Wilhelm schreef:Ik ben het er zeker niet mee eens.
Vroeger werden de rouwplechtigheden vanuit huis gedaan, en ook daar stond de kist gewoon bij. Heeft verder niets te maken met spreken of preken tegen de doden.
En ik vind het erg dat het zingen wordt aangehaald. Alsof er geen klaagzang maar ook Gods lof niet bezongen mag worden tijdens een rouwdienst.
Even ter verdediging van ds. De Heer: hij gaf gewoon antwoord op een vraag van een jongen, over een besluit van zijn kerkenraad. Daarbij gaf ds. De Heer gewoon een beschrijving van de gang van zaken in vele GG's, namelijk: geen kist voor in de kerk en niet zingen.
Wilhelm schreef:Omdat er helemaal geen argumenten zijn moeten we de jeugd ook niet opzadelen met een aantal gevoelsargumenten die geen hout snijden. Als een kerkenraad weigert, dan is dat hun keus, dat heb je dan als familie maar te accepteren, want je gebruikt het kerkgebouw. Maar te onderbouwen is het niet.
Volgens mij gaf hij wel argumenten, namelijk dat het besluit om de kist niet in de kerk te zetten, zeer oude papieren heeft, omdat het Woord niet klinkt tot de doden, maar tot de levenden. Daar kun je het mee oneens zijn, het is wél een argument.
Ook gaf hij een argument om niet te zingen tijdens een rouwdienst, namelijk omdat bij de dood vooral de stilte past.
Waar wel spanning op zit, is het feit dat de familie soms wel psalmen wil laten zingen en de kerkenraad dat niet toestaat. Een rouwdienst is geen eredienst, dus een kerkenraad kan alleen op basis van het feit dat het kerkgebouw gebruikt wordt, regels stellen. Dat lijkt me wel wat mager, dat ben ik met je eens.
Wilhelm schreef:En volgens mij speelt deze discussie ook helemaal niet binnen onze gemeenten. Daarom verbaast het me temeer dat ds De Heer, dit meent te moeten zeggen.
Dat je ken je die 'gemeenten' toch slechter dan ik dacht.
Wat het antwoord van ds. De Heer betreft: dat deel ik in het geheel niet.
Rouwdiensten behoren wat mij betreft sober te zijn, maar het gebruik om de kist aan de zijkant van het podium neer te zetten, vind ik wel gepast. De ernst van de dood wordt dan als het waren voor ogen gesteld. Dan klemt het Woord tot de levenden des te meer. Het zorgt ook automatisch voor een ernstiger sfeer, en dat kan tegenwoordig ook geen kwaad.
Wat het zingen van psalmen betreft: Dat blijf ik een onbegrijpelijk standpunt vinden, dat er alleen (bij uitzondering) psalemn gezongen mogen worden, als de predikant ervan overtuigd is dat de overledene voor eeuwig Thuis is. Juist psalmen kunnen zo goed vertolken wat er op dat moment leeft bij de levenden.
Ik vergeet nooit meer die begrafenis waarbij de kist voorin de kerk stond en deze eerst de kerk werd uitgedragen, waarbij het orgel zachtjes speelde: "Dan leidt men haar in statie uit haar woning..."
En zeg me nu niet: Dat is allemaal emotie! Er is inderdaad veel emoties in dergelijke diensten, maar dat was wel gerciht op het Woord. Het sloot ook goed aan bij de verkondiging die we daarvoor hoorden.
De kracht van het Evangelie zit in de bezittelijke voornaamwoorden. (Maarten Luther, WA 101, 2, 25)
Er schijnt een gedachte achter te zitten: 
