Ruth de Moabietische.

[Afgewezen]

@Memento, kan het zien van analogieën ook niet toegeschreven worden aan het inzichtgevende, verlichtende werk van de Heilige Geest? Waarom zou de uitleg van een Schriftgedeelte niet verder mogen gaan dan puur de 'technische' uitleg, d.w.z. datgene wat zich in eerste instantie aan ons voordoet?
En als er gelovige uitleggers in het boek Ruth een analogie zien met het geestelijk leven, wat let ons dan om het boek ook zó te lezen?
In feite zijn de leesregels waar jij steeds op hamert, ook tamelijk willekeurig. In de Bijbel zelf wordt daar ook veel vrijer mee omgegaan.

[Tiberius]

Het komt op mij over, dat in dit boek (en andere boeken die ik van deze auteur gelezen heb) de analogie centraal komt te staan.

Hier zou ik graag wat voorbeelden van hebben (overigens ook nog van Huisman tegoed).

[memento]

Het komt op mij over, dat in dit boek (en andere boeken die ik van deze auteur gelezen heb) de analogie centraal komt te staan.

Hier zou ik graag wat voorbeelden van hebben (overigens ook nog van Huisman tegoed).

Bethel en Pniël bijvoorbeeld.

[Tiberius]

Het komt op mij over, dat in dit boek (en andere boeken die ik van deze auteur gelezen heb) de analogie centraal komt te staan.

Hier zou ik graag wat voorbeelden van hebben (overigens ook nog van Huisman tegoed).

Bethel en Pniël bijvoorbeeld.

Kan je wat citaten geven, waarin de analogie centraal komt te staan?
En het liefst van wat recentere boeken.

[Afgewezen]

Bethel en Pniël bijvoorbeeld.

Kan je wat citaten geven, waarin de analogie centraal komt te staan?
En het liefst van wat recentere boeken.

Hoezo? 'Geldt' het boekje 'Bethel en Pniël' niet meer?

[memento]

@Tiberius:

In het genoemde boekje is dat toch wel erg duidelijk. De analogie wordt haast gepresenteerd als dé uitleg van het gedeelte. De uitleg en toepassing van de tekst krijgt nauwelijks aandacht.

Verder is bij dit boekje ook mijn andere punt van toepassing:
2. De analogie wordt te ver doorgetrokken. Dat er elementen als analogie beschouwd kunnen worden, wil ik graag instemmen. Maar dan moet er wel een één op één koppeling zijn. Dus: zoals gebeurtenis A uit de tekst, zo gebeurtenis B in het geestelijke leven. Dus: Zoals Boaz laat zien wat een Goel/losser inhoudt, zo is dat in Christus nog veel dieper te zien. Echter, m.i. ga je te ver, als je analogiën in de hele geschiedenis gaat lezen. Probleem is namelijk, dat je dan puur willekeurig bezig bent. Het ene element uit de geschiedenis neem je mee in je analogie, het andere element niet. Deze willekeur leidt ertoe, dat je uiteindelijk aan het allegoriseren bent. De één-op-één koppeling met je tekst ben je kwijt. Daarom kan je niet meer zeggen: Zo zegt Gods Woord. Maar slechts: Ik zie herkenningspunten vanuit mijn visie terug in deze geschiedenis. Puur subjectief dus.

[Tiberius]

Bethel en Pniël bijvoorbeeld.

Kan je wat citaten geven, waarin de analogie centraal komt te staan?
En het liefst van wat recentere boeken.

Hoezo? 'Geldt' het boekje 'Bethel en Pniël' niet meer?

Dat boekje heb ik niet gelezen.

[Afgewezen]

Hoezo? 'Geldt' het boekje 'Bethel en Pniël' niet meer?

Dat boekje heb ik niet gelezen.

O, is het dat!

[Tiberius]

Hoezo? 'Geldt' het boekje 'Bethel en Pniël' niet meer?

Dat boekje heb ik niet gelezen.

O, is het dat!

Ik heb dat al eens vaker verklapt, toen viel je bijna van je stoel van verbazing.

[memento]

@Memento, kan het zien van analogieën ook niet toegeschreven worden aan het inzichtgevende, verlichtende werk van de Heilige Geest? Waarom zou de uitleg van een Schriftgedeelte niet verder mogen gaan dan puur de 'technische' uitleg, d.w.z. datgene wat zich in eerste instantie aan ons voordoet?
En als er gelovige uitleggers in het boek Ruth een analogie zien met het geestelijk leven, wat let ons dan om het boek ook zó te lezen?

Dat kan. Zo lazen de Dopers de Bijbel, deed Karl Barth dat, en ook Kuitert.

Calvijn, oa met gebruik van werken van Melanchthon, gaat er vanuit dat elk Schriftwoord maar één betekenis heeft, en dat we die ene betekenis, die God bedoelt heeft, moeten opzoeken.

Het is eigenlijk de discussie: Ligt de betekenis van Gods Woord vast in Gods Woord zélf, of komt de betekenis van buiten af. Met de Reformatie kies ik dan voor het eerste. Sola Scriptura!

[Tiberius]

Calvijn, oa met gebruik van werken van Melanchthon, gaat er vanuit dat elk Schriftwoord maar één betekenis heeft, en dat we die betekenis moeten opzoeken.

Dit in ieder geval is onjuist. Ik heb (ik dacht eerder in dit topic) al eens een quote van Calvijn dienaangaande aangegeven, hoe hij tegen die Oud Testamentische geschiedenissen aankijkt. Alleen bestreed hij het allegoriseren van de Roomse Kerk; kennelijk wordt dat standpunt van hem nu door je te ver doorgevoerd.

Denk ook aan Calvijns uitleg van de geitenvellen op Jakobs armen.

[memento]

Calvijn, oa met gebruik van werken van Melanchthon, gaat er vanuit dat elk Schriftwoord maar één betekenis heeft, en dat we die betekenis moeten opzoeken.

Dit in ieder geval is onjuist. Ik heb (ik dacht eerder in dit topic) al eens een quote van Calvijn dienaangaande aangegeven, hoe hij tegen die Oud Testamentische geschiedenissen aankijkt. Alleen bestreed hij het allegoriseren van de Roomse Kerk; kennelijk wordt dat standpunt van hem nu door je te ver doorgevoerd.

Denk ook aan Calvijns uitleg van de geitenvellen op Jakobs armen.

Calvijn gaat soms inderdaad - op zeer enkele plaatsen! - te ver in zijn exegese, door de gangbare uitleg van de Middel-eeuwen over te nemen, in plaats van zijn eigen methode te handhaven.

Voor precieze beschrijving van Calvijns Schriftopvatting, verwijs ik naar één van de vele boeken die geschreven zijn over Calvijn en zijn commentaren. Daarin wordt keurig met vele citaten uitgelegd hoe Calvijns Schriftopvatting was.

Daarbij, is voor ons nu de vraag relevant: Ligt de betekenis van een gedeelte in de tekst zelf, of buiten de tekst. Kortom: IS de Schrift Gods Woord, of WORDT de Schrift Gods Woord onder inspiratie van de Geest. Ik kies dan hartgrondig voor het eerste. Gods Woord is objectief, en is de waarheid. Laten we daar dan ook de consequentie uit trekken, door te zoeken naar de betekenis die in de tekst door God is gelegd, en te zoeken naar de toepassing die die tekst zelf maakt.

[Afgewezen]

@Memento, kan het zien van analogieën ook niet toegeschreven worden aan het inzichtgevende, verlichtende werk van de Heilige Geest? Waarom zou de uitleg van een Schriftgedeelte niet verder mogen gaan dan puur de 'technische' uitleg, d.w.z. datgene wat zich in eerste instantie aan ons voordoet?
En als er gelovige uitleggers in het boek Ruth een analogie zien met het geestelijk leven, wat let ons dan om het boek ook zó te lezen?

Dat kan. Zo lazen de Dopers de Bijbel, deed Karl Barth dat, en ook Kuitert.

Dat kan. Maar blijkbaar zijn zij dus niet de enigen die dat doen. Dus kun je dit soort stemmingmakende voorbeelden net zo goed weglaten.

[Afgewezen]

Calvijn gaat soms inderdaad - op zeer enkele plaatsen! - te ver in zijn exegese, door de gangbare uitleg van de Middel-eeuwen over te nemen, in plaats van zijn eigen methode te handhaven.

Gelukkig zijn er mensen die precies weten aan te wijzen wanneer Calvijn het wel goed doet en wanneer niet.

Ligt de betekenis van een gedeelte in de tekst zelf, of buiten de tekst. Kortom: IS de Schrift Gods Woord, of WORDT de Schrift Gods Woord onder inspiratie van de Geest.

Verkeerde probleemstelling.

[memento]

@Memento, kan het zien van analogieën ook niet toegeschreven worden aan het inzichtgevende, verlichtende werk van de Heilige Geest? Waarom zou de uitleg van een Schriftgedeelte niet verder mogen gaan dan puur de 'technische' uitleg, d.w.z. datgene wat zich in eerste instantie aan ons voordoet?
En als er gelovige uitleggers in het boek Ruth een analogie zien met het geestelijk leven, wat let ons dan om het boek ook zó te lezen?

Dat kan. Zo lazen de Dopers de Bijbel, deed Karl Barth dat, en ook Kuitert.

Dat kan. Maar blijkbaar zijn zij dus niet de enigen die dat doen. Dus kun je dit soort stemmingmakende voorbeelden net zo goed weglaten.

Die voorbeelden laten zien wat de consequentie is van zulk Schriftgebruik. Uiteindelijk kan de Schrift dan geen norm meer zijn. Omdat de betekenis niet uit de tekst komt, maar van buiten de tekst. En waar het Woord haar normerende plek verliest, ligt dwaling op de loer. Zie wat er van de Dopers - die aanvankelijk zeer dicht bij de Reformatie stonden terecht is gekomen, of van de Gereformeerde Kerken, etc etc.