvader, hetwelk de profeet daar stelt tegenover de nakomelingen van Ezau. Maar toch verhindert dat niet, dat in de persoon van één mens ons een bewijs der verkiezing is voorgesteld, die niet kan verdwijnen zonder haar einddoel te bereiken. Niet zonder reden merkt Paulus op (Rom. 11:5), dat dezen een overblijfsel genoemd worden; want de ervaring toont, dat uit een grote menigte de meesten vergaan en verdwijnen, zodat meermalen slechts een gering deel overblijft. En dat de algemene verkiezing van een volk niet altijd vast en bekrachtigd is, daarvan ligt de reden voor de hand, namelijk deze, dat God niet terstond hem, met wie Hij zijn verbond sluit, begiftigt met de Geest der wedergeboorte, door wiens kracht zij ten einde toe in het verbond zouden kunnen volharden; maar de uitwendige verandering zonder de innerlijke werking der genade, die krachtig zou zijn om hen bij het verbond te houden, is iets dat in het midden ligt tussen de verwerping van het menselijk geslacht en de verkiezing van een gering getal vromen. (Inst. III, 21, 7).

Ja, maar dit is dus niet alles wat Calvijn over verbond zegt. Hij kan ook anders over verbond spreken. Namelijk als iets waartoe alleen de waarlijk gelovigen toe behoren.
Hij spreekt hier over de uitwendigheid van het verbond. Er geldt voor hen die algemeen verkozen zijn en met wie het verbond gesloten is (in de zin zoals in jouw citaat) wél dat er een uitwendige verandering is. Calvijn spreekt dus over de bediening van het verbond zoals het er in ons feilbare kerkzijn eraan toe gaat (oordeel der liefde). En daar werkt God ook doorheen, God biedt zijn genade ook aan, maar toch is daarmee niet alles gezegd.

[Afgewezen]

Ja, maar dit is dus niet alles wat Calvijn over verbond zegt. Hij kan ook anders over verbond spreken. Namelijk als iets waartoe alleen de waarlijk gelovigen toe behoren.
Hij spreekt hier over de uitwendigheid van het verbond. Er geldt voor hen die algemeen verkozen zijn en met wie het verbond gesloten is (in de zin zoals in jouw citaat) wél dat er een uitwendige verandering is. Calvijn spreekt dus over de bediening van het verbond zoals het er in ons feilbare kerkzijn eraan toe gaat (oordeel der liefde). En daar werkt God ook doorheen, God biedt zijn genade ook aan, maar toch is daarmee niet alles gezegd.

De discussie heeft zich inmiddels toegespitst op de interpretatie van Calvijns verbondsleer. Niet zo vreemd natuurlijk, omdat de gereformeerde verbondsleer vooral op zijn visie teruggaat.
Maar ter zake.
Ik snap je punt. Maar, zoals je eerder al ergens liet zien, dat was bij OT Israël ook zo. Zodra God Zich tot een God verklaart van een volk, is dat volk verbondsvolk en mag God geloof van dat volk verwachten (Jes. 5, het lied van de wijngaard). Zo was dat bij het OT Israël - en dat is dus Bijbels - maar Calvijn, en de hele gereformeerde theologie na hem, trekt dit moeiteloos door naar de gemeente van het NT.
Dan krijg je inderdaad dat er een kerk bestaat van uitwendig geroepenen, die voor gelovigen gehouden moeten worden. En dat wringt. Want in de NT situatie is het nu juist zó, dat men door persoonlijke belijdenis en doop zich moest voegen bij de gemeente.

[Fjodor]

Ja, maar dit is dus niet alles wat Calvijn over verbond zegt. Hij kan ook anders over verbond spreken. Namelijk als iets waartoe alleen de waarlijk gelovigen toe behoren.
Hij spreekt hier over de uitwendigheid van het verbond. Er geldt voor hen die algemeen verkozen zijn en met wie het verbond gesloten is (in de zin zoals in jouw citaat) wél dat er een uitwendige verandering is. Calvijn spreekt dus over de bediening van het verbond zoals het er in ons feilbare kerkzijn eraan toe gaat (oordeel der liefde). En daar werkt God ook doorheen, God biedt zijn genade ook aan, maar toch is daarmee niet alles gezegd.

De discussie heeft zich inmiddels toegespitst op de interpretatie van Calvijns verbondsleer. ;) Niet zo vreemd natuurlijk, omdat de gereformeerde verbondsleer vooral op zijn visie teruggaat.
Maar ter zake.
Ik snap je punt. Maar, zoals je eerder al ergens liet zien, dat was bij OT Israël ook zo. Zodra God Zich tot een God verklaart van een volk, is dat volk verbondsvolk en mag God geloof van dat volk verwachten (Jes. 5, het lied van de wijngaard). Zo was dat bij het OT Israël - en dat is dus Bijbels - maar Calvijn, en de hele gereformeerde theologie na hem, trekt dit moeiteloos door naar de gemeente van het NT.
Dan krijg je inderdaad dat er een kerk bestaat van uitwendig geroepenen, die voor gelovigen gehouden moeten worden. En dat wringt. Want in de NT situatie is het nu juist zó, dat men door persoonlijke belijdenis en doop zich moest voegen bij de gemeente.

Maar dat laatste moet bij Calvijn ook. Die mensen worden enkel voor gelovigen gehouden omdat ze zich door persoonlijke belijdenis en doop bij de gemeente hebben gevoegd. En dagelijks weer voegen.
Zo bestaat die lijn van tweeërlei kinderen onder het OT binnen het vleselijke Israël maar onder het OT binnen de gemeente waarvan de lidmaten persoonlijk hun geloof belijden.