ejvl schreef:Kerst is voornamelijk een traditie.
Hoe graag willen de mensen een kerststal met beesten uitbeelden en dergelijke.
Een stal, wie zegt dat het een stal was?
Dieren, wie zegt dat er dieren bij waren?
Wie zegt dat ze bijvoorbeeld arm waren?
Wie zegt dat het moment van baren er was net op het moment dat ze Betlehem binnenkwamen?
Enzovoorts.
We moeten het doen met de bijbelse gegevens, en die zijn zeer summier, laten we er dan ook geen eigen conclusies aan verbinden.
Dat wij gewend zijn om op een bepaalde datum de geboorte van Jezus Christus te gedenken en wat een groot wonder dat is, is een goede gewoonte, maar de tijd waarop dit herdacht word maakt niet uit, ook al is het midden in de zomer en laten we er ook geen romantisch verhaal van maken.
Iedereen weet inmiddels al wel, dat de geboorte van Jezus Chrstus in sept. heeft plaatsgevonden.
Het ''kerstmis'' is een roomse traditie met een heidense component, wat het ''Heilige Romeinse Rijk'' destijds heeft geinstalleerd om het rijk vol zonneaanbidders en christenen te verenigen.
Niet voor niets verboden de puriteinen het destijds.
Ook roepen de brieven van Paulus ons op Hem naar de geest te gedenken, niet naar het vlees.
En dus ook niet speciaal gedurende een bepaalde tijd van het jaar, maar ALtijd.
“Wij prediken tot mensen alsof zij zich ervan bewust zijn stervende zondaars te zijn; dat zijn zij niet; zij hebben een goede tijd, en ons spreken over wedergeboren worden ligt op een domein waarvan zij niets weten. De natuurlijke mens wil niet wedergeboren worden”.
- Oswald Chambers -
Ds Jaap Zijlstra (de bekende dichter-dominee) leerde het ons al op zijn bijbelse kring: het was bitterkoud en er waren geen `herdertjes bij nachte`. Oorspronkelijk was het heidense `midwinterfeest`dat men vierde. Dat is dus geKERSTend tot kerstFEEST (en zeg a.j.b. nooit KerstMIS, wat dat is goed mis (zei Jaap Z.) Ook de wijzen uit het oosten `uit zo verre land`.
Drie? Ja, dat maken wij er van: `ze offerden ootmoediglijk mirr`, wierook ende goud`(zegt het bekende `Nu zijt wellekome`.)
Lees je Bijbel maar eens goed (zei Jaap altijd) en die wijzen hadden wel de ster gezien, maar waren toch niet zo maar in Bethlehem. Ze waren wel een poosje onderweg....En een stal, een os en een ezel..... eigenlijk lees je er niets over. En de kribbe (of voederbak zoals de Nieuwe Bijbelvertaling zegt). We moeten het niet mooier maken, dan dat het is: God is als een Kind naar de wereld gekomen en hou je daarmee maar bij de bekende tekst uit Johannes 3 vers 16. Kerstfèèst.....Fèèst?? We moeten ons maar diep schamen dat dit allemaal gebeuren moest om ons te redden.... zo zei Ds Jaap Zijlstra.
Verbeiden of afwachten wil niet zeggen dat er geen werkzaamheid in de ziel zou zijn.
Een dode kan niet afwachten, want hij is dood.
Een levende kan wel afwachten.
Net zo als men in het natuurlijke een uitslag van een examen of een dokter afwacht.
David zegt in Psalm 25:2 HEERE! maak mij Uw wegen bekend, leer mij Uw paden.
Dan is dat een wachten op wat de Heere gaat doen om die wegen bekend te maken. En die wegen te leren.
Maar dat sluit die werkzaamheid niet uit: vers 5: Leid mij in Uw waarheid, en leer mij, want Gij zijt de God mijns heils; U verwacht ik den gansen dag.
Gods tijd is dan ook altijd de beste tijd.
Ook in het nieuwe testament wordt gesproken over lijdzaamheid:
Bijvoorbeeld in Romeinen 15:4 Want al wat te voren geschreven is, dat is tot onze lering te voren geschreven, opdat wij, door lijdzaamheid en vertroosting der Schriften, hoop hebben zouden.
Secor Dabar = Gedenkt het Woord (Psalm 119:49)
Al kunnen wij niets doen zonder de Geest,
toch zal de Geest niets doen zonder het Woord.
(Ds. Ebenezer Erskine)
Om nog even om het nut van lijdzaamheid terug te komen.
Ik lees in het boek de Redelijke Godsdienst van W. á Brakel, deel 1, hoofdstuk 42 het volgende:
52. God stelt het vervullen van de beloften wel uit
God heeft soms een lange tijd gesteld tussen het eerste tijdstip waarin de begeerte tot
die zaak in uw hart opkwam en de tijd van de vervulling ervan. Abraham had de
belofte gekregen dat hij een zoon uit Sara zou krijgen, maar het duurde zo lang dat het
volstrekt onwaarschijnlijk geworden was. Hoe lang duurde het bij David, voor hij het
beloofde koninkrijk ontving. Zacharias had lang tevoren, in zijn jeugd, om een zoon
gebeden en zijn gebed werd verhoord, toen hij in zijn ouderdom was. Daarom moeten
we een beloofde zaak niet meteen verwachten als de belofte ons invalt en moeten we
niet moedeloos worden als de belofte niet terstond komt. Hier is nodig lijdzaam te
wachten.
53. Het in lijdzaamheid wachten op de vervulling is nuttig
Het is veel nuttiger, in lijdzaamheid te wachten op de vervulling van de uitgestelde
beloften, dan om de beloofde zaak onmiddellijk te ontvangen. Het brengt de ziel
immers in een heilige toestand en leert haar vele deugden te oefenen. Onder andere
deze deugden:
a. Men is niet altijd geschikt om de beloofde zaak te ontvangen, maar de Heere
bereidt de ziel door het uitstel wel voor om de beloofde zaak goed te kunnen
ontvangen en te gebruiken. Het is zoals men een vat eerst reinigt en klaar maakt
om kostbaar vocht daarin te doen, opdat het niet door een spleet weglekt of een
bijsmaak van het vat in zich opneemt. Dat klaar gemaakt worden is al reeds
geheiligd te worden.
b. Het uitstellen leert geloven zonder te zien. Het leert God te erkennen als
waarachtig, ofschoon Hij het alsnog niet vervult. Die gestalte is een heiliger
gestalte. Ze is u in die tijd nuttiger dan de beloofde zaak. Ja, soms is het de
beloofde zaak zelf, op een andere wijze als u zich had voorgesteld.
c. Het uitstellen leert God kennen en erkennen als soeverein en alleen wijs, Die alle
dingen schoon maakt op Zijn tijd. Dat is heiligheid, dat is God verheerlijken.
d. Het uitstellen maakt u klein. Het doet u uw onwaardigheid zien. Het doet u
beseffen, dat God het niet om uwentwil geven zal. Het doet u zeggen: ik ben de
minste genade niet waard. Ik ben niet waard dat God de geringste belofte aan mij,
worm, zou doen. Zou ik dan niet blij zijn, dat Hij nu zulke grote zaken aan mij
belooft en zou ik die niet in ootmoed verwachten?
e. Het uitstellen bewerkstelligt uitzien naar de Heere, wachten, stil en tevreden zijn
met het tegenwoordige, zich verblijden in de belofte alsof men de zaak al bezat.
Want men acht Hem, Die het beloofd heeft, getrouw. Daarin verheerlijkt men
Hem. Zijn deze gestalten niet heilig? Zou men die niet liever bezitten, dan dat God
meteen de beloofde zaken gaf, zonder die gestalten?
f. Het uitstellen maakt de ziel meer dankbaar als het begeerde komt. Het verblijdt de
ziel meer en laat haar [de blijdschap] zorgvuldiger bewaren. Wees daarom niet
verdrietig, niet moedeloos, werp niet alles weg, als de Heere Zijn belofte uitstelt.
Tracht echter deze hier genoemde gestalte van de ziel erdoor te verkrijgen en zo
geheiligd te worden. Want het werken met en op de beloften en het wachten op de
vervulling ervan, trekt de ziel af van aardse dingen, houdt haar bezet met
onderhandeling met God en brengt de ziel in een meer geestelijke gestalte, zelfs
zonder dat ze het merkt. Uit die geheiligde grond zullen allerlei deugden vanzelf
zonder veel moeite en inspanning spruiten. U zult in de Heere rusten, zich in Hem
verblijden, Hem danken, Hem erkennen en verheerlijken in Zijn volmaaktheden in
Christus Jezus. Die Hem eren, zal Hij eren. En verlustig u in den HEERE, zo zal
Hij u geven de begeerten uws harten. Wentel uw weg op den HEERE en vertrouw
op Hem, Hij zal het maken (Ps. 37:4, 5). Wacht op den HEERE, zijt sterk, en Hij
zal uw hart versterken; ja, wacht op den HEERE (Ps. 27:14).
54. Men moet erop letten wanneer en hoe de beloften vervuld worden
Het is niet voldoende de beloften te overwegen, de beloften in Christus zich toe te
eigenen en in lijdzaamheid op de vervulling ervan te wachten. Het is noodzakelijk en
zeer nuttig dat men met aandacht erop let, wanneer en waarin een belofte vervuld
wordt. Men moet zich daarbij vaak in herinnering roepen hoe de vorige belofte
vervuld werd. Ja, men moet ze telkens met de omstandigheden aantekenen, om zo een
lijst van de vervulde beloften te hebben en opdat men deze lijst vaak zou kunnen
lezen. David gaat ons hierin voor als hij zegt:
Ps. 103:2: En vergeet geen van Zijn weldaden.
Hiskia onthield de vervulling van de beloften:
Jes. 38:15: Wat zal ik spreken? Gelijk Hij het mij heeft toegezegd, alzo heeft Hij het
gedaan. Mozes tekende nauwkeurig de tijd aan: Exod. 12:41: En het geschiedde ten
einde van de vierhonderd en dertig jaren, zo is het even op denzelven dag geschied,
dat al de heiren des HEEREN uit Egypteland gegaan zijn.
Dit roept Jozua Israël in herinnering:
Jozua 21:44, 45: En de HEERE gaf hun rust rondom, naar alles wat Hij hun vaderen
gezworen had. Er viel niet één woord van al de goede woorden, die de HEERE
gesproken had tot het huis van Israël; het kwam altemaal.
Dit overtuigt ons van onze achteloosheid.
Als de godzaligen in grote nood verkeren of ergens anders sterk naar verlangen, dan
bidden ze wel hartelijk, zoeken algemene en bijzondere beloften en leggen die aan de
Heere voor en versterken zich daarmee. Maar als God die beloften vervult, dan danken
ze wel een keer, maar de vervulling van de beloften wordt nauwelijks bemediteerd en
nog minder onthouden. Het is een zaak de verhoring van onze gebeden te erkennen en
het is een andere zaak om de vervulling van Gods beloften te beschouwen. Het eerste
beschouwt God in Zijn goedheid, het laatste God in Zijn waarachtigheid.
Secor Dabar = Gedenkt het Woord (Psalm 119:49)
Al kunnen wij niets doen zonder de Geest,
toch zal de Geest niets doen zonder het Woord.
(Ds. Ebenezer Erskine)
Dia, ik ben het daarmee eens, laten we ons maar houden, aan die oude waarheid, niet zozeer omdat ze oud is, er zijn wel meer dingen oud die niet deugen, maar omdat ze beproefd is. Het is geen best teken dat het nu allemaal maar overboord moet en we met nieuwe inzichten komen en nieuwe inzichten zijn over het algemeen oude dwalingen. Ik kan niet geloven dat die oude achtenswaardige, naar de menselijke maatstaven ongeleerde predikanten, maar die door God zijn geleerd en bekeerd, nu opeens dwaalleraren zijn, die Gods arme volk hebben misleid. Ik geloof er tenminste niets van. En als ik in een ander topic lees wie er blij is met een boek wat deze oude waarheid aantast, geeft mijn dat zeer te denken.
Gelukkig ken ik in de OGGiN in iedergeval nog één predikant die er bedroeft over is omdatgene wat er nu gebeurt, die zal echt niet gaan twisten van:, Calvijn zegt dit of Comrie zegt dat, maar als hij gaat vertellen hoe hijzelf het van God geleerd heeft, dan gaan al die twistende monden één voor één dicht.
Ik geloof ook dat er meer achterzit, het oordeel begint in het huis Gods. Wat zal er nog uit voortvloeien.
Klever, toch moet je voorzichtig zijn.
Luther was ook een kind van God, en dwaalde deze niet met het heilig avondmaal?
Er zijn vele kinderen van God te noemen, noem je vd Groe dan bijvoorbeeld ook een dwaling omdat deze niet overeenkomt met de leer van Comrie/Kersten/Moerkerken?
En zo zijn er nog een heleboel voorbeelden te noemen van kinderen Gods die hier tegenover elkaar staan, alleen hoeft er geen twisting van gemaakt te worden vind ik, het kan ook naast elkaar bestaan zonder elkaar te verbijten en te vereten.
ejvl schreef:Klever, toch moet je voorzichtig zijn.
Luther was ook een kind van God, en dwaalde deze niet met het heilig avondmaal?
Er zijn vele kinderen van God te noemen, noem je vd Groe dan bijvoorbeeld ook een dwaling omdat deze niet overeenkomt met de leer van Comrie/Kersten/Moerkerken?
En zo zijn er nog een heleboel voorbeelden te noemen van kinderen Gods die hier tegenover elkaar staan, alleen hoeft er geen twisting van gemaakt te worden vind ik, het kan ook naast elkaar bestaan zonder elkaar te verbijten en te vereten.
Hier sluit ik me bij aan. We hebben soms zomaar de neiging om een ander 'af te schrijven' omdat hij iets anders ziet dat wij. Maar uiteindelijk gaat het er wel om of er het ware leven is. En hoe belangrijk bepaalde waarheden ook zijn, het gaat om waarheid in het binnenste.
Het voorbeeld van Luther is goed gekozen. Dwaalde hij niet in verschillende zaken: niemand zal dat ontkennen denk ik. En toch twijfelen we er ook niet aan of hij was een kind van God, en daarom Zijn oogappel.
Eerlijk gezegd mis ik deze gedachte wel eens wat in sommige postings. Hiermee pleit ik natuurlijk de dwalingen niet vrij..
