Jakobmarin schreef:Of het nou de liefde van de vader is, de genade van God, dat moet je allemaal niet los zien, het is ook niet los verkrijgbaar, dus niet uitpluizen, zou ik zeggen.
Klopt, maar feit is, dat de Vader met ontferming bewogen (!) de zoon ziet terugkeren, en er een feest is, waar de zoon niets voor hoefde te doen, niet als dagloner gelijkgesteld worden, dus.
Amen!
En daarna zie je ook nog de liefde van de Vader tot de oudste zoon, prachtig! Helaas ging die er niet op in.
Wie zegt 'er is geen waarheid' heeft groot gelijk, want die bestaat wél.
alias schreef:Wanneer er nu géén geestelijk leven is buiten de kennis aan Christus...
Wat is dan de grond van het geloof, de hoop en de liefde in het hart van deze verloren zoon?
Er is dan wel enige kennis van Christus die hoop geeft, want wat is anders de reden om toch ondanks eigen verlorenheid het erop te wagen terug te gaan?
Nee, m.i. is het de trekkende liefde van de Vader wat hem terug doet gaan.
Treffend eindstukje wat wij vanmorgen lazen in een dagboek:
"...Hoop, gegrond op 't geloof, gegrond op de gerechtigheid van Christus, is ook een zegen van de Heere Jezus Christus.
Maar vergeet niet, dat waar geen verenigend, geen rechtvaardigend geloof is, daar geen hoop is.
alias schreef:Wanneer er nu géén geestelijk leven is buiten de kennis aan Christus...
Wat is dan de grond van het geloof, de hoop en de liefde in het hart van deze verloren zoon?
Er is dan wel enige kennis van Christus die hoop geeft, want wat is anders de reden om toch ondanks eigen verlorenheid het erop te wagen terug te gaan?
Vaag. Wat is nu 'enige kennis van Christus die hoop geeft'?
alias schreef:Wanneer er nu géén geestelijk leven is buiten de kennis aan Christus...
Wat is dan de grond van het geloof, de hoop en de liefde in het hart van deze verloren zoon?
Er is dan wel enige kennis van Christus die hoop geeft, want wat is anders de reden om toch ondanks eigen verlorenheid het erop te wagen terug te gaan?
Vaag. Wat is nu 'enige kennis van Christus die hoop geeft'?
Hier ben ik ook benieuwd naar.
Want waar bestaat die hoop uit?
alias schreef:Wanneer er nu géén geestelijk leven is buiten de kennis aan Christus...
Wat is dan de grond van het geloof, de hoop en de liefde in het hart van deze verloren zoon?
Er is dan wel enige kennis van Christus die hoop geeft, want wat is anders de reden om toch ondanks eigen verlorenheid het erop te wagen terug te gaan?
Vaag. Wat is nu 'enige kennis van Christus die hoop geeft'?
Hier ben ik ook benieuwd naar.
Want waar bestaat die hoop uit?
Het terug gaan van de verloren zoon is eigen vonnis omhelzen (ik ben niet meer waardig uw zoon genoemd te worden) en God de eer geven, wanneer Hij hem in de verlorenheid laat.
De verloren zoon werd getrokken door de trekkende liefde des Vaders.
1 En al de tollenaars en de zondaars naderden tot Hem, om Hem te horen.
2 En de Farizeen en de Schriftgeleerden murmureerden, zeggende: Deze ontvangt de zondaars, en eet met hen.
3 En Hij sprak tot hen deze gelijkenis, zeggende:
Toen sprak Jezus 3 gelijkenissen uit:
het verloren schaap: 1 van de 100
Ik zeg ulieden, dat er alzo blijdschap zal zijn in den hemel over een zondaar, die zich bekeert, meer dan over negen en negentig rechtvaardigen, die de bekering niet van node hebben. De vinder is blij.
de verloren penning: 1 van de 10
Alzo, zeg Ik ulieden, is er blijdschap voor de engelen Gods over een zondaar, die zich bekeert. De vinder is blij.
de verloren zoon: 1 van de 2
En hij zeide tot hem: Kind, gij zijt altijd bij mij, en al het mijne is uwe.
Men behoorde dan vrolijk en blijde te zijn; want deze uw broeder was dood, en is weder levend geworden; en hij was verloren, en is gevonden.
Het gaat er dus om dat de Farizeeën blij moeten zijn, met de hemel, de engelen en met de vader (beeld van Christus) dat de zondaren uiteindelijk gevonden worden en zich bekeren.
Het is ook opvallend dat reformatorische christenen zich graag vereenzelvigen met het éne schaap, de verloren eéne penning en de jongste zoon. Die rol komt hen niet toe. Ze zijn de 99, de 9 of de oudste zoon. Wees dan blij met de vader en ga je niet afvragen wat het was dat m'n broer deed terugkeren. Hij ís teruggekeerd en dát is feest.
1 En al de tollenaars en de zondaars naderden tot Hem, om Hem te horen.
2 En de Farizeen en de Schriftgeleerden murmureerden, zeggende: Deze ontvangt de zondaars, en eet met hen.
3 En Hij sprak tot hen deze gelijkenis, zeggende:
Toen sprak Jezus 3 gelijkenissen uit:
het verloren schaap: 1 van de 100
Ik zeg ulieden, dat er alzo blijdschap zal zijn in den hemel over een zondaar, die zich bekeert, meer dan over negen en negentig rechtvaardigen, die de bekering niet van node hebben. De vinder is blij.
de verloren penning: 1 van de 10
Alzo, zeg Ik ulieden, is er blijdschap voor de engelen Gods over een zondaar, die zich bekeert. De vinder is blij.
de verloren zoon: 1 van de 2
En hij zeide tot hem: Kind, gij zijt altijd bij mij, en al het mijne is uwe.
Men behoorde dan vrolijk en blijde te zijn; want deze uw broeder was dood, en is weder levend geworden; en hij was verloren, en is gevonden.
Het gaat er dus om dat de Farizeeën blij moeten zijn, met de hemel, de engelen en met de vader (beeld van Christus) dat de zondaren uiteindelijk gevonden worden en zich bekeren.
Het is ook opvallend dat reformatorische christenen zich graag vereenzelvigen met het éne schaap, de verloren eéne penning en de jongste zoon. Die rol komt hen niet toe. Ze zijn de 99, de 9 of de oudste zoon. Wees dan blij met de vader en ga je niet afvragen wat het was dat m'n broer deed terugkeren. Hij ís teruggekeerd en dát is feest.
Beste Refo,
Waarom beweerd u dat laatste wat u schreef: Het is ook opvallend dat reformatorische christenen zich graag vereenzelvigen met het éne schaap, de verloren eéne penning en de jongste zoon. Die rol komt hen niet toe. Ze zijn de 99, de 9 of de oudste zoon. Wees dan blij met de vader en ga je niet afvragen wat het was dat m'n broer deed terugkeren. Hij ís teruggekeerd en dát is feest
Heeft u daar dan bewijzen van dat dit grotendeels in de reformatorische kringen zo gesteld is ?
Secor Dabar = Gedenkt het Woord (Psalm 119:49)
Al kunnen wij niets doen zonder de Geest,
toch zal de Geest niets doen zonder het Woord.
(Ds. Ebenezer Erskine)
1 En al de tollenaars en de zondaars naderden tot Hem, om Hem te horen.
2 En de Farizeen en de Schriftgeleerden murmureerden, zeggende: Deze ontvangt de zondaars, en eet met hen.
3 En Hij sprak tot hen deze gelijkenis, zeggende:
Toen sprak Jezus 3 gelijkenissen uit:
het verloren schaap: 1 van de 100
Ik zeg ulieden, dat er alzo blijdschap zal zijn in den hemel over een zondaar, die zich bekeert, meer dan over negen en negentig rechtvaardigen, die de bekering niet van node hebben. De vinder is blij.
de verloren penning: 1 van de 10
Alzo, zeg Ik ulieden, is er blijdschap voor de engelen Gods over een zondaar, die zich bekeert. De vinder is blij.
de verloren zoon: 1 van de 2
En hij zeide tot hem: Kind, gij zijt altijd bij mij, en al het mijne is uwe.
Men behoorde dan vrolijk en blijde te zijn; want deze uw broeder was dood, en is weder levend geworden; en hij was verloren, en is gevonden.
Het gaat er dus om dat de Farizeeën blij moeten zijn, met de hemel, de engelen en met de vader (beeld van Christus) dat de zondaren uiteindelijk gevonden worden en zich bekeren.
Het is ook opvallend dat reformatorische christenen zich graag vereenzelvigen met het éne schaap, de verloren eéne penning en de jongste zoon. Die rol komt hen niet toe. Ze zijn de 99, de 9 of de oudste zoon. Wees dan blij met de vader en ga je niet afvragen wat het was dat m'n broer deed terugkeren. Hij ís teruggekeerd en dát is feest.
Beste Refo,
Waarom beweerd u dat laatste wat u schreef: Het is ook opvallend dat reformatorische christenen zich graag vereenzelvigen met het éne schaap, de verloren eéne penning en de jongste zoon. Die rol komt hen niet toe. Ze zijn de 99, de 9 of de oudste zoon. Wees dan blij met de vader en ga je niet afvragen wat het was dat m'n broer deed terugkeren. Hij ís teruggekeerd en dát is feest
Heeft u daar dan bewijzen van dat dit grotendeels in de reformatorische kringen zo gesteld is ?
Nou het blijkt natuurlijk uit van alles.
De oudste zoon is jaloers op de jongste.(vervangingsleer)
En de jongste is israel, de joden, die nadat ze in de heidenwereld (zwijnen) gehoed hebben weer thuis komen, zij die dood waren, zijn levend geworden.
Er word niet voor niet een joodse reidans op het feest gedanst.
“Wij prediken tot mensen alsof zij zich ervan bewust zijn stervende zondaars te zijn; dat zijn zij niet; zij hebben een goede tijd, en ons spreken over wedergeboren worden ligt op een domein waarvan zij niets weten. De natuurlijke mens wil niet wedergeboren worden”.
- Oswald Chambers -
De jongste zoon is niet Israel, maar dat zijn de heidenen, de hoeren en de tollenaren. De mensen die niet kinderen van Abraham waren, zeg maar.
Een Jood zou nooit nooit nooit zwijnendraf willen eten.
De zinnenbeelden waren de hoorders ( de mopperenden Joden: Deze ontvangt... ) volkomen duidelijk.
refo schreef:De jongste zoon is niet Israel, maar dat zijn de heidenen, de hoeren en de tollenaren. De mensen die niet kinderen van Abraham waren, zeg maar.
Een Jood zou nooit nooit nooit zwijnendraf willen eten.
De zinnenbeelden waren de hoorders ( de mopperenden Joden: Deze ontvangt... ) volkomen duidelijk.
Niemand , denk ik.
Google eens op judensau.
En de heidenen zouden geen joodse reidans kennen, integendeel, wij mogen niet eens dansen, toch?
“Wij prediken tot mensen alsof zij zich ervan bewust zijn stervende zondaars te zijn; dat zijn zij niet; zij hebben een goede tijd, en ons spreken over wedergeboren worden ligt op een domein waarvan zij niets weten. De natuurlijke mens wil niet wedergeboren worden”.
- Oswald Chambers -
1 En al de tollenaars en de zondaars naderden tot Hem, om Hem te horen.
2 En de Farizeen en de Schriftgeleerden murmureerden, zeggende: Deze ontvangt de zondaars, en eet met hen.
3 En Hij sprak tot hen deze gelijkenis, zeggende:
Toen sprak Jezus 3 gelijkenissen uit:
het verloren schaap: 1 van de 100
Ik zeg ulieden, dat er alzo blijdschap zal zijn in den hemel over een zondaar, die zich bekeert, meer dan over negen en negentig rechtvaardigen, die de bekering niet van node hebben. De vinder is blij.
de verloren penning: 1 van de 10
Alzo, zeg Ik ulieden, is er blijdschap voor de engelen Gods over een zondaar, die zich bekeert. De vinder is blij.
de verloren zoon: 1 van de 2
En hij zeide tot hem: Kind, gij zijt altijd bij mij, en al het mijne is uwe.
Men behoorde dan vrolijk en blijde te zijn; want deze uw broeder was dood, en is weder levend geworden; en hij was verloren, en is gevonden.
Het gaat er dus om dat de Farizeeën blij moeten zijn, met de hemel, de engelen en met de vader (beeld van Christus) dat de zondaren uiteindelijk gevonden worden en zich bekeren.
Het is ook opvallend dat reformatorische christenen zich graag vereenzelvigen met het éne schaap, de verloren eéne penning en de jongste zoon. Die rol komt hen niet toe. Ze zijn de 99, de 9 of de oudste zoon. Wees dan blij met de vader en ga je niet afvragen wat het was dat m'n broer deed terugkeren. Hij ís teruggekeerd en dát is feest.
Beste Refo,
Waarom beweerd u dat laatste wat u schreef: Het is ook opvallend dat reformatorische christenen zich graag vereenzelvigen met het éne schaap, de verloren eéne penning en de jongste zoon. Die rol komt hen niet toe. Ze zijn de 99, de 9 of de oudste zoon. Wees dan blij met de vader en ga je niet afvragen wat het was dat m'n broer deed terugkeren. Hij ís teruggekeerd en dát is feest
Heeft u daar dan bewijzen van dat dit grotendeels in de reformatorische kringen zo gesteld is ?
De uitleg van Refo lijkt me niet de juiste. Een echte reformatorische Christen is juist niet een van de 99 schapen. Hij leert zich kennen als dat ene, afgedwaalde schaap.
1 En al de tollenaars en de zondaars naderden tot Hem, om Hem te horen.
2 En de Farizeen en de Schriftgeleerden murmureerden, zeggende: Deze ontvangt de zondaars, en eet met hen.
3 En Hij sprak tot hen deze gelijkenis, zeggende:
Toen sprak Jezus 3 gelijkenissen uit:
het verloren schaap: 1 van de 100
Ik zeg ulieden, dat er alzo blijdschap zal zijn in den hemel over een zondaar, die zich bekeert, meer dan over negen en negentig rechtvaardigen, die de bekering niet van node hebben. De vinder is blij.
de verloren penning: 1 van de 10
Alzo, zeg Ik ulieden, is er blijdschap voor de engelen Gods over een zondaar, die zich bekeert. De vinder is blij.
de verloren zoon: 1 van de 2
En hij zeide tot hem: Kind, gij zijt altijd bij mij, en al het mijne is uwe.
Men behoorde dan vrolijk en blijde te zijn; want deze uw broeder was dood, en is weder levend geworden; en hij was verloren, en is gevonden.
Het gaat er dus om dat de Farizeeën blij moeten zijn, met de hemel, de engelen en met de vader (beeld van Christus) dat de zondaren uiteindelijk gevonden worden en zich bekeren.
Het is ook opvallend dat reformatorische christenen zich graag vereenzelvigen met het éne schaap, de verloren eéne penning en de jongste zoon. Die rol komt hen niet toe. Ze zijn de 99, de 9 of de oudste zoon. Wees dan blij met de vader en ga je niet afvragen wat het was dat m'n broer deed terugkeren. Hij ís teruggekeerd en dát is feest.
Beste Refo,
Waarom beweerd u dat laatste wat u schreef: Het is ook opvallend dat reformatorische christenen zich graag vereenzelvigen met het éne schaap, de verloren eéne penning en de jongste zoon. Die rol komt hen niet toe. Ze zijn de 99, de 9 of de oudste zoon. Wees dan blij met de vader en ga je niet afvragen wat het was dat m'n broer deed terugkeren. Hij ís teruggekeerd en dát is feest
Heeft u daar dan bewijzen van dat dit grotendeels in de reformatorische kringen zo gesteld is ?
De uitleg van Refo lijkt me niet de juiste. Een echte reformatorische Christen is juist niet een van de 99 schapen. Hij leert zich kennen als dat ene, afgedwaalde schaap.
Dat bedoelde ik dus, Secor Dabar.
We willen allemaal het éne schaap zijn, terwijl Jezus de gelijkenis vertelde ter aansporing om blij te zijn als de ANDER toegebracht wordt.
1 En al de tollenaars en de zondaars naderden tot Hem, om Hem te horen.
2 En de Farizeen en de Schriftgeleerden murmureerden, zeggende: Deze ontvangt de zondaars, en eet met hen.
3 En Hij sprak tot hen deze gelijkenis, zeggende:
Toen sprak Jezus 3 gelijkenissen uit:
het verloren schaap: 1 van de 100
Ik zeg ulieden, dat er alzo blijdschap zal zijn in den hemel over een zondaar, die zich bekeert, meer dan over negen en negentig rechtvaardigen, die de bekering niet van node hebben. De vinder is blij.
de verloren penning: 1 van de 10
Alzo, zeg Ik ulieden, is er blijdschap voor de engelen Gods over een zondaar, die zich bekeert. De vinder is blij.
de verloren zoon: 1 van de 2
En hij zeide tot hem: Kind, gij zijt altijd bij mij, en al het mijne is uwe.
Men behoorde dan vrolijk en blijde te zijn; want deze uw broeder was dood, en is weder levend geworden; en hij was verloren, en is gevonden.
Het gaat er dus om dat de Farizeeën blij moeten zijn, met de hemel, de engelen en met de vader (beeld van Christus) dat de zondaren uiteindelijk gevonden worden en zich bekeren.
Het is ook opvallend dat reformatorische christenen zich graag vereenzelvigen met het éne schaap, de verloren eéne penning en de jongste zoon. Die rol komt hen niet toe. Ze zijn de 99, de 9 of de oudste zoon. Wees dan blij met de vader en ga je niet afvragen wat het was dat m'n broer deed terugkeren. Hij ís teruggekeerd en dát is feest.
Beste Refo,
Waarom beweerd u dat laatste wat u schreef: Het is ook opvallend dat reformatorische christenen zich graag vereenzelvigen met het éne schaap, de verloren eéne penning en de jongste zoon. Die rol komt hen niet toe. Ze zijn de 99, de 9 of de oudste zoon. Wees dan blij met de vader en ga je niet afvragen wat het was dat m'n broer deed terugkeren. Hij ís teruggekeerd en dát is feest
Heeft u daar dan bewijzen van dat dit grotendeels in de reformatorische kringen zo gesteld is ?
De uitleg van Refo lijkt me niet de juiste. Een echte reformatorische Christen is juist niet een van de 99 schapen. Hij leert zich kennen als dat ene, afgedwaalde schaap.
Dat bedoelde ik dus, Secor Dabar.
We willen allemaal het éne schaap zijn, terwijl Jezus de gelijkenis vertelde ter aansporing om blij te zijn als de ANDER toegebracht wordt.
Er zal blijdschap zijn, inderdaad: in de HEMEL. De HEERE zelf en de heilige engelen verblijden zich over een zondaar die zich bekeerd. Dat is wel iets anders.
